Vanmorgen zagen we hem verschijnen op de schutting van onze tuin, na een paar dagen afwezigheid. Hij bleef daar lang zitten kijken en kwam even later aarzelend de tuin in vliegen om op de grond wat rond te scharrelen. Wat een verrassing. Een mooi extra verjaardagscadeau voor Ahmad, die het dier ook miste. Hij had el cojo een paar dagen geleden vanuit het bovenraam zien vechten met een andere duif in de tuin van de buren en daarna hebben we hem niet meer gezien. We dachten dat hij mogelijk dood was, want het is nooit voorgekomen dat we de duif een dag niet zagen in onze tuin.

Maar vandaag dus wel weer. ‘Hij lijkt banger dan voorheen,’ zegt Ahmad. En ja, werkelijk lijkt er iets veranderd, ook hoe hij eruit ziet. Hij lijkt een beetje verfomfaaid. Zijn vleugels zitten niet glad op zijn lijf en het lijkt of zijn nekje meer pluizig is, alsof hij wat veren verloren heeft. ‘Misschien moest hij een paar dagen herstellen van die vechtpartij,’ zeg ik. We weten het niet. Maar hij is er nog tot onze opluchting.

‘Hoe weet jij eigenlijk zo zeker dat het een mannetje is?’ vraag ik Ahmad. ‘Ik heb hem een keer een andere duif zien dekken,’ zegt Ahmad. Aha, dus dat kan hij ook, met zijn manke pootje en al, de oude rakker.

We zijn allebei blij met de terugkeer van ‘onze’ huisduif.