Laatst bij de Little.
Een echtpaar neemt afscheid van de man achter de kassa. ‘Adios!’. ‘Tot ziens’, antwoordt de kassaman tot mijn verrassing. Hij antwoordt deze mensen in het Nederlands. Het betreft een echtpaar van ongeveer onze leeftijd. De man heeft een groot kruis om zijn gebruinde nek hangen en draagt slechts een blauw hemdje zodat zijn tatoos goed te zien zijn. De vrouw heeft de haren kort, maar anders dan de Spaanse vrouwen hier. Geen jongenskop, maar grijze stekeltjes. Ze zien eruit als jolige lui.
Even later, in de frisse wind, zie ik de man naar mijn nummerplaat kijken en tegen zijn vrouw uitroepen: ‘Kijk, nog meer Nederlanders!’ ‘Ja, maar wel een beetje verspaanst’, zeg ik, omdat ik zin heb eindelijk eens een gesprek te kunnen beginnen in mijn eigen taal. En dan begint de man te vertellen. Hij woont hier nu sinds drie maanden, in een buurt iets verderop. ‘Ik heb alles verkocht en heb een spacewagon gekocht waarin ik alles heb geladen dat ik wilde meenemen. De wagen zat mutjevol. Maar eerst waren we hier met vakantie geweest en ben ik goed nagegaan waar en hoe ik het beste een huis hier kon kopen. Ik ben niet eerder vertrokken dan nadat we alles goed geregeld hadden.’ ‘Maar hebben jullie dan geen kinderen?’, vraag ik. De man trekt een wat misprijzend gezicht, alsof hij denkt aan wezens die niet zoveel belang hebben. ‘Ach, ze zijn al groot.’ ‘Ja, de mijne ook, maar toch mis ik ze’, zeg ik. ‘Hebben jullie je echt hier gevestigd?’ ‘Ja’, zegt de man. ‘En zijn jullie gelukkig hier?’ ‘Nou en of’, zegt de man en zijn vrouw knikt instemmend.
Ik denk terug aan vrienden van vroeger van wijlen mijn ouders. Ook zij waren na hun pensioen geëmigreerd naar Spanje. Na een paar jaar kwamen ze echter terug en wilden ze zich toch weer in Nederland vestigen. ‘Het was er in de zomer zo bloedheet’, zuchtte de vrouw. “En op den duur ga je toch beseffen dat je Nederland niet kunt missen.’
Ik weet niet hoe het deze mensen verder zal vergaan. Ik hoop dat ze net zo enthousiast blijven als ze nu zijn.
Hoe kom ik op deze gedachten? Ik denk aan mijn eigen situatie. Vandaag voel ik me een beetje ‘ingesloten’. Het is al enkele dagen minder fraai weer en de bergen en muren rondom mij geven me soms een wat ingesloten gevoel, ondanks het mooie uitzicht uit vrijwel alle ramen hier. Ik ben nu eenmaal ‘een kind van de open luchten en wijde weidevelden’. Omdat ik de keuze heb uit twee woonplaatsen ligt het gevaar altijd op de loer om bij elk opkomend gevoel van ‘niet zo blij zijn’ de plaats waar je op dat moment verblijft de schuld te geven. Daarvoor moet ik oppassen. Het geluk zat immers tussen mijn oren. Maar het laat zich niet grijpen 😉

Ik wilde eigenlijk verder gaan met kijken naar de serie ‘Game of Thrones’, maar toen ik aan het militaristische gestamp hoorde dat la pollinica in aantocht was kon ik het niet nalaten met mijn camera op het balkon te gaan hangen.
Er heerst een opgewonden stemming op straat die op mij aanstekelijk werkt. Dat heb ik ook met voetbalwedstrijden tijdens te Europese of wereldkampioenschappen. Normaal vind ik niets aan voetbal, maar als alles in mijn buurt oranje kleurt en iedereen aan de buis gekluisterd zit om de wedstrijden te volgen, dan word ik plotseling ook enthousiast. Dan zit ik ook te kijken of mijn leven een beetje afhangt van het al dan niet maken van doelpunten door ‘ons elftal’.
En ook nu laat ik me meevoeren op de stemming die er heerst in de straat, terwijl de zon ondergaat in een rood licht. Ik hoor opgewonden gepraat van mensen die het kennelijk toch telkens weer spannend vinden dat één en hetzelfde beeld jaarlijks langs de straten gaat. De stoepen zijn gedweild, de gevels geschilderd, de palmtakken voor de gevels geplaatst. Men is er klaar voor!
Jongetjes rijden af en aan door mijn straatje, stuntend op hun stepjes. Streng terecht gewezen door mijn buurvrouw die vanuit haar raam roept: ‘Niet tegen de garagedeuren! Ga weg jullie!’ Streng blijven haar ogen het jonge grut volgen dat rakelings langs geparkeerde auto’s scheurt. De zus van mijn benedenbuurman loopt met haar demente moeder naar de wegkant om het spektakel van dichtbij te kunnen volgen. Fijn dat het arme mensje ook even naar buiten mag.
Jongeren maken van de gelegenheid gebruik elkaar te ontmoeten op straat. Als vanuit het niets is de straat nu volgelopen. Af en toe klinkt dezelfde muziek als die mijn filmpje zal begeleiden (ik heb er een tijd naar moeten zoeken op You Tube!), maar meestal klinkt slechts een dreigend tromgeroffel. Alsof er een gevaarlijk iets aankomt in plaats van onze lieve heer Jezus op zijn ezeltje. Dit militaristische getrommel is erin geslopen ten tijde van Franco, heeft Ahmad me verteld. Het geeft een onbestemd naar gevoel van dreiging om dat geroffel aan te horen.
En dan komt het hoofd van het ezeltje in zicht! En juist op dat moment klinkt de bel, het teken dat de dragers even mogen stoppen om uit te rusten, wat ze om de zoveel tijd  moeten doen. Want het dragen van de zware last van de beelden is geen kleinigheid en zonder rust niet vol te houden. En toch moeten degenen die zich beschikbaar stellen als troondragers ervoor betalen om dit te mogen doen. Om bij deze groep te behoren is een contributie vereist. Mensen beschouwen het als een grote eer te mogen meedoen. Vooraan lopen de notabelen van het dorp. Daarachter anderen, nu nog in normale kledij, maar bij terugkeer a.s. zondag van la pollinica naar de kerk in gewaden met puntmutsen.
Als de de bel weer klinkt en de stoet met la pollinica weer verder trekt zie ik dat de mensen vanaf hun balkons confetti gooien op de here Jezus. Mijn buurvrouw zie ik een kruis slaan, waarna zij haar ogen niet ten hemel opheft, maar haastig naar beneden in het rond kijkt of mensen dit gebaar gezien hebben. Beneden heeft niemand het gezien, maar mijn camera heeft haar vrome gebaar wel vastgelegd.

 

Niet ver van ons huis ligt boven genoemd open lucht auditorium, annex expositieruimte, gelegen in een goed onderhouden parkje. We lopen erlangs als we naar yoga gaan en ook als we een rondje maken onderlangs ons huis en via het dorp weer terug. Dat is een rustgevende wandeling die ik graag maak en waarvan ik al veel beelden heb laten zien in dit weblog
In de expositieruimte zijn telkens weer andere kunstobjecten te bewonderen. Dit keer was er een tentoonstelling ‘erotismo en el arte’, waarvan een suggestieve aankondigingsposter aan de muur hing, niet ver van het tentje waar vanavond Jesus op zijn ezeltje (la burriquita ofwel la pollinica in het Malagueña, de taal van Malaga) neergezet zal worden op een troon. Om dan zondag weer terug gesjouwd te worden naar de kerk waar deze ‘imagen’ (‘statua’ of standbeeld mag je het niet noemen, want dat zou een belediging zijn) de rest van het jaar gestald wordt. Vanavond gaat dat gebeuren en la pollinica zal ook weer voorbijgaan aan de straat die grenst aan onze doodlopende straat. Als ik er een glimpje van kan opvangen zal ik niet nalaten dit met jullie te delen. Voor mensen die geïnteresseerd zijn in nog meer beelden van de procesiones verwijs ik naar mijn andere weblog, beelden van een procesion in Malaga 2013
Ik heb er in mijn eerste jaar hier werk van gemaakt de procesiones bij te wonen en te verslaan, maar ga dat nu en in de toekomst niet meer doen.
https://youtu.be/sIL1jv8Hs10
 

Spanjaarden (of in ieder geval Andalusiërs) hebben de gewoonte om direct na het ontwaken in de ochtend slechts te ontbijten met een kopje koffie en een kleine snack (of misschien zelfs geen snack). Tegen een uur of 10 in de ochtend gaan ze dan pas echt ontbijten. Dat merk je op kantoren als banken en overheidsinstellingen. Rond 10 uur sluipt het dienstdoende personeel daar één voor één weg om eens rustig te gaan ontbijten, meestal in een bar in de buurt. Buitenshuis ontbijten is hier heel gewoon en ook helemaal niet duur. Dat ontbijt bestaat dan in de regel uit nog een koffie met een pitufo (betekenis: kabouter of puntbroodje) met ham of gemalen tomaat. Maar daarnaast zijn churros populair, de in olie gebakken slierten deeg met daarop desgewenst een laagje suiker. In Alhaurin de la Torre zijn deze churros te verkrijgen in vrijwel elke bar, maar slechts tot een uur of 11 in de ochtend of hooguit 11.30. Daarna zijn de churros niet meer te verkrijgen, want dan is het al tijd voor een cervesa (bier) of een andere alcoholische versnapering met tapas.
Gisteren gingen we weer eens naar Torremolinos op zoek naar een koffertje met wielen voor onze laptops. Direct valt dan op hoe anders Torremolinos is vergeleken bij het dorp waar wij wonen. Torremolinos is net als andere kustplaatsen volledig gericht op de wensen van de toerist. Toeristen zijn in de regel gewend in het hotel of appartement waar ze  verblijven een normaal ontbijt te nuttigen als ze net wakker zijn. Als ze dan naar buiten gaan om door de winkelstraatjes te slenteren of langs de boulevard, hebben ze geen behoefte aan churros of andere zoetigheid, maar willen zij in de regel direct aan de alcohol. Je ziet dus om 11 uur al mensen op terrasjes zitten met een groot glas bier of wijn. Moeder de vrouw wil soms liever nog een kopje koffie, maar de heer des huizes heeft er geen probleem mee al vroeg te beginnen met een ‘pot bier’.
Ieder het zijne natuurlijk. Maar voor Ahmad en mij, geheelonthouders en kofiie- en theeleuten, is het lastig als je een bar zoekt in Torremolinos waar churros verkrijgbaar zijn. Kort gezegd: die vind je er niet. Ook niet bij navraag aan een paar inboorlingen. Ja, ze zijn er wel, maar dan moet je naar een buitenwijk gaan, waar minder toeristen en meer ‘originals’  verblijven. Omdat we weten dat de koffie er goed is en de zoetigheden overheerlijk gingen we dus maar naar ons vertrouwde barretje midden in een winkelstraat van Torremolinos.
Daar tegenover is een slijterij en daarvoor zat een aandoenlijk hondje met een muilkorf op zijn snuitje strak naar binnen te kijken. Het arme dier had ook nog een mank voorpootje. Ik hoopte dat het hondje van een klant was en dat het wachten voor de deur van de slijterij er snel op zou zitten voor hem, maar dat bleek niet het geval. Gedurende de hele tijd dat wij koffie dronken op het terrasje bleef het dier op zijn post. Af en toe werd hij aangehaald door een voorbijganger. Op een goed moment moest hij een plasje doen en zocht hij een plekje langs de winkelgevel om zijn behoefte te doen. Voor hij zijn blaas kon legen kreeg hij een trap van de eigenaar van de winkel die net het zonnescherm aan het uitrollen was. Ik had te doen met het dier en voelde me machteloos iets voor hem te doen. Het is gemakkelijk om een hondje zo te laten lijden. Honden zijn nu eenmaal trouw en blijven op hun baasje wachten, ook al is dat onder miserabele omstandigheden…..
Daarna heb ik weer zitten stuntelen met mijn MAGIX-programma. Het resultaat is hier:

 

Het is bijna zover. De semana santa begint de komende week. In het dorp heerst al een blije stemming. Dat is vooral te merken aan het opgewonden gepraat op straat van de mensen. Bij slechter weer en winderige omstandigheden zie je beduidend minder mensen op straat dan bij zonneschijn. Wat dat betreft zijn ook hier mensen net weermannetjes en vrouwtjes.
De gevels van de huizen worden zoals elk jaar netjes geschilderd en gepoetst, want dat is belangrijk als straks de processie in dit dorp voorbij zal komen. Zelfs de putjes op de weg krijgen een vers verfje. Er worden felle lampen opgehangen langs de weg, zodat de voorbijkomende beelden goed te zien zullen zijn.
Het filmpje dat ik maakte is van gisteren, toen de zon uitbundig scheen en we ook even een wandelingetje maakten langs het stukje ‘campo’ beneden het einde van de onze doodlopende straat. Van het beloofde park met sportvelden dat daar zou komen is nog niet veel terechtgekomen. Daar kan ik niet mee zitten. Ik ben blij met het nog onontgonnen terrein daar. Jammer alleen van de weggetjes die daar al zijn aangelegd met veel overbodige verkeersborden. Weggetjes die nergens naar leiden maar wel onze schaapherder hebben verjaagd.
Vandaag was het een stuk minder lekker weer dan gisteren. Het was bewolkt bij een nogal fris windje. Ik heb me onledig gehouden met mijn twee filmbewerkingsprogramma’s, waar ongemerkt veel tijd aan verloren gaat. Met Magix Video Pro heb ik een haat-liefde verhouding. Ik zit er ongelooflijk mee te stuntelen, maar blijf koppig proberen met het voor mij nog onduidelijke programma te werken. ‘Gestolen goed gedijt niet’, waarschuwde mijn moeder mij vroeger al. Ik heb véél meer plezier in mijn goede oude windows videomaker. Ben door al dit gedoe mijn spontaniteit bij het filmen verloren. Ben gewoon bang geworden om met mijn camera te stunten.
Ik vergelijk nog steeds de beide programma’s en meen dan te merken dat Magix helderdere beelden geeft dan videomaker, maar…..als ik de filmpjes dan upload naar You Tube gaat er weer een stuk van de kwaliteit af. Ik word een muggenzifter die zo zit te mierenneuken op de kwaliteit van het filmpje dat ik de inhoud en wat ik ermee zeggen wil uit het oog verlies. Ik zit helemaal niet meer in de flow….
Toch nu maar weer een filmpje dan, dit keer met begeleidende muziek die je kan horen tijdens de semana santa, om vast in de stemming te komen. We zullen het veel gaan horen, volgende week, tot diep in de nacht….

Wil toch oefenen met het fantastische bewerkingsprogramma, dat veel meer mogelijkheden bied dan ik aankan. Ik houd het daarom simpel en dat is voor mij al ingewikkeld genoeg. Hier is het filmpje dan. Een illustratie van ons tochtje naar Torremolinos gisteren. Met vallen en opstaan in elkaar gesleuteld.
Terwijl het wordt geupload en verwerkt in You Tube klets ik hier even met jullie.
Ik moet jullie wat bekennen. Net als sommige andere oudjes gisteren heb ik wat moeite met lopen. Ik wil het niet laten zien, maar het is wel zo. In het begin gaat het nog wel en kan ik lopen ‘alsof er niets met me aan de hand is’, maar na een tijdje begin ik toch pijn te krijgen en dan ben ik blij als ik de auto of ons huisje weer heb bereikt. Het is nu mooi weer voor wandelingen in de natuur en het liefst zouden we die ook gaan maken. Maar helaas kan mijn geopereerde voet dat nog niet aan. Dus houden we het bij korte wandelingetjes.

 

Geen filmpje vandaag. Ben dat even zat. De beelden die ik heb opgenomen overtuigen me niet. Even een break……Ik houd het bij het gesproken woord.
De dag des heren krijgt in ‘ons dorp’ de eer die deze heilige dag toekomt. Alle winkels zijn gesloten, op twee na, de Chinese en de Marokkaanse bazar. Mensen willen op de één of andere manier altijd neuzelen in spullen en dat meestal juist op zondag. Daarom worden deze twee bazars met name op zondagen druk bezocht en lopen er kuddes inboorlingen de schappen met wegwerpartikelen af te grazen.
Maar voor nog meer vertier kun je ook naar de andere kant van de de heuvel gaan. Dan kom je in Torremolinos of Benalmadena en daar gebeurt het op zondag, hoor. In Torremolonos kun je de rommelmarkt bezoeken. Geen aanrader als je geen rommel nodig hebt. Of je kunt langs de boulevard slenteren of joggen. Je kan de vele winkeltjes die daar wel open zijn op zondagen afstruinen op zoek naar souvenirs, kleding, tassen of een zonnehoed. Dat laatste doen wij vandaag.
Het aantal 65+ ers overtreft de jonkies aanzienlijk, wat logisch is gezien de tijd van het jaar. Maar daarnaast flaneren er ook veel Spaanse echtparen, vreemd genoeg voornamelijk van dezelfde leeftijd, hand in hand en anders gekleed dan hun buitenlandse leeftijdsgenoten (zie stukje van gisteren).
Om de een of andere reden ontroert het mij om mijn noordelijke broeders en zusters zo te zien voortsjokken. Sommigen kost het, vanwege de gebreken die ouderdom nu eenmaal met zich meebrengt, duidelijk moeite om zich voort te bewegen, maar toch hebben ze die vastberaden uitdrukking van ‘ik zal me hier vermaken’. Een enkeling kijkt  wat verwezen om zich heen met een blik van ‘wat doe ik hier’ (voor mij o zo herkenbaar). Ook zij dragen een uniform, maar dan dat van de vakantieganger. Voorgeschreven kleding bestaat uit een kuitlange of korte broek met een t-shirt in een vrolijke kleur. Bij frisse wind is een dun jack toegestaan. Baseballpetten voor man en vrouw zijn niet verplicht maar wel wenselijk.
Ik zoek dus naar een zonnehoed om mijn huidkankergevoelige face te beschermen. Met een factor 50 zonnecrème, een zonnebril en een zonnehoed hoop ik dat dit zal gaan lukken. Ik zie tal van hoedjes die van achteren een wat kleinere en van voren een wat grotere rand hebben. ‘Dat is voor oudere dames’, is mijn keiharde oordeel. ‘Dat ben ik natuurlijk ook, maar tot minstens mijn 75e jaar wil ik dat niet weten’, knipoog ik naar Ahmad. ‘Als ik zie dat de strijd definitief verloren is, geef ik het op en wordt ik een oude bes. Maar nu nog even niet!’ Ik wil er één met een rand die overal gelijk is en zo eentje met een elegant sjaaltje eromheen geknoopt. Mijn knar (nogal plat van achteren) blijkt te klein voor de meeste hoeden die ik leuk vind, maar uiteindelijk vind ik toch een eenvoudig exemplaar dat mijn goedkeuring kan wegdragen.
We drinken een heerlijk kopje koffie met een empanadilla (gefrituurd deegkoekje met cabella de angeles erin en suiker erop) en gaan dan blij weer naar huis. Zo een uitje is altijd leuk. En ik heb een reuzesmoes om hier te zijn. Wat ik hier doe? Nou, ik zit hier omdat mijn vent uit Andalusië komt. Een beter excuus is er niet.

Gisteren dacht ik nog: ‘wat doe ik hier eigenlijk?’ Een zinloze vraag. Ik ben ‘hier’, net als Ahmad de afgelopen drie maanden ‘daar’ was. De meeste mensen hebben geen keus aangaande waar ze zijn en wat hun dagelijks te doen staat. Ze zijn gebonden aan een plaats door werk, kinderen, studie. Laten we maar zwijgen over de mensen die uit hun thuisland verdreven zijn door oorlog. Die hebben helemaal geen keus aangaande hun verblijfplaats.
Maar ik heb wel keus. Ik hoef nergens te zijn, krijg mijn AOW-tje toch wel. Hoe meer vrijheid iemand heeft, hoe ingewikkelder het wordt. Al die keuzes kunnen je doen twijfelen. Zit ik hier wel goed? Moet ik dit wel doen of moet ik eigenlijk iets heel anders doe? Allemaal gedrens in je hoofd waar je niets aan hebt.
Kinderen vragen zich dit soort dingen nooit af. Zij zijn afhankelijk van hun verzorgers (als ze die hebben!) en passen zich aan zonder zich af te vragen of ze hier of daar moeten zijn.
Gisteren had ik zo een dag dat ik wat zat te druilen. Het weer, 15 graden bij een snijdende wind, werkte ook niet echt mee voor een intens geluksgevoel. Maar eerlijk is eerlijk, wie is er nu constant intens gelukkig en moeten we dat zijn? Nee, dat hoeft dus niet. Nou, dat was ik dus gisteren dan ook niet. Ahmad en ik hadden gisteren allebei de blues. Meestal is dat mijn schuld. Ik ben hier de gangmaker en als ik niet vrolijk ben, dan is de stemming hier gedrukt. Ik heb mezelf weer even bij mijn lurven gepakt. Pijntje hier of daar, houd je mond en accepteer het maar. Give a  litle love to the good fellow at your side en start the day wiith a smile. De formule werkte. Vandaag was onze stemming alweer een stuk beter en ook de temperatuur deed mee. Bij 19 graden zonder wind was het even lekker op het balkonnetje.
Alles hier is nog als van ouds. Dingen die me vandaag opvielen zijn:

• De mannen hier zijn niet ’te macho’ om zich op straat te begeven met kleine hondjes. Kleine hondjes zijn hier bij iedereen populair.
• Vrouwen van mijn leeftijd zien er hier bijna allemaal hetzelfde uit. Kortgeknipt haar in een onaantrekkelijk geverfd kapsel. Een saai vest in een onbestemde kleur over een even saaie pantalon of rok. Je snapt bijna niet dat hun mannen nog zin hebben om ze eens lekker ………. Ik vroeg aan Ahmad waarom ze zich zo onaantrekkelijk kleden en kappen. ‘Het is een soort uniform’, legt hij uit. Iedereen wil er hetzelfde uitzien.
• Onze zwerver heeft nu een echt heus bed. Een strandbed met een matras erop. Staat pontificaal op de stoep geparkeerd met zijn zak spullen erop en niemand denkt eraan om aan zijn spullen te komen of het bed te verwijderen.
• En dan kom ik bij een ander opvallend feit hier. Mensen praten niet spontaan tegen je, als ze je niet kennen. Al loop je 10 keer per dag voorbij, het blijft bij ‘hola’. Ze praten alleen met mensen die ze kennen en het interesseert ze geen bal waar een nieuweling vandaan komt. Maar dat heeft ook zijn voordelen. Hier is het wel ‘live and let live’. ‘Doe maar waar je zin in hebt, ik bemoei me niet met je.

Niet helemaal identiek, maar dat kan bij mij niet. Ik kan geen twee keer hetzelfde schrijven en ook geen twee keer een identiek filmpje monteren. Kijk en vergelijk. Zet daarbij het geluid uit!

https://youtu.be/0ON1yFj2Vjc

Als een mens het goed heeft, dan hoor je weinig. Geen geprakkezeer, geen verontwaardiging over misstanden, geen twijfels over geloof en religie. Een tevreden ‘consument’ is geen onruststoker. ‘Roker’ laten we maar weg, want dat doe ik al niet meer vanaf 1986.
We dobberen ontspannen van de enige dag in de andere. Onze grootste avonturen bestaan uit het zoeken naar voedsel in winkels en ‘non food’ in andere winkels. Daarvoor rijden we elke dag wel een keer af en aan in ons rode autootje, veelal langs dezelfde route, die voor mij echter altijd weer anders oogt door de veranderende lichtval.
Daarnaast hebben we onze hobby’s. Ahmad zijn website, waaraan altijd nog wat te sleutelen valt, bibliotheek van Andalusië.
En ik ben bezig met mijn filmpjes en momenteel vooral met de technische kant. Kan ik de kwaliteit verbeteren en maakt het uit welk bewerkingsprogramma ik gebruik? Een duurdere geheugenkaart was nodig om te kunnen filmen in een ander formaat dat mogelijk betere prestaties kan geven. Ik werk graag met Windows Videomaker, omdat ik dat programma nu goed ken. Maar daarnaast heeft Ahmad een duur bewerkingsprogramma gekraakt. Zou ik daarmee betere filmpjes kunnen produceren? Voorlopig niet! En dat is vooral door mijn onbekendheid met de mogelijkheden van dit programma. Ik heb hier twee filmpjes, Allebei met de nieuwe geheugenkaart. Het eerste is bewerkt en geëxporteerd met Windows Video Maker en het andere met MAGIX Video Pro X6. Zien jullie verschil? Ik niet veel. Misschien is het laatste filmpje wat scherper? Goede tips van experts zijn welkom.
https://youtu.be/XJQfcCQdEQQ

Ik blijf intussen gewoon wat rommelen in de marge 😉 En verder lees ik en kijk ik elke dag een aflevering van Game of Thrones. Wat een leven 🙂