Gisteren bezocht ik het Rijksmuseum in Amsterdam met een oude vriend, die op zijn beurt een vriend is van het Rijksmuseum. Dat wil zeggen dat hij tegen betaling van 75 euro per jaar zo vaak als hij wil het Rijksmuseum kan bezoeken en daarbij ook nog iemand gratis kan meenemen. Gisteren was ik de gelukkige. Ik dacht vooraf dat we misschien een paar uurtjes zouden rondlopen in het museum en dat we de rest van de tijd een beetje door Amsterdam zouden slenteren of wat zouden rondhangen op een terras.

Maar zo ging het niet. We liepen vanaf 11 uur in de ochtend tot 17 uur in de middag, toen het museum ging sluiten, door de vele zalen met schilderijen uit verschillende tijdsperiodes. Ook bewonderden we Japanse lakdozen met fijne motieven, waarbij je van stap tot stap het hele arbeidsproces tot aan het eindproduct kon bewonderen.

Normaal ben ik niet zo een museumfanaat, maar gisteren heb ik me de zes uur dat we daar doorbrachten geen moment verveeld. We liepen op ons gemak alle schilderijen af van zaal naar zaal met een kleine koffiepauze tussendoor en vergaten honger en vermoeidheid. Mijn vriend toonde zich de allerbest gids die ik kon wensen, Hij sprak met kennis van de schilderijen en en de diverse schildertechnieken en wist dat allemaal ook nog in een historisch perspectief te plaatsen. Net als mijn lief Ahmad is deze eenvoudige arbeiderszoon, die al jong moest gaan werken om mee te helpen in de kostwinning, een autodidact met een grote belangstelling voor geschiedenis en kunst. En dat zijn toevallig onderwerpen waar ik weinig vanaf weet. Ik heb beslist niet goed opgelet tijdens de geschiedenislessen op school.

Op weg met de tram van en naar het museum en rijdend en lopend door Amsterdam bleek mijn in Amsterdam geboren en getogen vriend me ook nog te kunnen trakteren op een beschrijving van bijzonderheden van de straten, buurten en gebouwen waar we langs kwamen. Hij kent zijn stad door en door en weet ook daarvan de geschiedenis te belichten. Ik luisterde wel naar alles wat hij vertelde, maar kon het allemaal niet zo snel verwerken met mijn kleine hersenpan.

Al met al was het een heel leuk uitje naar deze toeristische stad, die voor mij veel schoner en vrolijker oogde dan Den Haag. Zo graag zou ik mijn vriend ook het mooie van Den Haag laten zien, maar ik weet helaas weinig bijzonders te vertellen over de stad waarin ik nu toch al bijna 40 jaar woon. Toch wil ik graag dat hij in het komende voorjaar naar Den Haag komt en wellicht gaan we dan slenteren door de Haagse hofjes. Het zou ook mooi zijn als er die dag dan toevallig een Haagse brocante markt of kunstmarkt zou zijn in de chique binnenstad.

Ik maakte wat foto’s tijdens het uitje gisteren en ook wat filmpjes. Misschien kan ik daar een klein filmpje van plakken met het programma OpenShot Video Editor. Maar vandaag niet. Ik heb beloofd te koken voor een paar mijn oogappels, de tortelduiven.