Ik wilde eigenlijk verder gaan met kijken naar de serie ‘Game of Thrones’, maar toen ik aan het militaristische gestamp hoorde dat la pollinica in aantocht was kon ik het niet nalaten met mijn camera op het balkon te gaan hangen.
Er heerst een opgewonden stemming op straat die op mij aanstekelijk werkt. Dat heb ik ook met voetbalwedstrijden tijdens te Europese of wereldkampioenschappen. Normaal vind ik niets aan voetbal, maar als alles in mijn buurt oranje kleurt en iedereen aan de buis gekluisterd zit om de wedstrijden te volgen, dan word ik plotseling ook enthousiast. Dan zit ik ook te kijken of mijn leven een beetje afhangt van het al dan niet maken van doelpunten door ‘ons elftal’.
En ook nu laat ik me meevoeren op de stemming die er heerst in de straat, terwijl de zon ondergaat in een rood licht. Ik hoor opgewonden gepraat van mensen die het kennelijk toch telkens weer spannend vinden dat één en hetzelfde beeld jaarlijks langs de straten gaat. De stoepen zijn gedweild, de gevels geschilderd, de palmtakken voor de gevels geplaatst. Men is er klaar voor!
Jongetjes rijden af en aan door mijn straatje, stuntend op hun stepjes. Streng terecht gewezen door mijn buurvrouw die vanuit haar raam roept: ‘Niet tegen de garagedeuren! Ga weg jullie!’ Streng blijven haar ogen het jonge grut volgen dat rakelings langs geparkeerde auto’s scheurt. De zus van mijn benedenbuurman loopt met haar demente moeder naar de wegkant om het spektakel van dichtbij te kunnen volgen. Fijn dat het arme mensje ook even naar buiten mag.
Jongeren maken van de gelegenheid gebruik elkaar te ontmoeten op straat. Als vanuit het niets is de straat nu volgelopen. Af en toe klinkt dezelfde muziek als die mijn filmpje zal begeleiden (ik heb er een tijd naar moeten zoeken op You Tube!), maar meestal klinkt slechts een dreigend tromgeroffel. Alsof er een gevaarlijk iets aankomt in plaats van onze lieve heer Jezus op zijn ezeltje. Dit militaristische getrommel is erin geslopen ten tijde van Franco, heeft Ahmad me verteld. Het geeft een onbestemd naar gevoel van dreiging om dat geroffel aan te horen.
En dan komt het hoofd van het ezeltje in zicht! En juist op dat moment klinkt de bel, het teken dat de dragers even mogen stoppen om uit te rusten, wat ze om de zoveel tijd  moeten doen. Want het dragen van de zware last van de beelden is geen kleinigheid en zonder rust niet vol te houden. En toch moeten degenen die zich beschikbaar stellen als troondragers ervoor betalen om dit te mogen doen. Om bij deze groep te behoren is een contributie vereist. Mensen beschouwen het als een grote eer te mogen meedoen. Vooraan lopen de notabelen van het dorp. Daarachter anderen, nu nog in normale kledij, maar bij terugkeer a.s. zondag van la pollinica naar de kerk in gewaden met puntmutsen.
Als de de bel weer klinkt en de stoet met la pollinica weer verder trekt zie ik dat de mensen vanaf hun balkons confetti gooien op de here Jezus. Mijn buurvrouw zie ik een kruis slaan, waarna zij haar ogen niet ten hemel opheft, maar haastig naar beneden in het rond kijkt of mensen dit gebaar gezien hebben. Beneden heeft niemand het gezien, maar mijn camera heeft haar vrome gebaar wel vastgelegd.