Dit jaar heb ik niet zoveel foto’s en filmpjes gemaakt. Deze hobby is wat in de kuiten gezakt. Maar met deze nieuwe laptop en het fantastische programma van Adobe Pro, weliswaar in een oude versie uit 2003, krijg ik er weer zin in.
Van het schamele beeldmateriaal dat ik toch nog kon verzamelen van de afgelopen tijd maakte ik dit filmpje:

 

Toen de beukers weg waren na nog geen twee uurtjes (ze hadden zowel het oude keukenblok als alle tegels eruit gebeukt) bleef alleen de derde man over. Hij zat wat te sleutelen aan gas en electriciteit en tot onze opluchting mochten we de hoofdkraan van het water weer open zetten. Deze zou ook niet meer dicht hoeven gedurende het hele proces verder.
Wat is water toch belangrijk, merkten we weer aan den lijve! De broodmagere, tandeloze man met loodgieterskwaliteiten lustte wel een kopje koffie, maar moest daarna helaas weg. In het Engels met een Pools accent legde hij me uit dat hij nu naar een andere keuken moest, maar dat hij morgenochtend terugkomt om te beginnen met tegelen. Hij had intussen ook de ergste cement- en betonbrokken voor ons opgeruimd.
Hij was zelfs zo aardig om de geiser, provisorisch met een verlengsnoer, voor ons weer aan te sluiten. We hebben dus ook weer warm water, maar dat dan wel alleen in de badkamer. Nadat hij vertrokken was hebben we het huis zo goed mogelijk weer stofvrij gemaakt. Dat was weer even aanpakken. 

Al sinds ik hier kwam wonen in 1993 heb ik dezelfde Bruynzeel-keuken. Een paar keer in het verleden lieten scharnieren los of de voorkant van een la. Dat heb je met dat geplakte pulphout van tegenwoordig. Maar telkens was het wel weer te fiksen. Toen de buitenkant van de kastjes lelijk werd, beplakte mijn creatieve schoonzoon (dit is zijn bedrijf) deze met mooi wit plakplastic, zodat de kastjes en lades een luxe uitstraling kregen. Maar nu, na 25 jaar, vond ik het toch echt tijd worden voor een nieuwe keuken. De kastjes waren vanbinnen duidelijk niet meer heel, maar kunstig geplakt met houtlijm.
Normaal gesproken heb je na 10 jaar gebruik recht op een nieuwe keuken bij de woningbouw, maar erg gul is men daar niet mee. Als je netjes bent op je spullen vindt een opzichter al gauw dat je er best nog wat jaartjes langer mee kan doen. En dat gebeurde mij ook al die jaren dat ik ernaar liet kijken. Maar tot mijn verrassing vond een opzichter die dit jaar langs kwam dat het wél tijd was voor een nieuwe keuken. Hoera! Hij liet een aannemer komen.
Al voordat we naar Spanje gingen dit jaar, het moet in februari geweest zijn, maakte de aannemer een afspraak met mij voor het plaatsen van een nieuwe keuken op 13 augustus van dit jaar. Het was een aardige man, die aannemer, zo een man met wie je uren zou kunnen doorkletsen over van alles en nog wat. Een hippe vogel.
De afgelopen week kreeg ik geen bericht van het aannemersbedrijf om mijn afspraak van lang geleden te bevestigen. Normaal gesproken gebeurt dat wel. Dan krijg je een brief en daarin wordt dan ook beschreven wat er van je verwacht wordt. Dat is in dit geval heel wat. Je moet natuurlijk van tevoren wel je hele keuken leeghalen, tot en met met fornuis, omdat de bouwers ook de tegels vervangen. Maar niets, nada….
Omdat het nu ook nog volgens mij bouwvakvakantie is, wilde ik wel graag weten waar ik aan toe was. Komen er echt mannen die mijn keuken gaan vervangen of niet? Dus belde ik de afgelopen week een woningbouwmedewerker, die het aannemersbdrijf belde voor mij. Ja, het ging echt door, zo kreeg ik te horen. Er stond een afspraak gepland voor het zetten van een keuken op mijn adres.
Gisteren hebben Ahmad en ik gesjouwd als kleine baasjes. Alles moest een plek krijgen in de bijkeuken die provisorisch een aantal dagen zal dienst doen als tijdelijke keuken. Gas zal een paar dagen worden afgesloten. Dus dat wordt douchen vanuit een bak opgewarmd water, zoals ik dat vroeger deed in Pakistan. Eten opwarmen op een elektrisch kookplaatje en afwassen in de badkamer. Een beetje kamperen dus.
Vandaag hadden we de wekker gezet op 7 uur. Werkmannen plegen nu eenmaal vroeg te komen. En het zou mooi zijn om voordien nog even te kunnen douchen en eten. Zo gedacht, zo gedaan….Om 8 uur was er nog geen werkman in zicht….
Ik begon me zorgen te maken. De babbelende aannemer had me ook verteld dat hijzelf deze week met vakantie zou zijn. Het zal toch niet zijn dat er toch niemand komt?
Om 8.15 wordt er aangebeld. Er stappen twee mannen naar binnen. Ze zeggen netjes goedemorgen en beginnen direct te slopen. De oude keuken ligt in no time voor mijn huis in de vorm van schroot. Dan drillen ze de tegels eruit. Het zijn mannen van ‘geen woorden maar daden’. Even later staan er drie mannen te werken en moeten we het water afsluiten. Onderling wordt er Pools gesproken. Ze vragen me om een emmer en ik complimenteer ze dat ze lekker bezig zijn.
Loulou vindt het niet echt leuk, al dit lawaai. Ze ligt op mijn schoot te slapen……
Maar ik ben blij dat het er toch van gekomen is. Het is even bikkelen, maar dan heb je ook wat, hoop ik…..

Toen ik laatst videobanden liet digitaliseren werd het me al gezegd door ‘iemand met kennis van zaken’: het is voor mij tijd voor een nieuwe laptop. Ik maak al 10 jaar gebruik van een Acer, die het nog steeds goed doet, maar die wel wat langzaam is geworden en zeker niet voldoet aan de eisen van de wat luxere video-bewerkingsprogramma’s. Met een RAM geheugen van slechts 3 gyg is deze laptop na jaren van intensief gebruik niet in staat videobeelden in videobewerkingsprogramma’s als Magix Pro in een soepele volgorde te verwerken. De beelden haperen als ik een video wil editen.
Daarnaast is het zo dat Ahmad en ik moe worden van het telkens heen en weer moeten sjouwen met twee laptops vanhier naar Spanje en terug. Ahmad heeft inmiddels al een laptop voor hier en één voor daar. Maar ik nog niet. Dus besloot ik op zoek te gaan naar een tweede laptop, die ik zal meenemen naar Spanje, omdat ik daar veel meer bezig ben met mijn laptop dan hier. Ik ging op zoek naar een supersnelle laptop, die geschikt moet zijn voor videobewerking.
We gingen naar Media Markt, niet een winkel waar ik echt van houd, al was het maar vanwege de schreeuwende kleurcombinatie die daar gehanteerd wordt en de enorme hoeveelheid plastic verpakkingsmateriaal. ‘Ik ga alleen advies vragen’, nam ik me hardop voor. Daarna ga ik op internet kijken wat voor mij de beste keus is.
We hadden geluk! Een aardige jongen die toevallig had doorgeleerd in de ICT, gaf me geweldig advies. Al snel kwamen we terecht bij spelcomputers, laptops die voor het spelen natuurlijk supersnel moeten zijn. Aan de hand van een ‘voorbeeldlaptop’, een ‘HP Omen’ legde de jongeman uit waarop men moet letten bij het kopen van een laptop, als men wil dat deze snel zijn taken uitvoert en bovendien geschikt is voor het uitvoeren van de wat zwaardere taken, zoals video’s bewerken. Hij ging zelfs zover de belangrijke productspecificaties die minimaal vereist zijn voor mij op een papier te schrijven! Ik wil deze met mijn lezers delen voor het geval dat er meer mensen zijn die een goede laptop zoeken.
Hier volgen de minimale vereisten waar je op kunt letten:
Processor: Intel core i7 – 8750/7700
Videokaart: vanaf GTX 1050/1060/1070
Harde schijf SSD
Verder zei hij nog dat veel merken vergelijkbaar zijn in prestaties, maar dat Asus, HP en Lenovo wel uitblinken in stevigheid van de behuizing. (NB ik laat gemekker over een Macbook, die qua grafische prestaties beroemd is, achterwege omdat ik het een te duur merk vind en omdat ik een hekel heb aan de exclusieve software van Apple.)
Met bovenstaande adviezen van de aardige jongen als leidraad ben ik gisteren zo goed als de hele dag op zoek geweest naar de voor mij ideale laptop.
Ik struinde het hele internet af, inclusief de voorlichtingsfimpjes op You Tube. Tot het me helemaal duizelde en ik het bijna niet meer wist. Uiteindelijk is mijn keuze gevallen op deze in verhouding redelijk geprijsde Lenovo.
Lenovo wordt geprezen om zijn behuizing en om zijn ventilatie, die kennelijk te wensen over laat bij de HP Omen. Het geluid schijnt ook erg mooi te zijn en hij voldoet aan alle  productvoorwaarden die de jongeman me heeft genoemd. Het RAM-geheugen is maar liefst 16 gyg en ook nog uit te breiden, indien nodig in de toekomst, naar 32 gyg.
Vanavond wordt dit mooie hebbeding bezorgd. Ik kan niet wachten ermee aan de gang te gaan…..

Mijn stiefvader en mijn moeder hebben video-opnames gemaakt van mijn kinderen in de tijd dat ze wel eens bij hun logeerden toen ze nog klein waren. Mijn oudste was al wat ouder en is niet zo vaak bij opa en oma geweest. Zij is dan ook wat minder in beeld, maar ook zij staat op de oude video-banden, evenals ikzelf hier en daar, 25 jaar jonger dan ik nu ben. Tot mijn verrassing stond zelfs mijn broer op één van de banden.
In totaal is er zo een zes uur aan filmmateriaal van mijn spelende kinderen vervaardigd door mijn stiefvader, die het filmen al als hobby had toen hij zich nog moest bedienen van smalfilms. In het  verleden liet mijn stiefvader smalfilm-materiaal uit de jeugd van mijn broer en mij op dvd zetten. Dit materiaal heb ik een tijd terug al in MP4 omgezet en naar mijn externe schijf getransporteeerd. Ook heb ik die beelden een tijd terug via een You Tube-link in dit blog gedeeld. Hier en hier.
Maar het filmmateriaal waarop je mijn kinderen kan zien spelen en horen praten op de boerderij van opa en oma stond op videobanden, net als de tv beelden van de begrafenis van mijn broer. Mijn videospeler is al een tijd kapot. Daarom vond ik het hoog tijd worden om de videobanden te digitaliseren voor het te laat is. De kwaliteit van de videobanden neemt in de loop der tijd af en wie heeft er vandaag de dag (en in de toekomst) nog een videospeler? Dus ik ging op internet zoeken en kwam uit bij deze aanbieder.
Hij heeft voor mij 4 banden overgezet op MP4 formaat. Ik bracht de banden weg naar  zijn studio en hij stuurde me de gecomprimeerde bestanden via een link in een mail, van waaruit ik kon downloaden. Ik ben heel blij met de videofilms uit mijn jeugd en die van mijn kinderen. Als cadeautje heb ik het materiaal van mijn kinderen voor hen alle vier op een goede SanDisc gezet, zodat ze deze alleen maar in de tv hoeven te pluggen om 6 uur lang van zichzelf als kind te genieten. Ook leuk voor de kleinkinderen om hun pappa of mamma te zien en horen in de leeftijd van 3 tot 11 jaar.

Drie van mijn kinderen zijn met vakantie. Niet naar dezelfde bestemming, maar wel alle drie tegelijk. Mijn oudste kon geen opvang meer regelen voor haar hondje, een chihuahua. ‘Mam, ik heb alleen maar rare mensen gesproken. Kan jij haar opvangen?’ Ja, dat kan ik wel, maar alleen als het diertje komt met een hondenbench. Ik moet er verzekerd van zijn dat zij ook in mijn afwezigheid zeker niet op de bank gaat liggen.

Het kleine diertje is sinds gisteren nu bij mij. Ze volgt me overal als een puppy. Zit nu op mijn schoot, terwijl ik dit zit te typen. Ze had een enorme bench bij zich, geschikt voor een grote hond. Nu blijkt dat ik die bench niet hoef dicht te doen. Ze gaat vanzelf in het hok liggen als ik er niet ben. Verder werd er een zak brokjes meegeleverd, speciaal voor chihuahua’s. Zij vind niet veel aan de brokken. Het lijkt mij ook heel saai als je alsmaar hetzelfde voer moet eten. Het doorgefokte diertje is nogal mager en ze ontroert me met haar dunne pootjes en broze botjes. Ze is zo weerloos en bijna geen hond meer te noemen. Ik mag van haar bazin ook zacht voer kopen, wat zij lekkerder vindt en wat ik kan mengen met haar brokjes, zodat zij die toch nog binnen krijgt. Ik haal direct in de ochtend hondenvoer.
Als ik ga koken voor mij en Ahmad kijkt ze me verwachtingsvol aan met haar kleine spookgezichtje. Zou ze gewend zijn wat te krijgen tijdens het koken? Ik snijdt een stukje rauw kalfsvlees voor haar af en geef het haar. De kleine carnivoor schrokt het zonder te kauwen op. Ook een groter stuk verdwijnt zonder problemen. Dan gooi ik wat vet van het vlees tussen haar brokjes. Ze eet nu zonder morren dat vleesvet maar ook een groot deel van haar brokjes op. Opnieuw kijken de bruine ogen mij hongerig aan. Nu vind ik het tijd om wat van het zachte voer door haar brokjes te mengen.Dit mengsel schrokt zij snel naar binnen en dat vraagt om een tweede bakje. Dat gaat ook grotendeels naar binnen.
Loulou, zoals de kleine diva heet, boft dat ze bij mij en Ahmad is, twee oudjes die overal tijd voor hebben. Om haar te borstelen, wat ze heerlijk vindt, en om met haar te gaan wandelen en fietsen.

Ze is zo klein dat ze in mijn fietsmandje past. Zo kan ik haar naar de nabijgelegen uithof brengen en haar op diverse plaatsen laten snuffelen. In de avond nemen we ruim tijd voor een grote wandeling. Eigenlijk is het heel leuk om op haar te passen maar dat ga ik mijn dochter niet vertellen. Het moet geen gewoonte worden 😉