Dat is ook een kunst. Niet altijd nuttig willen zijn, maar gewoonweg simpelweg genieten van het moment. Als gepensioneerde hoef je in wezen niets meer. Alles wat je doet is vrijwillig en je kan er ook weleens voor kiezen om niets te doen, dat wil zeggen niets nuttigs.
Ik ben nog steeds grieperig en het voornaamste wat ik nu doe is lezen, liggend op de tuinbank. Ik heb een flink aantal mooie boeken in mijn ereader gedownload. Tenminste, ik ga ervanuit dat de meeste heel goed zullen zijn, want het zijn allemaal boeken die op internet worden aangeraden als lezenswaardig.
In één van die boeken ben ik nu bezig, getiteld ‘de eenzaamheid van de priemgetallen’, geschreven door Paolo Giordano. Het is een mooi boek. Wat is het toch fijn dat er schrijvers zijn die ons in mooie taal laten genieten van verhalen over herkenbare mensen, gevoelens en gebeurtenissen.
Laatst las ik een boek van Philip Huff, getiteld ‘wat je bloed weet’. Het gaat over de jeugd van een jongen, zijn kleinere broertje en grotere zus en de gevolgen van die jeugd op hun verdere leven.
In een ogenschijnlijk ‘normaal’ en welvarend gezin gebeuren dingen die niet normaal zijn, zoals een vrijwel constante en gewelddadige ruzie tussen de ouders en af en toe mishandeling van de kinderen, met name de zonen. Daarentegen is er wel sprake van mooie vakanties, lidmaatschap van de hockeyclub en andere dingen die geld kosten. ‘Kakkersleed’ noemt de schrijver de jeugd van die kinderen ergens in het boek. De ouders worden beschreven als mensen die niet in staat zijn tot zelfreflectie, maar zich eerder zien als slachtoffer. Zij hebben toch hun kinderen alles gegeven wat ze konden en hun best gedaan? Waarom zijn die kinderen zo ondankbaar. De kinderen noemen hun ouders op een bepaald moment ook niet langer pappa en mamma (of vader en moeder) maar noemen ze bij hun voornamen, alsof ze de rol van ouder niet waardig zijn. De hoofdpersoon uit het boek durft het bovendien aan om zijn ouders flink de waarheid te zeggen over hoe zij als ouders gefaald hebben en uiteindelijk willen de twee zoons niets meer met hun ouders te maken hebben.
Ik zie in dit boek veel overeenkomsten met mijn eigen jeugd en die van mijn broer, maar ik ben blij dat ik nooit zo ver ben gegaan door mijn ouders ‘de maat te nemen’. Zoals in het geval dat beschreven wordt in dit boek was het ook in het geval van mijn ouders (dat wil zeggen mijn moeder en stiefvader) zo dat zij op hun beurt slachtoffer waren van dingen die verkeerd waren gegaan in hun jeugd. Je kan hierop zeggen: ‘Is dat een excuus en moeten zulke mensen wel besluiten kinderen te krijgen?’ Dat is gemakkelijk gezegd. Kinderen komen in veel gevallen vanzelf zonder dat daar lang over wordt nagedacht. En niemand krijgt een handleiding mee over hoe je de kinderen met liefde kan opvoeden en ze kan laten worden tot hun beste zelf. De meeste ouders maken hier of daar fouten, sommigen meer dan anderen
Ik ben blij dat ik mijn ouders nooit heb geconfronteerd met hun gedrag, maar ze heb geaccepteerd zoals ze waren. Het blijven mijn ouders en zij verdienen mijn medeleven over hoe hun eigen jeugd geweest moet zijn. Mijn stiefvader kwam uit een liefdeloos gezin met een vader die zelf als jongen van 16 jaar van huis is weggelopen vanwege mishandelingen. Mijn stiefvader hield niet van kinderen in het algemeen en wij waren bovendien niet zijn kinderen. Hij heeft zijn eigen zoon zijn hele leven aan zijn lot overgelaten. Hoe konden wij dan verwachten dat hij van ons zou kunnen houden als een vader? Onze biologische vader speelde geen enkele rol in ons leven vanaf zeer jonge leeftijd. Dat is gewoon pech hebben voor mijn broer en mij. Maar ik zie het niet als een reden om daar mijn hele leven onder te moeten lijden en daarom mijn ouders te moeten verachten. Ze zijn er alle drie niet meer (mijn vader, mijn stiefvader en mijn moeder). Ik heb ze vergeven, zoals ik ook hoop dat mijn kinderen mijn eventuele fouten zullen vergeven.
In onze tuin is het ook prachtig. Klein lichtblauw vlindertje op witte bloem. Als het zijn vleugeltjes spreidt is het hemelsblauw. Maar dat doet het vlindertje alleen vliegend.
Het werd eens tijd dat ik het leerde, mijn grenzen stellen. In oktober hoop ik 72 jaar te worden. Het lijkt nu beter te lukken, omdat ik minder impulsief reageer, maar eerst nadenk wat het gevolg is van mijn uitspraak of handeling voordat ik iets zeg of doe. Voorheen handelde ik vooral met mijn aandacht gericht op de behoeften van anderen en helaas vaak zonder voorafgaand overleg met mezelf en daarbij rekening houdend met mijn eigen behoeften.
Vanmorgen kwam ik in de verleiding om de buurvrouw te bellen om te vragen of zij boodschappen nodig had. Maar ik hield me in, omdat ik haar gezegd had dat zij mij kon bellen als er boodschappen nodig waren. En dat was een goede beslissing, want ze belde zelf en zei dat ze ‘helemaal leeg was’. Toen ik bij haar huis aankwam met een bakje soep en een bakje stamppot had ze het lijstje al klaar en na even babbelen met haar haalde ik de boodschappen.
Als ik dan haar boodschappen uit mijn kofferbak til en breng naar haar flatje, dan voel ik me heel stoer, met de zwaarste boodschappen in een schoudertas en twee lichtere tassen in de hand als een soort pakezel. Dan prijs ik me heel gelukkig dat ik nog zo goed ter been ben dat ik dat allemaal nog aankan, na mijn behoorlijk langdurige revalidatie van de gebroken heup in 2017. Ik loop echt weer als een kievit met zware last en al de trap op. Dat kon ik absoluut niet kort na die breuk. Wat een zegen!
Ik stalde de boodschappen voor haar uit op het aanrecht en borg de zwaarste en kwetsbaarste etenswaren voor haar op. Ze had een vuilniszak voor me om weg te gooien in de container en een (dit keer echt heel grote) kartonnen doos voor in mijn papierbak. ‘Kan je vanmiddag terugkomen voor de doos?’ vroeg ze. Nee, daar trapte ik niet in dit keer. ‘Ik neem hem nu gelijk mee.’ ‘Maar dat is toch veel te zwaar?’ ‘Nee, de doos is wel heel groot maar niet zwaar.’ Lachend nam ik afscheid. Ik heb haar wel aangeboden met haar binnenkort naar buiten te gaan om even te wandelen, als zij voelt dat zij daaraan toe is. Dat heb ik haar beloofd en dat zal haar goed doen. De wond is nu echt herstellende. Achter de donkere wolken die haar leven de afgelopen drie jaar verduisterden gloort nu een stralende zon.
Intussen kan ik deze week haar portret gaan afschilderen en afspraken maken om andere mensen te gaan zien. Ik voel dat mijn vrijheid is teruggekeerd.
Vooral de tweede dag was heel bijzonder, omdat we toen schitterend weer hadden. Er waren die dag genoeg mooie plaatjes te schieten, maar dat deed ik niet, omdat ik opging in het moment en vergat indrukken te delen. We reden 8.5 km op de fiets naar Breda en dat was een schitterende tocht met de laag staande zon. We aten daar heerlijk in een Thais restaurant. Groene curry met grote garnalen. Dat gerecht wil ik hier ook snel een keer zelf maken. Ik wil me graag verdiepen in de Thaise keuken, want die vinden wij allebei zalig.
Ahmad vond deze vakantie zo heerlijk dat hij mij voor mijn verjaardag ook een vakantie cadeau wil doen in de Alpugarra in Andalucía. Hij heeft al een mooi natuurhuisje gevonden daar. We zijn daar allebei heel enthousiast over. Maar nu nog even nagenieten van de vakantie die we net achter de rug hebben. Ik maakte een filmpje van een paar beelden, die de lading lang niet dekken.
Het huisje is superdelux en totaal privé. Vrij uitzicht op weide en bos. Er komt slechts zelden een buurtbewoner voorbij over het zandpad, te paard of lopend met een hond. Heerlijke stoelen in de tuin met weerbestendige kussens. En dat is maar goed ook, want het weer valt wat tegen. Veel wind en af en toe een bui. Maar we gaan gewoon naar buiten op de fietsen die bij de huur van het het huisje inbegrepen zijn. Er lopen talrijke fietsroutes in een schitterende omgeving. Als het even regent, dan schuilen we onder een boom.
Over een paar uurtjes vertrekken we. Ik heb mijn auto voor deze gelegenheid door de wasstraat gereden en gestofzuigd. Tank gevuld en banden opgepompt. We nemen een flinke krat mee met eten, zodat we daar geen boodschappen hoeven te doen, maar ons helemaal kunnen overgeven aan het vakantiegevoel. Ik heb er veel zin in. Onze koppijn is over. Misschien hebben we iets teveel gefeest ter ere van Ahamd’s verjaardag. Zonder alcohol, dat wel.
De buurvrouw heeft genoeg boodschappen en zij heeft gisteren in het ziekenhuis gehoord van de chirurg dat de behandeling met plastische chirurgie is aangeslagen! Dus zij is blij. De wond zal waarschijnlijk nu wel langzaamaan helen.
Verder nog niks te delen. Daarom hier een mooie video van YouTube:
Genieten in tuin van bloemetjes en bijtjes tijdens het ontbijt
Vanmorgen stond ik op met een suffig en pijnlijk hoofd. Ook Ahmad heeft last van branderige ogen en enige hoofdpijn. Morgen gaan we met vakantie. Gelukkig is het een relaxvakantie in de natuur. Er zijn twee fietsen tot onze beschikking daar. ‘Maar in het ergste geval gaan we helemaal niet veel fietsen en lopen we alleen arm in arm in de omgeving,’ zeg ik. Hoe dan ook, annuleren zit er niet in. Dus ik rijd morgen gewoon naar Ulvenhout, na eerst even langs Hendrik Ido Ambacht te zijn gereden voor het afleveren van een presentje voor mijn jongste dochter, die gisteren ook jarig was. 35 Jaar! Net als haar tweelingbroer.
Ondanks onze ‘malestar’ hebben we heel veel zin in deze vakantie?♀️?♂️
Gisteren kreeg ik een bericht van YouTube met de mededeling dat ze een privacyklacht hadden ontvangen over de content van één van mijn video’s op YouTube. Ik kon me niet direct herinneren welke video dit kon zijn. Zoveel video’s maakt ik niet meer de laatste tijd en de meeste zet ik op ‘verborgen’. Maar toen ik inlogde in mijn videokanaal zag ik de bewuste video. Het bleek de video te zijn van de Turkse bruiloft afgelopen maand in mijn straat. De gasten hadden toen de weg afgezet voor verkeer en tromgeroffel en getoeter was in de hele buurt te horen. Er kwamen dan ook veel nieuwsgierige buurtgenoten af op het spektakel. Nadat de bruid was opgehaald uit de portiekwoning ging haar hele familie midden op straat in een kring dansen met in hun midden de twee muzikanten. Het was een mooi gezicht, vond ik, en het ontroerde me. Geen moment had ik de indruk dat de familie gesteld was op privacy. Eerder kreeg ik de indruk dat het de bedoeling was ‘gezien’ te worden. Was dit niet zo dan hadden zij hun dans immers niet verricht midden op straat, maar hadden zij gewacht tot het moment van intimiteit in een bruiloftszaal. Evenals een door hun ingehuurde filmer maakte ik mijn film van het gebeuren. Naar mijn weten is het toegestaan om te filmen en te fotograferen op straat zonder toestemming van de gefilmde of gefotografeerde en ook om deze beelden publiek te maken. Dit is iets wat journalisten en nieuwsfotografen dagelijks doen en tegenwoordig ook veel YouTubers en andere nieuwsamateurs.
Mijn video met de titel ‘Turkse bruiloft’ was ongeveer 250 keer bekeken en had een 1 duimpje omhoog, maar ook was er een reactie en die was van de bruid met de volgende tekst:
Özge Keskin heeft gereageerd: ‘Goeiedag, ik ben de bruid in de video en vind het zeer onprettig dat ik op youtube ben gezet door u zonder mijn toestemming! Ik verzoek u de video zsm te verwijderen!’
Vooral de uitroeptekens deden hun werk goed en maakten me zeer duidelijk dat de bruid niet blij was met mijn video. In wezen heeft zij juridisch geen poot om op staan. Met een camera in de hand is het toegestaan te filmen en te fotograferen in de openbare ruimte, zoals de straat. Ik ben niet met mijn camera over een heg gaan gluren, maar ik filmde iets dat plaatsvond op een openbare weg, die (waarschijnlijk zonder voorafgaande toestemming) geruime tijd niet toegankelijk was voor doorgaand verkeer.
Uit respect voor het verzoek van de bruid heb ik desondanks de video onmiddellijk verwijderd, zowel op YouTube als in mijn weblog.
Mijn gedachten over dit voorval heb ik wel. Vanwaar deze contradictie: veel bombarie op straat, die vrijwel niet te negeren was door de hele buurt, en schaamte achteraf. Hoe erg is het dat de bruid en haar familie gepubliceerd werden op een voor hen verondersteld gelukkig moment, waarbij een bijkomend effect is dat kijkers van mijn video kennis kunnen nemen van mooie folklore uit de Turkse cultuur? Het was mijn bedoeling de rijkdom in gebruiken binnen onze multiculturele samenleving te delen, maar dat is me niet in dank afgenomen.
Ik hoop dat de bruid wel gelukkig is in haar huwelijk en dat het niet haar man is die haar heeft gedwongen tot haar reactie. In mijn optiek heeft zij niets om zich voor te schamen, ook al zou ze op YouTube staan zoals ik haar heb vastgelegd.
Eindelijk had ik tijd om de houten onderzettertjes, waarop Ahmad bloemetjes had getekend met pyrografie, in te vullen met kleur door middel van olieverf. Tevreden ben ik nooit. De kleuren in de natuur zijn ongeëvenaard mooi en vrijwel niet na te schilderen. Dus ik deed maar wat. Toch zijn ze wel leuk en een stuk minder saai dan ze waren. Als de verf helemaal droog is, krijgen ze een transparante vernislaag.
Als ik ’s nachts een plasje moet doen, kijk ik vaak even naar de raamdecoratie die Ahmad het laatst maakte van tiffany. Tegen de achtergrond van het lamplicht van de lantaarnpalen in onze straat krijgt de decoratie een mooie en mysterieuze uitstraling, nog mooier dan overdag.
Gisteren heb ik toch de buurvrouw gebeld. Ik wilde weten hoe de vlag erbij hing. Was ze boos op me door mijn aankondiging dat ik mijn zorg voor haar ging minderen en zoveel mogelijk beperken tot de boodschappen of was ze o.k.? Ik betrap me er steeds op dat ik bang ben voor de reactie van mensen als ik mijn grenzen stel. Meestal is dat ten onrechte. In het verleden merkte ik juist vaak dat mensen daarna met meer respect met me omgingen. Maar de angst voor afwijzing en woede zit diep in me. Ik had geen rust voordat ik wist wat haar reactie was. Dus ik belde haar….
Ze deed ‘normaal’ tegen me aan de telefoon. Maar dat zegt niet veel. Ik heb gezien dat ze ook tegen mensen over wie ze juist nog tegen mij heeft zitten klagen heel normaal doet. Meestal begint ze, als iemand komt of belt, direct te kletsen over zichzelf en kennelijk doet het er dan voor haar niet veel toe wie haar toehoorder is. Ze had geen boodschappen nodig, zei ze, maar ze had wel een paar enorme kartonnen dozen voor mijn papierbak. ‘Kan ik die ook maandag meenemen als ik boodschappen ga doen en dat je ze nu even wegzet in een hoekje?’ vroeg ik haar. Nou, ze stonden wel enorm in de weg en dat was geen gezicht. Dus ik beloofde haar de dozen over een half uurtje op te halen. Bij binnenkomst liet ze me drie azalea’s zien die ze in de keuken had gezet. Ze waren nog in bloei maar bijna uitgebloeid. Ze gooit ze dan altijd weg en bestelt dan nieuwe bij een florist. Een paar keer heb ik de oude meegenomen en in mijn tuin gezet. Ze leven daar vrolijk verder en komen ook opnieuw in bloei. Maar elke paar weken azalea’s planten in mijn tuin wordt wat veel, dus ik bedankte haar ervoor. Ik zag dat ze dat jammer vond, want nu bleef ze ermee zitten. De ‘enorme’ dozen zie ze had staan bleken een paar in elkaar geplaatste kartonnen doosje te zijn van in totaal misschien 50 x 30 cm. Ik bleef beleefd even zitten en nam de doosjes mee. ‘Als je een boodschappenlijstje hebt, bel me dan maar,’ zei ik haar en ik vertrok.
‘Je had haar niet moeten bellen,’ zei Ahmad toen ik terugkwam. ‘Doe ik ook niet meer,’ zei ik. ‘Ik weet nu dat alles nog in orde is.’ Maar ik voel wel dat er iets veranderd is. Ik zie haar nu met andere ogen. En zij mij misschien ook.
Genieten in de tuin met een boek van Benedict Wells
