Laatst kocht ik al een nieuw lederen handtasje. Een tasje dat ik nog niet gebruik, omdat ik gewend ben aan een ouder nepleren tasje dat nu begint te slijten en te bladderen aan de randjes. Maar ik ben iemand die gewend raakt aan spullen en ze graag tot het einde toe blijf gebruiken, al zit er hier en daar een rafelig randje aan.

Gisteren ontdekte ik dat ook het mapje waarin in mijn pasjes bewaar versleten was. Ik bewaar die pasjes in een oud leren etuitje waarin je vroeger je papieren rijbewijs bewaarde. Toen dat roze vodje werd vervangen door een pasje bleef ik het etuitje gebruiken voor mijn pasjes, omdat er verschillende vakjes in zaten en het een handig klein mapje was. Maar gisteren zag ik dat dit meer dan 20 jaar oude gebruiksvoorwerp rafelige randjes vertoonde en naadjes die loslieten. Normaal gesproken zou ik zo een etuitje oplappen door het dicht te naaien, maar gisteren was ik in een hebberige bui en trakteerde ik mezelf op een nieuwe nappa leren kaarthouder met RFID beschermer. Het ding kwam vandaag al binnen. Ik propte mijn pasjes erin en was er niet eens zo blij mee. Ik heb nog heimwee naar mijn oude comfortabele lubberige mapje. ‘Ik had het oude mapje best kunnen repareren,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Je kan het nieuwe pashoudertje terugsturen,’ zegt hij. Ik heb de verpakking al in de papierbak gegooid en ik twijfel. Soms moet je het oude durven loslaten en overgaan op een nieuw uitschuifbaar exemplaar dat reuze modern is.

Ik voel me een beetje ‘schuldig’ over deze twee niet strikt noodzakelijke uitgaven. Het is zo gemakkelijk om vanuit je luie stoel dingen te bestellen. Ik moet er geen gewoonte van maken.

Het etui van mijn e-reader is ook behoorlijk versleten. Kan ik de verleiding weerstaan om een nieuwe te bestellen? Ja, dat is gelukt. Ik heb de rafelige randjes beplakt met zwart plakband, zodat het niet verder gaat bladderen. En nu zorgen dat ik mijn spullen niet meer probeer te proppen in te krappe tasjes. Want dat zorgt voor rafelige randjes!