Al een tijdje schrijf ik niet meer. Waarom eigenlijk niet. Omdat ik veel van wat ik schrijf onbenullig vind. ‘Blij met mijn aankoop’, hoe kinderlijk en oninteressant is dat. Overigens werd gisteren de tuinset bezorgd en hij viel niet tegen. Het is echt een mooie en comfortabele set.
Maar hoeveel zeggen al deze stukjes over mij en wat wil ik ermee zeggen en hoe interessant zijn ze voor een ander? Niet bijster, want anders had ik wel meer lezers. De stukjes gaan ook niet over wat mij echt bezig houd en waarvan ik ’s nachts wel eens wakker kan liggen. Dat deel ik met niemand, niet op facebook (daar al helemaal niet!) en niet hier. Waarom zou ik. We hebben allemaal onze weg te gaan en de mijne was door diepe dalen. Nu zit ik in een soort weldadige luwte en heb ik het heerlijk en daar schrijf ik juichend over. Ik ben ook dankbaar hoe mijn leven uiteindelijk heeft uitgepakt. Hoe ik door een mangel ben gegaan en daar toch vrij ongeschonden ben uitgekomen..
Maar de schade is er nog in mijn ziel. Bepaalde gebeurtenissen komen soms terug in mijn herinnering en dat zijn geen prettige gedachten. Het verleden is voorbij, maar de verbijstering aangaande wat mensen een ander kunnen aandoen blijft.
Soms ril ik bij de gedachte dat ik letterlijk tussen de Scilla en de Charibdis voer met een gammel bootje en dat ik de Almachtige mag danken op mijn blote knieën dat mij niets ergers is overkomen dan reeds gebeurd is. Dat snode plannen van mensen werden verijdeld en dat ik ondanks mijn argeloosheid toch ontkwam aan groot gevaar. Dat bepaalt ook voor een groot deel de trouw aan mijn geloof. En verder word ik erg gesterkt in mijn geloof in een Almachige als ik kijk naar Earth Planet. Hoe mooi en kleurrijk is de natuur in al haar ongereptheid. Ik kan daar niet naar kijken zonder in mijn hart te fluisteren: Soedbhan Allah….
Ik ben geworden wie ik nu ben en ik kan mezelf recht in de, nu al 5 weken onopgemaakte, ogen kijken. En wat ik zie bevalt me. Ik ben geen haatdragend persoon geworden. Maar er zit nog woede en verdriet in me. Dat steekt vooral in een slapeloze nacht of op onbewaakte eenzame momentjes zijn kopje op. Kan ik vergeven? Voor sommige dingen die gebeurd zijn in mijn leven neem ik zelf verantwoording. Eigen keus en eigen schuld. Maar wat me is aangedaan als kind, daar kan ik niets aan doen en niets aan veranderen en het heeft een groot deel van mijn verkeerde keuzes bepaald.
Nu weet ik beter en zie ik andere mensen keuzes maken, die niet altijd verstandig zijn. Maar ook zij hebben recht op hun portie keuzes en de gevolgen daarvan.
Ach, elk leven van elk mens is zo interessant om op te tekenen. Zoveel verschillend levenspaden en lessen die je eruit kan trekken. Maar voor een ieder zijn de uitdagingen op de weg weer anders.
Daarom denk ik soms: wat heeft het voor zin mijn ervaringen te delen met anderen? Mijn weg is niet die van de ander. Wat heeft een ander aan mijn geschrijf. Dat maakt stil.
Gelukkig kan ik nog wel tekenen……