Die maakte alles goed. Zodra we weg waren uit El Bosque voelden we ons direct een stuk vrolijker en energieker. Ook al reed ik met enigszins samengeknepen billetjes over de smalle en bochtige bergweggetjes van de Sierra de Nieves. Omdat we toch Ronda passeerden besloten we even Ronda binnen te rijden om daar wat rond te wandelen. Weliswaar zijn we daar al drie keer geweest, toch blijft het leuk om daar even te zijn. We bewonderden opnieuw de enorme steile rotspartijen. Gingen ons te buiten aan een derde kop koffie in het zonnetje.
Daarna reed Ahmad verder en kon ik me in alle rust vergapen aan het schitterende heuvellandschap van de provincie Malaga. Het rijden over binnenwegen geeft een echt vakantiegevoel. Eigenlijk genoten we hier meer van de natuur dan we hadden gedaan in El Bosque. Deze mooie vergezichten kwamen als een verrassing en raakten ons meer dan het ook mooie maar toeristische El Bosque.
Ik heb erover nagedacht waarom ik me zo onprettig voelde in El Bosque. De natuur daar riep vervelende herinneringen bij me op. De sfeer daar bracht me terug naar mijn jeugd en mijn stiefvader. Donkere huizen in een bosachtige omgeving zijn niets voor mij en brengen gevoelens teweeg die ik nog altijd niet goed aankan. Ik kreeg zelfs nachtmerries en werd de laatste dag wakker met een verrekte spier in mijn rug.
Het is goed om dat nu over mezelf te weten, hoe onprettig dat ook is. Ik denk dat meer mensen dat zullen hebben, dat een bepaald soort omgeving nare gevoelens kan oproepen, terwijl een andere omgeving juist prettige gevoelens kan oproepen. We zijn een vat vol met herinneringen en bijbehorende gevoelens.
Vandaag hebben Ahmad en ik als twee witte reuzen ons huis helemaal grondig gepoetst. Ahmad de ramen en het terras en ik de rest. Nu heb ik pas tijd om naar de foto’s en filmclipjes te kijken.
Het is hier nog steeds prachtig weer, wat zelfs hier ongewoon is. Leuk voor ons, maar minder goed voor de natuur.

We waren al moe toen we aankwamen. Hoe dat kwam wisten we niet. Was het de heenreis langs bochtige wegen die ons had opgebroken? Ik had de heenweg gereden, maar ook Ahmad was doodmoe. Wat lusteloos verkenden we de nieuwe omgeving en richtten ons huisje in. We deden verder niet veel de eerste dag. Hingen wat rond in en om het huisje.
De volgende dag stonden we om 7 uur op om vroeg aan onze wandeling te beginnen. Het was een wandeltocht van 5 km berg op en 5 km berg af. Dat zijn we zeker wel gewend te lopen op de Sierra de Mijas. Het was een mooie wandeltocht en het was ook goed dat we heel vroeg vertrokken waren. Want de eerste uurtjes waren we echt alleen met de natuur, zij het dat het nog wel heel fris was in de koude berglucht en we daar liepen met koude fikken.
Maar toen we een paar uur later stuitten op diverse groepen schoolkinderen met schelle stemmetjes, waren we heel blij dat we nog even daarvoor van rust en vogelgefluit hadden kunnen genieten. Het is een mooi maar commercieel flink uitgebuit wandelpad, dat leidt van El Bosque langs de Rio Majaceite naar Benalmahoma. Mooi voor wie houdt van stromende beken en lommerrijke gebaande wandelpaden met uitgehakte traptreden.
Ook Benalmahoma bleek al vergeven te zijn van bussen vol schoolkinderen. Een gerestaureerd moskeetje hielp ons herinneren aan de tijd dat de Moriscos daar de scepter zwaaiden. Een blik in het interieur daarvan maakte ons snel duidelijk dat de islam in dat dorp nu geen plaats meer heeft.
Op de terugweg was het natuurlijk nog drukker dan op de heenweg. We zijn blij dat we dit toeristische oord hebben bezocht op een doordeweekse dag en niet in een weekend.
‘La naturaleza ha perdido su virginidad,’ verzucht Ahmad, als we aan het ontbijt zitten. We zijn allebei opgestaan met spierpijn en koppijn. We begrijpen zelf niet goed waarom we ons zo uitgeput voelen. Is het de berglucht? Was de klim gisteren steiler dan we gewend zijn?
We zijn niet meer zo jong als we ons soms voelen.
Filmpjes en fotootjes volgen…..

Het is echt een casa de campo, d.w.z. een huisje dat niet is opgetrokken uit beton, zoals de meeste huizen tegenwoordig, maar van ouderwetse klei en pleisterwerk. Het plafond bestaat uit houten planken en balken.
We hebben een plattegrond gehaald van de omgeving met wandelroutes. Wat boodschappen gedaan en ons helemaal geïnstalleerd. Net als thuis. Morgen gaan we wandelen.

https://youtu.be/04qcG7JcCQc
En ook kleertjes gekocht.
Ready to party 😉

Het was weer goed wakker worden vandaag. (n.b. ik typ dit met 10 vingers, hetgeen nog een beetje langzaam verloopt, maar oefening baart kunst).
Ahmad vergat me te feliciteren, maar dat mocht mijn pret helemaal niet drukken.  Hij maakte dat al snel helemaal goed. Kort daarna werd ik gebeld door mijn kinderen, die voor een deel in mijn huis bij elkaar bleken te zitten. In koor werd voor me gezongen.
Nog altijd met ongepoetste tanden stond ik even later mijn vader te woord. Het was weer een fijn gesprek, waarin ik opnieuw kon constateren dat mijn vader absoluut niet dement is. Hij was helder, zoals ik dat van hem gewend ben. We begrepen elkaar prima.
Gelukkig heb ik niet al te veel facebook-vrienden. Want ik probeer iedereen netjes te bedanken voor zijn of haar verjaardagswens. Het doet echt goed om die aandacht te krijgen van mensen.
Inmiddels heb ik mijn tanden gepoetst en maken wij ons klaar voor een paseito naar Benalmadena, waar we even gaan wandelen om daar vervolgens een hapje te eten.
Morgen gaan we twee dagen naar El Bosques. Dat is het verjaardagscadeau van Ahmad. Daar kunnen we lekker wandelen.

El Bosques

Het is goed wakker worden bij een heldere hemel na de regen van een paar dagen gelden. De regen heeft de lucht geklaard en het zicht is bijzonder helder. Vanuit ons slaapkamerraam wordt ons bij het ochtendgloren een mooi zicht gegund op Malaga en de aangrenzende zeespiegel.

Dat vind ik nou een goed programma. Het gaat hier niet alleen om de behendigheid en sportiviteit van mensen, maar ook om hoe zij het spel strategisch spelen.
Ik vind het programma goed, omdat het schitterend is opgenomen in de mooie natuur van de eilanden waar het zich afspeelt. De mensen kunnen in de barre omstandigheden waarin zij verkeren niemand anders zijn dan zichzelf en dat is onthullend. Karakters komen helemaal uit de verf.
Natuurlijk heb ik mijn sympathieën en antipathieën. Er doen dit keer ook onbekenden mee, maast de gebruikelijke vips. Het valt me direct op dat de onbekenden hun positie als deelnemer duidelijk niet cadeau hebben gekregen. Zij zijn al door een zware selectie heen gekomen om aan dit programma te mogen meedoen. En dat kan je merken. Het zijn stuk voor stuk kanjers en diehards.
Maar dat is nog niet eens het belangrijkste. Mij interesseert als psycholoog vooral hoe mensen zich opstellen in de groep en tegenover andere deelnemers. En dan valt me toch echt op dat de vips meer verwend en kinderachtig gedrag vertonen dan de ‘onbekenden’.  En dan zijn er natuurlijk daarnaast de verschillen in hoe dominant, eerlijk, vals of gluiperig mensen zich tonen voor heel Nederland.
Tot mijn grote genoegen zijn de mensen die ik graag mag (vanwege wat zij over hebben voor de groep, hoe hard ze werken om bijvoorbeeld aan eten te komen en hoe goed zij zijn in de proeven, kortom die mensen die ik hoger heb zitten dan anderen) nog in het spel. Op een paar na, die ik het liefst ook nog zie verdwijnen. Maar die gaan waarschijnlijk ook afvallen.
Tot nu toe zijn mijn wensen als toeschouwer uitgekomen. De mensen die een gat groeven voor een ander vielen daar zelf in. Zodat ik juichend roep van achter mijn pc: ‘Lekker!!!’ ‘Lekker puh!’
‘What goes around comes around’ en dat wordt voor mij helemaal bevestigd in dit programma. Heerlijk……