Ik heb weer zin om met de camera op stap te gaan, op zoek naar leuke spontane foto’s van dingen die me opvallen. Als ik de camera, een klein ding, meeneem in haar tasje, dan ben ik meestal niet snel genoeg om de foto te nemen die ik had gewild. De momenten om op het juiste moment te klikken zijn kort. Je moet in de regel nog sneller je camera uit je zak kunnen trekken dan een revolverheld zijn pistool.

Daarom wilde ik graag een schouderriem aan mijn cameraatje zelf hebben in plaats van zo een riem aan haar tasje, want dan moet je telkens je camera uit haar tasje vissen en dat duurt te lang. De originele riem voor mijn Sony RX100iii kon ik nergens vinden op internet en daarom bestelde ik bij Amazon.nl een riem die er erg op leek. Maar ik had al een bruin vermoeden dat de lusjes van de riem mogelijk te dik zouden voor de piepkleine oogjes aan weerszijden van mijn camera. En dat bleek ook zo te zijn, zag ik toen ik het pakketje ontving.

Dus ik bracht het ding terug met het uitgeprinte retouretiket en al. In de Primera bleek dat ik een postzegel erop moest hebben (en ik was zonder geld vertrokken) en dat bovendien het huisnummer van het retouradres niet vermeld stond op het etiket. Heel raar.

Dus ik fietste weer naar huis met de envelop met die riem erin om thuis op zoek te gaan naar het huisnummer van de onderaannemer van Amazon en voor mijn pinpas. Onderweg zat ik al te bedenken hoe ik de riem misschien toch aan mijn cameraatje zou kunnen bevestigen.

Het huisnummer in Purmerend bleek moeilijk op te zoeken, dus ik ging kijken of ik iets kon verzinnen met die te dikke uiteinden van de riem voor de oogjes. En ja hoor, er zitten nu grotere oogjes in de te kleine oogjes. Die haalde ik uit andere dingen die ik niet meer gebruik. En toen was de camera gereed om mee te nemen op zoek naar snapshots.

Daarna heb ik de retourzending bij Amazon geannuleerd. Ik was blij dat ik af was van verdere rompslomp en heel gelukkig met mijn schouderriem.