Laatst bij de Little.
Een echtpaar neemt afscheid van de man achter de kassa. ‘Adios!’. ‘Tot ziens’, antwoordt de kassaman tot mijn verrassing. Hij antwoordt deze mensen in het Nederlands. Het betreft een echtpaar van ongeveer onze leeftijd. De man heeft een groot kruis om zijn gebruinde nek hangen en draagt slechts een blauw hemdje zodat zijn tatoos goed te zien zijn. De vrouw heeft de haren kort, maar anders dan de Spaanse vrouwen hier. Geen jongenskop, maar grijze stekeltjes. Ze zien eruit als jolige lui.
Even later, in de frisse wind, zie ik de man naar mijn nummerplaat kijken en tegen zijn vrouw uitroepen: ‘Kijk, nog meer Nederlanders!’ ‘Ja, maar wel een beetje verspaanst’, zeg ik, omdat ik zin heb eindelijk eens een gesprek te kunnen beginnen in mijn eigen taal. En dan begint de man te vertellen. Hij woont hier nu sinds drie maanden, in een buurt iets verderop. ‘Ik heb alles verkocht en heb een spacewagon gekocht waarin ik alles heb geladen dat ik wilde meenemen. De wagen zat mutjevol. Maar eerst waren we hier met vakantie geweest en ben ik goed nagegaan waar en hoe ik het beste een huis hier kon kopen. Ik ben niet eerder vertrokken dan nadat we alles goed geregeld hadden.’ ‘Maar hebben jullie dan geen kinderen?’, vraag ik. De man trekt een wat misprijzend gezicht, alsof hij denkt aan wezens die niet zoveel belang hebben. ‘Ach, ze zijn al groot.’ ‘Ja, de mijne ook, maar toch mis ik ze’, zeg ik. ‘Hebben jullie je echt hier gevestigd?’ ‘Ja’, zegt de man. ‘En zijn jullie gelukkig hier?’ ‘Nou en of’, zegt de man en zijn vrouw knikt instemmend.
Ik denk terug aan vrienden van vroeger van wijlen mijn ouders. Ook zij waren na hun pensioen geëmigreerd naar Spanje. Na een paar jaar kwamen ze echter terug en wilden ze zich toch weer in Nederland vestigen. ‘Het was er in de zomer zo bloedheet’, zuchtte de vrouw. “En op den duur ga je toch beseffen dat je Nederland niet kunt missen.’
Ik weet niet hoe het deze mensen verder zal vergaan. Ik hoop dat ze net zo enthousiast blijven als ze nu zijn.
Hoe kom ik op deze gedachten? Ik denk aan mijn eigen situatie. Vandaag voel ik me een beetje ‘ingesloten’. Het is al enkele dagen minder fraai weer en de bergen en muren rondom mij geven me soms een wat ingesloten gevoel, ondanks het mooie uitzicht uit vrijwel alle ramen hier. Ik ben nu eenmaal ‘een kind van de open luchten en wijde weidevelden’. Omdat ik de keuze heb uit twee woonplaatsen ligt het gevaar altijd op de loer om bij elk opkomend gevoel van ‘niet zo blij zijn’ de plaats waar je op dat moment verblijft de schuld te geven. Daarvoor moet ik oppassen. Het geluk zat immers tussen mijn oren. Maar het laat zich niet grijpen 😉