Op 28 februari wordt de día de Andalucía gevierd. Día de Andalucía is de dag waarop in 1980 via een referendum de onafhankelijkheid van de autonome regio werd afgeroepen.

Vandaag is het hier dus een feestdag. Ahmad heeft al een tijd geleden een plaats in een bus gereserveerd, die van Malaga naar Sevilla rijdt. Hij gaat daar met een groep anderen, die zich ook hebben ingeschreven, demonstreren. Eigenlijk had hij twee plaatsen gereserveerd, omdat hij dacht dat ik ook zou meegaan, maar toen hij van mij bevestigd kreeg dat ik niet houd van demonstreren heeft hij mijn plaatsje in de bus geannuleerd.

Dus vanmorgen ging mijn lieve activist al om 6.30 op pad. We hadden de dag ervoor twee broodjes voor hem klaargemaakt voor onderweg. Nadat hij mij een afscheidskusje had gegeven, draaide ik me nog even lekker om. Daarna was het alleen ontbijten en alleen doen wat ik anders altijd doe, maar nu zonder het besef van zijn vertrouwde aanwezigheid. Dat drukte me met mijn neus op het feit hoe ontstellend ik hem ga missen als hij er ooit niet mee zou zijn. Ik merk dat ik, als ik alleen ben, wel een stuk minder actief ben. Heb wel mijn 10 km gefietst, maar daarbij gekeken naar een serie op Netflix die ik eigenlijk beter zou kunnen vermijden: een documentaire over de rechtszaak aangaande de foltering en moord op een 8-jarig jongetje in Californië. Dat soort series doen me alleen maar huilen. Daarvoor keek ik een stukje van een andere documentaire, genaamd Babies. Maar ook daarvan werd ik intens verdrietig, omdat ik daarin zag dat uit recent onderzoek blijkt hoe belangrijk het eerste jaar is voor de emotionele ontwikkeling van een baby. Mijn kinderen waren alle vier baby in een tijd dat ik onderhevig was aan veel stress en geweld. Ook al heb ik toen mijn best gedaan een zonnetje voor hen te zijn, zij moeten gevoeld hebben hoe het leven er toen voor mij uitzag. Dat doet me mateloos verdriet.

Dus dat was geen opwekkend begin van de dag. Daarna zat ik op ons terras in het zonnetje en dronk precies volgens het schema van mijn liefste mijn tweede kopje koffie, al luisterend naar NPO1, waar weer eens in een praatprogramma bevestigd werd hoezeer de zoektocht naar geluk actueel is voor de mens van nu.

En nu zit ik dit stukje te schrijven, wetend dat ik hoe dan ook een zeer gelukkig mens ben. Ik weet dat Ahmad en ik het eeuwige leven niet hebben, maar de gelukkige tijd die we nu samen hebben neemt niemand ons meer af. Als de tijd komt dat de situatie verandert, weet ik al dat ik voldoende geestelijke veerkracht heb om altijd weer het beste van mijn leven te maken. Zoals de ´geluksprofessor´ zei: door een balans tussen naar jezelf durven kijken en wat er in je gedachten en gevoel plaatsvindt en acceptatie van wat er om je heen gebeurt. Met de combinatie van die twee ´tools´ heb je de sleutel in handen om van elke situatie het beste te maken.

Intussen houdt mijn lief mij via de app een beetje op de hoogte van wat hij beleeft in Sevilla. Hij is daar in ieder geval samen met zijn jongste dochter, die met hem mee demonstreert. Hij stuurde me ook wat beelden: