Drie van mijn kinderen zijn met vakantie. Niet naar dezelfde bestemming, maar wel alle drie tegelijk. Mijn oudste kon geen opvang meer regelen voor haar hondje, een chihuahua. ‘Mam, ik heb alleen maar rare mensen gesproken. Kan jij haar opvangen?’ Ja, dat kan ik wel, maar alleen als het diertje komt met een hondenbench. Ik moet er verzekerd van zijn dat zij ook in mijn afwezigheid zeker niet op de bank gaat liggen.

Het kleine diertje is sinds gisteren nu bij mij. Ze volgt me overal als een puppy. Zit nu op mijn schoot, terwijl ik dit zit te typen. Ze had een enorme bench bij zich, geschikt voor een grote hond. Nu blijkt dat ik die bench niet hoef dicht te doen. Ze gaat vanzelf in het hok liggen als ik er niet ben. Verder werd er een zak brokjes meegeleverd, speciaal voor chihuahua’s. Zij vind niet veel aan de brokken. Het lijkt mij ook heel saai als je alsmaar hetzelfde voer moet eten. Het doorgefokte diertje is nogal mager en ze ontroert me met haar dunne pootjes en broze botjes. Ze is zo weerloos en bijna geen hond meer te noemen. Ik mag van haar bazin ook zacht voer kopen, wat zij lekkerder vindt en wat ik kan mengen met haar brokjes, zodat zij die toch nog binnen krijgt. Ik haal direct in de ochtend hondenvoer.
Als ik ga koken voor mij en Ahmad kijkt ze me verwachtingsvol aan met haar kleine spookgezichtje. Zou ze gewend zijn wat te krijgen tijdens het koken? Ik snijdt een stukje rauw kalfsvlees voor haar af en geef het haar. De kleine carnivoor schrokt het zonder te kauwen op. Ook een groter stuk verdwijnt zonder problemen. Dan gooi ik wat vet van het vlees tussen haar brokjes. Ze eet nu zonder morren dat vleesvet maar ook een groot deel van haar brokjes op. Opnieuw kijken de bruine ogen mij hongerig aan. Nu vind ik het tijd om wat van het zachte voer door haar brokjes te mengen.Dit mengsel schrokt zij snel naar binnen en dat vraagt om een tweede bakje. Dat gaat ook grotendeels naar binnen.
Loulou, zoals de kleine diva heet, boft dat ze bij mij en Ahmad is, twee oudjes die overal tijd voor hebben. Om haar te borstelen, wat ze heerlijk vindt, en om met haar te gaan wandelen en fietsen.

Ze is zo klein dat ze in mijn fietsmandje past. Zo kan ik haar naar de nabijgelegen uithof brengen en haar op diverse plaatsen laten snuffelen. In de avond nemen we ruim tijd voor een grote wandeling. Eigenlijk is het heel leuk om op haar te passen maar dat ga ik mijn dochter niet vertellen. Het moet geen gewoonte worden 😉