Ik denk dat ik wat overdreven heb met mijn voornemen om voortaan alles te gaan lopen in plaats van fietsen. Vandaag ging ik te voet naar het winkelcentrumpje in mijn buurt om 5 kilo chapati-meel te kopen. Onderweg reden er een paar oudjes langs me heen op gewone fietsen en op e-bikes. Het was bijzonder rustig op de weg.
Op de terugweg vond ik mezelf een sukkel, toen ik liep te sjouwen met 5 kilo meel en 2 flacons van 450 gr haarverzachter voor het staaldraadachtige haar van Ahmad. Dat alles had ik beter in mijn fietstas kunnen vervoeren. Ik besloot me niet te laten kennen en te lopen alsof ik een lichtgewicht boodschappentas bij me droeg. Maar ik neem me voor om zeker in de daluren gewoon mijn fiets weer te gaan gebruiken. Angsthaas die ik ben!
We zien weer veel grote vogels in onze buurt, zoals eksters, kraaien en meeuwen, maar niet erg veel kleine vogeltjes. ‘Misschien zitten er meer in de Uithof (het beschermde natuurgebied dat grenst aan onze buurt),’ zeg ik hoopvol en daarom maakten we gisteren een kleine wandeling in dat gebied om te kijken of dat klopte.
We hoorden wel wat vogels fluiten, maar het was niet bepaald een orkest, zoals je in de lente kan verwachten. Tot onze blijdschap zagen we dat het zwanenechtpaar weer een nest had gebouwd in de buurt van het nest van het vorige jaar. Maar dit keer hebben ze dat slimmer aangepakt. Ze hebben het nest gebouwd aan de kant van de sloot waar mensen niet kunnen komen, tegenover de hoek waar moeder zwaan het vorige jaar zat te broeden. Mensen konden vorig jaar van alles op haar en in haar nest gooien, al dan niet goed bedoeld. Maar nu zit ze lekker buiten het bereik van langslopende kijkers op twee benen.
Haar nest ligt onbereikbaar voor mensen achter de sloot. Alsnog houdt vader zwaan de wacht op het voetpad.
Het voelt vertrouwd, mijn groene buurt met zijn diversiteit aan bewoners. Ik ben er al een paar keer op uit gemoeten sinds mijn aankomst. Voor boodschappen onder andere.
We hebben ons voorgenomen minder te fietsen, want fietsen is een van de gevaarlijkste dingen die je kan doen in het verkeer. Er vallen jaarlijks meer verkeersslachtoffers op de fiets dan via andere manieren van transport.
Het feit dat nu jong en oud zich veelal voortbewegen op een e-bike maakt het fietsverkeer langs de smalle fietspaden, op de wegen en bij kruisingen gevaarlijker dan voorheen. Oudjes sjezen op zo een e-bike, vaak naast hun echtgenoten zonder een moment achter elkaar te gaan rijden en jongeren sjezen met nog meer vaart, soms ook nog met hun telefoons in de hand.
Ik merk dat ik op mijn leeftijd steeds voorzichtiger word. Waarschijnlijk omdat ikzelf wel aanvoel dat mijn lichaam niet meer is wat het was toen ik jonger was. Het evenwichtsorgaan is niet meer zo goed als voorheen en ik ben me steeds bewuster van de gevaren.
Dus wat we nu van plan zijn is eens in de zoveel tijd grote boodschappen te halen met de auto en verder heel veel te voet. Dat deed ik vandaag ook en het beviel me enorm om in plaats van het risico te lopen van mijn fiets te waaien lekker te lopen in de wind, fototoestel binnen bereik. Er zijn genoeg winkels op loopafstand, onderweg zie ik lopend meer en qua tijd maakt het niet eens zoveel uit als je de pas erin zet.
Vlak bij mijn huis is een buurthuis waar van alles wordt georganiseerd. Ik zag deze mooie tekeningen van kinderen uit de buurt tentoongesteld. Ik houd ervan!Onderweg naar de AH deze duiven en eenden pikkend aan wat voer dat is uitgestrooid door bewoners.
In Alhaurin de la Torre groeten mensen elkaar. Maar nu ik hier ben realiseer ik me dat dit meer een beleefdheidsritueel is dan een welgemeende groet met interesse. Hier zeggen de mensen geen hallo, maar staan ze vaak wel open voor een praatje of men geeft elkaar een glimlach. Het geeft een warmer gevoel. Ik houd van mijn mooie multiculturele buurtje 💖.
Bijna wilde ik mijn weblog weer helemaal wegdoen, maar omdat mijn kinderen me dat afrieden ga ik er nu toch mee door, ook al is het maar gebabbel. Het kan geruststellend zijn voor een lezer, omdat het leven meestal niet zo spannend is, maar we daar toch graag met elkaar over praten. Al worden we daar niet wijzer van, het geeft een gevoel van verbondenheid en herkenning.
Ik heb mijn google analytics weggehaald, omdat ik niet meer wil weten wie mijn weblog wel of niet leest. Als ik zie dat er maar weinig lezers zijn, dan ontmoedigt me dat alleen maar. Ik schrijf hier niet om er financieel beter van te worden of ten dienste van een ander belang. Ik schrijf omdat ik het leuk vind om me in taal te uiten.
In Alhaurin voelde ik me al ziek, een grieperig gevoel. Daarbij komt dat ik, sinds ik bij Nederland in Beweging een oefening heb gedaan met te zware gewichten, ook kamp met een blessure in mijn rechterbovenarm, schouder en nek. Het gekke is dat ik ondanks dit lichamelijk ongemak en deze griep me geestelijk wel heel helder voel en dat ik zowel bij het voorbereiden van de reis naar hier als bij het hier landen en mijn zaken regelen, doelgericht, kalm en zonder stress alles deed wat voor handen kwam en nog steeds doe. Alleen mijn lichaam werkt niet erg mee en bij de kleinste inspanning voel ik een pijntje hier en dan weer daar en dus vooral in die arm. Het voelt als een lam vleugeltje.
Ondanks al dit ongemak en daarbij darmproblemen en algehele zwakte had ik zoveel adrenaline in mijn lijf van blijdschap wegens het terugzien van mijn (klein)kinderen dat ik de uitnodiging om bij mijn kinderen te eten afgelopen zaterdag (één dag na aankomst) niet wilde afslaan en ervoor naar Hendrik Ido Ambacht reed en ook weer terug in het donker. En die blijdschap blijft nu bij me en houdt me op de been.
Vandaar dat ik gisteren dat stukje schreef over het belang van elkaar ontmoeten. Dat kan familie zijn of een goede buur of vriend. Mensen zijn sociale wezens en liefde en wederzijdse interesse in de elkaars welzijn geven je vleugels om wat dan ook aan te kunnen. Dat is in ieder geval hoe ik dat ervaar. Je hoort datzelfde van mensen die erg ziek zijn of niet lang meer te leven hebben. Op die momenten ervaren mensen dat heel weinig ertoe doet buiten de liefde voor de ander en de wederzijdse warmte die je daarmee kan uitwisselen. Die liefde geeft een vrolijk gevoel, kracht en vrede in je hart.
Wat ik hier wil delen in dit stukje zijn oefeningen die ik doe om van mijn schouder, arm en nekklachten af te komen. Het heeft bij mij nog niet tot resultaat dat ik van mijn pijn af ben, maar ik voel wel dat de oefeningen goed zijn. Misschien heeft een ander, die op dit moment ook deze klachten heeft, er wat aan.
Maar dat komt vooral omdat ik mijn kinderen en kleinkinderen weer kan zien. En dat deden we ook, direct een dag na aankomst. Het samenzijn was zo warm en gezellig dat we hebben afgesproken elkaar veel te gaan zien in de vorm van eten bij elkaar. Een soort eetclub. Het leven gaat snel voorbij en tussen alle drukte, die vooral jonge mensen kennen, is het mooi en belangrijk om regelmatig tijd met elkaar te delen. We hebben dat de afgelopen jaren te weinig gedaan. Mijn kinderen hebben het druk met werk en gezin en ik was de voorgaande jaren meer bezig met dienstverlening aan mijn buurvrouw dan dat ik tijd nam om mijn kinderen te zien. Dat zag ik op dat moment zelf niet in.
Ik stel me voor dat dit meer mensen overkomt. Dat ze zo druk zijn met hun dagelijkse verplichtingen dat ze er niet aan toekomen om liefde en tijd te delen met hun familie of vrienden.
Wij hebben besloten dat niet meer te laten gebeuren.
Getekend door kleine artista van 7 jaar
We vierden de verjaardag van een schoonzoon, maar mijn kinderen waren zo lief dat ze met zijn allen nog cadeau’s hadden voor mij en Ahmad, omdat ik vorig jaar oktober ook jarig was😉. We waren heel verrast. Wat zijn ze toch lief.
Maar minstens zo blij was ik met de mooie tekeningen van mijn kleindochter. Zo knap en met zoveel oog voor detail getekend. Ik ben er heel blij mee en trots op haar.
Het mooiste in het leven is gratis: Het is de liefde en het plezier dat je kunt delen met anderen.
Laatst fietste ik na het boodschappen doen over de parkeerplaats, blij dat ik zelf niet met de auto was gekomen om daar te moeten parkeren (altijd vol). Ik hoorde een vrouw tegen een andere vrouw schreeuwen: ‘Jij moet niet zo praten! Er zijn genoeg witte mensen die ook niet goed kunnen parkeren!’ De andere vrouw riep iets terug en weer schreeuwde de andere vrouw. Ik zag op haar bruine gezicht oprechte verontwaardiging en woede toen ik in haar buurt kwam.
Ik reed snel weg van het geruzie en dacht bij mezelf: die onderverdeling in ‘zwarte en witte’ mensen, wat nu de goede termen zouden zijn om mensen van en zonder veel kleur te definiëren heeft ons niet veel goeds gebracht. Elkaar zo te noemen is over en weer helemaal niet fijn en geeft het kleurverschil alleen maar een overdreven accent. Wat zijn witte mensen eigenlijk? Ik zie dan wit geschminkte spookachtige verschijningen voor me. En welke mensen zijn nu werkelijk pikzwart? Het mensen wit of zwart noemen is eigenlijk alleen maar een overdrijving van een verschil in huidskleur die helemaal niet wenselijk is en het contrast alleen maar groter maakt, terwijl er in werkelijkheid helemaal geen gevoelsmatig verschil hoort te zijn. Mensen zijn mensen en dus allemaal van één familie of soort.
Toevallig betekent in het Spaans het woord ‘negro’ zowel zwart als ‘neger’ (het n-woord, zoals nu veel mensen met afschuw zeggen alsof het een scheldwoord zou zijn). In het Spaans is er dus geen verschil tussen de betekenis van het n-woord en het z-woord (om ze allebei maar te vermijden, omdat de woorden beide naar mijn idee even onwenselijk zijn om uit te spreken).
Ik denk dat je door een benaming voor mensen van verschillende kleur te veranderen het onderlinge wantrouwen en onbegrip niet weghaalt. Het medemenselijk willen zijn en geen onderscheid willen maken wat betreft iemands kleur of afkomst moet van binnenuit komen. De één accepteert een ieder in zijn eigenheid met zijn/haar uiterlijk kenmerken en de ander doet dat niet. Degene die het niet doet, help je niet door het ene woord door een ander te vervangen. Mensen met vooroordelen of een wantrouwen naar mensen met een andere kleur dan die van henzelf verander je niet op die manier. Ik denk dat het zwart wit denken alleen maar groter wordt door juist die woorden zwart en wit.
Nooit heb ik een verlangen gehad naar financiële rijkdom en mijn leven is ook zo verlopen dat ik nooit rijk was aan materiële middelen, maar evenmin arm. Arm ben je pas (in mijn ogen) als je geen dak boven je hoofd hebt, geen eten en geen kleding. Niet als je niet op vakantie kan gaan.
In deze laatste fase van mijn leven voel ik me rijk. Ik ben nooit zo gelukkig geweest in mijn leven als nu. Ik voel me omringd door liefde en ik heb geen zorgen over mijn kinderen, omdat ik zie dat het goed met ze gaat en dat ook zij omringd zijn door liefde.
Ahmad en ik hebben opgeteld 7 kinderen en 8 kleinkinderen. Op twee oktober werd een jongetje geboren, Ahmads tweede kleinkind.
Lekkere bollerd😍
Wat ik deze week doe is nog zoveel mogelijk mijn kinderen gaan zien, omdat ik ze een half jaar zal gaan missen. Maar daarentegen gaan we wel de kinderen van Ahmad zien en zijn kleinkinderen. En dat is minstens zo mooi en belangrijk. Liefde is waar het om gaat en wat mensen een rijk en warm gevoel geeft. Andere rijkdom telt voor mij niet. Met liefde en onderlinge warmte kan een mens het leven veel beter aan dan zonder. Het enige licht dat we elkaar kunnen geven is: liefde.
Gisteren nam ik afscheid van mijn oudste dochter. Ik zou bij haar gaan eten. Maar toen ik aankwam in hun huis in Naaldwijk bleek dat ze als verrassing mij trakteerden op een tochtje op hun boot. Dat was heel leuk. Ik moest er natuurlijk weer een filmpje van maken.
Eindelijk zagen we ze vandaag, de zwanenfamilie van wie wij de moeder in het voorjaar zagen broeden. Van de 5 eieren waarop zij zat te broeden zagen wij aanvankelijk 4 kuikens. Dat werden er uiteindelijk nog maar 2.
Maar nu zagen we tot onze verrassing de familie, die we de hele zomer nergens meer konden terugvinden, in een sloot niet zo ver van de broedplek. Ze waren nog met zijn viertjes. De 2 kuikens zijn inmiddels vrijwel volwassen. Aan de kleur van hun veren en hun snavels, die afwijkt van de oranje kleur van de snavels van hun ouders kan je zien dat zij jonger zijn. Leuk om ze met hun viertjes terug te zien. Meestal vind je pas wat je zoekt als je niet meer actief op zoek bent.
Ik begin te begrijpen waar de uitdrukking ‘domme gans’ vandaan komt. Al begrijp ik niet waarom men dit alleen pleegt te zeggen om een vrouw mee aan te duiden en geen man. Wat wij zien is dat de ganzen (m/v) allemaal even slim of onnozel zijn.
Als er iemand komt met een zak voer en daarmee gaat wapperen beginnen de op bovenstaande foto afgebeelde ganzen enorm veel lawaai te maken. Daarmee lokken ze alle andere vogels naar het voer dat gestrooid gaat worden. In de regel komen dan vooral eenden snel vliegend of als speedboten over het water scherend op het voer af. De ganzen zijn dan in de regel de laatsten die op een sukkelgang afkomen op het voer dat zij zo luidkeels hebben aangekondigd. Ook bij het snaaien naar stukjes voer zijn de eenden de ganzen te snel af. Je ziet de ganzen dan wat verdwaasd om zich heen kijken met hun eigenwijze snaveltjes.
Wij vinden dat iedere keer grappig om te zien. ‘De ganzen deden er beter aan om te zwijgen als er voer in de buurt is,’ zegt Ahmad.
