De namen klinken als die van kinderen in een kinderboek. Een boek dat voor mij hier en daar gesloten is, omdat ik veel ben verhuisd en in mijn herinnering weinig houvast heb aan de vele plaatsen waar ik gewoond heb. Ik kom zelden terug op de plekken waar ik achtereenvolgens woonde en daarbij heb ik geen foto’s meer van mijn broer en mij uit die tijd.
Het leuke van het hebben van een weblog is dat soms mensen je weten terug te vinden via dat weblog. Mensen die je in geen jaren meer gezien of gehoord hebt. Zo kreeg ik laatst op een artikeltje en reactie van een jongen met wie mijn broer en ik gespeeld hebben als kind, toen we woonden op de vliegbasis van Laarbruch in Duitsland. We werden met een militaire bus naar een zeer katholieke school in Well gebracht. Hij vroeg of ik me hem en zijn zusje Pixy nog kon herinneren.
Aanvankelijk herinnerde ik me wel heel duidelijk hun namen, maar er kwam nog geen beeld bij me binnen van hoe ze eruit zagen in die tijd., Maar al snel kwam ongevraagd een beeld bij me binnen van een meisje met donkere vlechtjes en een even donkerharig jongetje met wie wij speelden in de tuin van hun huis. Het beeld bleek te kloppen en daarmee kwamen nog meer herinneringen naar boven. Zo merk ik weer eens dat een mensengeheugen heel goed kan worden opgefrist, als iemand zijn naam noemt. Heel leuk daarbij is dat Johnny mij een foto stuurde vaneen kinderfeestje bij hem thuis, uit die tijd, waarbij mijn broer en ik ook aanwezig waren. Ik herinner me hem nu weer heel goed en ook Pixy en zijn moeder.  We hebben het best gezellig gehad met die kinderen toen. De foto werd me gestuurd in een PDF bestand, helemaal vanuit Australië, waar Johnny nu al heel lange tijd woont
Monique & Hans Ellkerbout op feestje van Pixy en Johnny in Laarbruch
Hansje derde van links boven naast Johnny en ik helemaal rechts onder naast Pixy 🙂