Anja had het al aangekondigd. Er zou een verjaardagskaart van mijn vader in de bus komen, eigenhandig door hem geschreven.
Gistermiddag was het zover. De kaart lag in onze ‘buzon’ in Alhaurin de la Torre. De kaart had er wel lang over gedaan om hierheen te komen, maar daarmee had mijn vader al rekening gehouden. Hij had hem ruim voor mijn verjaardag op 22 oktober a.s. verstuurd.
Het is voor het eerst sinds heel lange tijd dat ik een handgeschreven brief heb ontvangen van mijn vader en ik ben er heel blij mee.
Hoe is dat in zijn werk gegaan? Is hijzelf op het idee gekomen om mij de kaart te sturen? Nee, hij is wel een handje geholpen door Anja, die de kaart heeft gekocht. Een heel mooie ook nog, met vrolijke zonnebloemen.

Zij gaf de kaart aan mijn vader met het idee dat hij er een verjaardagwens op zou zetten. ‘Maar wat moet ik dan schrijven?’ heeft hij haar gevraagd. Zij heeft hem geantwoord dat hij er gewoon even voor moest gaan zitten, als zij weg was. En dat heeft hij gedaan. En met zijn bijna honderdjarige hand schreef hij het volgende:

Mijn hart is verwarmd door deze lieve woorden. Ik heb direct Anja gebeld om te  vertellen dat ik de kaart ontvangen had en er zo verschrikkelijk blij mee was. Zij had hem mogen lezen van mijn vader en vond het ook een heel lieve brief. Daarna heb ik nog wat door gebabbeld met Anja, die voor mij aanvoelt als de zus die ik nooit had.
Ze vertelde me dat ze een kistje had gevonden bij mijn vader met herinneringen aan wijlen mijn lieve broer. Daarin zat onder andere de rouwadvertentie, maar ook een brief die zijn toenmalige vriendin aan mijn vader heeft geschreven na de dood van mijn broer. Mijn vader heeft haar destijds ook teruggeschreven, maar om onverklaarbare reden bevond deze brief zich ook in dat kistje en is deze brief dus nooit naar mijn broers vriendin verzonden.
Voortvarende Anja is de vriendin van mijn broer gaan zoeken op internet en heeft een neef van haar gesproken, die haar huidige adres niet weet, maar wel heeft beloofd Anja in contact te brengen met iemand die haar adres wel heeft.
Ik was vannacht zo gelukkig met dit alles, dat ik vanaf vier uur in de nacht tot het ochtendkrieken heb wakker gelegen van blijdschap.
Ik wil mijn vader een brief terug sturen, getypt opdat hij hem gemakkelijk zal kunnen lezen. En ik wil de volgende keer hem opzoeken met als gezelschap één van mijn kinderen, waarschijnlijk mijn oudste. Hopelijk zal zij daarvoor een gaatje kunnen maken in haar drukke bestaan.

Na een lange periode van droogte werden we vanmorgen verrast door een flinke stortbui met bliksem en donder. Het was nog net niet gaan ochtend-schemeren en pikkedonker. Helaas lukt het me niet om de bliksem te filmen. De elektriciteit viel ook weer even uit en ik kon in donker niet zien hoe mijn camera stond afgesteld.
Op ons terrasje stond het water een decimeter hoog en ook binnen stond het aardig blank. Ahmad haastte zich om het afvoerputje verder open te maken, terwijl ik binnen alles stond droog te moppen bij kaarslicht.
Het was even spannend om het zo tekeer te zien gaan buiten. Op zo een moment ben ik blij dat we hoog wonen en niet ergens in een dal.
En nu is de lucht nog steeds grijzig en heb ik het ineens een beetje koud bij een temperatuur van 20 graden, gewend als we zijn aan meer warmte.
Gelukkig hadden we na een minuutje of 10 weer elektriciteit. We beseften weer eens hoe afhankelijk we daarvan zijn, toen we onze broodjes roosterden en de koffie op het elektrische ‘vuur’ stond te pruttelen. En dan de wifi! Een warme douche! De ijskast! Onze pc-tjes! Life is so good als alles het doet……..

Mensen genieten in Spanje van een onverwacht zachte herfst, die men gekscherend veroño noemt (verbinding van de woorden verano, zomer en atoño, herfst). Toch merken we wel dat de ochtenden en avonden al iets killer zijn en dat het nu alleen overdag bij volle zon nog zomers warm wordt. Maar meegenomen is het natuurlijk wel!
Ik heb gelezen dat ook in Nederland het nu beter weer is dankzij een zuidelijke wind. Daar ben ik blij om, want ik vind dat deze zomer heel magertjes is geweest voor ons Nederlanders, die toch al zo lang moeten wachten op een beetje zon op onze bol.
Vandaag zijn we van plan weer eens naar het strand te gaan. Iedere keer denken we dat het de laatste keer zal zijn dit jaar, maar het blijft maar doorgaan! We gaan naar het stille strand van Torremolinos (nabij de start- en landingsbaan van het vliegveld Malaga). Dat strand is lang niet zo mooi als dat van Isla Canela met zijn vissen, zeemeeuwen, kleine strandpikkertjes (zo noem ik ze maar), die ene zwarte zee-eend en de enorme variatie aan schelpen.
Maar één voordeel heeft het wel. Er zijn minder reuze kwallen en andere enge beestjes die ik onder de zeespiegel vermoed. In de Middellandse Zee durf ik wel een eindje te zwemmen, wat ik in de Atlantische Oceaan bij Isla Canela echt niet durfde. Ik ben heel bang voor kwallen!

Zulke grote heb ik bij ons in de buurt gelukkig nog niet gezien.

Omdat we toch Sevilla passeren, gaan we even op bezoek bij Ramona en Miguel. Zoals ik al eerder schreef, is Miguel al een paar jaar niet meer ‘de oude’. Na een beroerte veranderde hij van een hardwerkende man, voor wie het dagelijkse werk in zijn bar zijn lust en zijn leven was, in een hulpbehoevende schim van zichzelf.
Maar gelukkig wordt hij heel liefdevol verzorgd door Ramona, die nog even gek op hem is. En sinds enige tijd wordt Ramona wat ontlast door een mevrouw die hem regelmatig komt ophalen voor een dagbesteding, voor zover je daarvan kan spreken.
Als Ahmad Ramona belt vanuit de auto, wanneer we er bijna zijn, vertelt ze dat ze Miguel naar buiten heeft gebracht. Hij zit op het plein in de miserabele buurt waarin zij wonen. Samen met de mevrouw die hem beroepshalve bezig houdt. Wij hebben met Ramona afgesproken in een bar met uitzicht op dat plein.
Ahmad en ik zijn niet van plan heel lang te blijven, ellendig als wij ons altijd weer voelen zodra we in deze buurt komen met zijn werkeloosheid en uitzichtloze bestaan voor velen.

We drinken even koffie met Ramona en Manolo, een van haar zoons en Ahmads favoriete neef. Terwijl zij praten over politiek (natuurlijk over de de situatie van de Catalanen), kijk ik om me heen.

Ik kijk vanuit het raam naar het plein met achter hekken een vies hondentoilet en ik zie Miguel zitten op een bankje, naast de mevrouw die met haar telefoon bezig is.

Even later, als we met Ramona meelopen naar haar huis in de straat waar wij ook onze auto geparkeerd hebben zie ik Miguel verbaasd kijken als hij ons ziet verschijnen met Ramona en Manolo. Maar hij lijkt ons wel te herkennen en omhelst ons hartelijk.

Hij was vroeger al een heel aardige man met het hart op de goede plaats en ook nu (in deze deplorabele en afhankelijke toestand) is hij nog steeds een lieve man zonder enige agressie. Hij heeft altijd enorm zwaar werk gedaan, van jongs af aan, en dan is het vreemd iemand ineens zo zwak en afhankelijk te zien. Een reden te meer voor ons om dankbaar te zijn met elke gezonde dag die wijzelf mogen meemaken……

En nog steeds mooi weer. Het is en blijft heerlijk, het verblijf hier, het eten, eigenlijk alles. Het is een droomvakantie. Toch is het ook iets dat niet te lang gerekt hoeft te worden. Na een week ben je verzadigd van zon, lekker eten en lange wandelingen langs het mooie strand.
Vandaag kijk ik terug op een heel mooie en speciale laatste dag. Vanmorgen zagen we een zwarte zee-eend, iets dat je niet vaak ziet hier. Wel zie je veel meeuwen jagen op vissen en ook die grappige kleinere vogelsoort, die razendsnel langs en in de ondiepe zee voort snelt, op zoek naar eetbaars. Maar nu dus onverwacht die zwarte zee-eend die zich rustig aan het wassen en plukken was, helemaal niet bang voor mij en mijn camera.

En vanmiddag zijn we nog maar eens helemaal langs de zeelijn gelopen tot aan de rivier die Huelva van Portugal scheidt. Ik heb op de valreep weer een verrassend grote en mooie nieuwe collectie schelpen gevonden.

Daarna een beetje zitten nasuffen op zo een luxe verstelbare bedbank bij het zwembad. Ik had even geen behoefte aan ereader of telefoon. Zat daar gewoon lekker uit te rusten en te kijken naar een dit keer wat levendiger publiek. Vandaag is het een vrije dag in heel Spanje. Vandaag wordt herdacht dat Spanje Amerika ontdekte. Veel gezinnen hebben waarschijnlijk vanwege de vrije dagen in de puente (lang weekend) nog gauw een reisje geboekt. Er waren vandaag een flink aantal kinderen aan het spelen in het zwembad en ik zag meer jonge mensen dan gisteren.
Maar wij knijpen er morgen tussenuit met ons koffertjes. We gaan eerst de zus van Ahmad opzoeken in Sevilla en dan gauw op ons huisje aan….Oostwest……thuis…….best.

Je moet uitkijken waar je loopt. Dat geldt voor jonge mensen, maar des te meer voor ouderen met in de regel brozere botten dan jonkies. Ik heb dat helaas de afgelopen jaren aan den lijven moeten ervaren. Mijn lichaam wordt natuurlijk ouder en krakkemikkiger. Dat zie je soms niet vanaf de buitenkant, maar vanbinnen is dat zeker het geval. Net als een auto waarin je al jaren rijdt. Mijn hersenpan is niet helemaal meegegaan met de jaren waarin ik al rondloop op deze aardkloot.
Toen ik klein was waagde ik van alles. Ik klom langs de roestige sportjes helemaal omhoog op torens. Van bovenaf zwaaide ik dan naar mijn vriendinnetje helemaal beneden, die had beloofd dat zij na mij ook zou klimmen als ik het durfde. Ik durfde eigenlijk helemaal niet. Met kloppend hart beklom ik de treden en helemaal boven werd ik bevangen door een soort duizeligheid. Ik stelde me voor wat er zou gebeuren als ik losliet, maar deed het gelukkig niet. Hetzelfde gevoel had ik in hoge attracties in pretparken en als ik de 10 meter duikplank opklom. Ik vond de ladder nog enger dan het uitzicht op het water diep beneden me. We sprongen over sloten die eigenlijk net iets te breed waren en speelden in huizen die nog in aanbouw waren. Allemaal verboden en gevaarlijke dingen.
Ik ben roekeloos gebleven tot ik mijn eerste kind baarde. Toen was het afgelopen met het maken van salto’s van de duikplank en het achterover in het water duiken en meer van dat soort ongein. Ik waagde niets meer, want wie zou er voor mijn kinderen moeten zorgen als ik dat niet meer kon.
Maar dansen en sporten bleef ik leuk vinden.
Nu zie ik in dat dansen, sporten en zelfs het simpel lopen over deze aarde voor mij risico’s met zich mee kan brengen. Nog niet hersteld van mijn pijnlijke rib ga ik af en toe toch te water om een baantje te trekken. Toen ik gisteren en eergisteren uit het zwembad stapte en terugliep naar mijn ligstoel, merkte ik op hoe glad het eigenlijk was! Het was echt niet moeilijk om uit te glijden en lelijk ten val te komen. Uitkijken geblazen dus.
Ik zie hier veel ouderen schuifelend zich voortbewegen. Sommigen met gebogen rug, alsof ze zojuist een ongenadig pak op hun flikker hebben gekregen. Maar in wezen hebben ze geen ongelijk! Hoe minder je je voeten optilt, hoe minder kans op een noodlottige val.
Ik ben nu voorzichtig. Besef dat de tijd dat ik een trap kon afrennen nu echt voorbij is. Nee, rustig lopen, mevrouw, treedje voor treedje…….En zelf bij een rechtuit wandeling is het uitkijken geblazen. Voor gladde stukjes, opstakels op de weg en kwallen op het strand.
Watch your step!
Vandaag kreeg ik het intrieste nieuws dat Els zo lelijk gevallen is dat zij nu haar linkerbeen niet kan bewegen. Zij is overgebracht naar een verpleeghuis. Lieve opgewekte Els die zo hield van een dagelijkse wandeling. Ik hoop dat zij snel herstelt

Het is hier nog steeds schitterend weer. Dat is een uitzondering voor deze tijd van het jaar, zelfs in Andalusië. Het personeel hier vertelt ook dat ze dit eigenlijk nooit meemaken. Hoewel het in de vroege ochtend wel frisjes is, loopt de temperatuur na tienen snel op naar strandwaarden bij een wolkeloze hemel.
We hebben ons een dagritme aangemeten dat past bij het leven hier. Na een heerlijk ontbijtje trekken we ons even terug in ons vertrek voor wat pc-activiteit. Daarna gaan we naar het strand, waar we bij eb even kunnen wadlopen over een uitgestrekte water- en zandvlakte met heerlijk warm zeewater. We kijken naar de vissers die kleine schelpdieren verschalken, schuifelend met hun fijnmazige roosters. We worden dan vergezeld door door autochtonen uit de buurt die hun honden uitlaten en enkele sportieve hotelgangers. Vervolgens gaan we even liggen op de strandbedden die zich bevinden bij het zwembad, luisterend naar de muziek aldaar en lezend in onze ereaders. Als het te warm wordt nemen we een duik in het chloorbad.
N.B. Er zijn mensen die de hele dag bij het zwembad liggen, iets wat ik niet goed kan begrijpen. Lijkt me heel saai. Sommigen liggen erbij als walrussen. De rij vooraan naast het zwembad wordt telkens vanaf de vroege ochtend gereserveerd (door alvast handdoeken en spullen neer te leggen) door een groep mensen die kennelijk het geplastificeerde papier op de tafeltjes tussen de stoelen niet gelezen hebben. Daarin wordt in diverse talen verzocht geen stoelen voor zichzelf te reserveren door ze te bezetten met handdoeken. Omdat iedereen recht heeft op een plek. Voor mij is het onbegrijpelijk dat ze dit toch doen, omdat er echt genoeg bedbanken zijn. Maar ieder zijn meug…….
Voor het eten gaan we weer even naar onze kamer en dan, na het eten gaan we naar het strand, waar de zee nu aan het opkomen is. Ahmad gaat daar liggen en af en toe in zee, terwijl ik eropuit ga met een plastic zakje. Op zoek naar schatten langs de zeelijn. Ik heb al een hele vracht schitterende schelpen en ben van plan elke dag meer te zoeken. Al lopende en zoekende ben ik in mijn ‘mundo’. Telkens verrast bij het vinden van een andere ’tresoro’. Elke vloed brengt een nieuwe voorraad van de schelpen van mijn keuze. In gedachte verzin ik al composities met deze verschillend gekleurde natuurschatten. Mijmerend en soms in mezelf pratend.

We hebben eigenlijk geen behoefte aan excursies. Het leven hier is leuk genoeg. Ik heb besloten me maar niet meer te storten in al te enthousiaste sportactiviteiten. Ik zie in dat ik geen 28 meer ben en dat mijn lichaam blessuregevoelig is geworden. Het vele lopen en squatten (bij elk mooi schelpje) dat ik doe is sportief genoeg. Met mijn ribje gaat het nu iets beter.

Een vrind die houdt van de wind vroeg mij waarom ik mijn foto heb weggehaald uit het vorige stukje.
Dat ga ik hier uit de doeken doen:
Sommige poses van vrouwen en mannen zijn suggestiever dan andere. Dat ligt dan niet eens zozeer aan de hoeveelheid naakte huid die afgebeeld wordt als aan heel andere factoren.
Denk hierbij aan de foto van Marilyn Monroe, waarbij haar rokje opwaait, een legendarische foto. In wezen wordt er niet eens zoveel been getoond op die foto. Er zijn tal van foto’s en filmshotjes van meiden met veel minder aan die minder indruk maken. Waar zit hem dat in?
In het suggestieve van dat opwaaiende rokje! Op de een of ander manier prikkelt dat meer de verbeelding dan een vouw die openlijk in haar onderbroek gefotografeerd wordt.
Vrouwen in een korte broek op een fiets wekken lang niet zo de belangstelling op als vrouwen op de fiets waarvan de rok ongewild opwaait. Het zit hem, denk ik, in dat argeloze. De vrouw is zich er niet van bewust of het hindert haar juist dat haar rokje zo opwaait. Naarstig duwt zij het dan ook telkens naar beneden, zonder succes. De wind wint.
In mijn geval was ik me er niet van bewust dat mijn rok naar achteren waaide op het moment dat ik me concentreerde op het maken van een foto van de zonsondergang. Evenmin was ik me ervan bewust dat er een foto gemaakt werd van mij.
Ik plaatste de foto in mijn weblog, omdat ik hem mooi vond qua compositie. Ik zag er een bijna artistieke schoonheid in. Het was geenszins mijn bedoeling om verleidelijk over te komen. Toch had ik bij het plaatsen van de foto al een dubbel gevoel. Was het wel o.k. voor mij (als moslima nota bene!) om zo een foto van mijzelf aan de wereld te tonen. Ik smoorde de twijfel in mezelf door te redeneren dat ik hem plaatste vanwege de waarde als foto.
De reacties die ik kreeg op de foto lieten me inzien dat kennelijk het ‘ondeugende’ van de foto meer de aandacht trok dan de artistieke waarde ervan die ik eigenlijk wilde benadrukken.
Daarom heb ik hem weggehaald. Maar mijn schatje heeft hem wel opgeslagen als zijn accountafbeelding 😉