Van die kleine dingetjes, die je even kunnen doen stressen….
Zoals gisteren, toen Zoraida (dochter van Ahmad) hier vertrok, nadat zij een nachtje hier geslapen had om afscheid te nemen van haar vader.
Zij gaat in februari emigreren naar Chili, waar haar vriend al een paar jaar werkzaam is, nadat hij hier in Andalusië een paar jaar tevergeefs heeft gezocht naar werk als architect. Zij geeft haar eigen baan als onderwijzeres op om zich bij hem te voegen Daarover heeft zij lang moeten nadenken. Maar……. er is nog een ’terug’ voor haar. Zij moet minstens twee jaar wegblijven en als ze daarna terugkeert, verliest zij haar aanstelling als onderwijzeres niet. Ze kan dan wel overal geplaatst worden waar dat de regering uitkomt. Zij heeft daar dan zelf geen stem in. Hier zijn mensen die in het onderwijs werken ambtenaren met baanzekerheid en ze worden in vergelijking met andere Andalusiërs goed betaald.
Ze wilde bij Malaga Airport een auto huren en met deze auto naar Sevilla rijden en de auto vervolgens daar inleveren. Dit na de auto eerst gebruikt te hebben voor een kleine verhuizing. Ze moest alle spullen uit haar huurhuis te halen en bij haar moeder zetten. NB Haar eigen auto heeft ze inmiddels net verkocht.
Ze dacht op internet gelezen te hebben dat het huren van de auto 10 euro kostte, maar dat bleek een grote vergissing. 10 Euro kostte het reserveren van de auto. Verder moest ze 150 euro betalen als ze de auto wilde inleveren in Sevilla en ook nog 300 aan huur voor de auto. Viel dat even tegen! Ze had daar helemaal het geld niet voor. Zoals de meeste jongeren in deze tijd maakt zij maandelijks haar geld snel op. Ze heeft met moeite geld bij elkaar gesprokkeld voor de ticket naar Chili.
Dus ze belt in paniek haar pa, die haar heeft afgezet bij het vliegveld en net weer thuis is. Hij weer terug om haar op te halen….. Vervolgens hebben ze voor haar een auto naar Sevilla geregeld via ‘blablacar’. Dat is een organisatie waarbij je betaald kunt meeliften naar welke plaats dan ook. Altijd nog goedkoper dan de trein. In Nederland bestaat het ook blablacar In Sevilla heeft ze op advies van haar pa geen auto gehuurd, maar een busje met chauffeur. Er zijn in Andalusië tal van mensen met busjes die weinig te doen hebben en tegen betaling graag vrachtjes vervoeren. Zo is ze alsnog soepeltjes verhuisd naar haar moeder, waar ze tijdelijk blijft wonen tot haar vertrek naar Chili in februari. O.k., eind goed al goed, maar inmiddels was Ahmad wel een paar keer op en neer gereden naar het vliegveld (ongeveer 15 km van hier).
Met een bijkomend ongemak. De elektrische sleutel, waarmee wij de garagedeuren dienen te openen deed het niet meer! Al een tijd hapert het apparaatje en wij kregen hem dan steeds weer aan de gang door het ding even streng tegen de muur te tikken. Een idee van mij, wat misschien niet zo slim is voor zo een een gevoelig apparaatje, want juist gisteren weigerde het dingetje ineens alle dienst. Om onduidelijke reden heeft niemand van het complex een sleutel van de garagedeur gekregen, wat dus betekent dat als de elektriciteit uitvalt niemand de garage in of uit kan. Enigszins gestrest kwam Ahmad vertellen dat er ook geen van de buren thuis was om de deur te openen. Na het openkrikken van het kapotte apparaatje konden we met moeite de deur nog één keer openen.
Na al het gedoe met Zoraida gingen we met een deuropener van de benedenbuurman die het wel deed naar Torremolinos waar op zaterdagmiddag grote warenhuizen nog wel open zijn. In het dorp hier zijn alle sleutelwinkels en ijzerhandels op zaterdagmiddag gesloten. Voor 47 piek kochten we een nieuwe elektronsiche deuropener die volgens ‘mister minit’ gemakkelijk geprogrammeerd zou kunnen worden met het nog functionerende ding van de buurman. Met de gebruiksaanwijzing erbij gingen we dat thuis proberen. Niks ervan. No way!
Enigszins bedremmeld vertellen we het gebeurde aan de benedenbuurman. Hij snapt het ook niet  Hij heeft zelf een ander ding gekocht, gewoon bij de ijzerhandel hier in het dorp, als duplicaat van het apparaatje dat hij al had. In die ijzerhandel programmeren ze  het apparaatje voor je met de code die in het andere, nog goed werkende apparaatje zit. Dan doet het ding het direct en hoef je daar zelf niets voor te doen. En het ding is nog goedkoper ook.
We mogen zijn ‘originele’ deuropener van hem lenen tot maandag. Dan kunnen we hem ook laten kopiëren bij de ijzerhandel. Ahmad wil wel direct naar Torremolinos om het net gekochte, niet werkende, dure ding terug te brengen. Ik herken dat wel. Ik heb dat ook altijd met spullen die ik verkeerd gekocht heb. Ik wil die ook altijd zo snel mogelijk lozen. Dus zo rijden we twee keer dezelfde route naar Torremolinos.
Vandaag was ik de reservering voor de vliegreis, het bericht met de vluchttijden en het vluchtnummer, kwijt. Nergens te vinden in mijn emails en ook heb ik geen herinnering gehad van Transavia. Weer even lichte paniek onder de oudjes. Maar na een telefoontje van Ahmad is dat ook in orde en weten we dat we echt een plekje hebben in het vliegtuig dinsdag.
Last but not least heeft Ahmad vandaag het terras een beetje verpest. Om lekkage te voorkomen bij de benedenburen wilde hij de voegen in de terrastegels, die hier en daar wat poreus waren geworden, nog even gauw voor vertrek dichten. Hij deed dat met een soort injectiespuit met spul waarvan hij dacht dat dit het goede materiaal was. Niet dus. Hij heeft de voegen lelijk vol zitten smeren met een soort stopverf en er nog flink naast zitten strijken ook. Het is lelijk grijzig glimmend spul wat het hele terras ontsiert. Hij kan het niet weghalen, omdat het nog niet droog is. Hij vindt het zelf ook erg jammer. Ik ben blij dat ik er drie maanden niet naar hoef te kijken. Het komt goed, heeft Ahmad gezegd. Als we hier terugkomen gaat hij het weghalen.
Allemaal klein leed vergeleken bij groot leed. Een soort kruimelleed. 😉