Eergisteren schreef ik nog dat ik me stoer voelde toen ik met loodzware boodschappen liep te sjouwen vanuit mijn kofferbak naar de portiekflat van de buurvrouw. Ik vond het stoer dat ik dat allemaal nog kan.
Maar gisteren voelde ik me zo slap als een vaatdoek. Lichte keel- en oorpijn en pijn in diverse spieren. Ik besefte weer eens dat alles betrekkelijk is. Zo kan je je heel sterk voelen en zo helemaal niet. Ik gaf eraan toe en deed een dag niets anders dan eten koken (Dat moest wel. Het was leuk om te doen omdat ik een nieuw recept probeerde van groene curry met kip. Het bleek lekker te zijn!) en lezen. In de middag viel ik in de tuin in slaap op de bank. Ahmad en ik worden ouder zoals wij allemaal en het lichaam gaat hoe dan ook slijten. Elke dag zonder ernstige ziekte of ouderdomsgebreken is meegenomen.
Ahmad is met zijn 74 jaar nog steeds actief. Hij is een ‘gewoontedier’ met een vast ritme. Meestal houdt hij zich in de ochtend bezig met actief lichamelijk werk, zoals tuinieren of hij is bezig met zijn tiffany. Ook doet hij dan aan zelfstudie op zijn pc, meestal met als onderwerp historie of de natuur. Daarna gaat hij in de regel een rondje rijden op de fiets. In de middag doet hij rustig aan. Dan doet hij een spelletje rummikub met mij of hij gaat op zijn bed of op de bank in de tuin liggen lezen. Ook hij beseft dat het fijn is dat hij dat nu nog allemaal kan, maar dat er een tijd zal komen dat het vermogen tot actief zijn minder wordt. ‘We worden dan meer toeschouwers van het leven om ons heen zonder daar zelf heel actief aan deel te nemen,’ zeg ik. ‘Tenminste als we geluk hebben en onze zintuigen, zoals het zicht en het gehoor, intact blijven.’
Vandaag voel ik me nog steeds slap, maar wel in staat op mijn fiets te stappen en buiten wat wind te pakken. Vanmorgen ging ik naar de kleine markt in Wateringen (geitenkaas voor ons en nootjes en vetbollen voor de vogeltjes halen) en vanmiddag wil ik naar de Leyweg fietsen om daar te gaan zoeken naar wat zomershirtjes. Ik loop nu al een paar jaar bij mooi weer in zwarte hemdjes, die alle bij de taille gaatjes vertonen.
Nog steeds kijk ik met veel plezier terug op ons uitje vorige week naar het natuurhuisje in Ulvenhout. ‘Het is goed dat je die dingen doet,’ zegt mijn dochter. ‘Zo maak je herinneringen.’ Daar heeft zij gelijk in. Ahmad ziet het ook in. Hij heeft al een reisje geboekt naar de Alpugarra. Helaas was het natuurhuisje dat hij wilde boeken niet meer te huur. Nu heeft hij dit huisje van 18 tot 21 oktober 2022 gereserveerd. Het is een cadeau voor mijn verjaardag in oktober.
Ik weet dat wij het heel goed hebben. Dat wij op onze leeftijd mogen genieten van elkaars gezelschap in gezondheid en vrijheid. Ik weet ook dat het van het ene op het andere moment anders kan zijn, want het lichaam is kwetsbaar en het leven onvoorspelbaar.