Vanmorgen was alles bedekt met een laagje sneeuw en dat omhulde de wereld om ons heen even met een mysterieus waasje. Ik wilde erop uit met twee camera’s, maar vond dat een beetje eng. De Uithof bij ons achter wordt in de regel vooral bezocht door mensen met honden en kinderen en hier en daar een hardloper, maar zo vroeg op de zondagmorgen weet je nooit wat voor mensen je nog meer kan aantreffen. Een verdwaalde junk zou zich kunnen vergrijpen aan mijn camera’s en mijn moeders goud, waarmee ik ook al behangen ben.
Ahmad offert zich op en gaat mee. Ik schiet blij mijn fotootjes, soms zo enthousiast dat ze bewogen zijn. Dat is tricky met zo een zoemlens.
Bij thuiskomst zien we dat de sneeuw heel ras begint te smelten. De enige en laatste sneeuw die wij waarschijnlijk zullen zien deze winter hier. En dan breekt de zon door en komen er ineens heel veel vogeltjes op de snoepboom in onze tuin af. Het is juist weer etenstijd voor onze Spanjaard, dus ik moet aan tafel!. Maar ik weet nog snel wat foto’s te schieten van een aantal dwergpapegaaien, die de spreeuwen overtroeven met hun brutaliteit. De spreeuwen kunnen slechts op de grond de overgebleven kruimels opscharrelen. Als het lekkerste op is verdwijnen de vogels heel snel. De zon gaat achter de bomen en het feestje is weer voorbij.
Panta rei, ouden menei.
Ik heb er weer een filmpje van gemaakt. Waarschuwing: het is wel wat saai 😉