Op 28 februari wordt de día de Andalucía gevierd. Día de Andalucía is de dag waarop in 1980 via een referendum de onafhankelijkheid van de autonome regio werd afgeroepen.

Vandaag is het hier dus een feestdag. Ahmad heeft al een tijd geleden een plaats in een bus gereserveerd, die van Malaga naar Sevilla rijdt. Hij gaat daar met een groep anderen, die zich ook hebben ingeschreven, demonstreren. Eigenlijk had hij twee plaatsen gereserveerd, omdat hij dacht dat ik ook zou meegaan, maar toen hij van mij bevestigd kreeg dat ik niet houd van demonstreren heeft hij mijn plaatsje in de bus geannuleerd.

Dus vanmorgen ging mijn lieve activist al om 6.30 op pad. We hadden de dag ervoor twee broodjes voor hem klaargemaakt voor onderweg. Nadat hij mij een afscheidskusje had gegeven, draaide ik me nog even lekker om. Daarna was het alleen ontbijten en alleen doen wat ik anders altijd doe, maar nu zonder het besef van zijn vertrouwde aanwezigheid. Dat drukte me met mijn neus op het feit hoe ontstellend ik hem ga missen als hij er ooit niet mee zou zijn. Ik merk dat ik, als ik alleen ben, wel een stuk minder actief ben. Heb wel mijn 10 km gefietst, maar daarbij gekeken naar een serie op Netflix die ik eigenlijk beter zou kunnen vermijden: een documentaire over de rechtszaak aangaande de foltering en moord op een 8-jarig jongetje in Californië. Dat soort series doen me alleen maar huilen. Daarvoor keek ik een stukje van een andere documentaire, genaamd Babies. Maar ook daarvan werd ik intens verdrietig, omdat ik daarin zag dat uit recent onderzoek blijkt hoe belangrijk het eerste jaar is voor de emotionele ontwikkeling van een baby. Mijn kinderen waren alle vier baby in een tijd dat ik onderhevig was aan veel stress en geweld. Ook al heb ik toen mijn best gedaan een zonnetje voor hen te zijn, zij moeten gevoeld hebben hoe het leven er toen voor mij uitzag. Dat doet me mateloos verdriet.

Dus dat was geen opwekkend begin van de dag. Daarna zat ik op ons terras in het zonnetje en dronk precies volgens het schema van mijn liefste mijn tweede kopje koffie, al luisterend naar NPO1, waar weer eens in een praatprogramma bevestigd werd hoezeer de zoektocht naar geluk actueel is voor de mens van nu.

En nu zit ik dit stukje te schrijven, wetend dat ik hoe dan ook een zeer gelukkig mens ben. Ik weet dat Ahmad en ik het eeuwige leven niet hebben, maar de gelukkige tijd die we nu samen hebben neemt niemand ons meer af. Als de tijd komt dat de situatie verandert, weet ik al dat ik voldoende geestelijke veerkracht heb om altijd weer het beste van mijn leven te maken. Zoals de ´geluksprofessor´ zei: door een balans tussen naar jezelf durven kijken en wat er in je gedachten en gevoel plaatsvindt en acceptatie van wat er om je heen gebeurt. Met de combinatie van die twee ´tools´ heb je de sleutel in handen om van elke situatie het beste te maken.

Intussen houdt mijn lief mij via de app een beetje op de hoogte van wat hij beleeft in Sevilla. Hij is daar in ieder geval samen met zijn jongste dochter, die met hem mee demonstreert. Hij stuurde me ook wat beelden:

Vandaag moest A. voor controle naar het ziekenhuis. Ze hebben daar 10 dagen geleden zijn bloedwaarden gemeten. Dit om na te gaan hoe het nu zit met zijn ijzerwaarden. Hij heeft al jaren de afwijking dat hij te veel ijzer in zijn bloed heeft, maar dat is sinds een behandeling (die bestaat uit regelmatig een hoeveelheid bloed afnemen) sinds 2011 helemaal onder controle. Al jaren hoefde hij geen behandeling meer. We hadden de verwachting dat het dit keer ook goed zou zijn, d.w.z. dat zijn bloedwaarden binnen de toegestane hoeveelheid ijzer zouden zijn.

Na veel uurtjes weg te zijn geweest, omdat hij heel lang op zijn beurt moest wachten, kwam mijn lieverd nogal aangeslagen thuis. Hij had te veel ijzer in het bloed en zal daarvoor gedurende drie maanden elke 15 dagen bloed moeten laten weghalen.

Maar wat erger is, hij heeft ook te veel suiker in het bloed. Dus een begin van suikerziekte. .

Op 27 februari (eerder kon het niet) heeft hij een afspraak met de huisarts. Die zal hem medicatie voorschrijven voor de diabetes en hopelijk ook een goed dieet om zich aan te houden.

Het is wel even schrikken, want hij was zo gezond en wij eten ook heel gezond. Maar er is wel een galblaas verwijderd en dat orgaan zorgt voor de goede vertering van met name vet. Dat orgaan hebben we niet voor niets. Ik denk dat het missen van die galblaas de oorzaak is van deze plotselinge disbalans.

En nu denk ik bij mezelf: wat stom dat we er niet aan gedacht hebben dat hij misschien rekening moest houden met dat niet hebben van een galblaas voor zijn dieet. Het gekke is ook dat hij er niets van gemerkt heeft dat bepaalde dingen misschien niet goed voor hem waren. Want hij at alles met smaak en had nergens last van.

We gaan nu ons goed informeren wat hij wel en niet moet eten en voorlopig voorzichtig zin met het eten van vet en suiker.

Cosas de la vida.

Vandaag was de ochtendlucht grijs. Dus maakten we ons rondje door het dorp. Ik blijf dat heel gezellig vinden.

De vorige keer dat we in Fuente de Piedra waren hebben we wel wat flamingo´s gezien, maar het kostte toen veel moeite om dichtbij ze te komen in het weinige water dat er toen was. Het was lange tijd droog geweest. Maar nu heeft het flink geregend in Andalusië in de maand januari. Dus we hoopten nu meer geluk te hebben en de flamingo´s misschien van wat dichterbij te kunnen gaan zien. De mens is altijd blij om iets te zien dat hij als zeldzaam ervaart. En dan zijn bijvoorbeeld roze vogels of langs steile hellingen klimmende steenbokken zeker een bezienswaardigheid.

We moesten toch die kant op. Reden 135 km tot aan het zuiden van de provincie Sevilla, omdat we daar olijfolie gingen kopen in een flinke hoeveelheid, vers geoogst en geperst en direct gekocht bij de fabriek. Ook kochten we twee kratjes met crema de membrillo, een zoete lekkernij, gemaakt uit de vrucht die membrillo heet. Het smaakt heerlijk bij schapenkaas. Dus toen we daar toch eenmaal waren gingen we direct maar langs Fuente de Piedra, dat vrijwel op de route lag.

Gewapend met onze camera´s gingen we naar de diverse uitkijkpunten. De in groten getale sinds kort opnieuw neergestreken flamingo´s bevonden zich ongeveer in het midden van de grote plas. We probeerden ze dichterbij te halen met onze telelenzen, maar slaagden er niet in om ze goed scherp in beeld te krijgen. Ze zagen overigens nog wat witjes. De mooie roze kleur zullen ze na verloop van tijd pas krijgen, als ze genoeg caroteen hebben kunnen binnen krijgen door te smullen van de kleine diertjes in het water die ze filteren met hun snavels.

Het waren er veel, maar ze waren ver weg! Het landschap in de hele omgeving van Fuente de Piedra was op zich ook schitterend om de zien. Veel groen en gele bloemen en vlindertjes. Dus al met al was het toch een heel mooi uitstapje.

Vanochtend gingen we even na of het schilderij, dat ik aan de ´mamma van tweeling´ beloofde wel in onze koffer past. En het antwoord bleek ´nee´ te zijn.

De koffer is 64 x 45 en het schilderij 70 x 50. Het is het grootste schilderij dat ik tot nu toe maakte. De andere zijn 50 x 40 en passen wel in de koffer.

Ik appte onmiddellijk de vrouw om haar dit vervelende nieuws te vertellen. Ze nam het goed op. Zei dat een geval is van wat ze in de islam ´maktab´ noemen. Ik keek even naar de betekenis van maktab en zag dat dit Arabische woord meer dan één betekenis heeft, zoals de meeste Arabische woorden. Het kan ´school´ betekenen, maar ook ´lot´. En dat bedoelde zij waarschijnlijk. Het lot, waar je niet altijd wat aan kan veranderen en dat je dan maar beter kan accepteren.

Ik schreef haar dat ik het wel voor haar kon reserveren in het geval dat mogelijk familie van haar met de auto hierlangs zou kunnen komen op weg naar of van Marokko. Maar daarop vertelde ze me dat de meeste mensen nu niet meer met de auto naar Marokko afreizen, maar per vliegtuig en dat zijzelf helaas helemaal geen vakantie kan betalen.

Dus daarmee houdt het hiermee waarschijnlijk op, tenzij er ooit toevallig toch hier een auto langs kan komen, die naar Nederland rijdt.

Ahmad was opgelucht dat ik het schilderij voorlopig nog in handen heb. Hij vindt dat ik mijn eigen waarde niet genoeg onderken.

Vandaag was het zondag en in de ochtend mistig. Daarom besloten we voor de verandering onze wandeling niet buiten en een stukje binnen het dorp te maken, maar helemaal in het dorp.

Zoals te verwachten was het rustig op straat. Maar alsnog waren er wel al mensen op de been, zoals kerkgangers die net een kerkdienst verlieten en ook hier en daar zagen we wat reizigers en zwervers zitten. Op de stoeptreden van de kerk zat de man met zijn hond, die ik eerder daar ook weleens heb zien zitten. Hij had nu een lange baard. Een stuk verder, in de pittoreske oude buurt met aan weerszijden bloempotjes aan de muren, zag ik in een hoekje een andere man zitten, ook met een baard. Hij had een laptop op zijn schoot en een fiets voor zijn neus. Hij groette voorbijgangers alsof het oude bekenden waren.

In de Marokkaanse winkel, die altijd open is, kochten we een garde en scheerzeep en even verderop zagen we een lange rij mensen staan, uitgedost in feestelijke en formele kleding. Ze wachtten op intree in een voor hun belangrijk evenement. Een defilé van militairen. We zagen belangrijke mensen aantreden, sommigen met een medaille, en er was politie op de been om het allemaal in goede orde te laten verlopen. De kleuren rood en geel schreeuwden ons tegemoet. En mensen die aan kwamen lopen waren ook veelal te herkennen aan lintjes of andere attributen met de geel-rode vlaggenkleuren.

Echt iets voor Ahmad (maar niet heus). Hij zei: “ik denk dat dit een jura de bandera is”. Een manifestatie waarbij het volk zijn trouw aan Spanje kan zweren door in een rij langs de Spaanse vlag te lopen en deze te kussen. Spekkie voor het bekkie voor een partij als VOX. (Ahmad zei het iets minder netjes)

Om te kijken hoe mensen zouden reageren heb ik een paar schilderijen op marktplaats gezet. Ze werden matig bekeken, zoals ik kon zien, en niemand maakte er een ´favorietje´ van in de vorm van een hartje. Ik dacht: och ja, ik ben ook wel wat vroeg met het op de markt brengen van mijn werkjes. Ik zie zoveel schilderwerk dat mooier en beter is.

Maar vandaag, na een paar maanden, nu mijn advertenties waarschijnlijk ergens helemaal onderop staan, kreeg ik ineens een reactie van iemand die zich ´mama van tweeling´ noemt. Ze had interesse in het schilderij van het jongetje met de paraplu.

En vroeg wat ik er minimaal voor wilde hebben. Ik zei: 50? Dat ging boven haar budget. En toen dacht ik en ik schreef ook maar meteen dat ik eigenlijk helemaal niet beoog geld te verdienen met mijn schilderijen, maar dat ik het al leuk vind als ik er iemand mee blij kan maken. Dus wat dacht ze van het voorstel om het bij mij thuis te komen ophalen voor het symbolische bedrag van 10 euro?

Daarop reageerde ze heel enthousiast. Ze vertelde me een alleenstaande moeder te zijn van drie jongens en ze vond het schilderij mooi vanwege de boodschap richting haar kinderen. Ze zei dat het geen probleem was het te komen halen, omdat ze vlakbij woonde.

Toen ik haar vertelde dat ik het schilderij nu hier heb en het haar pas kan overhandigen in mei van dit jaar, vond ze dat wel jammer, maar ze wilde daar toch wel op wachten en of ik het voor haar wilde reserveren.

Ik ben geen zakenvrouw, maar dat boeit me niet. Ik ben blij dat ik iemand heb kunnen bereiken met dit schilderij. En dat is voor mij meer waard dan een paar flappen.

Althans zo is dat in mijn leven. Gelukkig zijn of verliefd zijn of lol hebben met elkaar, dat zijn eigenlijk cadeautjes die ik niet aan mezelf kan uitdelen en ook niet op commando aan een ander.

Gisteren was het Valentijnsdag, een dag die genoemd is naar een christelijke bisschop die in de Romeinse tijd zijn geloof, zijn goedheid en liefde voor anderen moest bekopen met de marteldood. Op 14 februari laten mensen elkaar weten van elkaar te houden of gewoon liefdevol aan elkaar te denken door middel van een kaartje of cadeautjes. Zelfs kinderen op de lagere school doen soms al mee aan deze traditie.

Bij mij werkt het niet zo. Ik heb eigenlijk tot voor een aantal jaren geleden nooit gehoord van het verschijnsel valentijnsdag. En ik heb er nog nooit wat aan gedaan.

Toevallig gingen mijn maat en ik gisteren naar een reisbureau om elkaar een reisje van een week naar Albufeira in de Algarve cadeau te doen. Gek genoeg waren we allebei helemaal niet in een euforische stemming met voorpret of iets dergelijks. Wij hebben een leeftijd bereikt waarop we niets in de toekomst voor lief nemen. We kunnen best een reisje plannen, maar niets is zeker. Wij beseffen dat we eigenlijk van minuut naar minuut leven, of van seconde naar seconde. Het aantal ademhalingen tot de dood is niet voorspelbaar. Elke minuut die we nog hebben in dit leven is meegenomen.

Dat bleek weer eens extra duidelijk toen we terug reden van Malaga naar huis en mijn valentijn een ´bijna ongeluk´ maakte door op een rotonde naar de rechter rijbaan te willen uitwijken om rechtsaf te gaan en daarbij bijna een busje niet zag aankomen dat hem op de baan rechts van hem inhaalde. Ik waarschuwde hem door middel van een wat hysterische schrikreactie. En daarna kregen deze tortelduiven zowaar een beetje mot! Dat was alweer tijden geleden. En dat uitgerekend op Valentijnsdag! Ik lig, wat betreft zijn rijgedrag, al jaren in de clinch met deze Andalus, die beweert dat het voldoende is om in de binnen- en buitenspiegel te kijken bij manoeuvres naar links of rechts. En eerlijk is eerlijk, hij heeft er nog nooit een ongeluk door gemaakt. Maar o, wat ben ik bang bij elke verandering van rijbaan die hij maakt. Naar links pleegt hij wel door zijn zijraam te kijken maar naar rechts zie ik zijn hoofd meestal niet bewegen, We zijn het in 11 jaar nooit eens geworden over dit onderwerp en we zullen het waarschijnlijk ook nooit eens worden.

Dus de oudjes gaven elkaar dit keer geen kusjes in de lift, maar keken elkaar vuil aan in plaats van verliefd.

Het was sowieso geen fijne dag. Het zien van de eenzaam opgesloten hond maakte me triest en ook het slechte nieuws over onze lieve vriendin, de taxichaufeuse. Zij heeft uitzaaiingen en zal niet meer beter worden. Ze gaat met haar ouders naar Granada om daar te sterven. Ze wil verder niemand meer zien.

Ik heb haar vandaag toch een berichtje gestuurd. Ik wil dat ze weet dat ik van haar houd, ondanks de korte tijd dat ik haar heb mogen kennen. En ik wens haar zoveel sterkte en liefde in deze voor haar nare tijd.