We kwamen uitgeput thuis, want het is toch bijna 500 km rijden heen en terug. Ik reed het grootste deel, omdat ik rijden leuker vind dan ernaast zitten. Het was heerlijk om weer in de campo te zijn en te genieten van dat kleine hummeltje en de twee liefhebbende ouders.

Slecht nieuws is wel dat zij hun moestuin moeten opgeven, want op de plek van de moestuin gaat gebouwd worden. Er komt daar een woning waarin de vriend en collega van Ali gaat wonen met zijn gezin.

Zoraida is huurder van het huis dat ze nu bewonen. Het ligt in een mooi gebied, waarop de eigenaar ook vakantiewoningen heeft staan voor toeristen die de landelijke rust zoeken. Zoraida heeft niets te vertellen over het land dat rond haar woning ligt. Maar dit is een reden te meer om te willen verhuizen naar een stuk land met een huisje erop dat wel helemaal van haar en Ali zal zijn. Ze zijn er naarstig naar op zoek en gaan zaterdag al een terrein met boerderij bezichtigen. Ze willen nu haast maken met de verhuizing. Vooral omdat de woning die ze nu bewonen in de winter erg koud is en zij de haard niet zullen kunnen aansteken vanwege de baby, omdat de ventilatie en afvoer van deze haard niet afdoende is.

Daarnaast kampen ze met een verstopte afvoer in hun keuken die niet op te lossen is, tenzij de hele keuken wordt weggehaald en er onder de stenen vloer gewerkt kan worden. Er staat nu een grote emmer onder de wasbak, die ze telkens moeten legen. Ik vind het een prestatie dat zij zo leven met een baby. Ik kreeg flashbacks van het kraakpand dat ik vroeger bewoonde in mijn studententijd en was bij thuiskomst blij met de luxe van ons optrekje hier.