Categorie archieven: Ons leven in Den Haag

Trieste beelden

Geplaatst op door
Beantwoorden

Tijdens onze dagelijkse wandelingen in de Uithof zien we veel mooie dingen, elke dag weer wat anders. Maar niet alles wat we zien maakt blij.

Ik weet dat er in Nederland veel daklozen zijn. En dat lang niet het hele aantal daarvan bekend is, omdat veel daklozen zich niet laten registreren als zodanig en aan niemand hulp vragen. Ook zijn er tijdelijke daklozen. Mensen die een probleem hebben, ergens voor op de vlucht zijn, door hun partner uit huis gezet of jongeren die weggelopen zijn van huis om wat voor reden dan ook.

Gisteren zagen we tijdens onze wandeling een jongeman op een bankje zitten. Het beeld, zoals hij daar zat, straalde zoveel eenzaamheid uit dat ik er even voor stilstond. Hij was zo te zien bezig een sigaretje te draaien of een jointje, maar hij zag er niet uit of hij daar zomaar even zat om te relaxen.

Na de tweede koffie ging Ahmad nog een keer op pad, dit keer op de fiets, om wat koele lucht te vangen onder de bomen van de Uithof. Ik ging niet mee, omdat ik zin had om met mijn verfkwasten in de weer te gaan.

Vanmorgen zagen we tijdens onze wandeling opnieuw de jongen, ditmaal slapend achter zijn fiets. Het beeld maakte me intens verdrietig. ‘Deze jongen heeft ook een moeder,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Wat triest om een jongen van zijn leeftijd zo te zien slapen. Wat voor probleem zou hij hebben?’ ‘Inderdaad heel naar om te zien,’ vindt ook Ahmad.

En dan vertelt Ahmad dat hij gisteren tijdens zijn fietstocht de jongen ook op datzelfde bankje zag zitten. Hij zat toen met zijn hoofd helemaal naar beneden, als een slappe pop. Een mevrouw van ongeveer onze leeftijd die de jongen ook zag zitten liep naar de jongen toe en tikte hem op zijn schouder en vroeg of het wel goed met hem ging. Maar de jongen schudde haar hand van zich af en zei dat ze hem met rust moest laten.

Misschien was het ‘gewoon’ een jongen die drugs gebruikte, maar dat vind ik op zich al triest genoeg.

Lekker poetsen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag is het warm, erg warm. In de tuin valt niet te zitten, zelfs niet onder de parasol. We hebben alles afgesloten en de gordijnen op de bovenverdieping zijn gesloten, om naar Spaans voorbeeld de warmte buiten te houden. Dat lukt aardig, zolang het niet dagen achtereen zo warm blijft.

Net ben ik spontaan de keuken gaan schoonmaken. De plekken waar ik niet vaak kom kregen een beurt, zoals bovenop de afzuigkap en andere hoge oppervlakken en het kastje met de kruiden. Ik verwijderde ook op andere plekken veel stof met een natte lap. Ik doe dat weinig en het is heerlijk om een grote opbrengst te zien verschijnen op je doekje. Dan weet je dat je niet voor niets poetst. Daarna ging ik stofzuigen, iets wat ik ook maar eens in de zoveel tijd doe, want ik ben doorgaans meer van het vegen. Hoe minder machines ik gebruik, hoe liever het me is. Ouderwets wijfie…

En nu zit ik hier te typen in de koele kamer. Er is niet veel nieuws behalve dat het leven heerlijk rustig is. En dat wij intens genieten van een uitzonderlijk mooie zomer.

Bloemen die Ahmad voor zijn verjaardag kreeg van zijn kinderen

Weer twee werkjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Soms vraag ik me af wat er gebeurt met al onze huisvlijt als wij een hoge leeftijd gaan bereiken. We hebben nu al veel werkstukje liggen, zowel hier als in Spanje. De tiffany en pyrografie van Ahmad heeft nu al veel producten opgeleverd, zowel in ons huis hier en daar als in dat van anderen. En ook mijn schilderijen beginnen talrijk te worden, zowel hier als in Spanje. Als we zo doorgaan en we worden oud, wat zal er dan gebeuren met al dat werk na onze dood. Verdwijnt het op de vuilnisbelt of bij de Kringloop of zullen er nog mensen zijn die er plezier van hebben? Ik weet het niet. Zeker is dat we allebei veel plezier hebben in het maken ervan en geen ambitie vertonen om het werk te verkopen. We zijn allebei slecht in zaken doen.

Pyrografie op hardboard 33 x 24. Tweede decoratie voor zijn kleindochter (naast het andere uiltje). In september krijgt zij er een broertje bij. Beide werkjes zullen worden ingelijst door onze lijstenmaker in Spanje
Pyrografie van Ahmad die is ingevuld met olieverf door mij. Op houten schijfje van 26 x 18 (tuindecoratie)

Achter de maskers

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mensen presenteren zich niet altijd zoals ze zich werkelijk voelen. Dat is niet gek maar logisch. Als je je om wat voor reden ongelukkig of bezorgd voelt kan je dat niet overal etaleren. Je moet bijvoorbeeld naar je werk, waar je privéproblemen moet achterlaten omdat je anders je werk niet naar behoren kan doen. Of je ontmoet andere mensen die je niet wilt opzadelen met je sores. Het is op zich ook niet verkeerd om je problemen en zorgen ‘binnen’ te houden. Want behalve dat je de ander niet belast geef je dan ook jezelf wat lucht en je kan door de afleiding van datgene wat je aan het doen bent of meemaakt afstand nemen van je zorgen. Dat kan het gevolg hebben dat je de zorgen later met een frissere blik in een ander licht ziet en deze daardoor beter aankan.

Maar men kan ook te ver doorslaan in het verbergen van zijn werkelijke gevoelens. Zoals op media als instagram, facebook en tiktok (enz.), waar mensen een perfect plaatje van zichzelf presenteren. De mensen die dat lezen of zien krijgen dan een vertekend beeld van die mensen en dat beïnvloedt hun werkelijkheid. Ze kunnen dan gaan denken dat zij de enigen zijn met een leven dat minder succesvol en gelukkig is. Ook op feestjes en andere gelegenheden waar mensen samenkomen plegen mensen een al te positief beeld van zichzelf en hun leven te presenteren, al dan niet geholpen door een flinke slok op of een andere drug.

Toch heeft vrijwel iedereen behoefte aan een plek waar hij echt zichzelf mag zijn, met al zijn beperkingen en problemen. En ieder heeft weleens behoefte aan een luisterend oor. Dat oor kunnen mensen bieden die wat betreft hun leven in rustig vaarwater verkeren, zoals de oudere mens. In het kolkende en bruisende leven van alledag met alle mooie momenten, maar ook problemen en zorgen en angsten, kan de oudere mens een praatpaal zijn voor de jongere mens.

Daarom zeg ik: schrijf de oudere mens met zijn fysiek zwakker wordende lichaam niet af in onze maatschappij. Zij kunnen nog een belangrijke rol spelen in het leven van jongeren, omdat zij tijd hebben om te luisteren.

El cojo is niet dood

Geplaatst op door
2

Vanmorgen zagen we hem verschijnen op de schutting van onze tuin, na een paar dagen afwezigheid. Hij bleef daar lang zitten kijken en kwam even later aarzelend de tuin in vliegen om op de grond wat rond te scharrelen. Wat een verrassing. Een mooi extra verjaardagscadeau voor Ahmad, die het dier ook miste. Hij had el cojo een paar dagen geleden vanuit het bovenraam zien vechten met een andere duif in de tuin van de buren en daarna hebben we hem niet meer gezien. We dachten dat hij mogelijk dood was, want het is nooit voorgekomen dat we de duif een dag niet zagen in onze tuin.

Maar vandaag dus wel weer. ‘Hij lijkt banger dan voorheen,’ zegt Ahmad. En ja, werkelijk lijkt er iets veranderd, ook hoe hij eruit ziet. Hij lijkt een beetje verfomfaaid. Zijn vleugels zitten niet glad op zijn lijf en het lijkt of zijn nekje meer pluizig is, alsof hij wat veren verloren heeft. ‘Misschien moest hij een paar dagen herstellen van die vechtpartij,’ zeg ik. We weten het niet. Maar hij is er nog tot onze opluchting.

‘Hoe weet jij eigenlijk zo zeker dat het een mannetje is?’ vraag ik Ahmad. ‘Ik heb hem een keer een andere duif zien dekken,’ zegt Ahmad. Aha, dus dat kan hij ook, met zijn manke pootje en al, de oude rakker.

We zijn allebei blij met de terugkeer van ‘onze’ huisduif.

Morgen zijn er drie jarig

Geplaatst op door
Beantwoorden

Twee van mijn kinderen. Ze worden allebei 36 jaar. En Ahmad wordt morgen 75 jaar. Dat moet gevierd worden. Het cadeau dat Ahmad van mij krijgt is een kort reisje naar de Algarve, maar dat vindt pas plaats in oktober van dit jaar.

Wat geef je een man die alles al heeft wat zijn hartje begeert? Plantjes voor de tuin. Dat vindt hij altijd leuk. We zijn ze vandaag al gaan kopen bij tuincentrum ‘Lentekriebels’. Ze zijn al geplant ook. Morgen komt er een verrassing van zijn kinderen. We moeten daarvoor thuis blijven, want het wordt aan huis bezorgd. Het zijn waarschijnlijk zoetigheden.

Wat kan ik nog meer doen om deze man te verwennen? Lekker eten maken. Hij wil pannenkoeken met stroop bij zijn tweede koffie en om drie uur wil hij rendangvlees eten. Dus ik ga morgen veel koken.

Het lijkt allemaal niet veel wat ik doe en hoe we het vieren, maar ik weet al dat mijn liefste heel blij gaat zijn met de kleine dingen die ik voor hem doe. Het is een dag om hem in het zonnetje te zetten.

En dan mijn kinderen….De jongeman, het buitenbeentje, krijgt een felicitatie en zijn tweelingzus ga ik woensdag bezoeken met een cadeau. En zo gaan er weer verjaardagen voorbij. Zoals ook de jaren, de maanden, de weken en de dagen. Ik wil van elke dag genieten. Dit is de mooiste en gelukkigste tijd van mijn leven tot nu toe. Alhamdulillah. (Alle lof behoort toe aan Allah)

Rouwen om een duif

Geplaatst op door
Beantwoorden

Een heel gewone duif, waarvan je er zoveel ziet en toevallig ook van de soort waarvan elk op elkaar lijkt, omdat ze vrijwel allemaal dezelfde kleur hebben. Maar onze trouwe tuinbezoeker was herkenbaar, omdat hij mank liep. We kennen de duif van jaren geleden. Toen bond hij de strijd om wat strooivoer nog weleens aan tegen andere duiven. Duiven van een andere soort die in groepen plachten te komen, maar ‘onze’ manke duif was altijd alleen en moest dan ook meestal wijken voor de vijandige houding van de andere duiven die hem wegjoegen van het begeerlijke voer.

Jaren zagen we de manke duif (door ons ‘el cojo’ of en ‘el vagabundo’ genoemd) in onze tuin verschijnen zodra kleinere vogels aan het hangende voer kwamen knabbelen en er wat van lieten vallen. Een trouwe bezoeker. We waren aan het dier gehecht. ‘Wat wordt hij oud, hè,’ zei ik weleens tegen Ahmad. ‘Ja, hij redt zich prima ondanks zijn manke pootje.’

Duiven kunnen wel 20 jaar oud worden, las ik op internet. Maar eens komt er een einde aan hun leven, zoals aan dat van ons allemaal. De afgelopen dagen hebben we onze ‘cojito’ niet gezien. Dat is vreemd, want hij komt normaal gesproken diverse keren per dag in onze tuin rondscharrelen met zijn manke pootje. We missen hem.

Ik heb nog hoop dat hij terugkeert, maar ik vrees dat zijn afwezigheid betekent dat hij overleden is. Er komt nu een andere duif. Een duif van dezelfde soort maar niet met een mank pootje. Ik mis onze ‘vagabundo’ en ik kijk naar hem uit. Maar in mijn hart weet ik dat hij er waarschijnlijk niet meer is. Gek dat dit me zoveel doet.

Alles verandert en niets en niemand blijft ?

Hebbedingen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Laatst kocht ik al een nieuw lederen handtasje. Een tasje dat ik nog niet gebruik, omdat ik gewend ben aan een ouder nepleren tasje dat nu begint te slijten en te bladderen aan de randjes. Maar ik ben iemand die gewend raakt aan spullen en ze graag tot het einde toe blijf gebruiken, al zit er hier en daar een rafelig randje aan.

Gisteren ontdekte ik dat ook het mapje waarin in mijn pasjes bewaar versleten was. Ik bewaar die pasjes in een oud leren etuitje waarin je vroeger je papieren rijbewijs bewaarde. Toen dat roze vodje werd vervangen door een pasje bleef ik het etuitje gebruiken voor mijn pasjes, omdat er verschillende vakjes in zaten en het een handig klein mapje was. Maar gisteren zag ik dat dit meer dan 20 jaar oude gebruiksvoorwerp rafelige randjes vertoonde en naadjes die loslieten. Normaal gesproken zou ik zo een etuitje oplappen door het dicht te naaien, maar gisteren was ik in een hebberige bui en trakteerde ik mezelf op een nieuwe nappa leren kaarthouder met RFID beschermer. Het ding kwam vandaag al binnen. Ik propte mijn pasjes erin en was er niet eens zo blij mee. Ik heb nog heimwee naar mijn oude comfortabele lubberige mapje. ‘Ik had het oude mapje best kunnen repareren,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Je kan het nieuwe pashoudertje terugsturen,’ zegt hij. Ik heb de verpakking al in de papierbak gegooid en ik twijfel. Soms moet je het oude durven loslaten en overgaan op een nieuw uitschuifbaar exemplaar dat reuze modern is.

Ik voel me een beetje ‘schuldig’ over deze twee niet strikt noodzakelijke uitgaven. Het is zo gemakkelijk om vanuit je luie stoel dingen te bestellen. Ik moet er geen gewoonte van maken.

Het etui van mijn e-reader is ook behoorlijk versleten. Kan ik de verleiding weerstaan om een nieuwe te bestellen? Ja, dat is gelukt. Ik heb de rafelige randjes beplakt met zwart plakband, zodat het niet verder gaat bladderen. En nu zorgen dat ik mijn spullen niet meer probeer te proppen in te krappe tasjes. Want dat zorgt voor rafelige randjes!

Regen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen regende het hier eindelijk. Zoals we vroeger klaagden ‘alweer regen’ roepen we nu ‘hoera, regen’. Het hemelwater is welkom voor de natuur en voor de landbouw. En ook voor de tuin.

Van een ochtendwandeling kwam het vandaag niet. Dus besloot ik een filmpje te plakken van onze wandelingen in de Uithof, het derde alweer. Misschien gaat het de lezer van dit weblog vervelen maar mij niet. We zien elke keer weer andere dingen tijdens onze wandelingen. Geen dag is hetzelfde.

Ik ben bezig bloeiende planten, die we her en der vinden, te verzamelen en te drogen om er boeketten van te maken voor in huis. Ter vervanging van planten die water behoeven.

De ‘run’ op merken

Geplaatst op door
Beantwoorden

Merkkleding, merktassen, merkzonnebrillen, merkschoenen, merkjassen, enz.

Vandaag appte mijn jongste dochter mij of ik met haar mee wil naar een man in Den Haag die een perfecte imitatie verkoopt van een zeer duur merk zonnebril. Ze kent de man niet, maar heeft met hem afgesproken ergens in het centrum van Den Haag. Of ik met haar mee wil rijden. Natuurlijk, want ik vind het altijd gezellig mijn lieve dochter te zien.

De bril is bedoeld voor haar 15-jarige zoon, die ook al loopt met merktruien en merkbroeken en schoenen (maar dan wel de echte). Al mijn kinderen houden wel van een duur merkje voor een tas, horloge, etc. Het zal iets zijn van deze tijd.

Ze zijn geen van vieren opgegroeid met merkkleding en spullen. Al was dit zelfs tijdens hun jeugd al een enigszins aan het opkomen. In de jonge jaren van mijn oudste dochter was het merk LA Gear erg in de mode voor schoenen en ook waren er toen al merkbroeken. Ik kleedde haar leuk door kleding in bijpassend kleuren bij elkaar te zoeken en kreeg vaak complimenten van andere moeders hoe leuk zij eruit zag. Maar de klasgenootjes waren minder complimenteus. Ze vroegen haar een keer welk merk broek zij droeg. Mijn dochter was zich van geen kwaad bewust en ging serieus kijken naar de binnenkant van haar spijkerbroekje om zien of er een merk in stond. Daarmee had ze de spottende lachers van de wrede kinderen op haar hand.

Ik heb er nooit last van gehad dat mijn kinderen zeurden om merkkleding. Het beste qua merken dat de jongens overkwam was dat ze ieder op zekere leeftijd regelmatig een paar Nike schoenen kregen. Daarop liepen ze dan tot ze eruit gegroeid waren. Mijn jongste zoon was tot voorbij zijn puberleeftijd heel zuinig op zijn schoenen. Hij maakte de witte randen steeds schoon met een doekje. Mijn dochters kregen een leren jas en dat was al heel wat.

Maar nu zijn mijn kinderen alle vier in de positie dat ze merkkleding en spullen kunnen betalen en dat doen ze dan ook, de één in ruimere mate dan de ander, zowel voor henzelf als voor hun kinderen. Zij doen dat van hun eerlijk verdiende geld en ik gun het ze van harte, want ik merk ook dat ze nog steeds niet verwend zijn en zelfs de kleinste dingen kunnen waarderen. Datzelfde geldt voor mijn kleinkinderen.

Laatst was mijn op één na oudste kleinzoon bij mij met zijn vriendinnetje. Ik vond dat zij er leuk uitzag. Ze had ook een mooie tas, die haar outfit behoorlijk oppimpte. Ik ging met de app ‘lens’ kijken wat dit dit voor een tas was (ik zoek namelijk zelf toevallig een nieuw klein tasje, omdat mijn oude nepleren tasje versleten is). Ik zag dat het een Ballenciaga tasje was, dat zij droeg. Een tas van om en nabij de 2000 euro!

Als ik het met alle geweld zou willen zou ik zo een tas kunnen betalen in de omstandigheden waarin ik nu verkeer, maar wil ik dat ook? Nee. Ik zoek een crossover tasje, ditmaal van echt leer, dat handig is in het gebruik en er o.k. uitziet. En dat heb ik gevonden, van 70 euro afgeprijsd nu te koop voor 35 euro. Geen idee waarom het tasje is afgeprijsd. Waarschijnlijk omdat er helemaal geen merk op staat. Geen enkel embleempje. Dat vind ik juist heel ‘cool’, net als auto’s waarop geen merk te zien is.

Waarom zou ik reclame willen maken voor bedrijven die al stinkend rijk zijn door reclame die influencers en andere fluistercampagnes verspreiden.