Althans zo is dat in mijn leven. Gelukkig zijn of verliefd zijn of lol hebben met elkaar, dat zijn eigenlijk cadeautjes die ik niet aan mezelf kan uitdelen en ook niet op commando aan een ander.

Gisteren was het Valentijnsdag, een dag die genoemd is naar een christelijke bisschop die in de Romeinse tijd zijn geloof, zijn goedheid en liefde voor anderen moest bekopen met de marteldood. Op 14 februari laten mensen elkaar weten van elkaar te houden of gewoon liefdevol aan elkaar te denken door middel van een kaartje of cadeautjes. Zelfs kinderen op de lagere school doen soms al mee aan deze traditie.

Bij mij werkt het niet zo. Ik heb eigenlijk tot voor een aantal jaren geleden nooit gehoord van het verschijnsel valentijnsdag. En ik heb er nog nooit wat aan gedaan.

Toevallig gingen mijn maat en ik gisteren naar een reisbureau om elkaar een reisje van een week naar Albufeira in de Algarve cadeau te doen. Gek genoeg waren we allebei helemaal niet in een euforische stemming met voorpret of iets dergelijks. Wij hebben een leeftijd bereikt waarop we niets in de toekomst voor lief nemen. We kunnen best een reisje plannen, maar niets is zeker. Wij beseffen dat we eigenlijk van minuut naar minuut leven, of van seconde naar seconde. Het aantal ademhalingen tot de dood is niet voorspelbaar. Elke minuut die we nog hebben in dit leven is meegenomen.

Dat bleek weer eens extra duidelijk toen we terug reden van Malaga naar huis en mijn valentijn een ´bijna ongeluk´ maakte door op een rotonde naar de rechter rijbaan te willen uitwijken om rechtsaf te gaan en daarbij bijna een busje niet zag aankomen dat hem op de baan rechts van hem inhaalde. Ik waarschuwde hem door middel van een wat hysterische schrikreactie. En daarna kregen deze tortelduiven zowaar een beetje mot! Dat was alweer tijden geleden. En dat uitgerekend op Valentijnsdag! Ik lig, wat betreft zijn rijgedrag, al jaren in de clinch met deze Andalus, die beweert dat het voldoende is om in de binnen- en buitenspiegel te kijken bij manoeuvres naar links of rechts. En eerlijk is eerlijk, hij heeft er nog nooit een ongeluk door gemaakt. Maar o, wat ben ik bang bij elke verandering van rijbaan die hij maakt. Naar links pleegt hij wel door zijn zijraam te kijken maar naar rechts zie ik zijn hoofd meestal niet bewegen, We zijn het in 11 jaar nooit eens geworden over dit onderwerp en we zullen het waarschijnlijk ook nooit eens worden.

Dus de oudjes gaven elkaar dit keer geen kusjes in de lift, maar keken elkaar vuil aan in plaats van verliefd.

Het was sowieso geen fijne dag. Het zien van de eenzaam opgesloten hond maakte me triest en ook het slechte nieuws over onze lieve vriendin, de taxichaufeuse. Zij heeft uitzaaiingen en zal niet meer beter worden. Ze gaat met haar ouders naar Granada om daar te sterven. Ze wil verder niemand meer zien.

Ik heb haar vandaag toch een berichtje gestuurd. Ik wil dat ze weet dat ik van haar houd, ondanks de korte tijd dat ik haar heb mogen kennen. En ik wens haar zoveel sterkte en liefde in deze voor haar nare tijd.