Vanuit onze slaapkamer kijken we uit op Malaga en de zee aan de rand van Malaga. Altijd mooi om daar de zon te zien opkomen. Maar ook kijken we uit op een dakterras van een huis dat een straat verder van ons staat. En op dat terras zit een mooie, lieve en rustige zwarte hond dag en nacht gevangen. Het dier doet zijn behoefte ook in zijn ´cel´op dat balkon. Hij heeft slechts een kleine ruimte om zich te bewegen, omringd door een hekwerk. Twee hondenhokken, waarvan één met dak en een ander, wat luchtiger, zonder dak moeten hem een rustplaats geven. De ganse dag is het dier alleen op die kleine oppervlakte. Het maakt me verdrietig en een beetje boos dat mensen op die manier een dier gevangen houden. Zonder proces en zonder rechter kan dat zomaar….

Op deze foto zien we een eigenaardige constructie. Aan de bouw ervan is met veel enthousiasme begonnen. Er waren grootse plannen. Dit moest een parkeergarage worden met daarbovenop een park, dat trapsgewijs de helling af zou lopen. Onze doodlopende weg zou niet langer dood lopen, maar een voetgangersgebied worden met alleen bestemmingsverkeer voor ons, bewoners en garagehouders.

Maar wat is er gebeurd! De bouw is ineens gestopt en alle machines en apparatuur zijn weggehaald. Alleen de betonnen fundamenten en een steeds gammeler ogend hekwerk eromheen herinneren nog aan de nijvere activiteit van vorig jaar.

Het geeft nu een wat trieste aanblik. Zo proper als het dorp verder oogt (want daar worden de straten elke dag geveegd door schoonmaakpersoneel en de stoepjes gedweild door ijverige huisvrouwen) zo vunzig oogt het hier beneden aan de uiterste rand van dit mooie dorp. Het is een zootje. Blikjes, vuilniszakken en ander afval ontsieren de kaalgeplukte heuvel. Hier komt geen schoonmaakdienst.

De enorme bamboescheuten die eerst de heuvel bedekten zijn gekapt om deze betonfundering te kunnen plaatsen. Maar helaas……. De heuvel lijkt vooralsnog voor niets te zijn verpest.

Het is afwachten wat er verder gaat gebeuren na deze ondoordachte planning.

Mijn kinderen drukken me regelmatig op het hart vooral optimaal te genieten, nu het nog kan en nu wij nog goed ter been zijn en gezond genoeg om dingen te ondernemen. Ga lekker reizen, ma. Ga leuke dingen doen, lekker buiten eten of op een terras zitten. Bezoek verre landen, etc.

En inderdaad zijn we van plan weer een reisje te ondernemen. En dat terwijl ons leven hier en in Nederland in wezen al één grote vakantie vormt. We overwegen een weekje naar de Algarve te gaan in Portugal. Natuurlijk is dat een geweldig en heerlijk plan..

Maar eerlijk gezegd ben ik al intens gelukkig als wij elke dag arm in arm onze ochtendwandeling maken. Steeds dezelfde route. Eerst helling af en ´onder ons huis langs´ via de rustige weg aan de rand van het dorp, waar je in de ochtend veel vogels hoort fluiten, omdat daar een kleine beek stroomt. Ook horen we daar hanen kraaien. De Amerikaanse hanen met hun tenor en de ´gewone hanen´ met hun schelle geluid.

Dan helling op het dorp in en een stukje over de hoofdweg van het dorp. Via mooie straatjes en het dorpsplein dan weer terug naar ons eigen straatje.

Dan hup, het huis weer in, nog wat steps naar boven naar ons bovenhuisje en vervolgens direct nog een uurtje op de hometrainer. Ik vind dat zo heerlijk wakker worden. Ik geniet er elke dag van.

Terwijl in Nederland iedereen bijna uit zijn broek waait, genieten wij hier van het lentezonnetje

Dat betekent voor mij overdag een tijd met kort broekie en hempie op ons terras lezen in het mooie eerste boek van Joseph Oubelkas. Dat is bepaald geen straf! En koffie en middageten ook nuttigen op het terras. Verder elke dag in het zonnetje een spelletje rummikub of schaak.

Dan in de avond, als het na zonsondergang snel afkoelt, met een dik vest achter de pc voor het verder digitaliseren van Mercy Oceans 3.

In de ochtend, als de lucht nog fris is een wandeling rond en in ons dorp aan de arm van mijn zielsvriend. En dan een uurtje op de hometrainer met als uitzicht rechts de bergen en blauwe lucht via de terrasdeur en schuin links van mij de tv met Netflix.

We grijnzen naar elkaar tijdens het nuttigen van onze heerlijke zelf bereide maaltijden en benoemen het feit dat we het maar goed hebben.

Disfruto en todos los aspectos…… 😉

We zijn weer overgeplaatst naar ons andere stekkie, 2300 km ten zuiden van mijn geliefde o o Den Haag. Ik was gisteren wat grommerig, als een oude hond die je dwingt zijn heerlijke mand in de hoek te verlaten. Maar ik had geen tijd om echt boos te zijn, omdat ik ook mijn kop erbij moest houden, niets vergeten en opletten of alle ramen en deuren goed waren afgesloten, de kachel uit stond en de waterstand was opgenomen. Ook is het van het grootste belang bij het inpakken vooral niets te vergeten.

Eenmaal in het vliegtuig liet ik alles van me afglijden. Ik weet toch dat ik telkens weer weg moet uit mijn lieve Haagje en dan een tijd ver ben van mijn kinderen. En ik doe het voor Ahmad, die het natuurlijk ook fijn vindt om zijn familie te zien. Overigens had hij net als ik een heimwee-gevoel om weg te gaan uit ons vertrouwde plekje in Nederland.

Handje in handje zaten we de rit in het vliegtuig uit en eenmaal in Malaga waren we zo weer thuis. Manolo de taxi-chauffeur stond trouw op ons te wachten. Met Nati, onze lieve taxista van vroeger, gaat het nog steeds niet goed. Ze is nog erg ziek. De kanker wil niet verdwijnen, ondanks operaties en heftige behandelingen. Zij heeft last van uitzaaiingen. Helaas wil zij niet meer praten met al degenen die zij kent van voor haar ziekte. Zij leidt een geïsoleerd bestaan met haar ouders en haar hond. Zij zal ook zeker niet terugkeren als taxi-chauffeur. Het doet mij wel verdriet dat we haar niet meer gaan zien en ook niet kunnen troosten.

Lopend in het dorp hier lijken mensen ons te herkennen. Natuurlijk worden we gegroet door mensen uit onze straat, maar ook in de winkel en op straat zie ik mensen glimlachen naar ons met een blik van herkenning. Ik vind de sfeer in dit dorp wel heel gezellig. Mensen maken een tevreden en vrolijke indruk.

We hebben de dag besteed aan boodschappen en ik moest nodig naar de kapper. Enrique heeft mijn haar flink geknipt met vaardige handjes. Ik geloof dat mijn haar zelden zoveel aandacht heeft gekregen als vandaag. Meestal stel ik me tevreden met snel geknip door tientjeskappers.

Ik had Ahmad meegenomen om de waterval van woorden die Enrique over ons pleegt uit te storten op te vangen en reacties te geven op zijn verhalen. Zelf kon ik daarbij heerlijk alleen maar luisteren en zwijgen met mijn ogen dicht.

En nu zitten we weer aan onze laptoppies aan de grote tafel. Ach, het is hier best gezellig. Geluk zit tussen je oren en heeft weinig te maken met waar je bent. We mogen van geluk spreken dat we hier zitten, zonder kleerscheuren, in goede gezondheid en met een gevulde ijskast.