Met een temperatuur van 15 graden bij een straffe wind beginnen wij onze relaxmaanden in het goede Andalus. Queso de oveja, membrillo, aardbeien met slagroom zijn enkele lekkernijen waaraan wij ons weer te goed gaan doen. Vandaag gingen wij op jacht om al deze heerlijke voedingsmiddelen te kunnen bemachtigen na een zondag waarop de winkels hier dicht zijn.
In Benalmadena keek ik verbaasd naar een heel stel dappere leeftijdgenoten die de kou trotseerden zonder jas en met kuitbroeken of zelfs korte broeken en sandalen. Intussen dook ik vanachter de autoruit wat dieper weg in mijn warme sjaal.
Ik heb mezelf verwend met een nieuwe geheugenkaart die filmpjes moet mogelijk maken van betere kwaliteit dan tot nu toe. Verder geen schokkende feiten. Wel dat ik hier een beetje bijkom van de vermoeienissen en pijnen van de afgelopen drie maanden. 🙂

 

https://youtu.be/vqo1Yzvps_8

Van die kleine dingetjes, die je even kunnen doen stressen….
Zoals gisteren, toen Zoraida (dochter van Ahmad) hier vertrok, nadat zij een nachtje hier geslapen had om afscheid te nemen van haar vader.
Zij gaat in februari emigreren naar Chili, waar haar vriend al een paar jaar werkzaam is, nadat hij hier in Andalusië een paar jaar tevergeefs heeft gezocht naar werk als architect. Zij geeft haar eigen baan als onderwijzeres op om zich bij hem te voegen Daarover heeft zij lang moeten nadenken. Maar……. er is nog een ’terug’ voor haar. Zij moet minstens twee jaar wegblijven en als ze daarna terugkeert, verliest zij haar aanstelling als onderwijzeres niet. Ze kan dan wel overal geplaatst worden waar dat de regering uitkomt. Zij heeft daar dan zelf geen stem in. Hier zijn mensen die in het onderwijs werken ambtenaren met baanzekerheid en ze worden in vergelijking met andere Andalusiërs goed betaald.
Ze wilde bij Malaga Airport een auto huren en met deze auto naar Sevilla rijden en de auto vervolgens daar inleveren. Dit na de auto eerst gebruikt te hebben voor een kleine verhuizing. Ze moest alle spullen uit haar huurhuis te halen en bij haar moeder zetten. NB Haar eigen auto heeft ze inmiddels net verkocht.
Ze dacht op internet gelezen te hebben dat het huren van de auto 10 euro kostte, maar dat bleek een grote vergissing. 10 Euro kostte het reserveren van de auto. Verder moest ze 150 euro betalen als ze de auto wilde inleveren in Sevilla en ook nog 300 aan huur voor de auto. Viel dat even tegen! Ze had daar helemaal het geld niet voor. Zoals de meeste jongeren in deze tijd maakt zij maandelijks haar geld snel op. Ze heeft met moeite geld bij elkaar gesprokkeld voor de ticket naar Chili.
Dus ze belt in paniek haar pa, die haar heeft afgezet bij het vliegveld en net weer thuis is. Hij weer terug om haar op te halen….. Vervolgens hebben ze voor haar een auto naar Sevilla geregeld via ‘blablacar’. Dat is een organisatie waarbij je betaald kunt meeliften naar welke plaats dan ook. Altijd nog goedkoper dan de trein. In Nederland bestaat het ook blablacar In Sevilla heeft ze op advies van haar pa geen auto gehuurd, maar een busje met chauffeur. Er zijn in Andalusië tal van mensen met busjes die weinig te doen hebben en tegen betaling graag vrachtjes vervoeren. Zo is ze alsnog soepeltjes verhuisd naar haar moeder, waar ze tijdelijk blijft wonen tot haar vertrek naar Chili in februari. O.k., eind goed al goed, maar inmiddels was Ahmad wel een paar keer op en neer gereden naar het vliegveld (ongeveer 15 km van hier).
Met een bijkomend ongemak. De elektrische sleutel, waarmee wij de garagedeuren dienen te openen deed het niet meer! Al een tijd hapert het apparaatje en wij kregen hem dan steeds weer aan de gang door het ding even streng tegen de muur te tikken. Een idee van mij, wat misschien niet zo slim is voor zo een een gevoelig apparaatje, want juist gisteren weigerde het dingetje ineens alle dienst. Om onduidelijke reden heeft niemand van het complex een sleutel van de garagedeur gekregen, wat dus betekent dat als de elektriciteit uitvalt niemand de garage in of uit kan. Enigszins gestrest kwam Ahmad vertellen dat er ook geen van de buren thuis was om de deur te openen. Na het openkrikken van het kapotte apparaatje konden we met moeite de deur nog één keer openen.
Na al het gedoe met Zoraida gingen we met een deuropener van de benedenbuurman die het wel deed naar Torremolinos waar op zaterdagmiddag grote warenhuizen nog wel open zijn. In het dorp hier zijn alle sleutelwinkels en ijzerhandels op zaterdagmiddag gesloten. Voor 47 piek kochten we een nieuwe elektronsiche deuropener die volgens ‘mister minit’ gemakkelijk geprogrammeerd zou kunnen worden met het nog functionerende ding van de buurman. Met de gebruiksaanwijzing erbij gingen we dat thuis proberen. Niks ervan. No way!
Enigszins bedremmeld vertellen we het gebeurde aan de benedenbuurman. Hij snapt het ook niet  Hij heeft zelf een ander ding gekocht, gewoon bij de ijzerhandel hier in het dorp, als duplicaat van het apparaatje dat hij al had. In die ijzerhandel programmeren ze  het apparaatje voor je met de code die in het andere, nog goed werkende apparaatje zit. Dan doet het ding het direct en hoef je daar zelf niets voor te doen. En het ding is nog goedkoper ook.
We mogen zijn ‘originele’ deuropener van hem lenen tot maandag. Dan kunnen we hem ook laten kopiëren bij de ijzerhandel. Ahmad wil wel direct naar Torremolinos om het net gekochte, niet werkende, dure ding terug te brengen. Ik herken dat wel. Ik heb dat ook altijd met spullen die ik verkeerd gekocht heb. Ik wil die ook altijd zo snel mogelijk lozen. Dus zo rijden we twee keer dezelfde route naar Torremolinos.
Vandaag was ik de reservering voor de vliegreis, het bericht met de vluchttijden en het vluchtnummer, kwijt. Nergens te vinden in mijn emails en ook heb ik geen herinnering gehad van Transavia. Weer even lichte paniek onder de oudjes. Maar na een telefoontje van Ahmad is dat ook in orde en weten we dat we echt een plekje hebben in het vliegtuig dinsdag.
Last but not least heeft Ahmad vandaag het terras een beetje verpest. Om lekkage te voorkomen bij de benedenburen wilde hij de voegen in de terrastegels, die hier en daar wat poreus waren geworden, nog even gauw voor vertrek dichten. Hij deed dat met een soort injectiespuit met spul waarvan hij dacht dat dit het goede materiaal was. Niet dus. Hij heeft de voegen lelijk vol zitten smeren met een soort stopverf en er nog flink naast zitten strijken ook. Het is lelijk grijzig glimmend spul wat het hele terras ontsiert. Hij kan het niet weghalen, omdat het nog niet droog is. Hij vindt het zelf ook erg jammer. Ik ben blij dat ik er drie maanden niet naar hoef te kijken. Het komt goed, heeft Ahmad gezegd. Als we hier terugkomen gaat hij het weghalen.
Allemaal klein leed vergeleken bij groot leed. Een soort kruimelleed. 😉

Het was zo mooi, omdat we dit keer niet al onze energie verspilden met vruchteloos zoeken naar het begin van de route en kilometers langs de weg lopen!
We zijn dit keer direct begonnen met de wandeling aan het begin van de route. Er zijn overigens meerdere routes die je kunt gaan. Wij kozen voor de weg naar de Cueva Santa. Het was een mooie gemakkelijk begaanbare weg met onderweg als verrassing een bron waaruit we heerlijk zacht water dronken. We vulden op de terugweg onze halve literflesjes met dat water en later dronk ik het in vrijwel één teug leeg. Zulk lekker water had ik in tijden niet gedronken. Het leek wel zamzam-water.
Langs de weg die nog verder naar boven leidde wees onverwacht een vrij onopvallend bordje naar de Cueva Santa. Het was 56 meter klimmen over een vrij stijl en rotsig pad, waarna we bij de ‘heilige grot’ aan kwamen. Op een plakkaat daar stond vermeld dat deze grot al vanaf de prehistorie heeft gediend als toevluchtsoord voor velerlei mensen en dieren, heiligen, criminelen en tijdens de tijd van Franco ook rebellen die streden tegen het regiem. Wie er ook maar in de loop van de geschiedenis in die grot geweest mogen zijn, de plek ademde een enorme sereniteit. Voor de grot strekte zich een groen veldje uit, alsof God (of de voorzienigheid) mens en dier wilde verrassen met een soort beschutte voortuin.
Op dat veldje aten we onze meegebrachte etenswaren en daarna was ik even helemaal stil en ontspannen, zittend in de zonnestralen die me zo behaaglijk verwarmden en luisterend naar de stilte om me heen. Ik was even zo geraakt door dit moment, dat zeker een half uur mocht duren omdat Ahmad gelukkig ook geen haast had, dat ik daar even vergat te filmen of te fotograferen. Ik wilde het moment niet doorbreken met welke handeling dan ook.
Ahmad legde me wel vast op de gevoelige plaat met zijn telefoon.
https://youtu.be/msfHGCEYw2Y

Het zijn twee verschillende ‘ziektebeelden’, die echter wel nauw kunnen samenhangen. Wat ze gemeen hebben is dat ze vrijwel niet te verhelpen zijn met psychotherapie van welke aard dan ook.
De schizofreen ziet, met name in periodes waarin deze in een psychose zit (meestal na een tijd van ontbering van slaap en rust!) de dingen anders dan zijn omgeving. Hij hoort en ziet dingen die anderen niet zien en hij wordt daar in de regel angstig van (NB ‘hij’ kan natuurlijk ook ‘zij’ zijn). Het is in de wetenschap nog steeds een raadsel waarom sommige mensen schizofreen worden en anderen niet. Bekend is wel dat de ziekte (laten we het maar een ziekte noemen) zich meestal pas begint te manifesteren rond het begin van de volwassenheid. Ook is bekend dat de ziekte versterkt kan worden door drugsgebruik en daaronder vallen ook zogenaamde ‘softdrugs’ als cannabis, die wantrouwen en paranoïde gevoelens, die zo iemand in aanleg al heeft, aanzienlijk kunnen versterken.
Een schizofreen heeft in de regel last van wat zijn omgeving ‘wanen’ noemt. Omdat hij door een overgevoeligheid dingen waarneemt die zijn omgeving niet waarneemt. De waarnemingen zijn meestal auditief (in de vorm van het horen van stemmen), maar kunnen ook visueel zijn. Ze hebben vaak een religieus karakter. Schizofrenie is een continuüm, een schaal waarop iedereen wel wat kenmerken vertoont, de één meer dan de ander. Dat geldt voor alle psychiatrische ziektebeelden of stempels die men mensen opplakt. Ieder heeft er wel wat van, maar wanneer het meer wordt dan gemiddeld, dan wordt het ‘afwijkend van de norm’ en in sommige gevallen zorgelijk of schadelijk voor de persoon zelf of voor zijn omgeving.
Hè gatsie, wat weid ik weer uit. Vakidioot!
Wat ik eigenlijk zeggen wil is dat voor depressie en schizofrenie geen psychotherapie blijkt te werken. Deze geestesgesteldheden (ik noem het liever zo) blijken alleen bestreden te kunnen worden met psychofarmaca.
Ik las ergens dat er meer doden vallen door zelfmoord onder depressieve mensen dan door verkeersongelukken. Depressie is een heel ernstige en verschrikkelijke geestesgesteldheid waaruit ‘geen lieve moeder’ je kan halen.
Ik ben zelf nooit depressief geweest, noch schizofreen, maar heb beide geestesgesteldheden wel van nabij meegemaakt en gemerkt dat ik niets kon doen om deze toestand in een ander te veranderen. Niet met mijn studie, niet met liefde, niet met aandacht, woorden, niet door op mijn kop te gaan staan.
Deze mensen hebben echt een pilletje nodig om hen uit het moeras te trekken en ongelukken te voorkomen.
Waarom wordt iemand schizofreen of depressief? Niemand weet het. Zeker is dat het niets te maken heeft met de situatie waarin iemand verkeert. Waar de één glimlachend in een ware hel verkeert, zit een ander te sjagrijnen, terwijl deze ogenschijnlijk alles mee heeft.
Ik blijf me verwonderen…….

Even geen filmpjes. Maar nu wat kletsen……
Gisteren stond ik op met een niet zo fijn gevoel. Zo een gevoel dat het glas half leeg is in plaats van half vol. Helemaal niet blij. Vandaag stond ik op met een heel ander gevoel. Het glas was ruim gevuld, veel verder dan de helft eigenlijk, met meer dan mij toekomt.
Dat brengt mij op de gedachte. ‘Hoe kan dat?’ Dat je zomaar van gemoedstoestand verandert? Stemmingen zijn als het weer. Soms regenachtig, dan weer winderig en zwaar bewolkt tot stormachtig en dan weer helder met een stralende zon. Waar komen die stemmingen vandaan? Het heeft meestal niet eens zozeer met de situatie te maken. Ik kan me tijden herinneren dat ik ondanks zware omstandigheden in een zonnige stemming verkeerde en evenzeer dagen dat ik ondanks dat er niets aan de hand was een onbestemd gevoel van dreigend gevaar had. Of een triestheid, waarbij ik het liefst in een hoek zou wegkruipen om even stiekem te huilen. Stemmingen komen en gaan. Wat moet ik ermee?
In ieder geval wel serieus nemen. Een stemming komt niet zomaar voorbij drijven. Maar ook weer niet te zwaar. Immers stemmingen komen en gaan weer even snel als ze gekomen zijn. Ze hebben veel te maken met de omstandigheden waarin je verkeert maar  ook weer niet alles. Want alle omstandigheden zijn op veel manieren te bekijken. ‘Het zit allemaal tussen onze oren’, zoals veel wijzen ons verteld hebben.
Misschien moeten we stemmingen van welke aard dan ook verwelkomen als goede vrienden. Ze de aandacht geven die ze verdienen om dan weer afscheid te nemen en ruimte te geven aan de volgende stemming die als gast bij ons aanklopt.
Gisteren was ik triest. Maar ook het verdriet heeft zijn schoonheid. Ik dacht aan mensen van wie ik gehouden heb en die er niet meer zijn. Ik dacht aan mensen die het moeilijk hebben en moeten leven in mensonterende omstandigheden van pijn en ontbering en ik gaf ze in gedachten mijn liefde en ik bad voor hun welzijn.
Vandaag ben ik vrolijker en besef ik dat ik alleen maar kan helpen de wereld dragelijker te maken door er voor iedereen zoveel mogelijk te zijn. Ik kan verder niet veel veranderen aan de situatie van wie dan ook, nog aan de mijne. Kome wat komt.
‘Niet zo fatalistisch!’ hoor ik iemand roepen. Nee, dat ben ik ook weer niet. Wat ik kan veranderen of doen aan de situatie, dat doe ik. Maar verder is het een kwestie van loslaten en accepteren hoe de zaken zich ontwikkelen. Handelen naar vermogen in de situatie, zoals die zich aandient. En niet zeuren…….Adem in en adem uit………

Voor degenen die wat Spaans verstaan onder jullie. Hier een mooi filmpje van de beroemde ‘el cabrero’, ‘poeta natural onder de flamencozangers.

En dan nog een mooi filmpje dat beweegt met tekst van de dichtende geitenhoeder.
https://youtu.be/d7HcOwPW0Tc
 

Hier is dan mijn tweede wanproductje. Ik heb inmiddels wel wat bijgeleerd.

• ik moet er op letten dat mijn cameraatje filmt in MP4 formaat om problemen bij het bewerken en opslaan te vermijden
• Ik heb gezien dat ik de audio van de film zelf (dus het geraas van de motor en wind het gebabbel van ons) helemaal kan uitzetten, Ik kies hier niet voor, omdat dit de film wat ‘doods’ maakt.
• Maar je kan ook het volume van de audio in de film afstellen en dat heb ik tot nu toe nog niet gedaan. Het volume stond erg hoog en dat is goed te merken in mijn eerste twee wanproductjes.
• Verder heb je de keus of je windruisreductie wilt aan of uitzetten. Nou, dat heb ik nu natuurlijk aangezet!

En dan zijn er nog heel veel dingen die ik niet begrijp. Dingen die te maken hebben met de compatibiliteit van het filmformaat met het RAMgeheugen van mijn pc. Dat schijn je te kunnen afstellen.
Enfin, er is nog genoeg onduidelijk. Met de nieuwe camera heb ik iets moois in huis gehaald, maar ook iets voor mij ingewikkelds. Spontaan en zonder zorgen filmpjes maken en bewerken zoals ik dat eerder deed met mijn oude cameraatje is er nu even niet bij.
Sorry voor het ongemak.  Hier het productje. Gelukkig is het kort,
https://youtu.be/QiC0nz7LJS0
 

Ahmad en ik brengen aardig wat tijd door achter de pc. Ahmad is bezig met het vervaardigen van de gecompliceerde website. Hij doet dat met behulp van een paar instructies op filmpjes die hij tegen geringe betaling heeft aangeschaft en waarin stap voor stap wordt uitgelegd hoe het moet. Maar alsnog is het moeilijk en in de filmpjes wordt ook al gewaarschuwd dat het zelden in één keer goed gaat en dat de meeste mensen het opgeven na een paar mislukte pogingen. Maar de aanhouder wint en dat is Ahmad. Dat neemt niet weg dat ik hem regelmatig heel lelijk zie kijken aan de andere kant van de tafel en dat er af en toe de stoom uit zijn oren lijkt te komen.
Ik op mijn beurt zit te klooien met mijn filmpjes. Ik heb niet echt de moeite genomen om de nieuwe camera goed te bestuderen. Ik ben meer iemand van gewoon beginnen en al doende leren. Ik weet nu iets meer van het formaat, van het zoekertje en hoe je een panorama-foto kan maken. Toch is me kennelijk ontgaan dat het formaat waarin ik mijn filmpjes maak (wat MP4 moet zijn) in de afgelopen dagen door onbekende oorzaak veranderd is in AVCHD. Waarschijnlijk heb ik zonder het beseffen ergens een instelling gewijzigd. Met dat enorme formaat maakte ik een filmpje van ons laatste uitstapje naar de campo, zonder dat te weten uiteraard.
Het was toch al matige missie, dat uitstapje die dag. We reden naar Monda, een mooi plaatsje in de provincie Malaga. Daar zou het goed wandelen zijn. Schitterende routes, waarbij je geitenherders tegenkwam en uiteindelijk bovenaan de berg uitkwam bij een ‘Cave Sagrada’. Klonk allemaal goed uit de mond van een Nederlandse kennis van de yogales.
Wij erheen. Eigenlijk had ik het idee dat Ahmad er niet heel veel zin in had. Zijn hoofd zat duidelijk nog bij zijn web, waar hij was blijven steken in een probleem en eigenlijk popelde hij waarschijnlijk om dat op te lossen. Maar ik sleurde hem mee naar buiten. ‘Kom op, lekker een dagje wandelen in plaats van dat gedoe met onze pc’s, waar we een overdosis van hebben gehad.’
In Monda werd niet aangeven waar de wandelroute begon, dus Ahmad ging dat even vragen. Ik had misschien met hem mee moeten gaan maar ik bleef lui en dromerig in de auto zitten.
Om kort te zijn. We hebben drie verschillende routes bewandeld, waarvan er twee helemaal fout waren. Ook mooi, dat wel, maar ze hadden niets te maken met de route die wij zochten. De derde route was de goede, maar de pech die wij hadden is dat een man in het wegrestaurant, die ons de weg uitlegde, ons zei dat we het beste de auto bij het restaurant konden laten staan en vandaar ‘een stukje’ langs de weg lopen om bij het begin van de route te komen. Ik weet niet of hij belangen had in het restaurant en hoopte dat we hongerig en dorstig terug zouden keren en daar op eten en drinken zouden aanvallen. Zeker is dat hij vergat te vermelden dat het een enorm eind lopen was naar het begin van de route. Een eind dat je gemakkelijk met de auto kon afleggen. Bij het begin van de route was zelfs parkeergelegenheid.
Maar wij liepen dus, op advies van deze man, het hele stuk langs de weg met verkeer langs ons heen razend, om tenslotte voorbij een steengroeve een zijweg in de slaan, waarna het nog een flink stuk lopen was naar het begin van de route! Onderweg viel ik nog, terwijl ik opzij keek en Ahmad wees op een pad langs de weg in de bosjes. Ik viel met mijn neus op de vangrail, en liep daarbij een lelijke schaaf en bult op, maar gelukkig had ik niets gebroken. Toen we tenslotte bij het eigenlijke beginpunt van de wandelroute uitkwamen, hadden we er al heel wat kilometers wandelen op zitten. We waren ongeveer vier uur aan het lopen geweest. We besloten dus maar terug te keren naar de auto, wederom voor een groot deel langs de drukke weg.
Na thuiskomst fabriceerde ik een filmpje van onze belevenissen. Ik was er niet bijzonder tevreden over. Toen ik het uiteindelijk af had, met audio en al, bleek dat ik het niet kon opslaan. Het heeft me een flinke tijd gekost om erachter te komen waarom dit was. Wel, heel simpel, omdat de clips veel te groot van formaat waren. Het totale filmpje had een omvang van meer dan 500 mb en dat verwerkt de moviemaker niet!
Ik heb alle clips verwijderd uit pc en camera en begin met frisse moed opnieuw.
Het eerstvolgende uitstapje zal beginnen waar onze wandeling laatst is geëindigd, bij het begin van de wandelroute in de omgeving van Monda. Het is er prachtig mooi. Dat heb ik al gezien.