Laatst moest ik weer een bezoekje brengen aan het ziekenhuis voor controle van de toestand van mijn osteoporose. Dat ik aan die chronische, zich voort schrijdende aandoening van botontkalking lijd, werd ontdekt in 2009, toen ik mijn arm brak tijdens een sportles.
Zoals veel andere mensen van mijn leeftijd (ik was toen 59 jaar) kreeg ik tabletten om het degeneratieproces enigszins te stagneren. Naast kalktabletten kreeg ik vitamine D en een tabletje dat ik wekelijks moest innemen. Dat kleine gele tabletje was een vrij heftig dingetje. Je moest het in de ochtend innemen en daarna rechtop blijven. Je moest vervolgens een half uur (of een uur?) wachten met te gaan ontbijten. Dit kleine tabletje zorgde ervoor dat de botontkalking niet minder werd maar ook niet erger.
Ik kreeg dat tabletje gedurende 5 jaar voorgeschreven. Na die vijf jaar was er weer een bot-controle (scan) die uitwees dat het ontkalkingsproces niet was verergerd in die vijf jaar. Maar ik moest stoppen met het tabletje, omdat je dit heftige tablet maar 5 jaar achtereen mag innemen. Wel moest ik blijven doorgaan met de dagelijkse inname van calcium en vitamine D. Na drie jaar zou ik opnieuw moeten terugkomen voor controle.
Dat deed ik afgelopen woensdag. Ik had de week ervoor een botscan laten maken, zoals was afgesproken.
Heimelijk had ik de hoop dat de dokter zou zeggen: ‘De botontkalking is volkomen verdwenen. Wat een wonder. Zoiets maken we zelden mee.’ Maar helaas was dit niet zo. Integendeel. De botontkalking is behoorlijk verergerd in de drie jaar dat ik het gele pilletje niet mocht innemen. Ze legde een verband met de twee breuken in de afgelopen drie jaar (mijn elleboog en mijn heup). ‘Maar dat was het gevolg van twee heel ongelukkige valpartijen,’ bracht ik daar tegenin. Zij antwoordde hierop vrij streng dat zij met name de heupbreuk erg serieus nam. Nou, anders ik wel! Ik ben nauwelijks bekomen van al die ellende. Zij vond ook dat ik misschien minder last had, omdat ik nu eenmaal erg sportief was. Ja, dat is zeker zo. Ik weet dat ik een diehard ben. Anders had ik nu niet zo goed gelopen.
Nu is het de bedoeling dat ik natuurlijk het gele pilletje weer ga innemen, naast de kalk en de vit D. Maar….dat gaat niet  zomaar. Daarvoor moet eerst nagekeken worden of mijn organen, zoals de nieren, dat gele pilletje wel aankunnen. En er moet een foto gemaakt worden van mijn rug.
‘Laat ik dat direct maar doen,’ dacht ik direct. Gelukkig kon dat ook. Dat is ook noodzakelijk in verband met mijn aanstaande vertrek naar Spanje. Een beetje bedrukt begaf ik me naar de afdeling röntgen en bloed prikken. Na het maken van de rug-foto zei de assistente ‘sterkte’, waar ik ook niet vrolijker van werd.
Licht aangeslagen verliet ik het ziekenhuis.
Dinsdag 28 augustus zal de dokter me bellen aangaande de uitslagen van de bloedtest en de foto van mijn ruggetje. Dan hoor ik of ik in aanmerking kom voor dat gele pilletje en zo ja, dan kan ik het recept daarvoor ophalen bij mijn apotheek. Ik probeer intussen hypochondrische gedachten te weren omtrent wat er allemaal ontdekt kan zijn in die bloedtestjes en op die foto. Het leven is onzeker en ons lichaam fragiel en aan slijtage onderhevig. Ik geniet van de gezondheid en kracht die ik nu nog ervaar…….carpe diem…..