Omdat we toch Sevilla passeren, gaan we even op bezoek bij Ramona en Miguel. Zoals ik al eerder schreef, is Miguel al een paar jaar niet meer ‘de oude’. Na een beroerte veranderde hij van een hardwerkende man, voor wie het dagelijkse werk in zijn bar zijn lust en zijn leven was, in een hulpbehoevende schim van zichzelf.
Maar gelukkig wordt hij heel liefdevol verzorgd door Ramona, die nog even gek op hem is. En sinds enige tijd wordt Ramona wat ontlast door een mevrouw die hem regelmatig komt ophalen voor een dagbesteding, voor zover je daarvan kan spreken.
Als Ahmad Ramona belt vanuit de auto, wanneer we er bijna zijn, vertelt ze dat ze Miguel naar buiten heeft gebracht. Hij zit op het plein in de miserabele buurt waarin zij wonen. Samen met de mevrouw die hem beroepshalve bezig houdt. Wij hebben met Ramona afgesproken in een bar met uitzicht op dat plein.
Ahmad en ik zijn niet van plan heel lang te blijven, ellendig als wij ons altijd weer voelen zodra we in deze buurt komen met zijn werkeloosheid en uitzichtloze bestaan voor velen.

We drinken even koffie met Ramona en Manolo, een van haar zoons en Ahmads favoriete neef. Terwijl zij praten over politiek (natuurlijk over de de situatie van de Catalanen), kijk ik om me heen.

Ik kijk vanuit het raam naar het plein met achter hekken een vies hondentoilet en ik zie Miguel zitten op een bankje, naast de mevrouw die met haar telefoon bezig is.

Even later, als we met Ramona meelopen naar haar huis in de straat waar wij ook onze auto geparkeerd hebben zie ik Miguel verbaasd kijken als hij ons ziet verschijnen met Ramona en Manolo. Maar hij lijkt ons wel te herkennen en omhelst ons hartelijk.

Hij was vroeger al een heel aardige man met het hart op de goede plaats en ook nu (in deze deplorabele en afhankelijke toestand) is hij nog steeds een lieve man zonder enige agressie. Hij heeft altijd enorm zwaar werk gedaan, van jongs af aan, en dan is het vreemd iemand ineens zo zwak en afhankelijk te zien. Een reden te meer voor ons om dankbaar te zijn met elke gezonde dag die wijzelf mogen meemaken……