Als we op de fiets willen stappen om wat boodschappen te doen zien we dat de lucht is opgeklaard. Dat is altijd fijn. Ook fijn is het om te zien dat de Turkse winkel de prijs van groente en vlees niet zo enorm heeft opgeschroefd als de supermarkten. Nogal een verschil. We zijn blij met onze boodschappen.
Bij thuiskomst is het nog geen tijd voor koffie en ik stel voor om een wandelingetje te maken in het vogelreservaat naast onze buurt. Ik zie Ahmad twijfelen en verlangend naar de tuin kijken waar hij ook graag in wil gaan werken, maar ik kan hem overhalen. We gaan op weg (het is een kwestie van één weg oversteken en dan zit je al in het kleine natuurgebied), ik met mijn cameraatje. We zijn blij met wat we te zien krijgen.
Ik heb me voorgenomen elke dag een stukje te schrijven. De laatste tijd zijn dat huis, tuin en keukenverhalen. Het leven is niet altijd spannend.
Ik had me ook voorgenomen elke dag te blijven wandelen met de man, zo gezellig arm in arm. Maar dat kwam er de afgelopen dagen niet van vanwege drukte. Vandaag kon het wel, maar ik merkte aan Ahmad dat hij er niet om zat te springen. ‘Gaan we niet nat worden?’ vroeg hij. De lucht zag er grijs en dreigend uit. Na een uurtje werd het wat lichter en besloten we toch te gaan. Toen we onze jasjes aan hadden veranderden we van plan. We besloten op de fiets naar de toko te gaan voor garnalen en kiploempia’s. De garnalen zijn bedoeld om mee te nemen als hapje (gambas a la ajillo) als we zondag Pasen gaan vieren bij mijn oudste dochter. Ze heeft de hele familie uitgenodigd en iedereen neemt hapjes mee.
Ik verheug me erop mijn kinderen en kleinkinderen te gaan zien. Ik heb weinig familie (nog maar 1 nicht), maar inmiddels wel een behoorlijk nageslacht. Om die allemaal bij elkaar te mogen gaan zien is voor mij een feest.
Verder heb ik ontdekt dat ik aan mijn rechteroor doof ben. Ik deed draadloze oordopjes in en dacht dat er één kapot was. Maar toen Ahmad ze in zijn oren stopte kon hij met beide oren horen. Op hoop van zegen laat ik dinsdag mijn rechteroor uitspuiten en dat is niet de eerste keer, want ik produceer kennelijk veel smeer. Als dat uitspuiten niet helpt ben ik doof aan één oor. Vandaar dat ik de laatste tijd helemaal niet meer geniet van muziek. Logisch, als je maar de helft van de stereo-input hoort. Verder is het wel rustig zonder te veel geluid ?.
De klok die nog een verkeerd uur aangaf, en niet zo een beetje verkeerd, kreeg ik in het gareel door de batterij eruit te halen en opnieuw te plaatsen. Het is er één met een wijzerplaat en prompt gingen de wijzers als een malle draaien tot hij op 12 uur stond en toen stonden ze even stil. Ik legde de klok plat op tafel naar de hemel gericht en ja hoor, weer gingen de wijzers draaien. Een grappig gezicht, alsof de tijd ineens versneld nog een keer aan je voorbij gaat. Ik had er vertrouwen in dat de wijzers nu zouden blijven staan op de goede tijd en dat gebeurde ook. Probleem 1 opgelost.
Daarna begaf ik me naar de keuken, waar de klok van de oven al aan het knipperen is sinds onze thuiskomst. Hoe de klok gelijk te zetten is mij in alle jaren sinds ik dit fornuis overnam (kreeg) van mijn kinderen een raadsel geweest, maar steeds lukte het me via ’trial and error’. Gisteren lukte het me niet en nam ik er ook niet de tijd voor. Maar nu lukte het me in één keer. En raad eens wat. Met het gelijk zetten van de klok kon ik ook de oven aanzetten! Aha, dus de oven staat in verbinding met de klok, die niet moet knipperen. Logisch misschien, omdat er ook een alarm opzit, zodat je de tijdsduur van de oven kunt regelen. Kan zijn dat dat ermee te maken heeft. Ik ben geen techneut, maar ik ben wel blij met mijn oven. Het lijkt alsof ik hem opnieuw cadeau heb gekregen.
De externe schijf is niet meer te repareren. Omdat ik zoveel geld heb uitgespaard door geen nieuwe oven aan te schaffen wil ik nu een supersnelle powerbank kopen, die mijn gamelaptop kan bijhouden en snel bestanden kan overdragen. Hebbeding. Ik ben zunig, maar op apparaten bezuinig ik nooit.
De vogeltjes hebben hun weg gevonden naar het vogelvoer en dat is een goed teken. We zijn gesetteld en zelfs mijn haar is geknipt. Door Petra, die de beste lagen kan knippen. Ik beloof mezelf haar nu voortaan trouw te blijven en alle andere kappers te mijden. Elk halfjaar een knipbeurt op mijn vertrouwde adresje. Er is maar één Petra en daar kunnen geen Patricia’s tegenop. Het was wel een koude fietstocht in de motregen, maar dat scheelde de helft van mijn dagelijkse workout op de hometrainer. Ook daarmee ga ik vandaag weer beginnen. Kortom we hebben het normale ritme weer opgepakt. Vanmiddag even langs bij de buurvrouw en dan ben ik helemaal op orde.
Ahmad is ook lekker bezig. Hij heeft plantjes gezaaide in kleine bakjes. Laat de lente maar komen.
In zijn pc heeft hij een schema gemaakt met dezelfde indeling en daarin staat in elk vakje wat hij gezaaid heeft ?
Vandaag boodschappen gedaan en het soort dingen dat je moet doen als je lang bent weggeweest. Het meeste verliep soepel. De tuin staat er mooi bij. Veel leuke plantjes en bloemetjes zijn opgekomen tussen al het groen. Dan wil ik wat in de oven zetten. Ik heb de elektrische oven al voorverwarmd. Tenminste dat denk ik! Als ik de schotel erin wil schuiven merk ik dat de oven koud is. De ventilator geeft wel wat frisse lucht, maar dat is niet de bedoeling. Het moet hete lucht zijn en er moet licht zijn in het gat van de oven. Maar nee, niets daarvan. Wat is dat nou? Ik draai aan de knoppen, trek de stekker eruit en stop hem er weer in, niets helpt. Dan maar in de pan verder koken op de gaspit.
Ik heb nog hoop dat de oven het spontaan weer zal gaan doen, maar die hoop is waarschijnlijk te magisch ingegeven. Mijn klokken, die satelliet gestuurd horen te zijn, stonden gisteren allebei op het verkeerde uur. Eén van de klokken is nu ineens weer normaal en geeft correct de tijd aan. Toen ik gisteren al op weg was, zag ik dat mijn linkerzijspiegel, die automatisch in en uitklapt, heel raar schuin naar voren stond. Ik zag er niets in, gevaarlijk! Toen ik ergens kon stoppen zette ik het ding met de hand in de goede stand en dat voelde niet stevig, gelukkig stond er niet veel wind. Bij aankomst thuis klapte ik met de afstandsbediening de spiegel in en weer uit en hé, toen stond hij weer in normale stand. Wonderlijk. Waarom gebeurt dat niet met mijn oven en die andere klok?
Ik heb zitten speuren naar fornuizen op internet op mijn laptop tot ik er rugpijn van kreeg. Ik dacht eraan dit keer te gaan voor een fornuis met elektrische kookplaat en oven, maar al gauw zag ik dat je daar meer volt voor moet hebben in je meterkast dan ik heb. Ook moet je een speciaal stopcontact hebben en een perilex stekker. Ik wil eigenlijk niet weer een gasfornuis kopen. We moeten toch van het gas af. Inductie kan ik vergeten, maar keramisch biedt misschien mogelijkheden om wel met een normale geaarde stekker in te pluggen in een normaal stopcontact. Alleen kan je dan weer niet veel pitjes tegelijk hoog zetten, naar het schijnt. Ik moet het allemaal verder uitzoeken. Intussen hoop ik dat mijn oven het vanzelf weer gaat doen. Nog een keer proberen. Misschien is de oven moe en stijf geworden van een half jaar niks doen en moet ik haar aanmoedigen door nog een paar kansen te geven, aan uit aan, aan!!!!
We zijn allebei aan het bijkomen van de coronagriep. Ahmad is iets meer hersteld dan ik, want ik hoest nog steeds en ik lust nog geen koffie, wat bij mij altijd een teken is dat ik nog niet in orde ben. Maar ik probeer alvast wat meer te gaan bewegen door mee te doen met ´Nederland in Beweging´.
Vandaag stelde ik voor om te gaan lopen naar een tuincentrum hier, geheten ´Guzmán´, wat voor mij klinkt als Turks, maar het schijnt een gewone Spaanse achternaam te zijn. We hadden daar laatst al met de auto wat kruidenplantjes gekocht om hier ons eigen kruidentuintje te hebben. We kochten rozemarijn, tijm, peterselie, salie en koriander, maar we waren de oregano vergeten. Dus vandaag gingen we te voet naar Guzmán, één van de weinige winkels die hier op zondag open zijn. Het was een wandeling bij een bedekte lucht en met een lekker fris windje dat regen beloofde. Maar er vielen slechts een paar verdwaalde stoffige druppels.
Ons kruidentuintje. We houden de plantjes binnen, omdat anders de katten van Miguel erin gaan rommelen en plassen
Het tuincentrum is mooi en gezellig gedecoreerd. De plantjes staan er mooi en fris bij, wat ik wel anders heb gezien in Nederland.Hier neemt men haloween serieus, zoals alle feestjes die gevierd kunnen worden´los prisoneros´ zitten er nog steeds, alsof we nooit zijn weggeweest
Ahmad, die dol is pindakoekjes, die hier niet te koop zijn, maakte gisteren zijn eigen versie van deze koekjes. Hij vindt het zelf zijn beste koekjes ooit, deze huiselijke banketbakker. Hoewel ik niet van zoet houd, wilde ik er best een paar proberen. Zoals alles wat hij klaarmaakt, waren ze heerlijk.
?
En zo rommelen we wat aan in ons besloten appartementje in het kneuterige en gezellige dorp, waar we ons nu bevinden. Elke middag rummikubben en daarna kijk ik naar NLZiet. Op het moment is dat naar ´de neven van Eus´. En dan lekker verder in Jeroen Brouwers. Geen vrolijke man, maar ik kan hem goed verdragen. Hij schrijft zo mooi dat ik echt met hem meeleef, ook al drink ik geen liters jenever. Ik ben blij dat hij zoveel boeken heeft geschreven, omdat ik daar nu een tijd mee verder kan.
Als student maakte ik ooit een tekening van twee bomen die ver van elkaar verwijderd stonden. Maar de takken raakten elkaar. Ik maakte er een gedichtje bij. Dat ging over twee mensen wier ‘wortels’ ver van elkaar waren maar die toch uiteindelijk verbonden werden via hun ’takken’. Ik had toen het gevoel dat ik iets belangrijks had geuit door deze combi van tekening en gedicht, maar kon dat voor mezelf niet plaatsen of rationeel beredeneren.
Vanmorgen stond ik met mijn Ahmadje in ons kleine keukentje. We grapten met elkaar door woordspelingen in het Spaans/Nederlands. Ineens kwam het idee in me op dat het eigenlijk heel gek is. Dat ik me zo vertrouwd voel in mijn huis hier en ook daar in zijn huis met deze boerenzoon uit Arrahal. Hij heeft zo een andere jeugd en volwassen leven gehad dan ik en onze moedertaal is niet dezelfde. En toch staan we hier met elkaar onze eigen grapjes te maken alsof het heel gewoon is dat wij bij elkaar horen en een gemeenschappelijk leven leiden. Onze zielen raken elkaar en we verstaan elkaar. Hoe wonderlijk is dat eigenlijk. Ik sprak het uit en Ahmad vond het ook mooi dat twee mensen uit zo verschillende werelden zo vertrouwelijk met elkaar zijn.
Ik denk terug aan mijn studie psychologie, waarin ik van alles leerde. Er zijn zoveel stromingen in dat vak en zoveel theoretici en er worden zoveel tips en trics gedoceerd om de mens te kunnen begrijpen en eventueel te helpen. Maar één woord is me vooral bijgebleven. Het is een nogal vaag begrip, dat je niet statistisch kan onderzoeken en dat door behavioristen dan ook niet als wetenschappelijk wordt erkend.
Verstehen is dat woord. Het wordt altijd in de Duitse taal gezegd. ‘Verstehen’ is begrijpen op een dieper niveau. De ander willen zien en begrijpen, naar hem willen luisteren met volle aandacht voor het verbale en nonverbale. Het is iets dat je niet kan aanleren door studie. Je hebt het of je hebt het niet. Het heeft, denk ik, te maken met werkelijke interesse in de ander.
Wij ‘verstehen’ elkaar en hebben samen een taal ontwikkeld met een mix van Andalu’ en Nederlands. Andalu’ voert daarbij de boventoon.
Al bijna 20 jaar ben ik niet meer echt verkouden geweest. Maar aan die periode is een eind gekomen. Zondag begon er een flinke verkoudheid op te komen in mijn kleine donder. Het begon met natte oogjes en daarna een kriebelhoest en pijn in de keel. Het was geen corona volgens een zelftest. Maar evenzo voelde ik me beroerd, vooral gedurende de nachten waarin ik mijn irritante blafhoest probeerde in te houden voor de slapende man naast me. Dat lukte niet.
Maandag belde de buurvrouw, die haar hart wilde luchten bij mij over de slechte verzorging die haar ten deel valt van de verzorgers die de wonden in haar voet moeten schoonmaken en verbinden. Ze hoorde aan mijn kikkerstem dat boodschappen doen voor haar er niet in zat. Gelukkig had ik zaterdag nog een en ander voor haar gehaald, maar ze had wel erg veel trek in Almhof toetjes.
Ze begreep dat ik niks voor haar kon betekenen. Ik heb haar gezegd dat ik haar zou bellen zodra ik weer naar buiten kan. En dat is helaas tot op de dag van vandaag nog niet zo. Het lijkt of er geen enkele vooruitgang is in mijn ziek zijn. Ik hobbel wat door het huis en heb toch de keuken schoon gepoetst, want dat moest echt. Verder kijk ik NLZiet (breuklijnen) en Netflix (Gomorra) op mijn tablet in mijn warme bed. Ahmad deed boodschappen en kookte heerlijk. Haalde druiven en perssinaasappels. Nu is hij ook verkouden geworden, maar gelukkig alleen in zijn neus. Hij heeft geen keelklachten.
Zondag moeten we in het vliegtuig naar Malaga zitten. Dat zal vast wel lukken. We doen rustig aan. Ik vind het heel jammer dat ik mijn kinderen deze week niet kon zien om afscheid te nemen, maar ik wil ze niet aansteken met dit vieze virusje.
Griep is vervelend. Maar er zijn veel ergere dingen. Gezondheid is een groot goed en dat besef ik weer eens.
Ik moet wel morgen of overmorgen naar buiten om mijn auto door de wasstraat te rijden en hem vol te tanken en ik moet even bij de buurvrouw langs om het beloofde schilderij af te leveren. Ik wil haar niet besmetten dus misschien moet ik het aan de deur afgeven. Klein leed te midden van gigaleed om ons heen.
Er is gebrek aan van alles, over de hele wereld. De mens is bezig alle grondstoffen uit de aarde te onttrekken en de natuur te vernielen om aan zijn consumptiedrift te voldoen. We krijgen nu de rekening gepresenteerd. Crisis op crisis volgen elkaar op. En de mens zoekt naarstig naar oplossingen. Gaten worden gedicht en er ontstaan nieuwe gaten in begrotingen. Eén ding moet overeind blijven: DE KOOPKRACHT. Dat klinkt als een soort turbokracht die hoe dan ook niet mag verminderen.
Slechts een enkeling denkt aan consuminderen. Dat zou goed zijn voor onze natuurlijke leefomgeving, maar minder kopen is in tegenspraak met de winsten die gemaakt moeten worden door grote ondernemers. Hoe komen we ooit uit deze spagaat?
Ik ben van nature een zuinig mens. Dat wil zeggen dat ik nooit iets weggooi dat nog gebruikt kan worden. Ik vervang spullen en kleding niet voordat ze versleten zijn. Ik gooi geen voedsel weg. En tegenwoordig douchen wij ook korter dan ooit en zetten wij de kraan uit als we ons inzepen. Ik doe zoveel mogelijk op de fiets en gebruik de auto alleen als het echt niet anders kan. Ik wil niet zeggen dat ik hierom beter ben dan een ander. Het is voor mij heel normaal en ik ben altijd zo geweest. Ik werkte maar 27 uur, omdat ik met het geld dat ik daarmee verdiende genoeg had om rond te komen.
Nu zie ik dat jonge mensen keihard moeten werken als partners met een gezin om hun levensstandaard op peil te kunnen houden. De levensbehoeften zijn groter geworden bij groot en klein en daarvoor moet hard gewerkt worden. Soms zoveel dat mensen daarvan dan weer een burn-out krijgen.
Ik vind dat triest om te zien. Die schoenen van 500 piek en alle andere hebbedingen en gewilde uitjes en vakanties hebben een hoge prijs. Mensen moeten tegenwoordig meer en meer kunnen laten zien dat zij meetellen in de consumentenrace. Hoe gelukkig word je daarvan en wie zegt dat dat moet? De reclame, instagram, tiktok?
Seneca zei al in zijn tijd: ‘niet het rijkst is degene die het meeste bezit, maar degene die het minste nodig heeft’.
Gisteren gingen mijn oudste dochter en haar man helemaal naar Hengelo (Gelderland) om het graf van haar oma en oom te bezoeken.
Het graf zag er goed uit, vredig in het herfstige zonlicht. Mijn dochter maakte een mooie foto.
Gelukkig heeft Ahmad enkele jaren geleden de struiken weggehaald die alle zicht op de grafstenen ontnamen. Hij plantte wat andere planten, die het nog steeds goed lijken te doen ondanks de droogte van de afgelopen jaren.
De tekst op de grafsteen van mijn broer doet vermoeden dat hij een zoon was van mijn stiefvader en moeder, wat niet waar is. Hij was, net als ik ben, een kind van Theunissen. Dat ik zijn zus ben en hem ook erg mis, was niet belangrijk genoeg om op de grafsteen te vermelden. Wel dat hij vermoord is, iets dat ik nooit op een grafsteen zou zetten. Maar ik heb er geen inspraak in gehad. Het zij zo. Alles stroomt en niets blijft was de lijfspreuk van Hans. Ik ben blij dat die tekst op de grafstenen is gegraveerd.
We doen niet zoveel bijzonders, wetende dat we over een week weg gaan. De dagen worden gevuld met het winterklaar maken van de tuin en het zo schoon mogelijk achterlaten van het huis door hier en daar te poetsen. Ook afscheid nemen van dierbaren en deze nog zoveel mogelijk gaan zien staat op het lijstje.
Hier een filmpje van datgene wat wij zeker ook gaan missen:
Ik heb de terugreis naar Nederland vandaag al geboekt ?.
