Ik woon in een Prachtwijk Krachtwijk, vroeger Vogelaarwijk genoemd naar een minister die dit type wijken een warm hart toedroeg. Het wonen in zo een wijk met meestal een kleurrijke populatie heeft zijn voor- en nadelen. De diversiteit van culturen zie ik als een verrijking, die ook tot uiting komt in het winkelaanbod. Er zijn producten te verkrijgen uit diverse landen. Zoals ik hiervoor schreef is er wel veel overlast van weggegooid voedsel door bewoners, met name brood, dat roofvogels en ratten aantrekt. Daarnaast is er een centrum voor drugsverslaafden in deze wijk. De volwassenen die daar verblijven willen op mooie avonden nogal eens een maaltijd en een biertje nuttigen op een bankje in het mooie weitje voor ons huis. Omdat er geen prullenbak naast dat bankje aanwezig is, gooien zij dan dikwijls het afval en de blikjes op de grond rondom. Er zijn hangjongeren. Er is een grote werkloosheid en armoede, maar er is ook veel (zwart?) geld, af te lezen aan de mooie auto’s in de straat. Er ligt zwerfvuil op de groene weiden tussen de huizen en portiekwoningen, dat niet wordt weggehaald door de straatvegers. Dit om het simpele feit dat de weiden niet vallen onder hun werkveld. De plantsoenen behoren te worden bijgehouden door werknemers van de plantsoenendienst, die slechts zelden langs komen. Ik los dat op door zelf af en toe met een zak en een plastic handschoen afval te rapen in mijn buurtje.
Om de verpaupering tegen te gaan in deze wijk zijn al veel maatregelen genomen. Zo werden bijvoorbeeld in de hele buurt identieke schuttingen gezet, zoals ik vertelde. Alle huizen zijn prima geïsoleerd, voorzien van driedubbel glas en voorzien van goede sloten en pinnen tegen inbraak. Mensen die nog geen centrale verwarming hadden en nog gashaarden in huis hadden (zoals ik) zijn voorzien van centrale verwarming. En nu, met de geplande overgang naar ‘groenere’ energie, heeft onze buurt als één van de eerste in Den Haag een subsidie gekregen om alle huizen ‘van het gas af’ te halen. Het is wel een plan op wat langere  termijn, maar ik heb daarover al een brief gehad van de woningbouwvereniging. Alle reden dus om blij te zijn om in zo een Krachtwijk Prachtwijk te wonen. Ik wil hier ook zeker nooit weg, omdat ik me in mijn buurt nog steeds thuis voel.
Gisteren ging ik even naar de winkel om de hoek om wat maisbroodjes te halen. Ik zag dat er tijdens mijn afwezigheid gedurende drie maanden banken zijn neergezet op de brede stoep daar en daartussen zag ik plantenbakken met vers geplante plantjes. Op de hoek van de straat is een soort buurthuis voor moeders en kinderen. Daarbuiten een vitrine, overblijfsel van een vroeger winkelcentrumpje alhier. In die vitrine foto’s van moeders en kinderen van allerlei kleur. Kinderen hebben de plantjes geplant. Ik zag op de foto’s trotse kindergezichtjes. In hun handjes een plantje. Ook hadden ze zwerfvuil geraapt. Zoiets doet me glimlachen en ontroert me. Ik pinkte bijna een traantje weg, voordat ik verder liep naar huis.
Ja, ik ben blij in deze wijk te wonen, al mis ik de kleine vogeltjes. Misschien komen ze snel terug. Verbeeld ik het me nou of is het echt zo dat de meeuwen dit jaar groter zijn geworden? Wat een spanwijdte van vleugels! Met een pientere heersersblik zie ik ze tevreden hun territorium overzien vanaf de vele platte daken. Ach ja……