Het is hier nog steeds schitterend weer. Dat is een uitzondering voor deze tijd van het jaar, zelfs in Andalusië. Het personeel hier vertelt ook dat ze dit eigenlijk nooit meemaken. Hoewel het in de vroege ochtend wel frisjes is, loopt de temperatuur na tienen snel op naar strandwaarden bij een wolkeloze hemel.
We hebben ons een dagritme aangemeten dat past bij het leven hier. Na een heerlijk ontbijtje trekken we ons even terug in ons vertrek voor wat pc-activiteit. Daarna gaan we naar het strand, waar we bij eb even kunnen wadlopen over een uitgestrekte water- en zandvlakte met heerlijk warm zeewater. We kijken naar de vissers die kleine schelpdieren verschalken, schuifelend met hun fijnmazige roosters. We worden dan vergezeld door door autochtonen uit de buurt die hun honden uitlaten en enkele sportieve hotelgangers. Vervolgens gaan we even liggen op de strandbedden die zich bevinden bij het zwembad, luisterend naar de muziek aldaar en lezend in onze ereaders. Als het te warm wordt nemen we een duik in het chloorbad.
N.B. Er zijn mensen die de hele dag bij het zwembad liggen, iets wat ik niet goed kan begrijpen. Lijkt me heel saai. Sommigen liggen erbij als walrussen. De rij vooraan naast het zwembad wordt telkens vanaf de vroege ochtend gereserveerd (door alvast handdoeken en spullen neer te leggen) door een groep mensen die kennelijk het geplastificeerde papier op de tafeltjes tussen de stoelen niet gelezen hebben. Daarin wordt in diverse talen verzocht geen stoelen voor zichzelf te reserveren door ze te bezetten met handdoeken. Omdat iedereen recht heeft op een plek. Voor mij is het onbegrijpelijk dat ze dit toch doen, omdat er echt genoeg bedbanken zijn. Maar ieder zijn meug…….
Voor het eten gaan we weer even naar onze kamer en dan, na het eten gaan we naar het strand, waar de zee nu aan het opkomen is. Ahmad gaat daar liggen en af en toe in zee, terwijl ik eropuit ga met een plastic zakje. Op zoek naar schatten langs de zeelijn. Ik heb al een hele vracht schitterende schelpen en ben van plan elke dag meer te zoeken. Al lopende en zoekende ben ik in mijn ‘mundo’. Telkens verrast bij het vinden van een andere ’tresoro’. Elke vloed brengt een nieuwe voorraad van de schelpen van mijn keuze. In gedachte verzin ik al composities met deze verschillend gekleurde natuurschatten. Mijmerend en soms in mezelf pratend.
We hebben eigenlijk geen behoefte aan excursies. Het leven hier is leuk genoeg. Ik heb besloten me maar niet meer te storten in al te enthousiaste sportactiviteiten. Ik zie in dat ik geen 28 meer ben en dat mijn lichaam blessuregevoelig is geworden. Het vele lopen en squatten (bij elk mooi schelpje) dat ik doe is sportief genoeg. Met mijn ribje gaat het nu iets beter.