Vanmorgen stuurde de zus van Ahmad een klein filmpje van haar kleindochter Lucia, die nu 17 jaar is. Zij zingt daarin een stukje flamenco. Ahmad vind het niet zo geweldig. Ik, als Nederlandse, vind het wel mooi en knap. Wij kunnen dit in Nederland moeilijk nadoen. De flamenco zit de Andalusiërs in het bloed, zowel wat betreft ritme, dans als muzikaliteit. Ik begrijp de flamenco niet goed en houd niet altijd van het bijzonder dramatische en theatrale ervan. Maar dit liedje vind ik leuk klinken en knap gedaan door deze amateur. Ik heb het verborgen op YouTube gezet om het met de lezer van dit weblog te kunnen delen.
Over amateur gesproken. Mijn schilderij was vandaag gereed om te delen met degenen voor wie ik het maakte. Ahmad maakte een foto en stuurde die naar zijn dochter. Daarna zat ik enigszins zenuwachtig op mijn hometrainer. Wat zouden zij ervan vinden? Het leek wel of ik wachtte op het eindcijfer van een examen.
Ze vonden het mooi!! Na de koffie kochten we een lijst voor het werkje van 40 x 50. De verf moet nog wat drogen. Als hij is ingelijst zal ik hem delen in mijn weblog en in de pagina met de galerij van schilderijen en tekeningen..
Het wandelen vlak voor zonsopgang bevalt goed. Ik vind het leuk door lantaarnverlichte straatjes en straten te lopen, terwijl het menselijk verkeer net op gang komt. Je ziet mensen gehaast de deur uit gaan op weg naar werk of school. En soms zie je de straat nog leeg, wat lekker rustig is. We lopen niet meer steeds dezelfde route. De ene dag bepaalt Ahmad waar we lopen en de andere ik.
Vandaag was ik aan de beurt. Ik vond het zelf een geslaagde route, waarbij we in een andere boom dan tevoren de mussen hoorden tjilpen en waarbij we langs jasmijnstruiken liepen, die een heerlijke geur verspreidden. Ahmad plukte twee sinaasappels, die over het hek hingen van een tuin.
De terrasstoelen moeten nog geplaatst worden. Weldra zullen er een flink aantal mensen ontbijten op die terrassen, wat hier heel normaal is.
´Regenboog´verrassing in oude buurt
Links van het dorpssymbool de drukste weg van het dorpscentrum, ´el caminito del rey´ geheten. N.B. caminito betekent weggetje.
Ik vind dit de mooiste weg van ons dorp. Ze onderhouden dat groen heel goed
Bijna weer thuis.
Ik heb aan mijn schlderij gewerkt en denk dat het zo goed als af is, maar ik heb Ahmad nog geen toestemming gegeven om een foto ervan te sturen naar zijn dochter. Moet er nog een paar dagen kritisch naar kijken.
Volgende week woensdag, 13 oktober, gaan we eindelijk op babybezoek. We gaan niet met lege handen. We hebben wat handenarbeid voor beide zussen.
Decoratie voor Zoraida van tiffany. Het moet Luna voorstellen, haar overleden katje
Vier kleinere decoraties voor Vicky, de grote zus.
Verder hebben Ahmad en ik allebei een cadeautje voor de baby. Ik heb een schilderij voor Zoraida en Ali, mits zij dat willen hebben. We sturen vooraf een foto.
We hebben twee butagasflessen voor hun in de kofferbak. Die staan bij ons in de opslagruimte en worden niet gebruikt, omdat wij alles elektrisch hebben hier.
Het lijken net nep-eenden, maar ze zijn echt. In Spanje is een eend of gans in een park een bezienswaardigheid
De bakker hangt hier elke ochtend de bestelde broodjes aan de deur van de mensen.
Ze hebben de achtergrond van het podium, waar dorpsfeesten gegeven worden, opgesierd met glitters en het symbool van Alhaurin de la Torre
Dit mooie zwervertje zien we elke ochtend voor onze deur. Logisch, want daar staat een bak water en onder deze auto ligt altijd een gevulde bak met kattenbrokken.
De morgenstond heeft goud in de mond
Veel ga ik niet meer doen aan dit schilderij. Nog enkele details moet ik aanpassen, maar dit is ook het stadium waarin je een schilderij totaal kan verpesten. Dus ik ga een dagje pauze nemen.
Ik zeg hier niet meer zo veel, maar ik heb het even druk met wat anders. Schilderen. Het zou best kunnen dat het portret over een paar dagen al af is. Ik ben steeds sneller met de kwast en gebruik, zeker in het beginstadium, een grote platte kwast. Dat schiet lekker op.
De details goed krijgen is nog wel een ding en vereist meer geduld en een kleiner kwastje. Misschien wordt het wel wat. Ik denk het wel af te hebben voor 13 oktober, want dan gaan we op baby-bezoek. En natuurlijk hoop ik dat de dochter van Ahmad en haar vriend het portret willen hebben.
Straks gaan we even naar de winkels om te zoeken naar een leuk presentje voor de baby. Dat kan nu gerust, want het is niet meer zo warm hier. Er staat een frisse wind bij zon en dat zorgt voor prachtige heldere vergezichten.
Uitzicht op de Sierra en de kust van Malaga vanuit slaapkamerraam. Vandaag heeft Ahmad ramen gelapt en ook de hor schoongemaakt. Er valt nu veel meer licht in huis en het lijkt nu niet meer of het net geregend heeft, als je naar het glas kijkt ?
Nog steeds vormen onze ochtendwandelingetjes een mooi deel van de dag. We wandelen tegen zonsopgang en als je dan daarna kan ontbijten op je terrasje, dan is dat een tweede hoogtepunt van een verder toch al aangename dag.
We kennen de omgeving al op ons duimpje, maar als je goed let op de details, dan zie je toch dat dingen veranderen:
Al jaren zoek ik naar een vaste kapper. Eentje die mijn haar zo goed knipt dat ik daar tevreden mee ben zodat ik besluit om die kapper trouw te blijven. Ik heb al een paar keer gedacht dat ik ´mijn kapper´ gevonden had, maar altijd weer moest ik constateren dat een kapper ook maar een mens is en de ene dag beter knipt dan de andere. En zo zwerf ik al jaren rond van de ene kapper naar de andere.
En nu denk ik opnieuw dat ik mijn kapper gevonden heb.
Ik was al twee keer eerder bij haar. De eerste keer was in 2017, net voordat ik mijn heup brak. Toen viel me al op wat een maestra zij was. Zij waste, knipte en föhnde mijn haar met een routine, souplesse en handigheid, die ik zelden daarvoor gezien had. Ik was heel tevreden met het resultaat. Daarna lag ik een tijd in het ziekenhuis met een gecompliceerde gebroken heup. Ondanks dat mijn haar een tijd lang geen wasbeurt kreeg, bleef het perfect zitten.
Een tijd later, ik liep toen nog mank van die met pinnen gerepareerde heup, ging ik nog een keer naar haar. Ahmad en ik wilden ons toen allebei door haar laten knippen. Ook hij was toen zoekende naar een goede kapper.
Het was een slecht moment om te knippen, want het was een week voor de Semana Santa. De week dat iedereen bezig is met het zoeken naar een ´paasbest´ uiterlijk. Er waren twee jongetjes aan de beurt voor ons, die allebei een prachtig kapsel kregen. Daarna was het onze beurt. Ik heb het idee dat ze ons toen een beetje afraffelde, want er stonden nog meer dorpsgenoten te wachten op een ´make-over´. Ze is een enorme kletskous en ze liet toen doorschemeren dat ze er ´Spanjolistische´ en fascistische sympathieën op na hield.
Dan moet je niet bij Ahmad wezen. Hij vond dat drie keer niks en hij vond ook dat ze zijn haar niet goed en zorgvuldig genoeg geknipt had. Mijn haar was ook een stuk minder mooi geknipt dan de eerste keer.
Daarna heb ik haar jaren lang links laten liggen en begon mijn zwerftocht langs kappers opnieuw.
Maar nu ben ik weer naar haar teruggekeerd, uit pure wanhoop, omdat mijn haar verschrikkelijk lang was geworden. Het hing tot midden op mijn rug en ik vind dat geen gezicht voor een ´meisje´ van 70 jaar.
Dus vanmorgen zat ik weer in de stoel bij de maestra en ze deed met vaardige handen precies wat ik wilde. Voor 20 euro kan ik nu weer enigszins tevreden in de spiegel kijken.
Dat deed ik vannacht en ik lag daarna een tijd wakker met een onrustige gedachte. Welke nummers moet ik bellen, als ik hier in Andalusië ben en Ahmad ineens dood naast me ligt? Ik heb geen idee hoe dat gaat in Spanje. ´Dat moet ik hem morgen toch eens vragen´, besloot ik en daarna kwam ik met enige moeite weer in slaap.
Lang geleden, op 8 mei 1986, trof ik mijn 4 dagen oude zoontje Imran in de ochtend dood in zijn bedje. Ik liep met het koude lijfje in dekens gewikkeld naar beneden en belde, alsof dat vanzelfsprekend voor me was, de huisarts. En dat was, zo bleek later, het juiste om te doen. Minder logisch was het dat ik hem in veel dekentjes wikkelde, in de hoop dat hij dan warm zou worden en weer tot leven zou komen. Dat is heel irrationeel, maar wel begrijpelijk, gezien de shock waarin ik verkeerde.
Maar vannacht sloeg ineens als de bliksem de gedachte bij me in dat ik niet weet wat ik moet doen bij een eventueel plotseling overlijden van mijn lieve levensgezel.
Hetzelfde als in Nederland, zo vernam ik in de ochtend aan het ontbijt. Hier bel je alleen niet de huisarts maar het alarmnummer 112, opdat er een medicus langskomt om de dood vast te stellen. En daarna bel je de begrafenisverzekering, die het verder regelt. Niet zo ingewikkeld dus. Ahmad heeft de nummers naar me gemaild en dat ga ik goed bewaren. Evenzo krijgt hij van mij een overzichtje wat hij moet doen, als ik ineens het loodje leg, hetzij hier hetzij in Nederland.
Gezellig onderwerp, nietwaar. Ik besef dat het niet prettig is erover te denken en te praten, maar ik weet ook dat op onze leeftijd elke nieuwe, gezonde dag een geschenk is.
Hoe kom ik erop? Misschien door het verhaal te horen van anderen en te beseffen dat het niet zo vanzelfsprekend is dat je geluk samen maar blijft voortduren. Ook zie ik in de spiegel en in de reflectie van mijn tablet mijn steeds oudere kop en dan besef ik dat ik niet meer bij de jonkies hoor. Ik doe mijn best om fit te blijven door te fietsen en te wandelen. Maar het enige dat ik daarmee heb bereikt is dat ik nu een prototype ben van de uitdrukking: ´van achter lyceum en van voren museum´.
Morgen ga ik naar de kapper. Mijn ´meisjeslange´ haar een beetje bijknippen.
Ik zie, als ik stiekem in Matomo spiek, dat mijn weblog zeer weinig wordt gelezen. En ik geef de niet-lezer geen ongelijk. Ik zit hier maar wat te lullen achter de laptop. Als ik mijn kleine en grote geluk hier deel, zal dat voor sommigen waarschijnlijk behoorlijk irritant zijn. Ik zit hier nog lekker op mijn terrasje te ontbijten, terwijl men in Nederland zucht onder grijze luchten en te maken heeft met veel (tegen)wind, op het stormachtige af.
Sorry daarvoor. Ik kan er niets aan doen dat ik hier mijn tijd uitzit als een blij stuk onbenul en verder weinig te melden heb.
We doen nog steeds niet veel meer buitenshuis dan onze ochtendwandeling bij zonsopgang en de boodschappen. Vanmorgen waren we weer getuige van het fluitconcert van de talrijke musjes, die overnachten in deze boom:
Vandaag heb ik zowaar de eerste voorbereidingen getroffen voor een schilderij. Als ik Ahmad zo ijverig bezig zie, kan ik niet achterblijven.
Ik heb mijn canvas voorzien van een onderlaag. Schrok ervan hoe snel de verf hier droogt. En ik heb al mijn verftubes, waarvan er enkele dicht zaten geplakt, open gemaakt. Door verf weg te krabbelen van het dopje en in hardnekkige gevallen de verftube omgekeerd met dopje naar beneden even te koken in een bodempje water. Internet weet overal raad op. Morgen beginnen met de contouren van de figuren. Nu lekker nog wat lezen. Wie zit er achter me aan? Niemand!
We zouden vandaag naar Benalmadena gaan. Na het ontwaken maken we onze ochtendwandeling.
Als ik de middelbare scholieren naar school zie gaan komt weer de stress van vroeger van proefwerken en examens bij me boven. Wat ben ik blij daar vanaf te zijn…De dorpelingen zorgen goed voor de talrijke zwerfkatten.Die houdt ervan het gezellig te maken ?
Daarna, aan het ontbijt, vraag ik Ahmad: ´Heb jij zin om naar Benalmadena te gaan?´ Hij antwoordt dat hij het voor mij doet, omdat hij denkt dat ik het misschien leuk vind om te kijken in een winkeltje daar, waar ik al een paar keer kleren heb gevonden die ik bij me vond passen.
´Eigenlijk bedoelde ik meer dat ik erheen wilde op mijn verjaardag in oktober, als een soort uitje om die dag speciaal te maken´, zeg ik. Maar ik heb momenteel helemaal geen kleding nodig. ´Wat wilde jij eigenlijk vandaag doen?´ vraag ik hem. Hij wilde de versieringen van glas in lood afmaken, die hij gemaakt heeft voor zijn dochters.
Dit wordt een mobile aan bamboe voor zijn oudste dochterVoor zijn jongste dochter een decoratie in tiffany van Luna, haar onlangs overleden katje, die samen met haar sliep onder de dekens met alleen het koppie erboven
Even later aan de afwas bedenk ik me dat ik een bangerd ben geworden. Ik ben graag thuis, veilig binnen. Misschien komt het door de lockdown dat ik nu zo goed besef hoe fijn ik het vind om in ons huis te zitten, zowel hier als in Nederland.
Vroeger was ik anders en kon ik vaker drammen dat ik erop uit wilde. Die druk om dat te willen kwam, denk ik achteraf, van buitenaf. En die druk komt dan weer vanuit het vooroordeel dat je meer plezier zou hebben als je veel buitenshuis onderneemt. Alle ongelukken die ik heb gehad waren buitenshuis. Als we die ene dag niet waren gaan wandelen op de berg, had ik mijn heup niet gebroken. Ineens krijg ik ook de angst dat we een ongeluk kunnen krijgen in de auto onderweg naar Benalmadena. Ik zou mezelf dan tot in lengte van dagen blijven verwijten dat het mijn schuld was (als we het al overleven).
Ik loop naar Ahmad en vertel hem mijn gedachten. Hij lacht en troost me en zegt dat ik niet bang hoef te zijn.
Ik besef wel dat je jezelf niet kan verstoppen voor het lot door je op te bergen in een gewatteerd doosje. Maar geluk is zo broos en kan zomaar verdwijnen. Ik wil het lot ook niet onnodig tarten. De woorden van wijlen mijn leermeester sheikh Nazim komen in mijn gedachten. ´Mensen blijf in je huis en ga niet onnodig de straat op´, placht hij te zeggen. ´Vermijd plaatsen waar veel mensen bij elkaar zijn.´ De beste plek is binnenshuis op je bidkleedje. Hij waarschuwde, al een tiental jaren voor de uitbraak van COVID, voor een virus waartegen de mens (die zich oppermachtig waant) geen verweer heeft. Hij zag veel latere gebeurtenissen al aankomen, de opkomst van het salafisme en de onderlinge haat tussen mensen.
En nu voel ik me nu al een aantal jaren perfect gelukkig binnen de muren van mijn huis. Natuurlijk geniet ik ook van buiten zijn en mensen en dieren zien en de natuur, maar ik zie er het nut niet zo van in om al te vaak en onnodig de buitenlucht op te zoeken. Bij het doen van je dagelijkse dingen komt als vanzelf genoeg buitenlucht voor. Je moet sowieso de straat op voor je boodschappen en andere zaken en soms om mensen te ontmoeten of familie.
Vandaag blijven we dus thuis. Ik kan beginnen met schilderen, maar ook daarvoor ben ik nu een beetje angstig. Ik heb al zo lang geen kwast in mijn handen gehad. Schilderangst heet dat. Het komt meer voor. De gedachte dat je er eigenlijk niets van kan en dat het schilderij niet gaat lukken. Maar dat is dan ook het ergste wat kan gebeuren en dat valt reuze mee. Dus vandaag misschien beginnen. Maar eerst nu even fietsen op de mijn ´homie´fiets, kijkend naar het vierde seizoen van ´Snowfall´. Het canvas loopt niet weg.
