Maandelijks archief: maart 2021

Reiziger of toerist

Geplaatst op door
1

Toen mijn vriend Theo mij herinnerde aan onze kennismaking op de boot naar Suriname, besefte ik hoe lang dat geleden was en hoe helder die reis en ook mijn verblijf daar me nog voor ogen staat, alsof het niet 50 jaar geleden zou zijn. Ik was toen pas 20 en ik heb wat afgereisd in die jaren.

En nu realiseer ik me dat het toen nog heel anders was om te reizen door andere landen dan nu. Toen was het nog niet zo heel gewoon dat mensen zo ver van huis op vakantie gingen. Ik heb dat echter wel mogen meemaken vanaf heel jonge leeftijd. Mijn stiefvader placht elk jaar met ons af te reizen naar allerlei landen die toen nog niet zo frequent bezocht werden door toeristen als nu, zoals Noorwegen, Zweden en Denemarken. Maar ook in de rest van Europa, meer naar het zuiden, waren er nog voldoende plekken die ongerept waren en waar je wild kon kamperen. Want kamperen was het voor ons wel altijd. Hij hield niet van luxe vakanties, maar bracht ons het liefst naar plekken in de vrije natuur. Toen mijn broer en ik pubers waren, was het niet onze grootste wens om met lompe bergschoenen zwetend bergpaden op en af te klauteren. Liever waren we op de camping gebleven, dobberend op een luchtbed in het water, maar daar was nooit sprake van. Hup, rugzakje om en lopen maar. Maar achteraf ben ik blij dat ik kan terugkijken op deze vakanties en de bijzondere plekken die ik nog heb kunnen zien, voordat het overal ging wemelen van andere toeristen.

In Spanje logeerden we bij twee oude vrouwtjes, die in het zwart gekleed waren en voor hun huis zaten te kantklossen. ’s Avonds liepen we langs de boulevard van Blanes, met om ons heen vrijwel alleen maar Spanjaarden en aten churros uit een zakje. Er was nog geen massatoerisme toen ik 7 jaar was in 1957. Mijn ouders lieten me in mijn eentje wegvaren in de roeiboot van een visser, die mij zo een schattig meisje vond en me meenam de zee op. Hij deed niets verkeerds met mij. Dat is nu ondenkbaar dat ouders hun kleine kind zouden laten meegaan met een wildvreemde.

Ook leerde ik zeilen op het IJsselmeer in een gehuurde zeilboot, waarin we een maand met het hele gezin sliepen. Eigenlijk zijn dat wel de mooie dingen uit mijn jeugd waarop ik kan terugkijken, de vakanties elk jaar en de wandelingen door het jaar heen in het bos, zoekend naar cantharellen en eekhoorntjesbrood. Het was heerlijk om omringd door natuur te wonen op een vliegbasis, waarvandaan ik met mijn vriendinnetje door het bos naar de school in Schaarsbergen fietste. Het vele verhuizen had zijn nadelen maar ook het voordeel dat je op zoveel verschillende plekken kwam en steeds andere mensen leerde kennen en altijd diertjes om ons heen.

Toen ik eenmaal uit huis was op mijn 18e jaar, bleef ik gek op reizen. Dat deed ik toen liftend. Zo heb ik nogmaals heel Europa kunnen verkennen. Met mijn vriendje van toen liftte ik, met alleen maar een gestreepte plastic boodschappentas met het hoognodige over onze schouder, helemaal tot Griekenland en via Italië en Zuid Frankrijk weer terug. We sliepen gewoon onder de blote hemel. En in Zuid Frankrijk sliepen we aan de Rivièra in huizen die nog in aanbouw waren en douchten we op het strand.

Waar ik me wel voor schaamde was de gastvrijheid die ons ten deel viel in Griekenland. We werden onthaald als welkome vreemdelingen met eten en drank en dansen rond een kampvuur. Toen het tijd was om te gaan slapen werd oma uit haar bed gehaald om plaats te moeten maken voor ons. Ik denk niet dat toeristen in Griekenland dit nu nog meemaken.

De reizen waren soms afzien en opgevreten worden door muggen of uren wachten op een lift op een verlaten bergweg. Maar wat vond ik het heerlijk om op die manier de wereld in te gaan.

Dat reizen, zoals ik dat toen ervaren heb, is nu niet meer mogelijk. Overal ter wereld, tot de Chinese muur en verder, is het nu bomvol met toeristen. Overal staan grote hotels met zwembaden. Waar je ook komt, overal ziet de kustlijn er identiek uit. In de bergen en op mooie plekjes in bossen struikel je over hordes toeristen, en rijden bussen af en aan met schoolklassen en dagjesmensen, die op excursie zijn vanuit hun hotels. Het is best leuk, maar het heeft niet meer die bekoring van ‘vroegah’. Ik ben blij dat ik het allemaal nog heb mogen meemaken: een reiziger zijn in plaats van een toerist.

Zoveel hectiek en dan stilte

Geplaatst op door
5

Vandaag had ik het weer. Een beetje dat melancholische gevoel als een soort achtergrondmuziek. Ik dacht aan al die mensen die al geleefd hebben op deze aardbol en er nu niet meer zijn. En ook de dieren en diertjes. Kijk die vogels hun best doen om nestmateriaal te zoeken en daarmee hun nestje te bouwen. Een nieuwe generatie vogeltjes is in aantocht. En die jonge vogels gaan dan weer hetzelfde doen. De oudere generatie legt een keer het loodje. En de jonge vogeltjes leven verder en zoeken enthousiast naar eten. Wat zijn ze er druk mee. Ze denken er niet aan dat dit leven tijdelijk is. Er is voor hen geen morgen, maar alleen nu.

En zo gaat het ook bij mensen. Ook wij denken er weinig aan dat dit leven eindig is, ook al weten wij wel dat dit zo is. Het is vervelend om daar constant aan te denken, dus doen we dat meestal niet veel. We zijn druk met van alles en maken ons druk over van alles. Veel dingen lijken heel belangrijk, om een jaar later volkomen vergeten te zijn en vervangen door andere dingen, die dan ineens alle aandacht vragen. Wie weet er nog dat er een eeuw geleden een Piet of Marie was die erg bezig was met dit of dat. Het leek toen zo belangrijk, maar dat was toen. En nu zijn er weer anderen en ieder is druk bezig met de invulling van zijn eigen leven. Het ontroert me ook. Mensen vechten om geld, bezittingen, een positie of een erfenis. Maar ze gaan uiteindelijk met lege handen hun graf of de haard in.

Heel veel drukte, emotie, opwinding, blijdschap, verdriet, voldoening, spijt, woede, liefde, ergernis, enz enz. En uiteindelijk…..stilte.

Wat geeft mij een goed gevoel en waaruit bestaat mijn geluk? Mijn geluk zit zeker niet in het verwennen van mijzelf, waarover ik schreef in mijn vorige stukje. Het is leuk om dingen te kunnen doen of te kopen en je kan van spullen genieten. Je kan genieten van zoveel. Het is voor mij echter geen doel en ik zal nooit bevrediging vinden in het najagen van leuke dingen voor mezelf. Ik ben graag bezig voor een ander. En nu dat minder nodig is in mijn omgeving, blijven er maar een paar mensen over voor wie ik iets kan doen. De rest van de tijd is voor mij. Om in te vullen naar eigen wensen.

Als ik niet zou schilderen of bezig zou kunnen zijn met een andere hobby, dan zou ik kunnen vervallen in te veel gemijmer. Ik ben graag bezig, want de hele dag netflix kijken of de krant lezen of een boek, dat zou ik niet kunnen. Als ik schilder of teken, dan vergeet is alles. Ik weet dat het geen ander doel heeft dan het even bezig zijn met alleen kijken en experimenteren met lijnen en verf. Het heeft geen ander doel dan mij bezig houden op een voor mij heerlijke manier. Ik bevind me in de herfst van mijn leven en veel dingen worden nu minder belangrijk voor mij dan ze voorheen leken.

Ik ben blij als ik geen pijn of angst voel. Dat is al geluk. Dat vredige gevoel dat ik zelf mag weten wat ik doe en wanneer ik dat doe. Dat is weleens anders geweest in mijn leven. Ik ben elke dag dankbaar voor deze rust. En voor een lichaam met geen of weinig pijn. Daarvoor dank ik de Schepper elke ochtend. Het leven is kort, zo kort…….

Ik verwen mezelf

Geplaatst op door
Beantwoorden

Normaal gesproken ben ik niet iemand die veel koopt. Maar als ik iets echt graag wil hebben dan koop ik dat wel. De tijd is voorbij dat ik eerst aan mijn kinderen dacht en dan pas dacht aan wat ik zelf wel zou willen hebben, want mijn kinderen hebben het gelukkig allemaal goed en redden zich uitstekend.

Zo haalde ik bijvoorbeeld pas mijn rijbewijs op mijn 52e. Dat was omdat er altijd andere zaken waren die dringender waren om mijn geld aan uit te geven. Ik heb daar eigenlijk nooit mee gezeten, want ik ben een mens met weinig behoeften. Ik heb wat afgefietst met kleine kinderen voor en achter op mijn fiets, terwijl mijn oudste dochter er ook eentje achterop had. Bakfietsen bestonden nog niet, althans niet om kinderen in te vervoeren, maar wel om mee te verhuizen. Niet elke jongere had een auto in ‘mijn tijd’ als jonkie.

Uit de tijd dat ik zuinig aan moest doen met mijn geld heb ik overgehouden dat ik nog altijd goed met mijn geld kan omgaan. Ik verspil nooit geld, maar als ik wat nodig heb, zoals een camera of een laptop, dan kijk ik niet op een centje en is kwaliteit voor mij vooral belangrijk. Met apparaten maak ik geen grapjes, maar andere spullen koop ik net zo lief tweedehands.

Qua kranten lezen ben ik tot nu toe altijd zuinig geweest. Ik lees ze stiekem in de ‘incognito modus’, voor zover mogelijk. Ik had nooit in mijn leven een abonnement. Heb wel diverse malen in mijn leven geprofiteerd van proefabonnementen. Ik dacht vervolgens dat het voor mij niet rendabel is om een krant te nemen, omdat ik er vaak niet ben. Maar nu doet al een tijdlang de mogelijkheid zich voor om alleen een digitaal abonnement te nemen op een krant. Dat lijkt me nu wel wat en ik heb alvast digitale proefabonnementen genomen op twee kranten, Trouw en de Volkskrant. Ik ga kijken of er een krant zal zijn die ik zou gaan missen als hij ophoudt. Geen idee. Voor alsnog merk ik dat ik het meeste nieuws dat ik lees al heb opgepikt via andere kanalen, zoals de radio. En dat kranten uiteraard komen met veelal hetzelfde nieuws. Gelukkig maar, want anders zou je niet weten wie je moest geloven. Beperkt is het wel. Er lopen natuurlijk niet overal journalisten op de wereld rond om verslag te doen. En niet alles wordt als ‘nieuwswaardig’ gezien. Dus je komt maar een klein stukje te weten van wat er gebeurt in de wereld. Maar blij ben ik wel met mijn krantjes en dat ik mezelf dat gun.

En dan zijn er de plantjes voor de tuin, die ik vandaag kocht. Ook zo een blij-maker. Vorig jaar kocht ik een flink aantal ‘vaste planten’, die helaas niet bestand bleken tegen de vrieskou, de sneeuw en de hagel van afgelopen winter. Dus dit jaar kijk ik niet naar vast of eenjarig, maar naar kleur en fleur. Het leven is kort en het is fijn om te genieten van fleurige kleuren in mijn tuintje.

Dat vind ik dus pure verwennerij. Morgen ga ik misschien voor meer. Mijn maat, de tuinman, vindt het ook best en hij is degene die lucht in de aarde prikt, alles aanharkt en egaliseert, de plantjes plant en zo nodig ontdoet van knellende bandjes rond hun wortels, zodat ze kunnen groeien. Ik geef hem alle vrijheid om de plantjes te planten waar hij dat wil.

En intussen probeer ik met het programma ‘fireworks’ een foto te bewerken en te mengen met stukken van andere foto’s om zo een compositie te krijgen voor weer een nieuw schilderijtje. Want ik heb er net weer één af en dat ging wel erg snel.

doorkijkje in olieverf 30 x 40. In drie uurtjes geschilderd. Hij staat op marktplaats, maar het loopt nog geen storm?.

Ik wil nu de hala sultan tekke moskee op Cyprus naschilderen met op de voorgrond katten, die ik daar veel zag, toen ik die in onbruik geraakte moskee een paar keer lopend in de hitte ging bezoeken vanuit Larnaca. Die moskee heeft veel indruk op mij gemaakt, naast de vele wilde katten die er omheen liepen. Katten voelen zich thuis in moskeeën. In de moskee in Mecca, vlakbij de kaaba, heb ik ook katten gezien!

Helaas zag ik op internet geen foto’s van de hala sultan tekke moskee met katten en nu moet ik zelf een fotocompositie maken van hoe ik me deze moskee herinner. In de tijd dat ik daar was, stond het zoutmeer dat daar vlakbij is droog, maar op veel foto’s die je op internet nu nu ziet van deze moskee, zie je het meer gevuld met water en bovendien daarop flamingo’s. Zo herinner ik het mij echter niet. Toen ik daar kwam was deze moskee geheel verlaten en was er alleen een conciërge aanwezig om toezicht te houden. Verder zag ik alleen die katten rondlopen en kon ik helemaal alleen zijn bij het graf van Um Hala Sultan.

Nu is het een museum geworden met een hek eromheen en de katten zie je niet meer. Ik ben blij dat ik de moskee heb mogen zien in de staat zoals ik die toen aantrof. Een verborgen parel tussen de palmen naast een zoutmeer. Ik had de wandeling in de hitte van dat jaar er graag voor over. Ook mijn oudste zoon, die toen als 14-jarige met me meeliep, kan zich deze ervaring nog goed herinneren.

Apk van mijn eigen lichaam

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik heb de gezegende leeftijd van 70 jaar al mogen bereiken en alle jaren die nog mogen volgen zijn meegenomen. In leven blijven is niet meer zo strikt noodzakelijk als in de de tijd dat er nog vier kinderen van mij afhankelijk waren. Er wacht geen werkgever meer op mij en alle vaste lasten worden op tijd betaald, zonder dat ik daarvoor hoef te werken.

Ik kan wel verdwijnen uit dit leven, maar heb geen haast om te gaan. De vraag is voor ons allemaal hoe en wanneer we gaan. Ik ben erop voorbereid.

Als ik kijk naar de staat van mijn lichaam, dan mag ik niet klagen. Af en toe heb ik wel eens een pijntje hier of daar. Zoals ook vannacht. Na een nachtelijk plasje kon ik niet goed inslapen vanwege een vreemde pijn in mijn linkerdijbeen. De pijn kwam in golven en had niets te maken met spieren. Ik kon me gewoon goed bewegen, maar de pijn hield niet op, hoe ik ook ging liggen. Na een paracetamol sukkelde ik toch weer in slaap. Het been is nog steeds gevoelig op die plek, maar afleiding helpt. Zoals dat bij de meeste pijnen het geval is, voel je pijn het hevigst in de nacht, als er verder geen andere prikkels zijn.

Ik zie het even aan, deze pijn, en wil niet direct naar de dokter gaan. Misschien verdwijnt de pijn vanzelf weer, net als zoveel pijntjes. Gisteren en eergisteren had ik pijn aan de onderkant van mijn linker middelvinger, die toen ook blauw zag. Dat is nu over. Zo komen en gaan pijnen. Ik mag niet klagen, als ik besef dat veel mensen (die vaak jonger zijn dan ik) leven met chronische pijn.

Ik heb tussen de 10 en 20 operaties gehad in mijn leven en dankzij die operaties is mijn lichaam nog in goede conditie. Zonder die operaties zat ik hier nu niet achter mijn pc. Was ik geboren in een land met slechte of geen medische zorg, dan lag ik nu al onder zoden. Bepaalde operaties hebben mijn leven gered en andere hebben mijn leven zelfs beter gemaakt dan dat ervoor. Zoals de twee operaties aan mijn voeten en die aan de staar in mijn ogen. Mijn voeten zijn nu normaal en ik kan normale schoenen dragen en lopen zonder pijn. Sinds de staaroperatie ben ik niet meer bijziend en hoef ik geen contactlenzen meer te dragen. Daar geniet ik dagelijks van. Goed zien en lekker lopen zijn voor mij niet vanzelfsprekend, maar iets om bij stil te staan en dankbaar voor te zijn. Een chirurg in Malaga heeft mijn leven gered via een operatie aan mijn darmen, die volledig in de knoop lagen en mijn spijsvertering blokkeerden. Hij was er met veel geduld uren mee bezig. Een ander had misschien gedacht: ‘Laat maar zitten, die knoop. Ik haal gewoon het hele zooitje weg en geef deze oude dame een stoma’. Maar dat deed deze topper niet en dankzij hem functioneert alles weer naar behoren. Na een heupoperatie, waarbij mijn heup met pennen gerepareerd werd van een nare breuk, loop ik weer als normaal na veel oefenen en revalideren. Sinds die operatie fiets ik dagelijks op een hometrainer. Dat ben ik blijven doen en daardoor heb ik er geen last van dat ik minder zou bewegen dan normaal vanwege de corona-beperkingen.

Kortom, als ik de balans opmaak van de conditie van mijn lichaam via een ‘APK keuring’, dan ben ik heel tevreden. Een beetje pijn nu en dan hoort erbij op mijn leeftijd. Maar het is wel iets om in de gaten te houden. Ik denk dat het voor een ieder goed is om de conditie van zijn/haar lichaam goed in de gaten te houden. En goed voor het lichaam te zorgen door goede voeding, voldoende rust en beweging en het voorzichtig omgaan met stoffen die slecht zijn voor het lichaam, zoals alcohol en sigaretten. Van sigaretten mag je tegenwoordig wel wat zeggen, maar alcohol als slecht bestempelen is nog taboe. Ik weet het ?.

In memoriam, Els

Geplaatst op door
3
Mijn vader en Els

Vandaag kreeg ik een bericht van de buurvrouw van mijn in het begin van 2018 overleden vader A.C. Theunissen. Zijn vriendin van de laatste bijna 30 jaar van zijn bijna 100-jarige leven, genaamd Els, is op 10 maart 2021 overleden.

Ze waren niet meer samen toen mijn vader overleed en ze hadden in al die jaren met elkaar nooit een liefdesrelatie. Ze waren enkele dagen in de week samen en ieder had zijn eigen appartement op loopafstand van elkaar. Maar Els kookte wel voor mijn vader en wist hem op te vrolijken, tot zij begon te kwakkelen met haar gezondheid en ze de verzorging van mijn vader niet zo goed meer aankon. Hij was weliswaar veel ouder dan zij, maar hij was kerngezond, terwijl zij steeds meer last kreeg van pijnen hier en daar. Mogelijk heeft mijn vader dat minder goed begrepen, omdat hijzelf zo gezond was en nergens last van had.

Hoe dan ook, hun relatie is beëindigd op een voor beiden vervelende manier, enkele maanden voor de dood van mijn vader. En nu, na iets meer dan 3 jaar, is ook Els overleden. Ik vernam het via een sms-bericht. En ik moet zeggen dat het mij wel wat doet. Zoals wij allemaal, had Els haar goede en slechte kanten. Maar zij is ook degene die, toen ik op 43-jarige leeftijd mijn vader (die ik niet meer had gezien sinds mijn derde jaar) opzocht en hem daarna regelmatig bleef opzoeken, ervoor zorgde dat hij altijd de deur voor me bleef openen. Mijn vader zei me telkens dat hij niet geloofde in familiebanden en dat hij te weinig met mij had meegemaakt in zijn leven om een band te voelen. Els lachte dat altijd weg en zorgde ervoor dat ik desondanks altijd hartelijk ontvangen werd door mijn vader met de woorden (via de intercom van zijn flat): ‘welkom!’. Ook omhelsde hij me altijd innig bij het afscheid en zei hij dan dat ik beslist weer moest langskomen. Dat was dan weer in tegenspraak met zijn woorden dat hij géén band zou voelen met mij.

Hoe dan ook: ik mis mijn echte vader, met wie ik wel een band voelde, omdat ik in hem veel dingen van mezelf herkende. En ik vind het ook erg om te horen dat Els nu is overleden. Ik hoop dat zij niet veel geleden heeft en ik wens haar alle vrede toe in haar graf en het leven hierna ?.

De bouwplannen in Vrederust

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mailwisseling met mijn woningbouwvereniging:

‘Hoe zit het nu met de plannen om in mijn mooie groene buurt huizen, die nog helemaal goed zijn, te slopen? En te vervangen voor dichter op elkaar gepakte woningen en flats? Hebben de bewoners daar nog inspraak in? Is het mogelijk voor de bewoners om ons hiertegen te verzetten? Ik woon heel erg naar tevredenheid in mijn buurt en zou voor geen goud weg willen. Mijn huis is al een paar keer gerenoveerd, geïsoleerd, beveiligd met goede sloten en drie dubbel glas. Er zijn onlangs nog nieuwe schuttingen geplaatst. Ik zie het afbreken van mijn huis dus als een grote verspilling. Er zijn genoeg andere buurten met werkelijk slechte woningen die vervangen kunnen worden. Ook lijkt mij het een beter idee om te zoeken naar andere bouwgrond dan die waar wij nu al wonen.’

‘Beste Shabnam,
We hebben begrepen dat u Tanja van Staedion heeft gesproken over onderstaande punten, tijdens het spreekuur in de Dreven. 
We zien dat uw woning op dit moment ingepland staat na 2030. De plannen zijn nog niet definitief. Wij zullen u op de hoogte houden van de momenten waarop u inspraak heeft, mee kunt denken of bezwaar kunt maken.
Heeft u meer vragen, dan horen we dat graag.
Hartelijke groet, Het Betere Buurt Team’

‘Hartelijk dank voor uw antwoord en dat u toezegt mij op de hoogte te houden van de momenten van mogelijke inspraak in de toekomst.
Ik wil nog toevoegen aan mijn bezwaar dat ik niet alleen de sloop van de huizen in het voorste gedeelte van de Riddersdreef zou betreuren, maar ook het kappen van de enorme bomen, wat daarbij ook noodzakelijk zal zijn. Ik denk dat we zuinig moeten zijn op zulke oude bomen.
Wat betreft het achteruitgaan van de buurt. Ik denk dat het niet helpt om kansarme of onaangepaste mensen te verplaatsen naar andere buurten. Ik denk wel dat het zin heeft hulp te bieden en ik ben bereid me daarvoor in te zetten.’

Het bericht van de woningbouwvereniging geeft me een zekere hoop dat het zo een vaart misschien niet gaat lopen.

Vanmorgen hoorde ik op de radio verhalen van mensen die klagen over snel gebouwde prefab vinexwoningen. Iets wat volgens de deskundigen ‘geen algemeen probleem’ zou zijn. Maar als ik zulke berichten hoor, ben ik nog blijer met mijn degelijke woning uit de 50-er jaren met haar bijzonder originele indeling. We zullen zien…..

Een goede buur is beter dan een verre vriend

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoiets zei mijn buurvrouw, voor wie ik de boodschapjes haal, laatst. Ze zei: ‘Weet je dat ik mijn buren dichterbij me voel staan dan mijn eigen familie? Je buren zie je meestal vaker dan je familie, Zoals jij bijvoorbeeld.’ Ik vond dat leuk om te horen. Het gevoel is wederzijds. In de tijd dat ik nu boodschappen voor haar doe en veel met haar praat, ben ik steeds meer van haar gaan houden. We begrijpen elkaar goed en reageren op veel dingen op dezelfde manier. Ik antwoordde haar: ‘Weet je dat ik vanmorgen tegen mijn man zei dat ik denk dat ik jou erg zou missen als jij ineens mocht komen te overlijden? Dat me dat gewoon oprecht verdriet zou doen?’ ‘Maar dat ben ik niet van plan, hoor,’ lachte ze. ‘Nee, dat moet je niet doen,’ zei ik toen.

Niet alleen doe ik graag haar boodschappen, maar ook geniet ik van haar gezelschap en de verhalen die ze vertelt. Ze kan bij mij haar hart uitstorten en mag dan gerust huilen, maar ik geniet ook van haar verhalen over haar belevenissen, toen ze nog goed ter been was en ook de verhalen van haar belevenissen nu. Het is een kranige vrouw met een goed hart. Zij heeft altijd veel gedaan voor anderen die hulpelozer waren, toen zij dat nog kon. Nu zit zij zelf in die positie en de voorzienigheid (Allah/God) heef mij in haar leven gebracht. Ik zit nu vast en kan niet naar Spanje, wat mij meer tijd geeft om haar te blijven helpen. Hoe mooi is dat. Boontje komt om zijn loontje. In het goede en in het slechte. Daar geloof ik in, omdat ik het om me heen zie gebeuren en zelf ervaar.

Teleurgesteld in uitslagen

Geplaatst op door
4

Sommigen zullen blij zijn en anderen voelen zich verslagen. Het volk heeft gekozen. Mijn toppertjes hebben niet hun gewenste resultaat bereikt. Ieder heeft gekozen voor zijn eigen belangen en een kleine minderheid heeft daarbij misschien ook nagedacht over een goede toekomst voor mens, dier en natuur. Misschien is de winst van D66 positief. We gaan het zien. Ik wil het allemaal vergeten en me, zoals ik gewend ben, weer afzijdig gaan houden van politiek. Eén stem is zo goed als geen stem in het grote geheel.

Verder met de ‘orde van de dag’. En dat is voor ons: rustig doorgaan met waar we doorgaans mee bezig zijn. En dat in heerlijke vrijheid. Zonder de deur uit te hoeven om te werken voor een ‘baas’. Het leven van een gepensioneerde is zo slecht nog niet, mits je gezond bent en geen last hebt van pijn en verdriet dat hindert.

Mijn leven is nog niet ‘voltooid’. Alleen de uitdrukking al geeft me de creeps. Wie zegt dat ik dat zou kunnen bepalen? Ik heb toch ook niet de beslissing genomen om geboren te worden. Het boek van mijn leven is nog niet uit. Alle gezonde mensen van ouder dan 75 jaar die overwegen om hun leven te beëindigen zou ik graag ‘een hart onder de riem willen steken’. Je weet nooit wat er nog op je pad komt. Ga niet bij de pakken neerzitten. Zoek een plekje in de zon. Maak een praatje met een buur. Kijk naar de vogeltjes, hoe ijverig zij zoeken naar eten of materiaal voor het bouwen van een nestje. Zij maaien niet, zij oogsten niet. Zij maken zich geen zorgen. Zij leven, omdat dit vanzelfsprekend is.

Het leven is kostbaar en kwetsbaar. Koester het. Wees niet treurig. Houd van jezelf en anderen.

Voltooid leven…..doodstraf…….. Ik wil het allemaal vergeten nu……Ik ga koeien tellen en val heerlijk in slaap. In mijn dromen bouw ik aan een betere toekomst.

Kijken naar verkiezingsdebatten

Geplaatst op door
2

Al een tijdje terug heb ik gestemd, omdat dit ook per post kon voor mij als 70-jarige. Ik bracht mijn stem vrij impulsief uit (nadat ik wel de stemwijzers had ingevuld en partijprogramma’s had bekeken) en keek daarvoor en daarna ook naar enkele verkiezingsdebatten. Nadat ik die bij Pauw allemaal gezien had en de politici ook al diverse keren had voorbij zien komen in spotjes op tv en andere programma’s, vond ik het wel genoeg. Ik had immers mijn stem al gegeven. Ik verwacht dat er na de verkiezingen niet veel gaat veranderen als de VVD inderdaad de grootste partij zal zijn, zoals nu voorspeld wordt. Rutte heeft nu al aangekondigd graag te willen samenwerken met Wopke. Dus dat belooft niet veel verandering in het regeringsbeleid van de komende jaren.

Maar vandaag had ik even tijd en besloot ik voor mijn eigen informatie het slotdebat tussen de acht grootste partijen nog even terug te kijken via NLZiet. Ik wilde zien of ik nog steeds achter mijn stem op de SP kon staan. Ik heb namelijk nu gemerkt dat ik qua ideeën ook wel op GroenLinks had kunnen stemmen. In wezen maakt het me niet zoveel uit. Ik zou het fijn vinden als links een samenwerking zou aangaan en dat lijkt ook de bedoeling te zijn van de partijleiders.

Tot mijn genoegen merkte ik op dat ik, ook weer in dit laatste debat, erg ingenomen was met de manier van reageren van zowel Lilian Marijnissen als Jesse Klaver. Zij waren in mijn ogen wel de toppertjes. Heerlijk om te zien. Zelfs de man van de Christen Unie kon ik wel waarderen. Het meeste vertrouwenwekkend zijn voor mij de ideeën van de SP en GroenLInks, ook al om de manier waarop deze worden aangedragen. Ik verkneukelde me een beetje over de manier waarop Marijnissen pedantje Kaag ‘diste’.

Ja, dat was even smullen van die debatten. Ik hoop nog steeds dat de verkiezingsuitslag onverwacht anders zal zijn dan verwacht. Maar dat is waarschijnlijk wishfull thinking.

Hoera, mijn schilderij is af

Geplaatst op door
6

Het is niet perfect en ik zal nooit helemaal tevreden zijn, maar ik ik ben redelijk content over de gelijkenis en de sfeer. In het echt oogt hij mooier dan op de foto. Ik houd hem zelf en hang hem boven mijn kapstok. Om er elke dag met een blij gevoel naar te kijken. Mooi momentje bij mijn lieve kinderen.

olieverf 30 x 60