Het is een geschenk voor velen en het is een natuurlijk iets, het krijgen en grootbrengen van kinderen. Ik zou mijn vier kinderen die ik nog in leven zijn niet willen missen, ben blij dat ze er zijn. Maar is het gemakkelijk om kinderen te krijgen en groot te brengen? Nee! Kinderen heb je niet voor even, maar voor het leven. Iedereen kent wel de uitdrukking kleine kinderen kleine zorgen (niet helemaal waar!) en grote kinderen grote zorgen (ook niet helemaal waar). Vrijwel elke ouder wil het beste voor zijn/ haar kinderen. Vooral als ze klein zijn en nog heel argeloos en onbezonnen het leven in kijken, zou je ze als ouders het liefst in een doosje stoppen en ze beschermen tegen alles wat naar, lelijk, pijnlijk en moeilijk is. Je wilt niet dat ze lijden. Het lijden van een kind snijdt dieper in je ziel dan je eigen lijden.
Veel jongeren weten dat het moeilijk is en lastig om het leven te gaan delen met een kind dat 24/7 zorg nodig heeft, je beperkt in je pleziertjes en nog veel geld kost ook. Daarom beginnen ze er niet aan of ze denken er pas aan in een latere fase van hun leven. Eerst nog even die nieuwe baan, dat mooiere huis, die heerlijke vakantie. Heel begrijpelijk.
Mijn kinderen zijn ook echte levensgenieters. Ik had eigenlijk niet gedacht dat drie van hen zo snel kinderen zouden krijgen. Maar het is wel gebeurd. Eén van mijn oogappels heeft me echter verteld dat hij nog even wacht met ‘huisje-boompje-beestje. Deze vrije vogel wil eerst zijn carrière goed op poten hebben. Het is goed om doelen te stellen in je leven en ik ben trots op hoe hij met alleen het werk van zijn handen een wereld van geluk voor hemzelf weet te creëren.
Mijn andere drie koters hebben dus wel kinderen. Ik heb gemerkt dat dit hun karakter alleen maar positief heeft beïnvloed. Het zijn alle drie betere mensen geworden met meer verantwoordelijkheidsgevoel. Want dat is wat het zorgen voor kinderen met je doet. Het maakt een ander mens van je. Niet langer is de zorg voor je eigen hachje het belangrijkst, maar nu is er voorgoed de zorg voor een ander wezen, dat geheel van jou afhankelijk is, vooral in de tijd dat dit wezentje nog heel klein is. Of je nu wilt of niet, je zet vanzelf je egocentrische wensen opzij, als een kind midden in de nacht en vroeg in de ochtend jouw aandacht vraagt. Geen tijd meer voor het kijken naar die mooie serie (alhoewel, gelukkig heb je nu een pauzeknop en de mogelijkheid om programma’s op te nemen en terug te zien), geen tijd meer voor het rustig lezen van je krantje bij een kopje koffie. Je hele leven verandert van de ene dag op de andere. Dat heb ik vroeger ook gemerkt. Ik veranderde in één klap van een solitaire studente, die graag haar eigen gangetje ging in een zorgmoedertje. Je hebt eigenlijk niet eens de tijd om terug te verlangen naar je oude leventje. Zo slokt het nieuwe leven je op.
Ik heb het niet gemakkelijk gehad tijdens het opvoeden van mijn kinderen. Ik deed het overwegend alleen. Ik kreeg daarbij eerder tegenwerking dan medewerking van mijn ex. Het was als hardlopen door hoog water voor mij. Maar ik had mijn momenten van troost. Zo kwam ik in die tijd een oudere man tegen met een bijzonder prettig gezicht vol lachrimpeltjes. Hij zei me dat hij negen kinderen had en dat die kinderen van hem een beter mens hadden gemaakt. Van kinderen leer je veel. Ze houden je dagelijks een spiegel voor. Aan die man dacht ik vaak als ik het moeilijk had. Hij was jaren lang een voorbeeld en een troost voor mij, hoe vluchtig ook mijn korte gesprekje met hem was. Het was een betekenisvolle ontmoeting die onder meer mijn leven bepaalde. ‘Ships that pass in the night’: ontmoetingen die je hebt met mensen en die je een stapje wijzer maken op je levensweg.
Gisteren was mijn schoondochter bij me met lieve Noëlle, Een heel lief en vrolijk kindje maar een handenbindertje. Met haar schattige kontje kroop ze overal heen en ging ze overal tegenaan staan. We moesten haar constant in de gaten houden. Het gesprek komt dan ook dikwijls niet verder dan de prietpraat die je vaak hebt met kleine kinderen. ‘Vind je het soms niet moeilijk?’ vraag ik haar. Hele dagen alleen zijn met je kindje en toch betrekkelijk zijdelings in het leven staan. Ik kan het me zelf nog herinneren van vroeger, omdat mijn kinderen geen van allen naar een crèche zijn gegaan. Ja, zij vindt het soms best lastig, bekent ze. Heel leuk maar ook soms moeilijk. Daarom is ze blij als ze er af en toe op uit gaat, zoals vandaag naar mij. En morgen met wat vriendinnen die ook kleine kindertjes hebben.
Later komt mijn jongste zoon van zijn werk en dan eten ze lekker een bordje boerenkool, voordat ze weer naar huis moeten. Dat kan niet te laat, want anders is Noëlle over haar slaap heen en kan ze moeilijk in slaap komen. Dus zeg ik: ‘Ga maar gauw.’ Eerst doen zij haar alvast haar pyjama aan en haar slaapzak met daaroverheen een jasje. Met ook nog een mutsje op en een speen in haar inmiddels slaperige hoofd is ze zo vertederend lief dat ik nog gauw met mijn telefoon een foto maak. Bij opa op schoot.

Opa stuurt even later de foto naar zijn kinderen (allen nog kinderloos), waarop zijn oudste dochter reageert met: ‘Wat een schattig kindje. Je lijkt je heel goed te voelen als opa. Maar met ons zal dat nog even ‘gecompliceerd’ blijven.’ 🙂