Niet veel. Omdat ik niets hoef, heb ik ook niet meer de discipline die ik mezelf soms kan opleggen. De usb-stick met mijn boek erop ligt nog onaangeroerd te wachten. Af en toe zie ik hem liggen op mijn bureautje en ik denk dan alleen: ‘Niet vergeten dat hij hier ligt, zodat ik hem niet kwijt raak’.
Tekenen doe ik wel. Daarbij luister ik graag naar radio 1 of naar een muziekje dat ik heb opgeslagen in mijn mobiel. Soms ben ik zo verdiept in het tekenwerk dat ik er na een uur pas achter kom dat ik de koptelefoon al op mijn hoofd heb zitten, verbonden aan mijn mobiel. Maar dat ik vergeten ben enig geluid aan te zetten! Ik zit dus met het knellende ding op mijn kop te tekenen zonder dat dit van enig nut is. Dan lach ik even om mezelf.
Wat ik wel braaf doe is dagelijks de oefeningen met twee gewichtjes van 1.5 kilogram voor mijn elleboog. Ik train dan direct ook maar de rechterarm. Verder moet ik van mezelf dagelijks 50 squats doen met die gewichten. Dat is een werkje van hooguit 5 minuten. Intussen kijk ik dan tv.
En eens in de twee dagen kook ik.
Maar verder ligt het programma van mijn dag open. O heerlijke vrijheid!

Daar ben ik niet goed in. De dingen die ik in mijn leven heb weten te verkopen zijn op een hand te tellen. Niet meegerekend de inboedel van wijlen mijn moeder. Antieke meubels en klokken die ik voor een prikkie liet meenemen, alsmede de kristallen drankglazen, die twee antiquairs zich brutaalweg toe eigenden, terwijl ik even niet keek omdat ik bezig was met een andere koper. Pas toen zij weg waren zag ik dat zij al de Leerdam-glazen en ook de antieke likeurglaasjes van mijn oma snel hadden ingepakt en meegenomen.
Ik was boos op die twee gladde jongens, Zij hadden nota bene al enig zilverwerk van me mogen meenemen voor in hun theetuin, omdat moslims niet eten en drinken uit een zilveren servies. Geef zulke jongens een vinger en ze pakken als twee haaien je hele arm! Ik heb ze achteraf een boze mail gestuurd en van één van hen alsnog 50 euro gekregen voor de gestolen kristalwaren.
Dat verkopen van die spullen van mijn moeder was een soort hel voor me. Een ‘eens maar nooit weer-ervaring’. In de psychologie noemt men dat ‘flooding’, het confronteren van een persoon met zijn/ haar grootste ‘angst’ door deze ineens op te zadelen met heel veel van het gevreesde. Zoals bijvoorbeeld iemand die bang is voor spinnen confronteren met een heel grote spin, Dat kan goed uitpakken. Iemand kan dan ineens genezen zijn van zijn/ haar angst. Of niet. Bij mij heeft het alleen veroorzaakt dat ik af en toe mezelf wel voor mijn kop kan knallen om de argeloze manier waarop ik objecten die duizenden euro’s hadden gekost weg deed voor een paar honderdjes, Het huis moest snel leeg om verkoopbaar te zijn. Dus ik hield een totale leegverkoop.
Maar behalve deze eenmalige ervaring van ineens heel veel zaken moeten doen ‘wegens omstandigheden heb ik eigenlijk nooit iets verkocht, Óp een zwart-wit televisie na, heel lang geleden.
En vandaag heb ik ook iets weten te verkopen, jawel!

Toen Ahmad hierheen kwam vanuit Sevilla, kocht ik voor hem een kacheltje. Mijn huis werd toen nog mede bewoond door mijn jongste zoon en, meen ik, ook mijn jongste dochter en Crisje. Dus ik wilde voor Ahmad een rustig plekje creëren waar hij kon schrijven, in onze grote slaapkamer. Hij had immers een boek geschreven en ik zag hem dus als een schrijver, die zijn ding moest kunnen doen en daarbij niet gestoord diende te worden. Het viel niet mee om een kacheltje te vinden dat paste, maar uiteindelijk vond ik een passend model. Het was een nieuwe gaskachel en hij kostte me met plaatsingskosten maar liefst 800 euro.
Ik kocht ook een joekel van een laptop voor hem met een groot scherm, zodat hij comfortabel zijn boeken zou kunnen typen.
De laptop bleek geen succes voor hem. Hij kon niet omgaan met de Nederlandstalige software en moest uiteindelijk voor zichzelf een laptop kopen in Spanje. Gelukkig kon ik de grote laptop zelf goed gebruiken en dat doe ik tot op heden.
Maar dat kacheltje is vrijwel nooit gebruikt. Ahmad heeft maar even boven zitten typen en dat was een keer toen ik daar in bed lag ziek te zijn. De enkele keer dat we het kacheltje even aanzetten om de kou weg te jagen maakte het een hinderlijk brommend lawaai, zodat je het zo snel mogelijk uit wilde zetten.
En nu staat het kacheltje in onze slaapkamer nog steeds een ‘sta in de weg’ te zijn, terwijl ik al lang CV heb. Ik heb geprobeerd het te verkopen via marktplaats, maar had daarmee geen succes. Vandaag kwam ik op een idee. Wat als ik de winkel ging bellen waar ik het kacheltje destijds heb gekocht. Zij verkopen nog steeds gaskachels, ook tweedehands. En ja, gelukkig willen zij het kacheltje wel van me terugnemen. Maar niet voor 800 uiteraard. Het kacheltje is nu 75 euro waard.
‘Prima’, zeg ik, misschien niet helemaal zakelijk. ‘Als jullie het hier willen ophalen is dat o.k., want ik heb geen auto.’ Maandag na 13.00 uur komen ze het kacheltje halen. Ik ben blij dat ik van het zware ijzeren geval verlost ben. Als Zwennes het kacheltje niet had teruggenomen, dan had ik het gratis weggegeven aan de Kringloop. En als die het niet hadden willen ophalen, dan had ik het met pijn in mijn hart bij het grof vuil gezet. Gelukkig hoeft dat nu niet.

Al een tijdje kijk ik met interesse naar de belevenissen van de mensen die hun leven proberen vorm te geven in het programma Utopia. Er vinden daar nu ontwikkelingen plaats die veel lijken op wat er gaande is in de maatschappij buiten Utopia. Er is een nieuwe groep binnen de groep gevormd, die zich ‘de ondernemers’ noemt. Hun hoofddoel is zoveel mogelijk geld te genereren door het verkopen van producten. Van de ondernemers wordt verwacht dat zij zich met name inzetten voor het genereren van geld en daarna kunnen zij profiteren van de winst. Degenen die zich daar niet in vinden, de rest van de mensen in de Utopia-groep, worden nu ‘minimalisten’ genoemd, hoewel niet iedereen het ermee eens is ingedeeld te worden onder die noemer. Het woordje minimalist heeft voor sommigen een negatieve klank, alsof het zou gaan om iets minderwaardigs. Aan het zijn van minimalist worden in de groep Utopia geen eisen gesteld. Zij krijgen een toelage van 100 euro, ongeacht of zij daarvoor werken, maar doen zij meer dan dat, dan delen zij niet in de winst die dat oplevert
Binnenkort zal er een spreker komen in Utopia om uit te leggen wat een minimalist is. Ik kijk alvast op internet, wat daar gezegd wordt over minimalisme en ik lees: 5 definities van minimalisme

minimalisme

zelfst.naamw.
het streven om met zo eenvoudig mogelijke middelen een doel te bereiken, een effect te bewerkstelligen.
en ook: 1) Het herleiden tot de eenvoudigste vorm 2) Kunstrichting 3) Kunststroming 4) Politieke houding 5) Sobere woonstijl
Verder zie ik dat het begrip minimalisme in de jaren 60 is ontstaan in de teken- en schilderkunst.
Dat je een minimalist bent wil dus niet zeggen dat je een soort uitkeringstrekker bent.
Voor mij heeft het wel nog een gevoelsbetekenis naast die van ‘het herleiden tot de eenvoudigste vorm’ (wat ik overigens een heel goede definitie vind). Ik proef er ook iets in als: ’tevreden zijn met weinig, met het nodige’.
Hierin herkennen Ahmad en ik ons. Wij hebben samen niet veel geld, maar wij leven rijk. Wat wij belangrijk vinden hebben wij ons toegeëigend met weglating van wat wij onbelangrijk vinden. Verder houden wij van bezig zijn als doel op zich en de voldoening die dat geeft. Wij denken daarbij niet dat onze bezigheden ook geld moeten genereren, want wij hebben genoeg.
Laatst zei de schoonvader van mijn zoon dat ik geld kon verdienen met mijn tekeningen. Hij is al zijn hele leven ondernemer en bovendien kunstverzamelaar. Hij ried me aan een website te maken met een galerij van tekeningen en de fotootjes die ik daarvoor als voorbeeld heb gebruikt. Mensen zouden mij foto’s van geliefden kunnen sturen en daarvan zou ik dan voor hun een tekening kunnen maken. Die zou dan minstens 250 euro moeten kunnen opleveren. Alleen de gedachte daaraan al maakt me moe. Ik wil helemaal geen geld verdienen met tekenen. Ik ben met pensioen. Ik ben tevreden met wat ik heb.
Gelukkig maak ik me er niet druk om dat de tegels in mijn badkamer gedateerd zijn. Ik heb als student jarenlang gedoucht in een gemeenschappelijke badkamer die helemaal geen tegels had. Met het raam open, omdat er geen gas was, maar het water verwarmd werd door een butagas-tank. Ik heb geleefd in Pakistan, waar geen stromend water was en er dagelijks water gehaald moest worden uit een put om te drinken. Er werd gedoucht vanuit een vat waaruit je water moest scheppen met een kannetje en dat kon niet dagelijks, want er was niet zoveel regenwater. Dus ik voel mij als een koningin in mijn badkamer, waar nu zelfs een verwarmingsradiator is (die ik niet gebruik, omdat dat ook niet hoeft).
Zoals Seneca al zei: ‘Rijk is niet degene die veel bezit, maar degene die weinig nodig heeft’.

Een tijd lang was ik het ‘boek’ kwijt dat ik aan het schrijven was. Het is terug te vinden op mijn grote laptop in Spanje en op een USB stickje.
Ik heb dat stickje vandaag gevonden. En ik denk erover weer gewoon verder te schrijven, hoewel het boek eigenlijk uit was. Misschien ga ik het herschrijven en er personages en gebeurtenissen aan toevoegen. Elke dag een paar uurtjes schrijven en een paar uurtjes tekenen. En soms een krabbeltje in dit weblog, als ik iets voel opborrelen dat gezegd mag worden. Dat lijkt me wel wat.
En 1 februari de operatie aan het linkeroog en 13 juli een tweede operatie aan mijn elleboog. Materiaal verwijderen. De elleboog is nu wel aardig genezen en het hekwerk eromheen begint af en toe hinderlijk pijn te doen en soms te kriebelen. Het moet er dus uit van de geneesheer…..Dat betekent opnieuw de elleboog openen, maar hopelijk geen revalidatie daarna.
Dat alles onder voorbehoud. IJs en weder dienende en bij leven en welzijn….Inshaallah….

Al een tijdje schrijf ik niet meer. Waarom eigenlijk niet. Omdat ik veel van wat ik schrijf onbenullig vind. ‘Blij met mijn aankoop’, hoe kinderlijk en oninteressant is dat. Overigens werd gisteren de tuinset bezorgd en hij viel niet tegen. Het is echt een mooie en comfortabele set.
Maar hoeveel zeggen al deze stukjes over mij en wat wil ik ermee zeggen en hoe interessant zijn ze voor een ander? Niet bijster, want anders had ik wel meer lezers. De stukjes gaan ook niet over wat mij echt bezig houd en waarvan ik ’s nachts wel eens wakker kan liggen. Dat deel ik met niemand, niet op facebook (daar al helemaal niet!) en niet hier. Waarom zou ik. We hebben allemaal onze weg te gaan en de mijne was door diepe dalen. Nu zit ik in een soort weldadige luwte en heb ik het heerlijk en daar schrijf ik juichend over. Ik ben ook dankbaar hoe mijn leven uiteindelijk heeft uitgepakt. Hoe ik door een mangel ben gegaan en daar toch vrij ongeschonden ben uitgekomen..
Maar de schade is er nog in mijn ziel. Bepaalde gebeurtenissen komen soms terug in mijn herinnering en dat zijn geen prettige gedachten. Het verleden is voorbij, maar de verbijstering aangaande wat mensen een ander kunnen aandoen blijft.
Soms ril ik bij de gedachte dat ik letterlijk tussen de Scilla en de Charibdis voer met een gammel bootje en dat ik de Almachtige mag danken op mijn blote knieën dat mij niets ergers is overkomen dan reeds gebeurd is. Dat snode plannen van mensen werden verijdeld en dat ik ondanks mijn argeloosheid toch ontkwam aan groot gevaar. Dat bepaalt ook voor een groot deel de trouw aan mijn geloof. En verder word ik erg gesterkt in mijn geloof in een Almachige als ik kijk naar Earth Planet. Hoe mooi en kleurrijk is de natuur in al haar ongereptheid. Ik kan daar niet naar kijken zonder in mijn hart te fluisteren: Soedbhan Allah….
Ik ben geworden wie ik nu ben en ik kan mezelf recht in de, nu al 5 weken onopgemaakte, ogen kijken. En wat ik zie bevalt me. Ik ben geen haatdragend persoon geworden. Maar er zit nog woede en verdriet in me. Dat steekt vooral in een slapeloze nacht of op onbewaakte eenzame momentjes zijn kopje op. Kan ik vergeven? Voor sommige dingen die gebeurd zijn in mijn leven neem ik zelf verantwoording. Eigen keus en eigen schuld. Maar wat me is aangedaan als kind, daar kan ik niets aan doen en niets aan veranderen en het heeft een groot deel van mijn verkeerde keuzes bepaald.
Nu weet ik beter en zie ik andere mensen keuzes maken, die niet altijd verstandig zijn. Maar ook zij hebben recht op hun portie keuzes en de gevolgen daarvan.
Ach, elk leven van elk mens is zo interessant om op te tekenen. Zoveel verschillend levenspaden en lessen die je eruit kan trekken. Maar voor een ieder zijn de uitdagingen op de weg weer anders.
Daarom denk ik soms: wat heeft het voor zin mijn ervaringen te delen met anderen? Mijn weg is niet die van de ander. Wat heeft een ander aan mijn geschrijf. Dat maakt stil.
Gelukkig kan ik nog wel tekenen……

Winkelen op internet. Ik doe het niet vaak, maar wel steeds vaker. Geen kleding, want ik moet iets aantrekken voordat ik het koop. Ik moet voelen hoe iets zit en zien hoe iets bij mij staat. Maar sommige dingen kun je heel goed en goedkoper op internet bestellen dan in een winkel. Je moet dan wel goed kijken en oog hebben voor details. Kleuren zien er op een foto vaak anders uit dan in werkelijkheid.
Ahmad bestelde dus 6 verschillende soorten roos via internet. Uiteraard krijg je die voor in totaal 52 euro niet in een pot met al ontkiemende bloemknoppen. Het zijn allemaal stammetjes, waaraan je nu nog niet kan zien dat daar een mooie rozenplant uit gaat groeien. Maar de echte tuinier weet er wel raad mee. Ahmad heeft ze in een pot geplant en voor weersinvloeden voorlopig beschermd door middel van een doorzichtig plastic zeil. Zijn geïmproviseerde kas. Zo sparen we dus behoorlijk uit op het inrichten van de flora in de tuin.
Maar op sommige dingen wil ik niet besparen. Ik zocht een leuke loungeset voor in de hoek van ons terras. Een hoekbank die precies moest passen en die bovendien lekker moest zitten. En alsjeblieft niet grijs! Ik haat grijs als kleur.
Ik heb drie dagen achtereen op internet zitten turen met mijn verziende geopereerde oog en mijn nog niet geopereerde bijziende linkeroog. Vrijwel nergens vind je nu tuinmeubelen uitgestald in winkels. Mensen zijn er nog niet mee bezig. Er moeten dus wel koopjes te vinden zijn op internetsites.
En dat bleek inderdaad het geval. Kortingen van 35 tot wel 75 %, als je de aankondigingen op de sites mag geloven. Ik moest bij het zoeken op veel dingen letten. De afmetingen, het zitcomfort, de kwaliteit en weerbestendigheid. Terwijl Ahmad nog volop bezig was met het ophogen van het hier en daar verzakte terras, kweet ik me aan deze administratieve taak.
Ik keek en ik keek en ik uiteindelijk kwam ik uit bij een hoekbank met hooker die me beviel. Voor de zekerheid deelde ik de link met mijn altijd kritische jongste zoon. ‘Niks bestellen, mam. Ik heb wel wat beters gezien.’ O.k. ik bestel nog niets, zeg ik braaf. Ik wacht op links naar nog mooiere loungesets tegen een betere prijs die hij gaat sturen. Nada. Mijn oogappel heeft het druk met werk en gezin. Dat weet ik best. Ik bel hem. Wat is dan het alternatief? Tweedehands via marktplaats. Ik heb daar niets gezien dat ik de moeite waard vond. Allemaal afdankertjes. En daarbij: hoe sleep ik zo een tweedehands tuinset naar mijn huis? Ik heb niet eens een auto. Mijn kinderen wel, maar niemand heeft een trekhaak. Tel bovendien de kosten er maar bij op van benzine en het huren van een boedelbak.
Ik ben ‘zunig’, maar ook weer niet extreem. Sommige dingen verdienen minder zunigheid. Ik wil gewoon een nieuwe set met nieuwe kussens, die bij mij thuis wordt bezorgd. Ahmad verdient een kroon op zijn mooie terras. Die ga ik ergens bestellen.
De loungeset die ik gisteren al mooi vond blijft aan me trekken. Vandaag ben ik na her en der nog meer zoeken teruggekomen bij mijn keuze.
Ik heb er direct een beschermhoes bij besteld om hem ’s nachts en bij slecht weer te kunnen afdekken. Via de chatadviseur kreeg ik nog 60 euro extra korting op de bezorgkosten.
Woensdag komt het mooie setje, dat voorlopig in de logeerkamer mag blijven opgeslagen.

Het schiet  op met het opnieuw inrichten van onze vergrote tuin. Het tuinhuisje staat en Ahmad heeft ook al wat terrastegels, die hier en daar verzakt waren, opgehoogd. Het is een zwaar karwei, want het zijn grote en zware grindtegels. ‘Neem toch een heel nieuw terras, mam,’ hebben mijn kinderen mij tevergeefs willen adviseren. Maar ik wil helemaal niet af van de grindtegels, die misschien niet volgens de laatste mode zijn, maar die ik juist heel mooi vind. Toen ik in 1993 in dit huis kwam wonen, trof ik de tuin aan als een zandvlakte. De zoon van de laatste bewoner had de tegels weggenomen voor zij het huis voor mij achterlieten! Ik heb toen een terras laten aanleggen tegen betaling. Dat terras ligt nu al jaren behoorlijk strak en is slechts hier en daar verzakt. De man die ik destijds inhuurde heeft vakwerk verricht.
Als Ahmad de tegels naast het huis oplicht, zien we diverse gangen onder de tegel, gegraven door knagers. ‘Kijk,’ zegt Ahmad. ‘Hier hebben ze een magazijn aangelegd. En inderdaad zie ik wat granen liggen op een hoopje. Die hebben de diertjes daar verzameld voor de winter, als er minder voer te vinden is. ‘En weet je dat deze knagers en mieren een klein stukje van de zaden af bijten, zodat de zaden kunnen blijven liggen zonder te ontkiemen in de grond?’ Ik wist het niet, maar Ahmad kan me altijd zulke weetjes vertellen over het dierenrijk. Dat weghalen van de zaadkiemen wordt gedaan door ratten, muizen, maar ook door mieren. Wat is de natuur toch vindingrijk.
Gestaag werkt Ahmad door, elke dag een beetje, meestal in de ochtenduren. Hij verfraait het terras en hij verplant enkele struiken. We bezoeken een tuincentrum om te kijken wat daar voor tuinplanten te vinden zijn. Niet veel in dit jaargetijde. Ahmad wil met name veel geurende rozen planten en die zijn er helemaal niet. We zoeken op internet en bestellen 6 soorten rozen om te planten.
De tuin is nog lang niet af, maar Ahmad heeft de tijd. Ik krijg mijn tweede staaroperatie pas 1 februari en de controle daarvan is pas 7 maart. Dus voorlopig zijn we nog wel in Nederland.

Het is een geschenk voor velen en het is een natuurlijk iets, het krijgen en grootbrengen van kinderen. Ik zou mijn vier kinderen die ik nog in leven zijn niet willen missen, ben blij dat ze er zijn. Maar is het gemakkelijk om kinderen te krijgen en groot te brengen? Nee! Kinderen heb je niet voor even, maar voor het leven. Iedereen kent wel de uitdrukking kleine kinderen kleine zorgen (niet helemaal waar!) en grote kinderen grote zorgen (ook niet helemaal waar). Vrijwel elke ouder wil het beste voor zijn/ haar kinderen. Vooral als ze klein zijn en nog heel argeloos en onbezonnen het leven in kijken, zou je ze als ouders het liefst in een doosje stoppen en ze beschermen tegen alles wat naar, lelijk, pijnlijk en moeilijk is. Je wilt niet dat ze lijden. Het lijden van een kind snijdt dieper in je ziel dan je eigen lijden.
Veel jongeren weten dat het moeilijk is en lastig om het leven te gaan delen met een kind dat 24/7 zorg nodig heeft, je beperkt in je pleziertjes en nog veel geld kost ook. Daarom beginnen ze er niet aan of ze denken er pas aan in een latere fase van hun leven. Eerst nog even die nieuwe baan, dat mooiere huis, die heerlijke vakantie. Heel begrijpelijk.
Mijn kinderen zijn ook echte levensgenieters. Ik had eigenlijk niet gedacht dat drie van hen zo snel kinderen zouden krijgen. Maar het is wel gebeurd. Eén van mijn oogappels heeft me echter verteld dat hij nog even wacht met ‘huisje-boompje-beestje. Deze vrije vogel wil eerst zijn carrière goed op poten hebben. Het is goed om doelen te stellen in je leven en ik ben trots op hoe hij met alleen het werk van zijn handen een wereld van geluk voor hemzelf weet te creëren.
Mijn andere drie koters hebben dus wel kinderen. Ik heb gemerkt dat dit hun karakter alleen maar positief heeft beïnvloed. Het zijn alle drie betere mensen geworden met meer verantwoordelijkheidsgevoel. Want dat is wat het zorgen voor kinderen met je doet. Het maakt een ander mens van je. Niet langer is de zorg voor je eigen hachje het belangrijkst, maar nu is er voorgoed de zorg voor een ander wezen, dat geheel van jou afhankelijk is, vooral in de tijd dat dit wezentje nog heel klein is. Of je nu wilt of niet, je zet vanzelf je egocentrische wensen opzij, als een kind midden in de nacht en vroeg in de ochtend jouw aandacht vraagt. Geen tijd meer voor het kijken naar die mooie serie (alhoewel, gelukkig heb je nu een pauzeknop en de mogelijkheid om programma’s op te nemen en terug te zien), geen tijd meer voor het rustig lezen van je krantje bij een kopje koffie. Je hele leven verandert van de ene dag op de andere. Dat heb ik vroeger ook gemerkt. Ik veranderde in één klap van een solitaire studente, die graag haar eigen gangetje ging in een zorgmoedertje. Je hebt eigenlijk niet eens de tijd om terug te verlangen naar je oude leventje. Zo slokt het nieuwe leven je op.
Ik heb het niet gemakkelijk gehad tijdens het opvoeden van mijn kinderen. Ik deed het overwegend alleen. Ik kreeg daarbij eerder tegenwerking dan medewerking van mijn ex. Het was als hardlopen door hoog water voor mij. Maar ik had mijn momenten van troost. Zo kwam ik in die tijd een oudere man tegen met een bijzonder prettig gezicht vol lachrimpeltjes. Hij zei me dat hij negen kinderen had en dat die kinderen van hem een beter mens hadden gemaakt. Van kinderen leer je veel. Ze houden je dagelijks een spiegel voor. Aan die man dacht ik vaak als ik het moeilijk had. Hij was jaren lang een voorbeeld en een troost voor mij, hoe vluchtig ook mijn korte gesprekje met hem was. Het was een betekenisvolle ontmoeting die onder meer mijn leven bepaalde. ‘Ships that pass in the night’: ontmoetingen die je hebt met mensen en die je een stapje wijzer maken op je levensweg.
Gisteren was mijn schoondochter bij me met lieve Noëlle, Een heel lief en vrolijk kindje maar een handenbindertje. Met haar schattige kontje kroop ze overal heen en ging ze overal tegenaan staan. We moesten haar constant in de gaten houden. Het gesprek komt dan ook dikwijls niet verder dan de prietpraat die je vaak hebt met kleine kinderen. ‘Vind je het soms niet moeilijk?’ vraag ik haar. Hele dagen alleen zijn met je kindje en toch betrekkelijk zijdelings in het leven staan. Ik kan het me zelf nog herinneren van vroeger, omdat mijn kinderen geen van allen naar een crèche zijn gegaan. Ja, zij vindt het soms best lastig, bekent ze. Heel leuk maar ook soms moeilijk. Daarom is ze blij als ze er af en toe op uit gaat, zoals vandaag naar mij. En morgen met wat vriendinnen die ook kleine kindertjes hebben.
Later komt mijn jongste zoon van zijn werk en dan eten ze lekker een bordje boerenkool, voordat ze weer naar huis moeten. Dat kan niet te laat, want anders is Noëlle over haar slaap heen en kan ze moeilijk in slaap komen. Dus zeg ik: ‘Ga maar gauw.’ Eerst doen zij haar alvast haar pyjama aan en haar slaapzak met daaroverheen een jasje. Met ook nog een mutsje op en een speen in haar inmiddels slaperige hoofd is ze zo vertederend lief dat ik nog gauw met mijn telefoon een foto maak. Bij opa op schoot.

Opa stuurt even later de foto naar zijn kinderen (allen nog kinderloos), waarop zijn oudste dochter reageert met: ‘Wat een schattig kindje. Je lijkt je heel goed te voelen als opa. Maar met ons zal dat nog even ‘gecompliceerd’ blijven.’ 🙂

Gisteren was het wat beter weer dan in het weekend en inmiddels is Ahmad voor een groot deel hersteld van zijn verkoudheid. Dus hij maakte het vogelhuisje af, waaraan hij een paar dagen eerder begonnen was.
‘Hoe vind je het?’ vraagt hij. Mooi, met dat rustieke dakje, maar ik zie naast het gebeitste hout ook wat ongeverfd hout. ‘Dat kon niet anders, want ik moest sommige plankjes en balkjes wel doorzagen.’ Dat begrijp ik. De beits is helaas op. ‘Ik ga het huisje wat oppimpen,’ kondig ik aan en dan ga ik op zoek naar olieverf, die ik nog ergens moet hebben liggen. De tubes zijn zo lang niet gebruikt, dat ik ze niet kan openen. Ik leg ze op goed geluk in heet water en dat helpt. Ik krijg ze open en ik doe een klodder van elke kleur op een bordje. Nu nog op zoek naar penselen. Heb ik die nog wel? Ik kan me herinneren dat ik ze ergens moet hebben staan in één van mijn bakjes met potloden en pennen, maar waar? ‘Hebben we nog ergens penselen?’ vraag ik aan Ahmad. Jawel. in onze ‘moskee (kamer die we hebben ingericht als bidruimte’). Ja hoor, achter een kinderfoto van Ahmad is een mandje verstopt met pennen en daarin zitten drie penselen in verschillende diktes. Ik gris ze er blij uit en begin snel aan het schilderen van het ongeverfde hout. Ik heb weinig tijd, want ik moet zo gaan koken. De man heeft zijn eten graag op tijd en dat is in Spanje helaas midden op de dag (tussen 15 en 16 uur), als de Hollander volop bezig is met zijn ding te doen.
Dus ik klodder snel en nogal ongericht. Zeggen sommige schilders niet dat je nooit moet nadenken als je de verf op het doek gooit? Nou, dat doe ik inderdaad niet. Ik smeer maar wat. Als ik een spijkertje aanzie voor een oogje, maak ik daar maar een vogelkopje van. Het wordt een raar allegaartje van kleuren, waar ik niet trots op ben. ‘Vergeet je het eten niet/’ herinnert Ahmad mij. Nee, dat vergeet ik niet. Nog even, dan heb ik al het ongeverfde hout bedekt met een laagje.
Dan ren ik naar de keuken. ‘Een hippiehuisje,’ grijnst Ahmad. maar de ‘classic man’ is er toch wel blij mee. ‘Wat een mooi huisje is het geworden.’ Hij stuurt een foto naar al zijn kinderen.