Dat wordt weleens gezegd en daarmee worden dan dingen bedoeld als de lentezon op je huid, een frisse wind in je gezicht, een liefdevol gebaar, een mooi geluid dat je ineens hoort, enzovoort. Het is helemaal waar en ik ervaar dat elke dag.
Maar waar ik het nu over wil hebben is het volgende. Diensten die je gratis aanbiedt worden in de regel niet zo gewaardeerd als diensten waar iets tegenover staat, zoals een betaling of een andere beloning.
Ik heb in mijn leven veel gratis gedaan voor mensen. De reden daarvoor kon zijn dat ik het iets was dat ik goed kon en bovendien graag deed voor een ander of ik deed het uit liefde, omdat ik het een persoon gunde vanuit mijn hart. Ik zag in de regel niet het verband tussen ‘voor wat hoort wat’. Ik dacht eenvoudigweg niet zo en misschien is dat wat onnozel.
Gisteren heb ik met een klap moeten ervaren dat niet iedereen zo denkt en voelt als ik en dat sommige mensen, ondanks het feit dat ze al een paar jaar de kans kregen mij te leren kennen, geen idee blijken te hebben van mijn intenties. Ik zal tijd nodig hebben om dat te verwerken.
Gelukkig zijn er ook mensen om me heen die me wel begrijpen en hebben getroost. Als een geslagen hond lik ik mijn wonden. Meer kan ik er hier helaas niet over zeggen.
Ik verbaas me ook vaak over mensen die van alles van me accepteren als vanzelfsprekend. ‘Diensten’ en dingen.
Ik denk dan ‘en wat zég je dan?’ zoals ik zelf ben opgevoed. Vond het als kind gruwelijk, voelde me er altijd ongemakkelijk bij en ik wil ook niet zeggen dat ik daardoor nou zo’n beleefde vrouw ben geworden.
Zoals ik ook niet weet of (al) die mensen die gretig zonder te bedanken van alles aannemen *niet* zo’n ‘en wat zég je dan’-moeder hebben gehad. Ik erger me er wel aan.
En wou dat ik wijzer werd. Door niet meer zo gul te geven aan ondankbare types.
Je beschrijft het heel goed, Jeanne. Leef ook met jou mee.