Daar ben ik niet goed in. De dingen die ik in mijn leven heb weten te verkopen zijn op een hand te tellen. Niet meegerekend de inboedel van wijlen mijn moeder. Antieke meubels en klokken die ik voor een prikkie liet meenemen, alsmede de kristallen drankglazen, die twee antiquairs zich brutaalweg toe eigenden, terwijl ik even niet keek omdat ik bezig was met een andere koper. Pas toen zij weg waren zag ik dat zij al de Leerdam-glazen en ook de antieke likeurglaasjes van mijn oma snel hadden ingepakt en meegenomen.
Ik was boos op die twee gladde jongens, Zij hadden nota bene al enig zilverwerk van me mogen meenemen voor in hun theetuin, omdat moslims niet eten en drinken uit een zilveren servies. Geef zulke jongens een vinger en ze pakken als twee haaien je hele arm! Ik heb ze achteraf een boze mail gestuurd en van één van hen alsnog 50 euro gekregen voor de gestolen kristalwaren.
Dat verkopen van die spullen van mijn moeder was een soort hel voor me. Een ‘eens maar nooit weer-ervaring’. In de psychologie noemt men dat ‘flooding’, het confronteren van een persoon met zijn/ haar grootste ‘angst’ door deze ineens op te zadelen met heel veel van het gevreesde. Zoals bijvoorbeeld iemand die bang is voor spinnen confronteren met een heel grote spin, Dat kan goed uitpakken. Iemand kan dan ineens genezen zijn van zijn/ haar angst. Of niet. Bij mij heeft het alleen veroorzaakt dat ik af en toe mezelf wel voor mijn kop kan knallen om de argeloze manier waarop ik objecten die duizenden euro’s hadden gekost weg deed voor een paar honderdjes, Het huis moest snel leeg om verkoopbaar te zijn. Dus ik hield een totale leegverkoop.
Maar behalve deze eenmalige ervaring van ineens heel veel zaken moeten doen ‘wegens omstandigheden heb ik eigenlijk nooit iets verkocht, Óp een zwart-wit televisie na, heel lang geleden.
En vandaag heb ik ook iets weten te verkopen, jawel!
Toen Ahmad hierheen kwam vanuit Sevilla, kocht ik voor hem een kacheltje. Mijn huis werd toen nog mede bewoond door mijn jongste zoon en, meen ik, ook mijn jongste dochter en Crisje. Dus ik wilde voor Ahmad een rustig plekje creëren waar hij kon schrijven, in onze grote slaapkamer. Hij had immers een boek geschreven en ik zag hem dus als een schrijver, die zijn ding moest kunnen doen en daarbij niet gestoord diende te worden. Het viel niet mee om een kacheltje te vinden dat paste, maar uiteindelijk vond ik een passend model. Het was een nieuwe gaskachel en hij kostte me met plaatsingskosten maar liefst 800 euro.
Ik kocht ook een joekel van een laptop voor hem met een groot scherm, zodat hij comfortabel zijn boeken zou kunnen typen.
De laptop bleek geen succes voor hem. Hij kon niet omgaan met de Nederlandstalige software en moest uiteindelijk voor zichzelf een laptop kopen in Spanje. Gelukkig kon ik de grote laptop zelf goed gebruiken en dat doe ik tot op heden.
Maar dat kacheltje is vrijwel nooit gebruikt. Ahmad heeft maar even boven zitten typen en dat was een keer toen ik daar in bed lag ziek te zijn. De enkele keer dat we het kacheltje even aanzetten om de kou weg te jagen maakte het een hinderlijk brommend lawaai, zodat je het zo snel mogelijk uit wilde zetten.
En nu staat het kacheltje in onze slaapkamer nog steeds een ‘sta in de weg’ te zijn, terwijl ik al lang CV heb. Ik heb geprobeerd het te verkopen via marktplaats, maar had daarmee geen succes. Vandaag kwam ik op een idee. Wat als ik de winkel ging bellen waar ik het kacheltje destijds heb gekocht. Zij verkopen nog steeds gaskachels, ook tweedehands. En ja, gelukkig willen zij het kacheltje wel van me terugnemen. Maar niet voor 800 uiteraard. Het kacheltje is nu 75 euro waard.
‘Prima’, zeg ik, misschien niet helemaal zakelijk. ‘Als jullie het hier willen ophalen is dat o.k., want ik heb geen auto.’ Maandag na 13.00 uur komen ze het kacheltje halen. Ik ben blij dat ik van het zware ijzeren geval verlost ben. Als Zwennes het kacheltje niet had teruggenomen, dan had ik het gratis weggegeven aan de Kringloop. En als die het niet hadden willen ophalen, dan had ik het met pijn in mijn hart bij het grof vuil gezet. Gelukkig hoeft dat nu niet.