We zijn weer overgeplaatst naar ons andere stekkie, 2300 km ten zuiden van mijn geliefde o o Den Haag. Ik was gisteren wat grommerig, als een oude hond die je dwingt zijn heerlijke mand in de hoek te verlaten. Maar ik had geen tijd om echt boos te zijn, omdat ik ook mijn kop erbij moest houden, niets vergeten en opletten of alle ramen en deuren goed waren afgesloten, de kachel uit stond en de waterstand was opgenomen. Ook is het van het grootste belang bij het inpakken vooral niets te vergeten.

Eenmaal in het vliegtuig liet ik alles van me afglijden. Ik weet toch dat ik telkens weer weg moet uit mijn lieve Haagje en dan een tijd ver ben van mijn kinderen. En ik doe het voor Ahmad, die het natuurlijk ook fijn vindt om zijn familie te zien. Overigens had hij net als ik een heimwee-gevoel om weg te gaan uit ons vertrouwde plekje in Nederland.

Handje in handje zaten we de rit in het vliegtuig uit en eenmaal in Malaga waren we zo weer thuis. Manolo de taxi-chauffeur stond trouw op ons te wachten. Met Nati, onze lieve taxista van vroeger, gaat het nog steeds niet goed. Ze is nog erg ziek. De kanker wil niet verdwijnen, ondanks operaties en heftige behandelingen. Zij heeft last van uitzaaiingen. Helaas wil zij niet meer praten met al degenen die zij kent van voor haar ziekte. Zij leidt een geïsoleerd bestaan met haar ouders en haar hond. Zij zal ook zeker niet terugkeren als taxi-chauffeur. Het doet mij wel verdriet dat we haar niet meer gaan zien en ook niet kunnen troosten.

Lopend in het dorp hier lijken mensen ons te herkennen. Natuurlijk worden we gegroet door mensen uit onze straat, maar ook in de winkel en op straat zie ik mensen glimlachen naar ons met een blik van herkenning. Ik vind de sfeer in dit dorp wel heel gezellig. Mensen maken een tevreden en vrolijke indruk.

We hebben de dag besteed aan boodschappen en ik moest nodig naar de kapper. Enrique heeft mijn haar flink geknipt met vaardige handjes. Ik geloof dat mijn haar zelden zoveel aandacht heeft gekregen als vandaag. Meestal stel ik me tevreden met snel geknip door tientjeskappers.

Ik had Ahmad meegenomen om de waterval van woorden die Enrique over ons pleegt uit te storten op te vangen en reacties te geven op zijn verhalen. Zelf kon ik daarbij heerlijk alleen maar luisteren en zwijgen met mijn ogen dicht.

En nu zitten we weer aan onze laptoppies aan de grote tafel. Ach, het is hier best gezellig. Geluk zit tussen je oren en heeft weinig te maken met waar je bent. We mogen van geluk spreken dat we hier zitten, zonder kleerscheuren, in goede gezondheid en met een gevulde ijskast.