Van een vrij kil vliegtuig (airco) kwamen we ineens in de vochtige hete lucht terecht van vliegveld Malaga. Onze favoriete taxichauffeur (V) stond ons al op te wachten. Een stoer wijf, met wie wij het goed kunnen vinden.
Nogal uitgeput kwamen we vervolgens aan in onze atico (terraswoning op bovenste verdieping). Doordat de zon maandenlang uitbundig had geschenen op het huis met dichte luiken, was het behoorlijk benauwd binnen.
We moesten er direct op uit voor boodschappen met onze tas op wielen.

Daarna aten we een pizza uit de oven en schapenkaas met membrillo als toetje op ons terras dat Ahmad had afgekoeld door er water op te spuiten. We waren allebei doodmoe en wat sikkeneurig van de hitte die ons lam legde.
Toch daarna de koffers uitgepakt en vroeg naar bed, waar we ondanks onze uitputting niet direct in slaap vielen. Het was weer wennen. De hitte viel nu mee door een frisse bries die het huis afkoelde. Het voordeel van een beetje hoog wonen…..
Vanmorgen lekker ontbeten op het terras en daarna de hometrainer op het terras gezet, waar ik lekker kon trainen in de ochtendschaduw met een mooi uitzicht.

Vervolgens gingen we weer boodschappen halen, maar nu met de auto en daarna lekker eten.

Daarna hadden we allebei de neiging om op bed te willen blijven liggen, terwijl er een lekker windje door het raam waaide. Maar……..dat deden we niet! We vermanden ons en gingen met onze vermoeide lichamen nog even naar het ‘stille strand’ van Torremolinos. We sjouwden met onze stoeltjes en parasol over het hete zand en constateerden dat het nog druk is op alle stranden hier. De kinderen hebben nog vakantie. De zomervakanties van de scholen duren hier twee en een halve maand.
We bleven even zitten en vingen zo wat verkoelende wind in de schaduw van onze parasol. Ik durfde niet in zee, omdat de golven zeer hoog waren. Vroeger zou ik dat heerlijk hebben gevonden, maar nu ben ik te bang om te vallen, ook al zou dat in het water zijn. Dit weekend zullen we verder het strand mijden, omdat het dan nog drukker zal zijn. Voor de derde keer deden we daarna wat boodschappen, dit keer bij Carrefour, die net iets meer producten heeft dan de Mercadona.
Langzaamaan zakt de hoofdpijn waar ik vaker last van heb als ik hier net ben aangekomen. We gaan het hier samen gezellig maken.

Wat mij opvalt is dat mensen vaak wat betreft het onderwerp ‘gezondheid van hun eigen lichaam’ de verantwoordelijkheid bij anderen leggen.
Bijvoorbeeld als iemand zichzelf te dik vindt, dan zoeken veel mensen hun toevlucht tot allerlei dieetgoeroe’s, die in hun ogen meer verstand hebben van hun lichaam dan zijzelf. Als ik naar gesprekken van mensen luister komen er allerlei diëten voorbij, van ‘killerbody-diëten’ tot ‘alleen maar smoothies-diëten’. Laatst hoorde ik iemand het hebben over ‘intermittent fasting’. Ik dacht daarbij direct aan een ‘jojo-diëet’. Dat wil zeggen: eerst jezelf bijna uithongeren gedurende enige tijd en het er daarna weer allemaal aan eten. Maar er werd iets anders mee bedoeld. Namelijk eten gedurende slechts een aantal uren per dag, bijvoorbeeld acht uur per 24 uur. In de tijd dat je niet eet zou je wel mogen drinken. Je zou daar enorm van afvallen. Ik moest direct aan de  ramadan denken, een maand waarin mensen in de regel niet echt afvallen….
Maar goed, wat ik zeggen wil is dat ik al die fuzz aangaande gewichtsverlies op zo een geforceerde manier niet begrijp. Je kan toch ook je gezonde verstand gebruiken. Eet en drink gewoon gezond en met mate. Dus niet tot je tot de nok toe vol zit. En eet alleen als je echt trek hebt en niet ‘voor de gezelligheid’. Dat scheelt al een stuk. Wees ook matig met alcohol. Veel mensen zullen me vanwege de laatste opmerking waarschijnlijk een zeikerd vinden.
En dan het sporten/ bewegen. Iedereen weet dat het goed is te bewegen, maar hoeveel mensen doen dit ook uit zichzelf? Ook wat dat betreft zijn mensen geneigd de verantwoordelijkheid te leggen bij een sportschool of personal trainer. Je kan ervoor kiezen om je door een ander te laten stimuleren/ adviseren, maar het echte werk moet je toch zelf doen.

Het sleutelwoord is discipline. Ik heb daar veel van. Misschien door de spartaanse opvoeding van mijn stiefvader. Ik ben er zelf erg blij mee, dat ik zo gedisciplineerd ben en bij sporten altijd wil gaan tot het uiterste. Dat geeft mij kracht en zelfvertrouwen..
Maar heel bemind maak ik mezelf er niet mee bij ietwat gemakzuchtiger medemensen. Zo ging ik ooit wandelen met een rugzak met nog drie andere meiden. Ik had in die vakantie de neiging om meer van mezelf en daarmee ook van hun te vragen dan hun lief was. Na deze voettocht was de vriendschap met die dames voorbij.
Misschien moet ik het maar voor lief nemen. We zijn allemaal verschillend. Maar het blijft voor mij een lastig onderwerp. Zorgelijk ook. Gelukkig ben ik geen sporttrainer of diëtiste……

Over drie nachtjes slapen gaan we we weer naar Spanje. Dat betekent afscheid nemen van mijn (klein)kinderen. Ook het heerlijke hondje ga ik een tijd niet zien. Ik zal geen uitzicht meer hebben op mijn tuin, waar vogeltjes zich te goed doen aan de zaadjes en nootjes die wij voor hun ophangen. Buiten ontbijten is er sowieso al een een tijdje niet meer bij. De mooie zomer lijkt nu echt voorbij.
Maar elk nadeel heeft zijn voordeel. In Andalusië zal de zomer nog even voortduren. Dat is heerlijk..
Gisteren kwamen twee van mijn kinderen eten met hun gezin. Ik had met liefde een grote pan rendang vlees voor ze klaargemaakt met gado gado.

Helaas was het gezelschap niet compleet. Een schoonzoon kon er niet bij zijn en mijn jongste dochter met haar gezin ook niet, omdat zij net terug waren van vakantie en nog veel moesten doen voor vandaag. Maar vandaag komt zij na haar werk ons helpen om de rest van het feestmaal op te eten.
Het buitenbeentje heb ik deze keer helemaal niet gezien. Te druk met werk en het verbouwen van zijn huis.
We zijn er bijna klaar voor. Nog even een lijstje maken van wat we mee moeten nemen….

Laatst lieten Ahmad en ik het hondje uit en dat combineerden we met een bezoek aan de Action in mijn buurt. Ahmad bleef even buiten met het heerlijke hondje, terwijl ik snel ging halen wat ik nodig had. Toen ik terug kwam, zei Ahmad dat het hem opviel hoeveel mensen eigenlijk ‘malformado’ zijn. D.w.z. slecht gevormd. Dat zijn geen aangeboren afwijkingen, maar gewoon een slechte vorm van het lichaam door slecht voor dat lichaam te zorgen, meestal door ‘overeten’ en te weinig beweging.
Laatst bekeek ik nog eens de film van mijn jeugd en wat me daarin opviel was dat de mensen in de tijd dat ik klein was nog ‘goed gevormd’ waren. Bijna iedereen op straat had een ‘normaal’ postuur, d.w.z. niet te dik en niet te dun. De één kon wat mooier gevormd zijn dan de ander, maar dat was in de regel aangeboren of een kwestie van meer of minder lichaamsbeweging. Maar echt heel dikke mensen zag je niet zoveel en dikke kinderen nog minder. Als een kind dik was in de klas, dan was dat vaak een uitzondering en dat kon vaak een reden zijn voor pestgedrag door andere kinderen. Natuurlijk niet goed te praten, maar de wereld is nu eenmaal hard, dus ook de kinderwereld.
Nu lijkt het wel of overgewicht de norm is geworden. Ik vind dat ontzettend jammer. Dat mensen hun lichamen zo mishandelen met verkeerd voedsel dat gedachteloos naar binnen gewerkt wordt.
We leven in een tijd van overdaad op allerlei gebied. Als ik in de wat luxere supermarkten kom, dan kijk ik mijn ogen uit als ik de vitrines langs loop met producten in bakjes, die ik niet ken en ook zelden koop. Er is zoveel keus in ‘kant en klaar-producten’, tot en met bakjes met voorgesneden fruit. Toetjes van uiteenlopende soort. Vroeger had je yoghurt, vla en kwark. Nu heb je binnen al die soorten opnieuw tal van soorten. Mij duizelt het een beetje in dergelijke supermarkten bij het zien van alle producten en meestal zorg ik dat ik snel weer buiten sta, als ik mijn lijstje met boodschappen heb afgewerkt.
Als kind trakteerden wij op verjaardagen de klas op één of twee snoepjes, die we presenteerden in een grote trommel. De juf of meester kreeg een wat grotere traktatie. Nu kunnen moeders daar hun kind niet meer mee naar school sturen. De traktaties zijn veel groter geworden. Minimaal een zakje chips of een zakje met snoepgoed. Ik zie kleine kindjes in buggies nu ook al met een hele zak snoep in hun knuistjes. Goed bedoeld misschien van de ouders, maar ik vind het zielig als ik kinderen zie die op jonge leeftijd al overgewicht hebben.
Ik heb ooit naast mijn werk een keer lagere schoolkinderen begeleid in het kader van een project ‘verlengde schooldag’. Het was de bedoeling dat ik de kinderen zou laten bewegen op muziek in een soort geïmproviseerde aerobics-les. De kinderen hielden het gespring nog geen vijf minuten vol. Al na korte tijd gingen ze aan de kant zitten, klagend dat ze moe waren. Ik schrok ervan hoe weinig behendig en beweeglijk ze waren voor hun leeftijd. Later ben ik overgegaan op een rollenspel, waarin ze zichzelf konden spelen in hun thuissituatie. Dat vonden ze wel heel leuk om te doen en het was voor mij een verrassing te merken dat ze in dat spel helemaal niet verlegen waren en er helemaal in op gingen.
Maar het maakt mij verdrietig te zien dat veel kinderen te dik zijn, te  weinig bewegen en daardoor later misschien allerlei gezondheidsklachten krijgen.
Wat eraan te doen is weet ik niet. Elke ouder is verantwoordelijk voor de voeding van zijn of haar kinderen en een buitenstaander kan daarop geen invloed uitoefenen en zeker geen dwang. Volwassenen zijn ook verantwoordelijk voor wat zijzelf naar binnen werken. Daarover heeft een ander ook niets te zeggen. Als zij hun lichaam of dat van hun kinderen slecht verzorgen door er ongezonde producten in te stoppen, dan kan een buitenstaander daar niets aan veranderen.
Maar het doet me wel pijn om het aan zien……

Als je dagelijks drie keer met je hondje ongeveer dezelfde wandeling maakt, met af en toe een verrassing naar een andere plek, dan vallen je dingen op die je normaal niet zou opmerken als je niet telkens langs dezelfde route struinde. In het parkje vlakbij ons huis, nog gelegen net voor het natuurgebied ‘de Uithof’ waar we ook weleens wandelen als we de weg daarachter oversteken, is het leuk wandelen. Ik word vaak helemaal rustig als ik daar loop tussen de diverse vogels in en buiten het water die druk bezig zijn hun kostje bij elkaar te scharrelen.
Tussen de eendjes en ganzen zwom één mooie zwaan. Hij of zij was telkens alleen. Dat vond ik een beetje sneu, omdat ik weet dat dit mooie dier een leven lang trouw pleegt te zijn aan één partner. Waarom zou de zwaan alleen zijn? Was hij of zij haar partner verloren ergens tijdens haar leven. Of moest de ware nog verschijnen? Het leek er niet op dat dit snel stond te gebeuren in deze betrekkelijk eenzaam gelegen sloot zonder andere zwanen.

Tot wij gisteren verrast werden door een geheel nieuw plaatje. De zwaan was niet meer alleen, maar nu zien wij haar genoeglijk op de wal staan en dobberen in het water met een maatje. Daar kan ik nu echt blij van worden. Als ik niet deze twee weken het hondje had moeten uitlaten, dan was ik geen getuige geweest van deze kersverse romance. RTL boulevard kan hieraan niet tippen…. wat een goed nieuws betreffende deze twee ‘natural beauties’

Ze zijn lekker met vakantie, mijn oogappels. Behalve het buitenbeentje. Hij werkt gewoon door in de bouwvakvakantie en kiest ervoor liever in het voor- of najaar te gaan. Hij hoeft ook nog geen rekening te houden met schoolvakanties.
Mijn beide dochters zijn onafhankelijk van elkaar in Italië. Mijn oudste maakt daar een rondreis met haar gezin, terwijl de jongste er verblijft in een vakantiehuis, samen met een ander stel. Maar van tevoren hadden ze al afgesproken elkaar te gaan ontmoeten ergens in hun vakantie daar. En dat is nu aan het gebeuren. Mijn schoonzoon was zo lief deze mooie foto van de twee zusje naar mij te sturen.
Deze twee mooie toppertjes zo innig samen te zien maakt mijn moederhart helemaal blij.