Ahmad en ik hebben allebei osteoporose en slikken daarvoor dagelijks calcium en vitamine D, aangezien we van beide een tekort hebben. Maar naast dit voedingssupplement slikte ik op voorschrift van de specialist nog een ander pilletje dat de osteoporose een halt moet toeroepen. Dat pilletje is een vrij heftig pilletje dat je niet jarenlang kan innemen zonder controle om de 5 jaar. Omdat ik alweer 5 jaar dat pilletje innam vroeg ik de huisarts om een verwijzing.

Dat was in april. Daarop kreeg ik van het ziekenhuis 3 afspraken in het ziekenhuis, die zouden plaatsvinden in juli. Een afspraak voor 2 röntgenfoto’s en een scan, een afspraak voor het prikken van bloed en een afspraak voor de specialist. De afspraak voor het bloedprikken moest ik zelf maken. Dat deed ik ook.

Tot mijn verrassing kreeg ik een brief dat er een zuster aan huis zou komen om mijn bloed te prikken. Karamba! Wat een luxe! Netjes zei ik daarom de afspraak af die ik zelf gemaakt had bij de bloedafname in het ziekenhuis.

Vandaag zou de zuster komen. Van 7.30 tot 14.00 uur kon ik haar verwachten. Dus ik zette voor de zekerheid mijn wekker op 7 uur, zodat ik op tijd beneden zou zijn om de bel te horen.

Om een uurtje of 9.30 ging de bel. Naar binnen liepen twee zusters in witte jassen met een koffer, die eruit zag als een beklede koelbox. De ene was leerling, vertelden ze me. Wat een eer. Twee zusters die speciaal komen voor dit oudje, dat nog goed ter been is en best de fiets had kunnen pakken. De leerling prikte en ze deed dat prima. Eigenlijk is dat bij mij nooit een probleem, omdat de aderen op mijn arm duidelijk te zien zijn.

Ik voelde me een beetje schuldig dat ik hun tijd had laten besteden aan mij, terwijl ik weet dat de zusters van de thuiszorg het al zo druk hebben. ‘We waren toch in de buurt,’ stelden ze me gerust.