Ik woon in een Prachtwijk Krachtwijk, vroeger Vogelaarwijk genoemd naar een minister die dit type wijken een warm hart toedroeg. Het wonen in zo een wijk met meestal een kleurrijke populatie heeft zijn voor- en nadelen. De diversiteit van culturen zie ik als een verrijking, die ook tot uiting komt in het winkelaanbod. Er zijn producten te verkrijgen uit diverse landen. Zoals ik hiervoor schreef is er wel veel overlast van weggegooid voedsel door bewoners, met name brood, dat roofvogels en ratten aantrekt. Daarnaast is er een centrum voor drugsverslaafden in deze wijk. De volwassenen die daar verblijven willen op mooie avonden nogal eens een maaltijd en een biertje nuttigen op een bankje in het mooie weitje voor ons huis. Omdat er geen prullenbak naast dat bankje aanwezig is, gooien zij dan dikwijls het afval en de blikjes op de grond rondom. Er zijn hangjongeren. Er is een grote werkloosheid en armoede, maar er is ook veel (zwart?) geld, af te lezen aan de mooie auto’s in de straat. Er ligt zwerfvuil op de groene weiden tussen de huizen en portiekwoningen, dat niet wordt weggehaald door de straatvegers. Dit om het simpele feit dat de weiden niet vallen onder hun werkveld. De plantsoenen behoren te worden bijgehouden door werknemers van de plantsoenendienst, die slechts zelden langs komen. Ik los dat op door zelf af en toe met een zak en een plastic handschoen afval te rapen in mijn buurtje.
Om de verpaupering tegen te gaan in deze wijk zijn al veel maatregelen genomen. Zo werden bijvoorbeeld in de hele buurt identieke schuttingen gezet, zoals ik vertelde. Alle huizen zijn prima geïsoleerd, voorzien van driedubbel glas en voorzien van goede sloten en pinnen tegen inbraak. Mensen die nog geen centrale verwarming hadden en nog gashaarden in huis hadden (zoals ik) zijn voorzien van centrale verwarming. En nu, met de geplande overgang naar ‘groenere’ energie, heeft onze buurt als één van de eerste in Den Haag een subsidie gekregen om alle huizen ‘van het gas af’ te halen. Het is wel een plan op wat langere  termijn, maar ik heb daarover al een brief gehad van de woningbouwvereniging. Alle reden dus om blij te zijn om in zo een Krachtwijk Prachtwijk te wonen. Ik wil hier ook zeker nooit weg, omdat ik me in mijn buurt nog steeds thuis voel.
Gisteren ging ik even naar de winkel om de hoek om wat maisbroodjes te halen. Ik zag dat er tijdens mijn afwezigheid gedurende drie maanden banken zijn neergezet op de brede stoep daar en daartussen zag ik plantenbakken met vers geplante plantjes. Op de hoek van de straat is een soort buurthuis voor moeders en kinderen. Daarbuiten een vitrine, overblijfsel van een vroeger winkelcentrumpje alhier. In die vitrine foto’s van moeders en kinderen van allerlei kleur. Kinderen hebben de plantjes geplant. Ik zag op de foto’s trotse kindergezichtjes. In hun handjes een plantje. Ook hadden ze zwerfvuil geraapt. Zoiets doet me glimlachen en ontroert me. Ik pinkte bijna een traantje weg, voordat ik verder liep naar huis.
Ja, ik ben blij in deze wijk te wonen, al mis ik de kleine vogeltjes. Misschien komen ze snel terug. Verbeeld ik het me nou of is het echt zo dat de meeuwen dit jaar groter zijn geworden? Wat een spanwijdte van vleugels! Met een pientere heersersblik zie ik ze tevreden hun territorium overzien vanaf de vele platte daken. Ach ja……

Wij wonen niet ver van de zee. Met de fiets is het 10 minuten trappen. Logisch dat meeuwen overal in onze buurt aanwezig zijn. Het zijn slimme dieren. Waar zij voedsel aantreffen, daar zal je ze vinden en daar maken zij hun nest. Waarom zouden ze moeite doen om in de zee en ander water te gaan vissen en prooi proberen te vangen als ze vers afval van allerlei soort krijgen aangeboden door de mens?
Een aantal jaren terug zag je langs de straten op ‘vuilnisbakken-dag’ overal kapot gebeten vuilniszakken. Het vuil lag dan verspreid over straat en stoep. Dat was omdat meeuwen en andere roofvogels hun buikjes hadden gevuld met weggegooide etensresten van de mens. Al snel kwamen hier overal ondergrondse vuilcontainers om deze chaos en viezigheid tegen te gaan. Dat hielp zeker. Maar als mensen dan alsnog hele en halve broden vanaf hun balkons naar beneden werpen in onze sappige groene wijk en zelfs pannen met rijst gaan legen, dan kan je erop rekenen dat ratten en meeuwen alsnog vrij spel krijgen.
Het is niet sinds gisteren dat meeuwen in onze buurt aanwezig zijn. Maar het broedseizoen is begonnen en nu zie je ze overal rondvliegen, terwijl er weinig ander gevogelte te bespeuren valt, behalve eksters, kraaien, duiven, papegaaien en de grote en agressievere variant eenden. Dat maakte ik hier nog niet eerder mee sinds 1993. Dat er werkelijk bijna geen klein vogeltje meer te zien is. Ook valt me op dat de wilde bloemenflora, die je hier overal langs de wegen aantreft, niet meer zo gevarieerd en kleurrijk is als vroeger. Ik zie alleen heel sterke woekerplanten met gele en witte bloemen en veel brandnetels. De klaprozen en korenbloemen die hier altijd ook spontaan groeiden zie ik niet meer. Wel madeliefjes in het gras.
Aan insecten zien we enkele vliegen, veel slakken, veel buskusrupsen en hier en daar een verdwaalde mug.

Het is fijn om weer thuis te zijn. Onze tuin is nogal een puinhoop, nu de woningbouwvereniging ons een extra halve meter lengte heeft gegeven en alle vier de achtertuinen op een rij heeft voorzien van een oersterke schutting met deur. De hele buurt ziet nu zijn tuinen omringd door hetzelfde schuttingwerk. Dat ziet er beter uit dan de diverse soorten schuttingen, hekwerken en begroeiing, waarmee hier iedereen zijn tuin voorheen placht af te zetten. Het was een allegaartje en bij sommigen zag de omheining er mooi uit, maar bij anderen was het een rommeltje.
Dus daarom heeft de woningbouwvereniging besloten deze prachtwijk-krachtwijk te voorzien van identieke schuttingen. Voor ons betekende dat bovendien een halve meter meer tuin en de afbraak van onze eigen schutting, die nu ligt te wachten op hergebruik voor afscheiding tussen ons en de buren aan één kant. Achterin de tuin en ook achter het schuurtje dat we zelf hebben neergezet is een loze ruimte ontstaan, die gedeeltelijk moet worden betegeld en afgedekt met dakbedekking om op die manier toch nog nut te hebben als opslagruimte. Dus er is werk te doen voor ons senioren.
We doen het stap voor stap. Ahmad de ‘jardinero’ het meeste en ik ben zijn hulpje. Verder wil ik het tegelen tegen betaling uitbesteden aan vaklieden met een sterke rug.
Er valt dus nog niet echt veel te genieten van de tuin. We kijken tegen wat rommel aan. Daar kan ik heus wel tegen, maar wat mij opvalt en wat me verbaast en wat ik echt heel jammer vind is: er zijn geen kleine vogels en geen insecten in mijn buurt meer te zien. Op wat vliegen na. De vogelpopulatie bestaat nu uit meeuwen, kraaien, eksters, duiven en hier en daar een merel (godzijdank nog wel hier en daar een merel!) Ik zie geen pimpelmeesjes, roodborstjes en mussen meer. Ze pikten nog zo ijverig aan het vogelvoer, de laatste keer dat we hier waren. Ik heb vogelvoer opgehangen, maar ik zag sindsdien nog geen enkele kleine vogel. Op de nootjes kwamen wel wat gasten af. Overwinteraars, die je zowel hier als in Spanje in grote hoeveelheden aantreft, de groene dwergpapegaai of reuzenparkiet (kies maar).
Ik ging vandaag op de fiets naar de supermarkt om te checken of er echt in de hele buurt geen kleine vogels te bekennen zijn. Ik zag er niet één.
Ik weet dat er in deze waterrijke buurt een rattenplaag heerst en een meeuwenplaag (vanwege grote hompen brood die kwistig van balkons worden gegooid door de omwonenden hier). En ik weet dat er gif wordt gespoten hier en daar tegen bestrijding van ongedierte. Ik constateer al jaren minder muggen op hete dagen. Dat is iets wat ik niet echt mis. Maar insecten zijn wel nodig voor het biologisch evenwicht.
Wat is er toch gebeurd vanaf 1993, toen ik in deze buurt kwam wonen? Ik  weet nog dat ik toen een flinke tijd uit mijn raam kon staren, in blijde verwondering over de veelheid van vogeltjes in mijn tuin. Dat is nu al een flinke tijd minder. Maar nu lijkt het zelfs voorbij te zijn.

Naar Nederland. Ik ben blij.

Het uitje naar Doña Mencia was geweldig.
We hadden geluk. Er scheen het grootste deel van de dag een zonnetje en de temperatuur was niet te warm en niet te koud om te wandelen. We liepen langs een vroegere spoorbaan, waarvan men nu een weggetje heeft gemaakt, dat alleen toegankelijk is voor wandelaars en fietsers. Toevallig hadden we het geluk dat er bijna niemand liep of fietste langs dat weggetje, omdat de Semana Santa (vakantietijd) voorbij is en er bovendien slecht weer was voorspeld. Dat slechte weer kwam ook, maar pas een dag later. We zagen de buien aankomen aan het einde van de dag, toen er een dreigend donkere lucht verscheen achter de heuvels. Het regengekletter bij een harde wind begon echter pas in de nacht, toen wij al in ons hotelbedje lagen. De volgende dag plensde het nog steeds en gingen we na het ontbijt huiswaarts.
Tijdens de wandeling voelden we ons heerlijk. We hebben zelden in zo een lieflijke omgeving gewandeld bij zo een lekkere temperatuur. We hoorden niets dan vogelgefluit en twee keer zag ik een hop voorbij vliegen. Daar word ik altijd heel blij van. We willen vaker zulke tripjes maken naar een hotelletje in een landelijke omgeving, waar gewandeld kan worden.
Dit keer hadden we het geluk dat het weggetje heel begaanbaar was. Geen losse keien en niet te stijl.
Het was fantastisch en niet na te vertellen of te schilderen zo mooi. Maar we hebben toch geprobeerd wat we zagen enigszins weer te geven door middel van foto´s, waarvan ik een filmpje maakte.

Omdat deze oefeningen zo ontzettend goed zijn voor mensen die na een heupbreuk geopereerd zijn met een gamma-nail, wil ik ze delen in mijn weblog. Mijn geopereerde been stond kort na de operatie naar binnen gedraaid. De chirurg had me daarvoor al gewaarschuwd. Hij zei dat dit vanzelf wel zou veranderen bij revalidatie. Dat ´vanzelf´ is niet helemaal waar. Ik ben nu anderhalf jaar verder en tot voor enkele maanden geleden liep ik weliswaar bijna normaal en zonder pijn, maar nog altijd stond mijn geopereerde been meer naar binnen gedraaid dan mijn andere been en dat was in mijn manier van lopen licht te merken.
Ik ging hier in Alhaurin de la Torre naar een fysiotherapeute, die mij een serie oefeningen gaf. Ik heb ze een tijd gedaan en merkte al snel resultaat. Niet alleen werden mijn spieren in dijbeen en bil van het geopereerde been sterker, maar het been ging ook steeds meer in zijn normale stand en ik liep steeds meer met een normale pas met beide benen. Omdat de oefeningen nogal tijdrovend zijn en ik daarbij ook nog dagelijks kilometertjes vreet op de hometrainer was ik een tijd gestopt met de oefeningen.
Vandaag deed ik ze weer en ik stond versteld van het verschil tussen mijn geopereerde been toen ik nog maar net aan de oefeningen begon en dat been nu. Het been is nu warempel bijna normaal! Ik ga de oefeningen vanaf vandaag weer vaker doen om van de pijn af te komen die ik kreeg door overbelasting een tijdje terug. Want het voelt goed!
Omdat ik zo blij ben met de oefeningen, ga ik ze hier delen met de lezer.
De oefeningen staan helaas wel beschreven in het Spaans, maar de plaatjes erbij spreken voor zich. Elke oefening moet je 2x 10 keer herhalen. Sommige oefeningen doe je met elk van beide benen afzonderlijk en andere met beide benen tegelijk. Je kan de oefeningen zonder elastiek doen, maar met elastiek heb je een sneller resultaat, omdat ze dan zwaarder zijn. Als ik ooit meer tijd heb zal ik de oefeningen nog eens in mijn weblog zetten, maar dan met een Nederlandse tekst. Dat vereist vertaalwerk door mij. Ik hoop dat tot die tijd mensen er ook zo al wat aan hebben…. 

Terwijl het in Nederland nu stralend weer is, hebben we hier al een aantal dagen grijze luchten en buitjes. Met moeite kan men hier tijdens de semana santa de optochten met de beelden van Jezus en Maria laten plaatsvinden tussen die buien door. Wij merken er slechts in zoverre wat van, dat we wat tromgeroffel hoorden in de verte. We zitten veel binnen, Ahmad met zijn ´cristales´, pc en e-reader en ik met mijn pc, fiets en e-reader.
Ik kijk naar instructie-video´s van o.a. Mark Carder, een pietje precies, die echter wel heel duidelijke lessen in olieverven geeft en alle ins en outs uitlegt. Hij ´neemt geen risico´ wat betreft kleur en tint van de verf, mengt zijn verfkleur met veel zorg en heeft daarvoor zelfs allerlei hulpmiddelen ontworpen. Hij legt de nadruk op het subtiele van de kleurzetting en wijst er terecht op dat veel amateurs de kleuren en belichting te sterk benadrukken, wat niet natuurlijk overkomt. Zijn doel is dan ook het vrijwel natuurgetrouw weergeven van een tafereel op een schilderij, vanuit de werkelijkheid of naar de hand van een foto. Zijn schilderijen en voorbeelden zijn getrouwe kopieën van de werkelijkheid, maar hebben weinig uitdrukkingskracht, naar mijn mening. Het is heel goed om van deze man te leren wat betreft de techniek van het mengen van kleuren. Hij werkt met een palet van slechts 5 kleuren. Hij produceert en verkoopt zijn verf  online en biedt de verf aan in een dikte die zo het doek op kan. Je hoeft zijn verf niet zelf te mengen op de juiste vloeibaarheid voor gebruik. Ik heb veel van hem geleerd omtrent het voorbereiden van je schilderij, het gebruikmaken van het kleuren wiel en de afwerking van je schilderij.
Naast Mark Carder zijn er heel veel anderen die op YouTube laten zien hoe ze schilderen. En ieder heeft zijn eigen stijl en daar kan ik van leren. En dan is er deze Volegov, die geen instructies geeft, maar onder begeleiding van zijn eigen muziek laat zien hoe hij een doek opzet van begin tot einde. Helaas in versneld tempo, zoals vele anderen ook doen. Het is opvallend dat deze man heel anders schildert dan bijvoorbeeld Carder. Veel intuïtiever  En hij komt er naar mijn mening mee weg dat hij de kleuren sterker neerzet dan de werkelijkheid. Maar hij doet dat in mijn ogen zo mooi dat dit juist een extra passie geeft aan zijn schilderijen. Zijn schilderijen hebben veel uitdrukkingskracht en de kleuren zijn spectaculair, zonder dat dit gemaakt overkomt. Ik houd ervan.
Ik denk dat ik zelf een beetje tussen deze twee voorbeelden in wil zitten. Niet te krampachtig en precies, maar ik weet dat ik niet het talent heb van een Volegov om zo uit ´de losse hand´ even wat neer te zetten. Ik wil precies zijn en werken naar een voorbeeld, maar met gevoel.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: tegen kinderen moet je niet liegen. Je moet sowieso niet liegen, maar tegen kinderen al helemaal niet.
Kinderen kunnen best tegen een stootje, zoals heftige ervaringen en gebeurtenissen, maar wees eerlijk tegen kinderen en benoem en erken wat er gebeurt. Zodra je over dingen gaat liegen en ze onder het tapijt begint te schuiven, ontstaan de trauma´s.
Dat is mijn mening.
Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik 3 jaar oud was en mijn broer bijna 5. Daarna waren we een tijdje samen met een heel lieve moeder, die ons veel aandacht gaf. Dat was een paradijselijke tijd, die echter helaas niet lang duurde. Nog voor mijn vierde jaar verscheen er een ´oom Joop´ ten tonele, die steeds vaker in ons huis verbleef. Ik was doodsbang voor deze man, omdat hij me een keer totaal onverwachts over de knie legde en me een pak slaag gaf. Ik was alleen met hem in de woonkamer in ons huis in Vught. Hij riep me naar zich toe. Met een heel zachte en best vriendelijke stem zei hij: ´Kom eens hier´. Ik stapte naar hem toe met mijn kleine beentjes en toen legde hij me over zijn knie en begon op mijn achterste te meppen. Ik schrok daarvan enorm en zette het op een gillen. Toen mijn moeder binnen kwam en hem betrapte, zei hij eenvoudig: ´Ik dacht dat ze stout was geweest´. Maar ik had niets gedaan. Mijn moeder vroeg niet door en oom Joop kwam ermee weg. Sindsdien heb ik in nog vele situaties die hierop volgden mijn moeder ervaren als een verrader. Nooit is zij voor mij of mijn broer opgekomen tijdens mijn stiefvaders opvoedingspraktijken.
Korte tijd later gingen oom Joop en mijn moeder naar Greenwich in Engeland om te trouwen. Dat kon in die tijd waarschijnlijk nog niet in Nederland, kort na een echtscheiding. Oma paste een tijdje op ons. Toen mijn moeder en oom Joop terugkwamen, kregen mijn broer en ik een klein cadeautje. Ik kreeg een souvenir: een klein mandje met twee hondjes erin, een zwarte en een witte schotse terriër.
Daarna moesten we oom Joop pap gaan noemen, hoewel mijn broer en ik natuurlijk donders goed wisten dat deze oom Joop noch een oom was, noch onze vader. Het was zelfs zo dat we, in die tijd dat kinderen nog ´met twee woorden´ moesten spreken, na elke zin tegen die man het woord ´pap´ moesten zeggen. ´Ja pap, nee pap.´
Tegen de mensen om ons heen moesten we ook net doen of wij een ´normaal´ gezin waren. Pap was onze ´echte vader´ en onze achternaam was niet Theunissen maar Elkerbout.  Zo moesten we ons ook op school noemen, ook al was onze achternaam toen nog niet officieel veranderd in Elkerbout. Dat is later wel gebeurd. Toen ik 43 jaar was heb ik de naam Elkerbout weer officieel laten veranderen in Theunissen, de naam van mijn echte vader. Mijn broer heeft dat nooit gedaan voor zijn helaas vroegtijdige dood. Hij is overleden met de naam Hans Elkerbout. Op zijn grafsteen staat deze naam gegraveerd en alsmede de woorden ´our son´. Tot in onze verre volwassenheid hebben mijn moeder en stiefvader volgehouden voor de buitenwereld dat onze stiefvader onze werkelijke vader was. Wij moesten dit spel meespelen uit loyaliteit.
Dat zou misschien draaglijker zijn geweest als mijn stiefvader zich ook zou hebben gedragen als een liefdevolle vader, maar dat was helaas niet zo.
Als ik terugkijk op dit gezinsleven met een grote leugen, besef ik wel dat dit ook ligt aan de tijd waarin mijn broer en ik  zijn opgegroeid. Echtscheidingen kwamen toen nog niet zoveel voor en zeker in de katholieke gemeenschap waarin wij destijds woonden in Vught. Het kan dus schaamte zij geweest die mijn ouders ertoe aanzette om ons te laten leven met een leugen. Verder was het voor mijn moeder op die manier ook gemakkelijker om mijn echte vader buiten spel te zetten. Hij bestond eenvoudig niet meer in ons leven. Voor kinderen is dat naar mijn mening niet goed. Mijn broer en ik hebben vaderliefde gemist. Een vreemdeling, die zelf toegaf niet van kinderen te houden, werd in de rol geduwd van vader voor mij en mijn broer. Dat is niet goed uitgepakt. Mijn broer en ik hebben ons ontwikkeld tot twee burgers zonder enig zelfvertrouwen. Hoe slim we ook waren en hoe getalenteerd ook, we hebben dat nooit beseft en waren zo ontmoedigd, dat we ondanks een met succes afgeronde academische studie, nooit gewerkt hebben in ons vak. Mijn broer heeft daarnaast nooit de beslissing aangedurfd een gezin te stichten en ik heb door veel schade en schande wijs moeten worden in mijn leven.
Uiteindelijk is alles voor mij goed gekomen. Ik heb mensen om me heen die van me houden, maar het heeft me een leven gekost om liefde te kunnen ontvangen. Ik heb een metershoge muur om me heen gebouwd om niet gekwetst te kunnen worden en het heeft veel werk en geduld gevergd van mijzelf en anderen die muur steen voor steen af te breken. Er staan nog steeds wat brokstukken overeind.
Maar wat ik geleerd heb is dat je niet moet liegen tegen kinderen en ze al helemaal niet moet láten liegen. Kinderen zijn mensjes die uitgroeien tot mensen. Alles wat je laat zien aan kinderen heeft invloed op de rest van hun leven. Niemand is perfect en alle ouders maken fouten, maar wees eerlijk en erken situaties voor wat ze zijn. Want kinderen hebben meer door dan we denken. Ze zijn nog niet zo geconditioneerd als volwassenen.

Sinds een paar jaar heb ik al kunnen merken dat de kinderen van Ahmad mij volledig hebben geaccepteerd als zijn vrouw. Dat is niet altijd zo geweest. En dat kan ik best begrijpen.
Ahmad was al lange tijd niet meer gelukkig in zijn huwelijk. Toch bleef hij bij de moeder van zijn kinderen. Hij had zich voorgenomen bij haar te blijven tot zijn jongste kind 18 jaar zou worden.
Op het moment dat ik Ahmad digitaal leerde kennen via een internetsite voor moslims die een huwelijkskandidaat zochten, was zijn zoon 18 jaar en al uit huis. Zijn twee oudere dochters eveneens. Hij had al een advocaat bezocht met zijn vrouw en beiden wilden scheiden, maar de scheiding was nog niet helemaal rond.
In de maand augustus van 2008 leerden Ahmad en ik elkaar kennen via hierboven genoemde site en daarna ontstond tussen ons een intensief email-contact via de Google vertaalmachine. We leerden elkaar goed kennen. Want hoe raar dat ook mag klinken: het is mogelijk om iemand via het geschreven woord goed te leren kennen. Je wordt niet afgeleid door uiterlijke bijkomstigheden en romantische bijzaken, maar kan direct tot de kern doordringen, mits je allebei eerlijk bent. Na drie maanden wisten we heel veel van elkaar.
Op 7 november 2008 nam Ahmad de voor hem grote beslissing om naar Nederland te komen en met mij te trouwen voor de islam. Hij is sindsdien nooit meer van mijn zijde geweest.
Ik vind het niet gek dat de kinderen van Ahmad zich aanvankelijk rot zijn geschrokken van de voor hun plotselinge beslissing van hun vader. Want zij wisten wel dat hun vader en moeder bezig waren te scheiden, maar zij wisten niets van het intensieve email-contact dat Ahmad en ik de drie maanden voor zijn vertrek gevoerd hadden.
Zij verdachten hem ervan dat hij mij misschien al kende voordat hij en hun moeder besloten hadden tot echtscheiding. Zij dachten dat ik misschien wel schuldig was aan deze echtscheiding. Ahmad kon hun er in de eerste jaren niet van overtuigen dat dit niet het geval was. Zij konden zich eenvoudig niet voorstellen dat hun vader zo snel na onze kennismaking (via de pc!) had kunnen besluiten met mij te trouwen. Ze waren ervan overtuigd dat hij me misschien stiekem al veel eerder had leren kennen. Hun moeder deed ook niet echt haar best om haar kinderen dit uit hun hoofd te praten. Integendeel.
Mijn kinderen wisten wel van ´de hoed en de rand´. Zij wisten in de drie maanden voor Ahmads komst naar Nederland al dat hun moeder tijdens  en na haar werk intensief bezig was met het leren kennen van een vreemdeling uit Andalusië, die zich Ahmad al Andalus noemde en beweerde dat hij een boek had geschreven. Ze waren in eerste instantie ook wantrouwig. ´Je moet hem niet te makkelijk geloven, ma. Misschien is hij helemaal niet wie hij zegt te zijn´ En: ´Je gaat hem toch zeker geen geld sturen, hè ma´. Maar op het moment dat mijn kinderen Ahmad ontmoetten, hadden zij geen twijfel meer. Ze mochten hem direct en steeds meer, tot het punt dat ze nu zelfs van hem houden. Overigens was het door hem geschreven boek het eerste wat Ahmad mij in mijn hand drukte na aankomst op Schiphol. Ik bleef er de hele treinreis naar Den Haag mee in mijn hand zitten, niet goed wetend wat ik ermee aan moest.
Maar de kinderen van Ahmad waren niet op de hoogte van ons email-contact vooraf. Voor hun kwam het vertrek van hun vader naar Nederland als een grote verrassing, waar ze niet blij mee waren. Het is niet gek dat ze meenden achter hun moeder te moeten gaan staan, die van deze onverdiende slachtofferrol dankbaar gebruik maakte.
Het heeft wat jaartjes geduurd voordat de kinderen erachter kwamen dat hun vader hun niet voorloog, maar dat zijn kennismaking met mij en ons besluit bij elkaar te willen zijn werkelijk zo snel is gegaan als hierboven beschreven en dat hun vader dus echt niet stiekem een relatie met mij heeft aangeknoopt terwijl hij nog niet aan het scheiden was van hun moeder.
Al enige tijd weet ik dat de kinderen van Ahmad mij volledig hebben geaccepteerd als de vrouw van hun vader. Ze zien dat hij gelukkig is met mij en zij zijn daar blij om. Dat ze zelfs een beetje om mij zijn gaan geven heb ik ook kunnen merken. Een grote blijk daarvan is dat zijn oudste dochter 36 uur zonder slaap aan mijn zijde bleef tijdens mijn verblijf met helse buikpijn op de urgentie-afdeling van het ziekenhuis in Malaga. Dat zal ik nooit vergeten en dat heb ik haar ook diverse keren gezegd. En nu is er nog iets waaruit blijkt hoezeer de kinderen van Ahmad ons gunnen dat we samenzijn. Ze hebben hun vader als kerstcadeau een ´uitje´ cadeau gedaan voor ons twee.
Hun vader kreeg een boekje met foldermateriaal. Hij kon kiezen uit een aantal ´ervaringen voor twee´, zoals skydiven en diep zee duiken en dat soort spannende dingen. Maar je kon ook gewoon kiezen voor een nachtje met ontbijt in een goed hotel naar keuze. Dat past wat beter bij ons senioren.
We hebben gekozen voor een streek in de natuur in de provincie Cordoba. En we hebben geboekt voor 22 april a.s. Dat is nogal kort voor ons vertrek naar Nederland de 25e. We hebben op deze datum gegokt, omdat we veronderstelden dat hoe later in de lente we zouden gaan, hoe meer kans we zouden hebben op mooi weer. Die verwachting komt waarschijnlijk niet helemaal uit. Het weer is hier de afgelopen dagen vrij onstabiel. Hier gaan we maandag een nachtje slapen. Cadeau van de kinderen van Ahmad.