Al sinds ik hier kwam wonen in 1993 heb ik dezelfde Bruynzeel-keuken. Een paar keer in het verleden lieten scharnieren los of de voorkant van een la. Dat heb je met dat geplakte pulphout van tegenwoordig. Maar telkens was het wel weer te fiksen. Toen de buitenkant van de kastjes lelijk werd, beplakte mijn creatieve schoonzoon (dit is zijn bedrijf) deze met mooi wit plakplastic, zodat de kastjes en lades een luxe uitstraling kregen. Maar nu, na 25 jaar, vond ik het toch echt tijd worden voor een nieuwe keuken. De kastjes waren vanbinnen duidelijk niet meer heel, maar kunstig geplakt met houtlijm.
Normaal gesproken heb je na 10 jaar gebruik recht op een nieuwe keuken bij de woningbouw, maar erg gul is men daar niet mee. Als je netjes bent op je spullen vindt een opzichter al gauw dat je er best nog wat jaartjes langer mee kan doen. En dat gebeurde mij ook al die jaren dat ik ernaar liet kijken. Maar tot mijn verrassing vond een opzichter die dit jaar langs kwam dat het wél tijd was voor een nieuwe keuken. Hoera! Hij liet een aannemer komen.
Al voordat we naar Spanje gingen dit jaar, het moet in februari geweest zijn, maakte de aannemer een afspraak met mij voor het plaatsen van een nieuwe keuken op 13 augustus van dit jaar. Het was een aardige man, die aannemer, zo een man met wie je uren zou kunnen doorkletsen over van alles en nog wat. Een hippe vogel.
De afgelopen week kreeg ik geen bericht van het aannemersbedrijf om mijn afspraak van lang geleden te bevestigen. Normaal gesproken gebeurt dat wel. Dan krijg je een brief en daarin wordt dan ook beschreven wat er van je verwacht wordt. Dat is in dit geval heel wat. Je moet natuurlijk van tevoren wel je hele keuken leeghalen, tot en met met fornuis, omdat de bouwers ook de tegels vervangen. Maar niets, nada….
Omdat het nu ook nog volgens mij bouwvakvakantie is, wilde ik wel graag weten waar ik aan toe was. Komen er echt mannen die mijn keuken gaan vervangen of niet? Dus belde ik de afgelopen week een woningbouwmedewerker, die het aannemersbdrijf belde voor mij. Ja, het ging echt door, zo kreeg ik te horen. Er stond een afspraak gepland voor het zetten van een keuken op mijn adres.
Gisteren hebben Ahmad en ik gesjouwd als kleine baasjes. Alles moest een plek krijgen in de bijkeuken die provisorisch een aantal dagen zal dienst doen als tijdelijke keuken. Gas zal een paar dagen worden afgesloten. Dus dat wordt douchen vanuit een bak opgewarmd water, zoals ik dat vroeger deed in Pakistan. Eten opwarmen op een elektrisch kookplaatje en afwassen in de badkamer. Een beetje kamperen dus.
Vandaag hadden we de wekker gezet op 7 uur. Werkmannen plegen nu eenmaal vroeg te komen. En het zou mooi zijn om voordien nog even te kunnen douchen en eten. Zo gedacht, zo gedaan….Om 8 uur was er nog geen werkman in zicht….
Ik begon me zorgen te maken. De babbelende aannemer had me ook verteld dat hijzelf deze week met vakantie zou zijn. Het zal toch niet zijn dat er toch niemand komt?
Om 8.15 wordt er aangebeld. Er stappen twee mannen naar binnen. Ze zeggen netjes goedemorgen en beginnen direct te slopen. De oude keuken ligt in no time voor mijn huis in de vorm van schroot. Dan drillen ze de tegels eruit. Het zijn mannen van ‘geen woorden maar daden’. Even later staan er drie mannen te werken en moeten we het water afsluiten. Onderling wordt er Pools gesproken. Ze vragen me om een emmer en ik complimenteer ze dat ze lekker bezig zijn.
Loulou vindt het niet echt leuk, al dit lawaai. Ze ligt op mijn schoot te slapen……
Maar ik ben blij dat het er toch van gekomen is. Het is even bikkelen, maar dan heb je ook wat, hoop ik…..