Het gaat goed met onze gezondheid. Ahmad is heel blij dat zijn galblaas verwijderd is. Het ding zat vol stenen en gruis. Sinds hij dat orgaan, dat toch zijn werk niet meer naar behoren deed, kwijt is, voelt hij zich veel beter. En ik ben ook een stuk beter af na de laatste darmoperatie. Nu realiseer ik me pas dat ik al een paar jaar vaak last had van buikpijn. Maar omdat dit niet altijd zo was, dacht ik dat dit er gewoon bij hoorde. Iedereen heeft daar weleens last van. Maar nu mijn darmen uit de knoop zijn gehaald, merk ik dat ik vrijwel nooit meer last heb van buikpijn. Dus dat is een enorme vooruitgang, waarvoor ik heel dankbaar ben.
Zoals ik eerder schreef, train ik elke morgen door een flink aantal kilometers te fietsen op mijn hometrainer, onderwijl mijn ogen gericht op een serie van Netflix. Het zijn er inmiddels 12 per dag geworden. En  zoals ik ook vertelde, doe ik alle dingen met hart en ziel. En dat kan in mijn geval, met de gamma-nail in mijn donder, misschien een ietsjepietsje overdreven zijn. Ik zet de fiets op een vrij zware stand en trap er lustig op los tot het zweet van me af druipt. Ik merk dat de spieren in mijn geopereerde been zich hierdoor beginnen te versterken en dat mijn ene bil niet langer platter is dan de andere. Dus dat is gunstig.
Maar de afgelopen tijd krijg ik ook steeds meer last van één van mijn ingebouwde schroeven, die langs een spier of zenuw schuurt. En dat gebeurt op onverwachte momenten, zoals wanneer ik van hurkzit tot staan kom of wanneer ik een bepaalde draai maak met mijn onderlichaam. Dat veroorzaakt een pijnscheut van heb ik jou daar, waarvan ik even sta te duizelen. Gisteren had ik er een flink aantal, omdat ik niet goed oplette. Want heb je er één gehad, dan is de kans op een volgende groter. Dat heb ik nu door.
Dus vandaag ben ik héél voorzichtig en let ik goed op de bewegingen die ik maak. Ik heb hierdoor sinds vanmorgen nog geen pijnscheut hoeven incasseren, maar mijn heup en dijbeen voelen dat een pijnscheut op de loer ligt en zijn kans afwacht. Dus…..fietste ik vandaag wat langzamer over mijn 12 km en liep ik als het ware de hele dag op eieren. En dat ging tot nu toe goed. Ook heb ik net even met mijn ´geïrriteerde schroeven-zone´ op een ijs-gekoeld zakje gezeten.
Het verdient wel wat zorg en aandacht maar dan komt het wel weer goed, hoop ik. Ik herinner me ook wanneer de ellende begon. De eerste echte pijnscheut kreeg ik, toen ik met twee zware tassen een trap op wilde sjouwen. Ik was toen even vergeten dat het nog maar sinds kort is dat het me lukt zonder steun een trap te beklimmen met mijn geopereerde been. En nu dacht ik dat ineens even met twee zware tassen te doen. Toen zei het daarbinnen auw!!! Sinds die dag zijn er meer pijnscheuten gevolgd op vervelende en onverwachte momenten. Dus…..dat moet ik zeer beslist niet meer doen: mijn heup en dijbeen, met al die schroeven en nagels erin, overbelasten.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, tegen mezelf en andere ´botbreuk met pinnen-slachtoffers´: revalideren en trainen is goed en een absolute must, maar overbelasten is niet goed en een no go.

Zoals ik in mijn vorige stukje beschreef, zorgde iemand die kritiek had op wat ik schreef in mijn weblog ervoor dat ik ´een toontje lager ging zingen´. Ze was ook niet blij met een door mij geknutselde video, die ik daarom verwijderde.
Maar daarna ging ik álles wat ik in dit weblog gedaan heb en nog zal doen ineens bekijken door een meedogenloos kritische bril. Waarom had ik überhaupt al mijn video´s staan in een link van mijn weblog? En hoezo die Koranvertaling in mijn pagina´s en de glas in lood, schilderijen en tekeningen. Wie dacht ik wel dat ik was om mijn gepruts tentoon te stellen? Ik verwijderde dat alles met het schaamrood op mijn kaken, mezelf uitmakend voor opschepper.
Maar nu komt er weer wat anders om de hoek kijken in mij. Laat ik eerlijk zijn. Ik bén best fier (om met de Belgen te spreken) op mijn tekeningen en schilderijen. En ik ben ook trots op het met liefde en vakmanschap gemaakte glas in lood van Ahmad. Waarom mag ik dat niet laten zien? Dit bezig zijn met onze handjes is een deel van ons leven geworden, naast andere dingen waarvan wij genieten.
Dus daarom hier een compilatie van onze activiteit op handarbeid-gebied in de afgelopen drie jaar. Ik wist niet dat ik het in me had en Ahmad heeft evenmin ooit tijd gehad om zijn geduld en vakmanschap te botvieren op iets dat hij leuk vindt om te doen. Wij zijn er blij mee en ik vind dat het gezien mag worden. En ik zal onze werkstukjes ook in de toekomst blijven showen. Zolang wij dit nog kunnen en mogen doen. En ja, ik heb de video ook in mijn pagina´s gezet. Want ook deze vorm van expressie hoort bij mij. ´Its my weblog and I do what I want to´
https://youtu.be/2lmBMRBNW_c

Ja, dat ligt heel gevoelig. Ik ben een mens die heel enthousiast kan zijn en dingen met overgave en heel mijn hart doet. Ik ben nooit ergens de beste in geweest. Zo was ik bij het sporten nooit eerste en op ballet was ik niet de prima ballerina. Maar na een voorstelling zei zelfs mijn moeder (die nooit erg complimenteus was): ´Jij was er wel het meest bezield van alle dansers´. Ik was ´er helemaal in´.
En dat is met alles zo. Ik gooi me ergens helemaal in, of het nou de afwas is of het maken van een tekening of schilderij. Ook het schrijven van een stukje in mijn weblog doe ik in de regel geheel vanuit mijn hart en uit de losse vuist. Ik schrijf niet door uren over zinnen na te denken, maar de woorden rollen zo uit de toetsen. Mijn enthousiasme en inspiratie kunnen echter in een handomdraai verdwijnen bij negatieve kritiek of bij negatieve argumenten in het algemeen. Het lijkt dan of ik me niet van de wijs laat brengen, maar ongemerkt verdwijnt ineens mijn motivatie of het ´heilige vuur´.
Zo kan ik me herinneren dat ik ooit een idee had voor het oprichten van een soort huiskamer voor ´verdoolde zielen´. Dat zou kunnen plaatsvinden in een woning waar destijds soefi-bijeenkomsten plaatsvonden in Den Haag. Ik had het idee om er een open huis van te maken op de dagen en uren dat wij niet bijeenkwamen. Een huiskamer, waar je kon binnenlopen voor een kopje thee en waar wat boeken lagen over soefisme. We zouden er cursussen kunnen geven met de kwaliteiten van alle ´soefies´, zoals naaicursussen om zelf kleding te maken, muziekles, een zelfhulpgroep voor mensen met problemen (onder mijn leiding), enz. Dat alles laagdrempelig en zonder winstbejag voor juist degenen die niet veel middelen van bestaan hadden. Ik was op weg naar een officiële instantie om te vragen om een stichting te worden met een mede-´soefie´. Zij begon lelijke dingen te zeggen over de eigenaar van de woning waarin wij de soefi-bijeenkomsten hadden. Dat hij geld zou hebben verduisterd en bla bla. Dat zij al zo vaak ideeën had gehad als ik, maar dat het toch niks zou worden. Ik was direct geblokkeerd in mijn positieve energie. Toen we eenmaal op de plaats van bestemming aankwamen was het voor mij al klaar. Mijn enthousiasme kwam ook niet meer terug.
En dan nu wat betreft mijn stukjes….Ik heb een uitbrander gekregen van een vrouw op de reünie van de familie Theunissen. Zij had kritiek op bepaalde dingen die ik schreef over mijn vader en mensen die bij hem betrokken waren tijdens zijn leven. Ook was ze het niet eens met het plaatsen van een filmpje over zijn begrafenis, omdat zij daar ook op stond. Ik heb me daarvoor geëxcuseerd en die avond nog, nadat ik van het feestje thuiskwam, heb ik de video verwijderd, stukken waarop zij kritiek had veranderd en bepaalde zaken weggehaald.
Je zou kunnen zeggen: daarmee is dan toch de kous af. Sommigen zeggen zelfs: ´Ben je mal. Je had je van haar niets moeten aantrekken en niets hoeven te veranderen aan je stukjes´. Zelfs mensen die zowel haar als mij kennen. Maar ik heb geen spijt van de concessies die ik heb gedaan op haar verzoek (lees: bevel).
Wat ik wel jammer vind is dat ik sindsdien meer geremd ben geworden wat betreft het schrijven in dit weblog.
´Je schrijft gewoon lekker wat je wil,´ hoor ik mensen mij adviseren. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het argeloze en spontane is nu even verdwenen en moet weer heroverd worden. Mijn inspiratie heeft een deuk gekregen. Ik bekijk mezelf nu met een kritische en hardvochtige bril. De stukjes over wandelingetjes zijn inderdaad onbenullig, maar wel veilig. Artikeltjes waarin ik mijn mening geef over dingen…..daarvan zeg ik bij voorbaat al ´nee´. Laat anderen dat maar doen. Er zijn genoeg meningen. Zo is het op dit moment. Eerst deelde ik in gedachten mijn stukjes met een welwillend publiek(je) als ik schreef, maar nu weet ik dat er ook minder welwillende mensen meekijken en het lijkt wel of ik nu alles wat ik wil gaan schrijven al bij voorbaat zie door die meedogenloze bril.
Zo kwetsbaar is mijn inspiratie.

Ik heb een top-schilder ontdekt op YouTube.

Wat is die man goed. Een genot om naar te kijken. En om hopelijk wat van te leren.

Al bij het bezoek aan Sevilla viel me op dat ik wel erg ´relaxed´ was voor mijn doen. Terwijl Ahmad met zijn dochter aan het klussen was, lag ik te lezen in mijn toen nog niet kapot gevallen e-reader met mijn kleren aan onder de dekens van het logeerbed. Want ik had het een beetje koud. In Spanje heb je dat al snel op een regenachtige dag bij 14 graden. De huizen daar zijn in de regel slecht geïsoleerd.
Ik viel tijdens dat lezen ook nog even in slaap en dat is niks voor mij, tenzij ik ziek ben. Tijdens het wandelen in de ochtend namen we na het eten een ijsje en dat lepelden we al lopende in de koude wind op. Ik heb sowieso al geen voorkeur voor lopend eten, maar het eten van dit ijsje in die koude wind voelde voor mij als een kwelling. Toen we een prullenbak passeerden dumpte ik dan ook de ijskoude versnapering.
Ahmad en ik kwamen na twee dagen allebei doodmoe thuis na het uitje in de regen. Dat vond ik vrij normaal, want we hadden al met al ook veel gelopen en we waren twee dagen uit onze vertrouwde omgeving geweest.
Maar gisteren voelde ik me nog steeds moe en ´niet lekker´. Ik had keelpijn. Waar kwam die vandaan? Ik was niet verkouden en de pijn zat maar aan één kant. Trok wel door mijn hele bakkus naar mijn neus en oor. Kwam deze pijn wellicht van een stiekem ontstoken wortel van één van mijn kiezen of tanden? Ik wist het niet en internet maakt je in zulke gevallen ook niet wijzer. We besloten een afspraak voor mij te maken bij de plaatselijke dokterspost. De afspraak was voor vanmorgen. ´Zal ik wel gaan?´ vroeg ik Ahmad. ´De pijn valt eigenlijk best mee.´ Hij vond dat ik beter toch kon gaan en ikzelf eigenlijk ook. Dus ik ging. Hier hoef je niet lang te wachten, als je een afspraak hebt bij de dokter. Ze werken keurig op tijd. De dokter keek even in mijn keel met een houten lollystokje op mijn tong en constateerde direct een laryngitis. Dus het had niets te maken met tanden of kiezen (?), wilde ik nog weten. Nee. Ik voelde me hierover opgelucht. Geen gedonder met tandartsen gelukkig. Wel antibiotica. Drie pilletjes voor drie achtereenvolgende dagen.
Blij dat ik toch maar gegaan was, liep ik naar buiten. Ik maakte een ommetje via een mooie route door het dorp naar de apotheek. Leuke oude straatjes met aan weerszijden potten met plantjes, hangend aan de muur. Een mooie ochtendzon daarop. Uiteraard had ik net mijn camera weer niet bij me om mooie beelden vast te leggen.
Bij de apotheek was ik blij verrast dat ik (omdat ik hier een patiëntregistratienummer schijn te hebben) 40 % korting kreeg op mijn medicijnen, die hier toch al aanzienlijk goedkoper zijn dan in Nederland. Ik betaalde 2 euro voor de antibiotica. De voorgeschreven ibuprofen liet ik voor wat het was. Die zou enkel zijn voor de ´malestar´. Ik gebruik daarvoor liever zo nodig paracetamol.
Al met al ben ik wel opgelucht. Ik las gisteren allemaal enge dingen die je kan hebben als je keel onverklaarbaar ineens pijn doet. Dan is horen dat je faryngitis hebt een opluchting.

Wat betreft apparaten ben ik een ramp. Vroeger kon ik geen radio heel houden. Alles wat mooi geluid maakte begaf het, behalve de geweldige  autoradio die ik in een vorige auto had. Maar die gaf ik zelf per ongeluk weg, toen de auto ´total loss´ was gereden door ik zeg maar niet wie. Ik liet (stom stom stom!) de radio en de boxen in de auto, toen ik hem inruilde bij de garage, alsmede heel goede nieuwe automatjes.
Maar ook nu nog ben ik een ramp als het aankomt op het goed houden van apparatuur. Behalve dat ik gemberthee gooide over mijn zeer geliefde laptop, heb ik nu ook al drie e-readers versleten. De eerste was een goedkoop dingetje en die deugde zelf al niet, de tweede was een heel goede sony. Die liet ik gewoon ongemerkt uit mijn schoudertasje vallen in het zand, terwijl ik op het strand schelpjes opraapte (die ik daarna ook weer weg gooide, omdat ze onbruikbaar waren voor mijn doel). Ik kocht een mooie kobo e-reader, de duurste omdat ik er een wilde met pagina-verlichting. En die liet ik gisteren heel ongelukkig vallen. Ik had zin om nog even te lezen, terwijl Ahmad al wilde slapen. Ik wilde mijn nachtlampje uitdoen (want dat kan dankzij die verlichte pagina!) en toen stootte ik per ongeluk tegen mijn e-reader en die viel op de betegelde vloer. Het was een harde klap. En ja hoor, de e-reader was definitief veranderd. Door de pagina liep een drie cm brede witte streep en daar verschenen dus geen letters meer. $%&&/( Ik ben in die dingen een heel slechte verliezer. Zodra een  apparaat het niet doet, word ik onredelijk boos. Ik had echt zin om nog even te lezen, maar dat ging dus vandaag niet meer door. En als een driftige driejarige gooide ik toen expres de e-reader nog eens tegen de vlakte. Met het rare idee dat hij het na een goede oplawaai wellicht weer zou gaan doen. Maar dat was natuurlijk niet zo. Er kwamen nog wat zwarte strepen bij en de e-reader was nu echt definitief onleesbaar en onbestuurbaar. Intussen lag Ahmad wat beduusd naast me.
Ik schaamde me een beetje. En nu nog wel. Ik besef nu dat e-readers gevoelig zijn en dat je ze zeker niet ongelukkig moet laten vallen. En al helemaal niet daarna moet mishandelen.
Vanmiddag ga ik een nieuwe kopen, mijn vierde. Ik zal er voorzichtig mee zijn en ik weet nu ook zeker dat een tweede en derde klap niet helpen voor het herstel van een kapotte e-reader. Het is niet hetzelfde als vroeger een oude tv. Die wilde nog wel eens luisteren als je er een flinke klap op gaf. De tijden veranderen en de elektronica wordt steeds verfijnder. Door schade en schande word ik wijzer (hoop ik).

Terwijl Ahmad het ene mooie lampje na het andere fabriceert van stukjes gekleurd glas (hij wordt er steeds handiger in), ben ik ook lekker bezig met mijn olieverf. Het lijkt hier wel een werkplaats! Ik merk dat ik ook steeds zekerder word in het zetten van lijnen en het mengen van de kleuren. Maar nu is dit schilderij toch echt bijna af. Dus tijd om alvast te denken aan een nieuw projectje.

 

Kijk wat deze man kan met zijn niet perfecte handjes. Hij maakt een perfecte lamp van stukjes glas! En ook nog zonder voorgevormde mal. Het gaat hem niet om welk ´gereedschap´ je tot je beschikking hebt, maar om wat je ermee kan doen. Hoe vindingrijk is de mens.
inspirerend

Gisteren zat ik naast mijn lief in de auto en toen schoot de volgende gedachte door mijn hoofd. Mijn leven lang heb ik een gevoel van geborgenheid moeten missen. Vooral het gevoel een vader te hebben. Maar nu besef ik ineens dat ik zelf een oude opoe ben, met kinderen en kleinkinderen. Ik ben bijna 70. Tijd om te stoppen met denken over dat gemis. 🙂 Ik heb nu iemand naast me die heel veel van mij houdt en van wie ik houd. Hoe fijn is dat en hoe geborgen.

 

Het is stil in mij en om mij. Ik voel me zo rustig en ook dankbaar voor deze rust, die ons nu ten deel valt. Ik maak me steeds minder druk om dingen. Om mij heen merk ik dat dit in mijn digitale omgeving juist niet zo is. De informatie vliegt me via internet om de oren. Ik denk dat dit niet alleen voor mij zo is. Ik zit slechts een gedeelte van de dag met mijn ogen gericht op mijn telefoon of op mijn pc. Als ik zie hoe vaak mensen om mij heen in hun telefoon staren op elke willekeurige plek en zelfs lopend, dan moet de ´info-overload´ voor die mensen gigantisch zijn. Ook merk ik, als ik op facebook kijk, dat er heel veel mensen veel tijd lijken te hebben om berichtjes of gedeelde artikelen, commentaren en wijsheden te plaatsen op facebook. Het duizelt me soms. Als ik de radio (meestal NPO 1) aanzet wordt ik nogmaals getrakteerd op info. Meestal zijn het meningen. Mijn oren tuiten ervan. Verbeeld ik het me nu of is het echt zo dat mensen steeds harder gaan praten.
Ik word er steeds stiller van. Probeer me te bedenken waarover ik eerder in dit weblog schreef. De onderwerpen komen me nu zo futiel voor. Of soms wat serieuzer, maar dan is het weer zulke wijsneuzerij. ´Zwijg of zeg iets dat beter is dan zwijgen,´ zei mijn stiefvader vroeger, daarmee een of andere wijsgeer citerend.
Daarom schrijf ik nu minder. Er wordt al zoveel gezegd…….Ik heb niet zoveel nieuws toe te voegen. Misschien morgen of een andere dag.