Vanmorgen was alles bedekt met een laagje sneeuw en dat omhulde de wereld om ons heen even met een mysterieus waasje. Ik wilde erop uit met twee camera’s, maar vond dat een beetje eng. De Uithof bij ons achter wordt in de regel vooral bezocht door mensen met honden en kinderen en hier en daar een hardloper, maar zo vroeg op de zondagmorgen weet je nooit wat voor mensen je nog meer kan aantreffen. Een verdwaalde junk zou zich kunnen vergrijpen aan mijn camera’s en mijn moeders goud, waarmee ik ook al behangen ben.
Ahmad offert zich op en gaat mee. Ik schiet blij mijn fotootjes, soms zo enthousiast dat ze bewogen zijn. Dat is tricky met zo een zoemlens.
Bij thuiskomst zien we dat de sneeuw heel ras begint te smelten. De enige en laatste sneeuw die wij waarschijnlijk zullen zien deze winter hier. En dan breekt de zon door en komen er ineens heel veel vogeltjes op de snoepboom in onze tuin af. Het is juist weer etenstijd voor onze Spanjaard, dus ik moet aan tafel!. Maar ik weet nog snel wat foto’s te schieten van een aantal dwergpapegaaien, die de spreeuwen overtroeven met hun brutaliteit. De spreeuwen kunnen slechts op de grond de overgebleven kruimels opscharrelen. Als het lekkerste op is verdwijnen de vogels heel snel. De zon gaat achter de bomen en het feestje is weer voorbij.
Panta rei, ouden menei.
Ik heb er weer een filmpje van gemaakt. Waarschuwing: het is wel wat saai 😉

De namen klinken als die van kinderen in een kinderboek. Een boek dat voor mij hier en daar gesloten is, omdat ik veel ben verhuisd en in mijn herinnering weinig houvast heb aan de vele plaatsen waar ik gewoond heb. Ik kom zelden terug op de plekken waar ik achtereenvolgens woonde en daarbij heb ik geen foto’s meer van mijn broer en mij uit die tijd.
Het leuke van het hebben van een weblog is dat soms mensen je weten terug te vinden via dat weblog. Mensen die je in geen jaren meer gezien of gehoord hebt. Zo kreeg ik laatst op een artikeltje en reactie van een jongen met wie mijn broer en ik gespeeld hebben als kind, toen we woonden op de vliegbasis van Laarbruch in Duitsland. We werden met een militaire bus naar een zeer katholieke school in Well gebracht. Hij vroeg of ik me hem en zijn zusje Pixy nog kon herinneren.
Aanvankelijk herinnerde ik me wel heel duidelijk hun namen, maar er kwam nog geen beeld bij me binnen van hoe ze eruit zagen in die tijd., Maar al snel kwam ongevraagd een beeld bij me binnen van een meisje met donkere vlechtjes en een even donkerharig jongetje met wie wij speelden in de tuin van hun huis. Het beeld bleek te kloppen en daarmee kwamen nog meer herinneringen naar boven. Zo merk ik weer eens dat een mensengeheugen heel goed kan worden opgefrist, als iemand zijn naam noemt. Heel leuk daarbij is dat Johnny mij een foto stuurde vaneen kinderfeestje bij hem thuis, uit die tijd, waarbij mijn broer en ik ook aanwezig waren. Ik herinner me hem nu weer heel goed en ook Pixy en zijn moeder.  We hebben het best gezellig gehad met die kinderen toen. De foto werd me gestuurd in een PDF bestand, helemaal vanuit Australië, waar Johnny nu al heel lange tijd woont
Monique & Hans Ellkerbout op feestje van Pixy en Johnny in Laarbruch
Hansje derde van links boven naast Johnny en ik helemaal rechts onder naast Pixy 🙂

Geen gedoe meer met de ogen. Ze zien nu aardig scherp in de verte. Daarvan kan een mens genieten na een bijziendheid van 55 jaar. Geen gedoe meer met contactlenzen erin en eruit. Heerlijk.
Vandaag lag er zowaar een klein laagje sneeuw. De eerste sneeuw die ik deze winter in onze buurt zag. Daarom zette ik de zoemlens op de nikon die ik weinig gebruik.Omdat hij zo kolossaal is om mee te nemen. Lekker loeren naar vogeltjes met die camera vanuit mijn luie stoel voor het raam. Een spreeuw kwam nootjes eten en een merel stukjes brood uit het vogelhuisje,
Daarna besloot ik weer een afscheidsfimpje te maken. O o Den haag….

Ik heb de stemwijzer gedaan. Bij mij kwam Lokaal in de Kamer als partij op nr. 1 als uitkomst. Op nummer 2 de SP en op 3 de partij voor de dieren.
Van de partij ‘Lokaal in de Kamer’ heb ik nog nooit gehoord. Klinkt ook raar in mijn oren. De SP en de Partij voor de Dieren zijn me wel bekend. Ik denk dat ik dit jaar zou gaan voor de SP. Helaas ben ik er niet op 15 maart. Ben dan net vertrokken naar Spanje. Ik kan een ander machtigen om uit mijn naam te stemmen. Dat zullen vast niet mijn kinderen zijn, want naar mijn weten zijn zij niet zulke fervente stemmers, op mijn oudste dochter na misschien.
ik vind het heel jammer dat jongeren minder naar de stembus gaan, terwijl ouderen vaak wel braaf gaan stemmen. De jeugd heeft de toekomst en van hen moeten we het nu hebben.

Graffiti is een verzamelnaam voor afbeeldingen of teksten die op straat of op een andere min of meer openbare plaats met verf, verfstift (paintmarker), inkt of krassen zijn aangebracht. Aldus Wikipedia.
Ik houd ervan, mits het mooi en kleurrijk gedaan is. Het vrolijkt het straatbeeld op en geeft saaie muren een speels uiterlijk.
Zoals jullie weten teken ik graag. Maar dat is dan wel met een potlood en een gum naar de hand van een bestaande foto van een persoon of een groepje personen. Van schilderen heb ik nog minder verstand dan van tekenen. Techniekkennis 0,0.
Toch heb ik hier wat tubetjes olieverf liggen. Lekker weerbestendig, omdat de verf alleen oplost in olie of terpentijn. Ik bekladde daarmee onlangs een door Ahmad gemaakt vogelhuisje van hout.
Afgelopen zomer werden mijn gaskachel-leidingen vervangen door CV-leidingen en buizen. In de keuken had ik een gevelkacheltje, waarvan de afvoer naar buiten liep via een gat door de muur van mijn huis, pal naast de voordeur. Toen de CV was aangesloten werd deze gevel-uitgang gedicht op een nogal lompe wijze. Het gat werd dicht gesmeerd met één of andere specie die slechts langzaam droogde en hard werd. Op de buitenmuur werd het afgedichte gat afgewerkt met een knullig plankje, dat erop bevestigd werd met schroeven. Het plankje was wit geschilderd en oogde vreemd op de bakstenen muur.
Mijn oudste zoon, zelf timmerman met een eigen onderhoudsbedrijf, bestempelde het plankje dan ook als knullig en onprofessioneel afgewerkt. Vandaag kwam ik op het idee dit plankje wat op te pimpen, net als het vogelhuisje bij ons in de tuin. Het plankje moet nog even drogen, maar straks mag het ons huis wat opvrolijken, zolang de woningbouwvereniging niet komt met een mooiere afdekking van de vroegere gevel-uitgang.

Afgelopen woensdag moest ik om 7 uur in de ochtend in het ziekenhuis zijn. Daar werd ik om 7.15 binnengeroepen om plaats te nemen op een soort tandartsstoel. Ik kreeg verdovende druppels in mijn oog en lag daarna een uur te wachten tot de dokter kwam. Ik was zijn eerste patiënt. Om 8.15 uur werd ik eindelijk naar de dokter gereden in mijn luie stoel, inmiddels helemaal ZEN, maar ook wat ongeduldig en rillerig van de koude. De operatie verliep heel anders dan de eerste bij een invaldokter. Zij gebruikte een techniek waarbij het oog totaal gedemobiliseerd wordt. Een verdoving tot achterin het oog, waardoor je ook even blind bent aan het te opereren oog. Op zich wel relaxed, maar ik moest naar huis met een verband voor één oog. Dat werd er de volgende dag pas afgetrokken en toen merkte ik dat ik nog zeer wazig zag met het geopereerde oog. Heet oog was bovendien knalrood en enorm pijnlijk.
Zo niet afgelopen woensdag. Tijdens de operatie had ik nog ‘zicht’, maar het gekke is natuurlijk dat er wel een lens in je oog wordt vergruisd en dat daar een nieuwe kunstlens voor wordt geplaatst. Wat zie je dan? Wel, je ziet veel licht en dat licht blijft ook. Blauwig en wit licht en daarbij merk je ook dat er iets uit je oog wordt weggeslurpt en dat er iets nieuws binnen komt schuiven van links. Ondertussen hoor je een apparaat veel geluiden uitstoten en er komt zelfs een vrouwenstem uit het apparaat die in het Engels nummers opnoemt van çoördinaten of iets dergelijks. Heel futuristisch allemaal. Het gaf me het idee plaats genomen te hebben in een ruimteschip. Af en toe werd er een verkoelende plens water in mijn oog gegoten, wat weldadig aanvoelde. Na de operatie kreeg ik een doorzichtig kapje op het geopereerde oog geplakt en kon ik met een redelijk zicht naar huis fietsen.
Ik moest het kapje ophouden tot de volgende dag en dat deed ik ook braaf. Op het moment dat ik het weghaalde merkte ik dat ik meteen een fantastisch zicht had in de verte met het zojuist geopereerde oog en het oog was totaal niet rood. Ik had ook 0,0 napijn. Wat heerlijk was dat!
Ik moest de dag erna direct bij de oogarts zijn voor nacontrole. ‘Ziet er goed uit’, constateert hij. ‘Het is fantastisch!’ roep ik uit. ‘En ik maak me ook geen zorgen om dit oog, maar wel om mijn nu 7 weken geleden geopereerde andere oog. Ik heb van die operatie veel napijn gehad en ik heb met mijn rechteroog een veel minder zicht dan met mijn linker. Is dat normaal?’ De dokter, een man van weinig woorden, maar snelle actie, kijkt nu ook even naar het andere oog. ‘U hebt last van nastaar. Maar dat is gemakkelijk te verhelpen met een laserbehandeling. Dan wordt het ‘vieze’ schoongemaakt. Het is een kleine en pijnloze ingreep.’ Het klinkt me aanlokkelijk in de oren. Stel je voor dat mijn andere oog ook zo fantastisch gaat zien als het linker. Ik vertel de dokter dat ik 14 maart alweer vertrek naar Spanje. Zou het voor die tijd kunnen gebeuren? Het kan nu meteen, zegt de dokter bereidwillig. Hij zet wat noodzakelijke aantekeningen in zijn pc en druppelt de bekende druppels in mijn oog die de pupil dienen te verwijden. En dan mag ik naar kamer 8. Inwendig uitgelaten loop ik erheen. Er zitten daar al wat mensen te wachten. Dan komt de dokter eraan. ‘Het zal toch vandaag niet gaan,’ zegt hij spijtig. De laser-kamer is bezet door een andere oogarts en dat had hij zich niet gerealiseerd. ‘We moeten er toch een nieuwe afspraak voor maken. Sorry.’ ‘Maar u heeft al gedruppeld.’ zeg ik wat verschrikt. ‘Dat geeft niets,’ stelt hij mij gerust.
Ik krijg een afspraak voor de laser-bahandeling op 9 februari a.s. In de felle zon fiets ik naar huis, mijn rechteroog met de wijd opengesperde pupil, die veel licht binnen laat, beschermend tegen het gevaarlijke tegenlicht.
Vandaag google ik wat nastaar is en hoe het behandeld wordt en wat de risico’s zijn. Inderdaad met laser en met weinig risico, maar er staat wel bij dat eerst moet uitgesloten worden dat de oorzaak van het slechtere zicht niet een macula oedeem is. Anders kan de straling het zicht juist helemaal verslechteren. Ik wordt er een beetje bangig van. Het zijn verdorie wel mijn ogen waar we het hier over hebben.
Maar ik besluit me neer te leggen bij de diagnose van de dokter, een ervaren man die vast wel weet wat hij doet. Op hoop van zegen…Ik zal mijn zorg voor de zekerheid wel aankaarten bij hem voor hij begint te laserstralen.
Alles overdenkende besef ik wel dat ik geopereerd ben aan beide ogen, dankzij het feit dat ik een mondige patiënt ben. De dokter stelde eerst voor het bij één oog te laten! En dat hij nu even keek naar mijn andere oog, dat dus echt niet zo goed ziet, is ook dankzij het feit dat ik daarover begon. Als ik al die lieve, volgzame mensen zie zitten in de wachtkamer, vraag ik me af hoe dat zit met de anderen. Durven zij ook hun mond open te trekken en te vragen wat ze willen weten en hun wensen aan te geven? Ik hoop van wel.

Het is alweer een tijdje terug dat dit in het nieuws kwam. Een klein feitje te midden van veel ernstiger en grotere nieuwsonderwerpen.
Kinderen die uit huis zijn gegaan om te gaan studeren of om andere redenen, keren vaak weer terug naar hun ouderlijk huis! Dat kan verschillende redenen hebben. Kinderen die net zijn afgestudeerd kunnen misschien nog geen baan vinden of geen huis en keren daarom terug. Of kinderen die een relatie hadden en onlangs weer gescheiden zijn van hun partner keren terug bij gebrek aan andere woonruimte. Soms hebben kinderen recht op een sociale huurwoning, maar staan ze wellicht op een wachtlijst die kan oplopen tot wel zeven jaar. Of ze verdienen net boven de inkomensgrens om recht te hebben op zo een woning en zijn dan aangewezen op een huurwoning in de vrije sector of een koopwoning. Beide opties zijn duur. Dan kan het soms aantrekkelijker zijn om weer even bij de ouders in te trekken en nog wat geld te sparen. Kortom, er zijn veel redenen waarom jong volwassenen terugkeren naar hun ouderlijk huis nadat ze daar uit vertrokken zijn voor studie, werk of een relatie.
De woningnood die permanent heerst in Nederland, al vanaf mijn jonge jaren, werkt deze situatie in de hand.