Hij komt vaak langs om een hapje te eten, de kleine specht (‘carpentero’ in het Spaans betekent timmerman en specht).
Vandaag niet gewandeld, want het regende in de ochtend.
Ik sprak en schreef een paar mensen uitgebreider over het gebeurde van eergisteren en merkte dat mijn verdriet niet minder wordt door over het gebeurde te praten met anderen. Ik zal in mijn eentje moeten verwerken dat de relatie die ik had met iemand, die ik liefdevol verzorgde alsof ze mijn moeder/zuster was nu ten einde is op een voor mij ongelooflijk vervelende manier.
Ik leer eruit dat onbaatzuchtig hulp verlenen niet begrepen wordt en niet als normaal wordt gezien. Mensen zoeken altijd een motief achter dit altruïstische handelen. Als er geen beloning terugverwacht wordt, dan denkt men dat er zeker een andere behoefte achter zit, bijvoorbeeld aan erkenning. Er moet kennelijk een motief achter zitten in de ogen van veel mensen. Het lijkt wel of men zich niet kan indenken dat je iemand die hulpeloos is wil helpen uit meegevoel zonder er iets voor te willen terugzien, omdat je het doet uit liefde. Dat je liefde en erbarmen voelt voor je eigen familie wordt door mensen als logisch ervaren. Maar dat je dat gevoel ook kan hebben voor een vreemde, omdat deze hulp nodig heeft en die hulp uit geen andere hoek komt en dat je dan te hulp schiet omdat je hart je dat ingeeft, dat kunnen sommige mensen zich niet voorstellen. Dat heb ik gemerkt uit reacties van sommige mensen. Maar de mensen die me werkelijk kennen begrijpen me wel en dat is een geruststelling. Ik ben niet ‘al te goed is buurman’s gek’ maar ik ben gewoon iemand die zich het lot van een ander snel aantrekt en dan hulp wil bieden. Dat daar weleens misbruik van gemaakt kan worden en dat mijn hulp als vanzelfsprekend wordt gezien en de eisen steeds groter worden van de hulpvrager is een vervelende bijkomstigheid. Wie zich gratis aanbiedt wordt niet op waarde geschat en wordt gezien als een onnozele met wie geen rekening gehouden hoeft te worden. Zo gaat het in de wereld. Wie op zijn strepen staat wordt ontzien en wie dat niet doet is gekke Henkie. Zal ik uit dit gegeven ooit lering trekken?
Feit is wel dat ik achteraf opluchting voel, omdat een grote last van me afgenomen is in één klap. Nu besef ik pas hoeveel tijd ik heb gestoken in een ander, terwijl het een taak was die me niet toebehoorde maar die ik zelf naar me toe trok, alsof ik de enige was die het kon en moest doen. Ik ben mezelf voorbij gerend en dat voel ik nu.
Laat ik genieten van de rust die me nu gegund is na een vervelende scène die ik nooit gezocht heb maar die ik totaal onverwacht kreeg voorgeschoteld. Ik weet wat ik gedaan heb en waarom en voor wie en ik weet ook waarom ik nu het volste recht heb om er nu volledig mee te kappen. Ik ben niet echt gekke Henkie. Er zijn grenzen aan wat ik toelaat.
