Het werd eens tijd dat ik het leerde, mijn grenzen stellen. In oktober hoop ik 72 jaar te worden. Het lijkt nu beter te lukken, omdat ik minder impulsief reageer, maar eerst nadenk wat het gevolg is van mijn uitspraak of handeling voordat ik iets zeg of doe. Voorheen handelde ik vooral met mijn aandacht gericht op de behoeften van anderen en helaas vaak zonder voorafgaand overleg met mezelf en daarbij rekening houdend met mijn eigen behoeften.

Vanmorgen kwam ik in de verleiding om de buurvrouw te bellen om te vragen of zij boodschappen nodig had. Maar ik hield me in, omdat ik haar gezegd had dat zij mij kon bellen als er boodschappen nodig waren. En dat was een goede beslissing, want ze belde zelf en zei dat ze ‘helemaal leeg was’. Toen ik bij haar huis aankwam met een bakje soep en een bakje stamppot had ze het lijstje al klaar en na even babbelen met haar haalde ik de boodschappen.

Als ik dan haar boodschappen uit mijn kofferbak til en breng naar haar flatje, dan voel ik me heel stoer, met de zwaarste boodschappen in een schoudertas en twee lichtere tassen in de hand als een soort pakezel. Dan prijs ik me heel gelukkig dat ik nog zo goed ter been ben dat ik dat allemaal nog aankan, na mijn behoorlijk langdurige revalidatie van de gebroken heup in 2017. Ik loop echt weer als een kievit met zware last en al de trap op. Dat kon ik absoluut niet kort na die breuk. Wat een zegen!

Ik stalde de boodschappen voor haar uit op het aanrecht en borg de zwaarste en kwetsbaarste etenswaren voor haar op. Ze had een vuilniszak voor me om weg te gooien in de container en een (dit keer echt heel grote) kartonnen doos voor in mijn papierbak. ‘Kan je vanmiddag terugkomen voor de doos?’ vroeg ze. Nee, daar trapte ik niet in dit keer. ‘Ik neem hem nu gelijk mee.’ ‘Maar dat is toch veel te zwaar?’ ‘Nee, de doos is wel heel groot maar niet zwaar.’ Lachend nam ik afscheid. Ik heb haar wel aangeboden met haar binnenkort naar buiten te gaan om even te wandelen, als zij voelt dat zij daaraan toe is. Dat heb ik haar beloofd en dat zal haar goed doen. De wond is nu echt herstellende. Achter de donkere wolken die haar leven de afgelopen drie jaar verduisterden gloort nu een stralende zon.

Intussen kan ik deze week haar portret gaan afschilderen en afspraken maken om andere mensen te gaan zien. Ik voel dat mijn vrijheid is teruggekeerd.