Normaal gesproken ben ik niet iemand die veel koopt. Maar als ik iets echt graag wil hebben dan koop ik dat wel. De tijd is voorbij dat ik eerst aan mijn kinderen dacht en dan pas dacht aan wat ik zelf wel zou willen hebben, want mijn kinderen hebben het gelukkig allemaal goed en redden zich uitstekend.

Zo haalde ik bijvoorbeeld pas mijn rijbewijs op mijn 52e. Dat was omdat er altijd andere zaken waren die dringender waren om mijn geld aan uit te geven. Ik heb daar eigenlijk nooit mee gezeten, want ik ben een mens met weinig behoeften. Ik heb wat afgefietst met kleine kinderen voor en achter op mijn fiets, terwijl mijn oudste dochter er ook eentje achterop had. Bakfietsen bestonden nog niet, althans niet om kinderen in te vervoeren, maar wel om mee te verhuizen. Niet elke jongere had een auto in ‘mijn tijd’ als jonkie.

Uit de tijd dat ik zuinig aan moest doen met mijn geld heb ik overgehouden dat ik nog altijd goed met mijn geld kan omgaan. Ik verspil nooit geld, maar als ik wat nodig heb, zoals een camera of een laptop, dan kijk ik niet op een centje en is kwaliteit voor mij vooral belangrijk. Met apparaten maak ik geen grapjes, maar andere spullen koop ik net zo lief tweedehands.

Qua kranten lezen ben ik tot nu toe altijd zuinig geweest. Ik lees ze stiekem in de ‘incognito modus’, voor zover mogelijk. Ik had nooit in mijn leven een abonnement. Heb wel diverse malen in mijn leven geprofiteerd van proefabonnementen. Ik dacht vervolgens dat het voor mij niet rendabel is om een krant te nemen, omdat ik er vaak niet ben. Maar nu doet al een tijdlang de mogelijkheid zich voor om alleen een digitaal abonnement te nemen op een krant. Dat lijkt me nu wel wat en ik heb alvast digitale proefabonnementen genomen op twee kranten, Trouw en de Volkskrant. Ik ga kijken of er een krant zal zijn die ik zou gaan missen als hij ophoudt. Geen idee. Voor alsnog merk ik dat ik het meeste nieuws dat ik lees al heb opgepikt via andere kanalen, zoals de radio. En dat kranten uiteraard komen met veelal hetzelfde nieuws. Gelukkig maar, want anders zou je niet weten wie je moest geloven. Beperkt is het wel. Er lopen natuurlijk niet overal journalisten op de wereld rond om verslag te doen. En niet alles wordt als ‘nieuwswaardig’ gezien. Dus je komt maar een klein stukje te weten van wat er gebeurt in de wereld. Maar blij ben ik wel met mijn krantjes en dat ik mezelf dat gun.

En dan zijn er de plantjes voor de tuin, die ik vandaag kocht. Ook zo een blij-maker. Vorig jaar kocht ik een flink aantal ‘vaste planten’, die helaas niet bestand bleken tegen de vrieskou, de sneeuw en de hagel van afgelopen winter. Dus dit jaar kijk ik niet naar vast of eenjarig, maar naar kleur en fleur. Het leven is kort en het is fijn om te genieten van fleurige kleuren in mijn tuintje.

Dat vind ik dus pure verwennerij. Morgen ga ik misschien voor meer. Mijn maat, de tuinman, vindt het ook best en hij is degene die lucht in de aarde prikt, alles aanharkt en egaliseert, de plantjes plant en zo nodig ontdoet van knellende bandjes rond hun wortels, zodat ze kunnen groeien. Ik geef hem alle vrijheid om de plantjes te planten waar hij dat wil.

En intussen probeer ik met het programma ‘fireworks’ een foto te bewerken en te mengen met stukken van andere foto’s om zo een compositie te krijgen voor weer een nieuw schilderijtje. Want ik heb er net weer één af en dat ging wel erg snel.

Ik wil nu de hala sultan tekke moskee op Cyprus naschilderen met op de voorgrond katten, die ik daar veel zag, toen ik die in onbruik geraakte moskee een paar keer lopend in de hitte ging bezoeken vanuit Larnaca. Die moskee heeft veel indruk op mij gemaakt, naast de vele wilde katten die er omheen liepen. Katten voelen zich thuis in moskeeën. In de moskee in Mecca, vlakbij de kaaba, heb ik ook katten gezien!

Helaas zag ik op internet geen foto’s van de hala sultan tekke moskee met katten en nu moet ik zelf een fotocompositie maken van hoe ik me deze moskee herinner. In de tijd dat ik daar was, stond het zoutmeer dat daar vlakbij is droog, maar op veel foto’s die je op internet nu nu ziet van deze moskee, zie je het meer gevuld met water en bovendien daarop flamingo’s. Zo herinner ik het mij echter niet. Toen ik daar kwam was deze moskee geheel verlaten en was er alleen een conciërge aanwezig om toezicht te houden. Verder zag ik alleen die katten rondlopen en kon ik helemaal alleen zijn bij het graf van Um Hala Sultan.

Nu is het een museum geworden met een hek eromheen en de katten zie je niet meer. Ik ben blij dat ik de moskee heb mogen zien in de staat zoals ik die toen aantrof. Een verborgen parel tussen de palmen naast een zoutmeer. Ik had de wandeling in de hitte van dat jaar er graag voor over. Ook mijn oudste zoon, die toen als 14-jarige met me meeliep, kan zich deze ervaring nog goed herinneren.