Een heel gewone duif, waarvan je er zoveel ziet en toevallig ook van de soort waarvan elk op elkaar lijkt, omdat ze vrijwel allemaal dezelfde kleur hebben. Maar onze trouwe tuinbezoeker was herkenbaar, omdat hij mank liep. We kennen de duif van jaren geleden. Toen bond hij de strijd om wat strooivoer nog weleens aan tegen andere duiven. Duiven van een andere soort die in groepen plachten te komen, maar ‘onze’ manke duif was altijd alleen en moest dan ook meestal wijken voor de vijandige houding van de andere duiven die hem wegjoegen van het begeerlijke voer.

Jaren zagen we de manke duif (door ons ‘el cojo’ of en ‘el vagabundo’ genoemd) in onze tuin verschijnen zodra kleinere vogels aan het hangende voer kwamen knabbelen en er wat van lieten vallen. Een trouwe bezoeker. We waren aan het dier gehecht. ‘Wat wordt hij oud, hè,’ zei ik weleens tegen Ahmad. ‘Ja, hij redt zich prima ondanks zijn manke pootje.’

Duiven kunnen wel 20 jaar oud worden, las ik op internet. Maar eens komt er een einde aan hun leven, zoals aan dat van ons allemaal. De afgelopen dagen hebben we onze ‘cojito’ niet gezien. Dat is vreemd, want hij komt normaal gesproken diverse keren per dag in onze tuin rondscharrelen met zijn manke pootje. We missen hem.

Ik heb nog hoop dat hij terugkeert, maar ik vrees dat zijn afwezigheid betekent dat hij overleden is. Er komt nu een andere duif. Een duif van dezelfde soort maar niet met een mank pootje. Ik mis onze ‘vagabundo’ en ik kijk naar hem uit. Maar in mijn hart weet ik dat hij er waarschijnlijk niet meer is. Gek dat dit me zoveel doet.

Alles verandert en niets en niemand blijft ?