Spanjaarden (of in ieder geval Andalusiërs) hebben de gewoonte om direct na het ontwaken in de ochtend slechts te ontbijten met een kopje koffie en een kleine snack (of misschien zelfs geen snack). Tegen een uur of 10 in de ochtend gaan ze dan pas echt ontbijten. Dat merk je op kantoren als banken en overheidsinstellingen. Rond 10 uur sluipt het dienstdoende personeel daar één voor één weg om eens rustig te gaan ontbijten, meestal in een bar in de buurt. Buitenshuis ontbijten is hier heel gewoon en ook helemaal niet duur. Dat ontbijt bestaat dan in de regel uit nog een koffie met een pitufo (betekenis: kabouter of puntbroodje) met ham of gemalen tomaat. Maar daarnaast zijn churros populair, de in olie gebakken slierten deeg met daarop desgewenst een laagje suiker. In Alhaurin de la Torre zijn deze churros te verkrijgen in vrijwel elke bar, maar slechts tot een uur of 11 in de ochtend of hooguit 11.30. Daarna zijn de churros niet meer te verkrijgen, want dan is het al tijd voor een cervesa (bier) of een andere alcoholische versnapering met tapas.
Gisteren gingen we weer eens naar Torremolinos op zoek naar een koffertje met wielen voor onze laptops. Direct valt dan op hoe anders Torremolinos is vergeleken bij het dorp waar wij wonen. Torremolinos is net als andere kustplaatsen volledig gericht op de wensen van de toerist. Toeristen zijn in de regel gewend in het hotel of appartement waar ze  verblijven een normaal ontbijt te nuttigen als ze net wakker zijn. Als ze dan naar buiten gaan om door de winkelstraatjes te slenteren of langs de boulevard, hebben ze geen behoefte aan churros of andere zoetigheid, maar willen zij in de regel direct aan de alcohol. Je ziet dus om 11 uur al mensen op terrasjes zitten met een groot glas bier of wijn. Moeder de vrouw wil soms liever nog een kopje koffie, maar de heer des huizes heeft er geen probleem mee al vroeg te beginnen met een ‘pot bier’.
Ieder het zijne natuurlijk. Maar voor Ahmad en mij, geheelonthouders en kofiie- en theeleuten, is het lastig als je een bar zoekt in Torremolinos waar churros verkrijgbaar zijn. Kort gezegd: die vind je er niet. Ook niet bij navraag aan een paar inboorlingen. Ja, ze zijn er wel, maar dan moet je naar een buitenwijk gaan, waar minder toeristen en meer ‘originals’  verblijven. Omdat we weten dat de koffie er goed is en de zoetigheden overheerlijk gingen we dus maar naar ons vertrouwde barretje midden in een winkelstraat van Torremolinos.
Daar tegenover is een slijterij en daarvoor zat een aandoenlijk hondje met een muilkorf op zijn snuitje strak naar binnen te kijken. Het arme dier had ook nog een mank voorpootje. Ik hoopte dat het hondje van een klant was en dat het wachten voor de deur van de slijterij er snel op zou zitten voor hem, maar dat bleek niet het geval. Gedurende de hele tijd dat wij koffie dronken op het terrasje bleef het dier op zijn post. Af en toe werd hij aangehaald door een voorbijganger. Op een goed moment moest hij een plasje doen en zocht hij een plekje langs de winkelgevel om zijn behoefte te doen. Voor hij zijn blaas kon legen kreeg hij een trap van de eigenaar van de winkel die net het zonnescherm aan het uitrollen was. Ik had te doen met het dier en voelde me machteloos iets voor hem te doen. Het is gemakkelijk om een hondje zo te laten lijden. Honden zijn nu eenmaal trouw en blijven op hun baasje wachten, ook al is dat onder miserabele omstandigheden…..
Daarna heb ik weer zitten stuntelen met mijn MAGIX-programma. Het resultaat is hier: