Je moet uitkijken waar je loopt. Dat geldt voor jonge mensen, maar des te meer voor ouderen met in de regel brozere botten dan jonkies. Ik heb dat helaas de afgelopen jaren aan den lijven moeten ervaren. Mijn lichaam wordt natuurlijk ouder en krakkemikkiger. Dat zie je soms niet vanaf de buitenkant, maar vanbinnen is dat zeker het geval. Net als een auto waarin je al jaren rijdt. Mijn hersenpan is niet helemaal meegegaan met de jaren waarin ik al rondloop op deze aardkloot.
Toen ik klein was waagde ik van alles. Ik klom langs de roestige sportjes helemaal omhoog op torens. Van bovenaf zwaaide ik dan naar mijn vriendinnetje helemaal beneden, die had beloofd dat zij na mij ook zou klimmen als ik het durfde. Ik durfde eigenlijk helemaal niet. Met kloppend hart beklom ik de treden en helemaal boven werd ik bevangen door een soort duizeligheid. Ik stelde me voor wat er zou gebeuren als ik losliet, maar deed het gelukkig niet. Hetzelfde gevoel had ik in hoge attracties in pretparken en als ik de 10 meter duikplank opklom. Ik vond de ladder nog enger dan het uitzicht op het water diep beneden me. We sprongen over sloten die eigenlijk net iets te breed waren en speelden in huizen die nog in aanbouw waren. Allemaal verboden en gevaarlijke dingen.
Ik ben roekeloos gebleven tot ik mijn eerste kind baarde. Toen was het afgelopen met het maken van salto’s van de duikplank en het achterover in het water duiken en meer van dat soort ongein. Ik waagde niets meer, want wie zou er voor mijn kinderen moeten zorgen als ik dat niet meer kon.
Maar dansen en sporten bleef ik leuk vinden.
Nu zie ik in dat dansen, sporten en zelfs het simpel lopen over deze aarde voor mij risico’s met zich mee kan brengen. Nog niet hersteld van mijn pijnlijke rib ga ik af en toe toch te water om een baantje te trekken. Toen ik gisteren en eergisteren uit het zwembad stapte en terugliep naar mijn ligstoel, merkte ik op hoe glad het eigenlijk was! Het was echt niet moeilijk om uit te glijden en lelijk ten val te komen. Uitkijken geblazen dus.
Ik zie hier veel ouderen schuifelend zich voortbewegen. Sommigen met gebogen rug, alsof ze zojuist een ongenadig pak op hun flikker hebben gekregen. Maar in wezen hebben ze geen ongelijk! Hoe minder je je voeten optilt, hoe minder kans op een noodlottige val.
Ik ben nu voorzichtig. Besef dat de tijd dat ik een trap kon afrennen nu echt voorbij is. Nee, rustig lopen, mevrouw, treedje voor treedje…….En zelf bij een rechtuit wandeling is het uitkijken geblazen. Voor gladde stukjes, opstakels op de weg en kwallen op het strand.
Watch your step!
Vandaag kreeg ik het intrieste nieuws dat Els zo lelijk gevallen is dat zij nu haar linkerbeen niet kan bewegen. Zij is overgebracht naar een verpleeghuis. Lieve opgewekte Els die zo hield van een dagelijkse wandeling. Ik hoop dat zij snel herstelt