We waren al moe toen we aankwamen. Hoe dat kwam wisten we niet. Was het de heenreis langs bochtige wegen die ons had opgebroken? Ik had de heenweg gereden, maar ook Ahmad was doodmoe. Wat lusteloos verkenden we de nieuwe omgeving en richtten ons huisje in. We deden verder niet veel de eerste dag. Hingen wat rond in en om het huisje.
De volgende dag stonden we om 7 uur op om vroeg aan onze wandeling te beginnen. Het was een wandeltocht van 5 km berg op en 5 km berg af. Dat zijn we zeker wel gewend te lopen op de Sierra de Mijas. Het was een mooie wandeltocht en het was ook goed dat we heel vroeg vertrokken waren. Want de eerste uurtjes waren we echt alleen met de natuur, zij het dat het nog wel heel fris was in de koude berglucht en we daar liepen met koude fikken.
Maar toen we een paar uur later stuitten op diverse groepen schoolkinderen met schelle stemmetjes, waren we heel blij dat we nog even daarvoor van rust en vogelgefluit hadden kunnen genieten. Het is een mooi maar commercieel flink uitgebuit wandelpad, dat leidt van El Bosque langs de Rio Majaceite naar Benalmahoma. Mooi voor wie houdt van stromende beken en lommerrijke gebaande wandelpaden met uitgehakte traptreden.
Ook Benalmahoma bleek al vergeven te zijn van bussen vol schoolkinderen. Een gerestaureerd moskeetje hielp ons herinneren aan de tijd dat de Moriscos daar de scepter zwaaiden. Een blik in het interieur daarvan maakte ons snel duidelijk dat de islam in dat dorp nu geen plaats meer heeft.
Op de terugweg was het natuurlijk nog drukker dan op de heenweg. We zijn blij dat we dit toeristische oord hebben bezocht op een doordeweekse dag en niet in een weekend.
‘La naturaleza ha perdido su virginidad,’ verzucht Ahmad, als we aan het ontbijt zitten. We zijn allebei opgestaan met spierpijn en koppijn. We begrijpen zelf niet goed waarom we ons zo uitgeput voelen. Is het de berglucht? Was de klim gisteren steiler dan we gewend zijn?
We zijn niet meer zo jong als we ons soms voelen.
Filmpjes en fotootjes volgen…..